Vandaag ben ik voor de laatste keer op postkuur naar Kortenberg moeten gaan. Voortaan ben ik verlost van het helvroege uur op vrijdag om op tijd daar te zijn voor wat te gaan knutselen. Vanaf nu ben ik ervan af! Het was zalig om te beseffen dat ik er voor de laatste keer was. Al had ik vandaag toch ook wel even schrik, deze week zijn er 3 mensen die ook ooit op een afdeling bij me hebben gezeten, weer opgenomen. Een paar weken terug waren er ook al 3 terug opgenomen. Dat maakt 6 die hervallen zijn. Goh ik hoop dat ik nooit meer opgenomen moet worden. Ik wil die hel niet nog eens door. Ik vraag me af wat er bij hun zo mis is gegaan dat ze er terug zijn. Hebben ze het opgegeven? Of konden ze gewoon niet harder/langer vechten? Waar ik wel nog niet vanaf ben, zijn de consultaties bij de psychiater. Eigenlijk wou ik die ook stopzetten, maar de verpleging en de psychiater zelf vonden dat geen verstandige keuze en hebben me zowat verplicht om dat nog te doen. En nu is de psychiater van zin om zich toe te spitsen op m'n overgeef en eetgedrag. Ook goed optijd, wetende dat dat zelfs tijdens mijn opnamen nooit goed geweest is, en buiten is het alleen maar erger. Toch zeiden ze elke keer dat ik het maar gewoon moest accepteren. Alleen nu, nu vind hij het ineens wel heel belangrijk! Wat maakt het verschil? Ik snap het niet goed meer hoor. Misschien is het omdat ik hem vertelde dat het weer moeilijk begon te lopen met mijn pomp. Nja, niet dat het weer mis loopt, ok toegegeven ik sla al eens een bolus, een correctie of een prik over. Maar nog steeds verhoog ik braaf m'n pomp en laat ik hem ook steeds aanhangen. Al snap ik eigenlijk niet goed waarom ik het nog doe. Ik voel me compleet in de kou gelaten door m'n endo. Gisteren mailde ik hem dat ik het er heel moeilijk mee had dat hij steeds maar bleef verhogen en dat ik bang was dat ik het niet meer zou kunnen volhouden omdat ik nu al zo vaak de neiging om hier en daar wat te knoeien. Het heeft me een uur gekost om m'n gevoelens en gedachten op mail te zetten(en dan waren het ocharm misschien maar 15 zinnen) en dan krijg ik als reactie: "als je waarden te hoog zijn moet je verhogen" en als ze te laag zijn moet je toch verlagen?! toch! Het enige waarop ik hoopte waren een beetje bemoedigende woorden, laten blijken dat hij me erdoor wilt helpen. Nee niks, deksel op de neus! Ik ben nu zo kwaad op hem! En dat is niet goed, want ik wil dat afreageren door niet meer te pompen of te doen, of door gwn niks meer door te geven, door niet meer op consult te gaan enz.
Hoewel ik het liever zou hebben over het nieuwe leven dat binnen een paar dagen gaat beginnen, over de toekomst die voor m'n deur staat enz. Ga ik het toch weer hebben over het oude afgezaagde onderwerp. Inderdaad, het gevecht met de kilo's en de gedachten daarover. M'n waarden zijn een warboel de laatste dagen, hoog, laag dan weer hoog enz. Er valt geen echte lijn in te trekken. Vandaag heb ik weeral moeten verhogen en dat brengt mijn basaal op net geen 30E/dag. Het frustreerd me enorm dat ik steeds maar moet verhogen en ondanks enkele hypo's nog steeds niet mag verlagen! Ik word zot van het getal op de weegschaal, ook al blijft het min of meer hetzelfde. Ik ben bang dat het zoals de vorige keer dat ik een pomp had, enorm de hoogte in gaat schieten. Toen is er iets van een 20kg bijgekomen. Ok daar is er nu nog steeds 10 vanaf, maar te bedenken dat ik pak 3j terug nog 10kg minder woog dan nu! Het liefst van al zou ik nog 20-30kg minder wegen dan nu. Al wil ik het niet meer afvallen met insuline, toch betrap ik mezelf erop dat ik toch mijn insuline per dag niet hoger dan een bepaalde hoeveelheid laat komen. Ok het basaal gaat dan wel omhoog, ik ga minder eten of sla de correcties over, om toch maar hetzelfde daggemiddelde te hebben. Hoe hard ik ook probeer, het laat me niet los. Het is erg om te zeggen, maar stiekem ben ik hartstikke jaloers op vrienden die het wel lukken om af te vallen, of die minder insuline nodig hebben, of die binnenkort een oplossing krijgen voor het probleem. Ik gun het ze, daar niet van, maar het maakt me ook jaloers.
Ik ben razend! razend op mijn ouders. De grootste fout die ik sinds kb heb gemaakt is toch besloten te hebben thuis te blijven wonen. Volgende week begint de school weer. Morgen moet ik mijn inschrijvingsgeld voor school betalen, mijn boeken halen,... Woensdag mag ik op mijn kot. Omdat ik mijn ouders het nie wou aandoen om 2 keer naar leuven te rijden heb ik aan D. gevraagt of ik dinsdag mijn spullen bij hem mag zetten en dat wij dan woensdag alles naar mijn kot zouden brengen. Het was allemaal geregeld. Tot gisteren, mijn ouders hebben mn kot nog niet betaald, dat eig wel al gebeurt moest zijn, dus ik vrees ervoor dat ik niet in mijn kot kan. En nu wil mijn ma ook niet tot Leuven rijden, wrm moet ze mee? Ze kan trouwens niet want papa heeft de auto nodig voor naar de tandarts te gaan(heeft hij vorige week besloten) dat hij gvd met de brommer gaat!!!! Al 2mnd geleden heb ik hun gezegt dat ze morgen niets moeten plannen want dat we dan mijn school inorde moeten maken. Nee trekt uwe plan A.!! gvd, dat ze hun verantwoordelijkheid ne keer pakken ja! Ik ben het beu om steeds aan mijn lot overgelaten te worden. Ga maar alleen naar u school, schrijf u maar alleen in, zoek maar alleen achter een kot, ga maar alleen kijken. Maar wel steeds commentaar geven en moeilijk doen! Ik ben ze KOTSBEU!!!!
