Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. Ik ben dik, ik ben mislukt, ik ben verloren, ik ben dom, ik deug langs geen kanten. Nee ik heb er schoon genoeg van. Ik kan dit toch niet. Ik leg mijn pomp in de kast, ik stop ermee. Stop met alles. Het heeft geen zin. Waarom zou ik nog verder gaan? Ik kan dit niet. Elke blik in de spiegel, elke keer op de weegschaal, elke keer dat eten. Nee ik wil dit niet meer. Ik weet dat ik veel mensen achter me heb staan, maar moet ik dit doen als ik het zelf niet meer wil? Heb ik het ooit wel gewillen? Dik worden? nee nooit gewild, gezond? Misschien wel ja. Ik stel ze toch maar teleur, doe hun verdriet. Dat is het ook niet. Dat wil ik niet, en toch kan ik niet. Elke dag die strijd, een strijd die ik niet kan winnen. Elke ochtend mezelf proberen op te kikkeren, elke dag opnieuw proberen met een nieuwe lei te beginnen. Elke keer met tegenzin de dag beginnen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil niet meer verder. Het is beter als ik stop. Ik stel de mensen dan wel teleur, en doe ze pijn, maar ooit zullen ze me weer vergeten. Als iedereen me nu maar eens vergat, kon ik de geheugens van mensen maar wissen. Ik zou me er overal uit bannen. Als ik nu verdwijn, zullen ze nadien nooit meer pijn hebben, want ik kan ze niet meer teleurstellen. Ze zullen me vergeten, elke dag een beetje meer en uiteindelijk ben ik weg, weet niemand ooit meer van mij, mijn pijn, mijn verdriet, mijn mislukkingen. Als ik alles nu eens kon opgeven. Als ik alles nu eens mocht opgeven. Mag ik aub opgeven? Wil je me aub vergeten? Dat je niet kan vergeven, kan ik begrijpen, dus aub vergeet me. Kon ik mezelf nu maar uitwissen.