De laatste dagen vind ik geen rust. Ik ga laat slapen en val dan wel direct in slaap, maar een paar uur laten word ik wakker en kan ik niet meer slapen. Met als gevolg dat ik de rest van de tijd zit te piekeren. Ik ben niet moe, dat niet. Maar mentaal dood. Ik weet het allemaal niet meer. Alles is een grote chaos. Ik durf niks meer zeggen of denken. Want blijkbaar denk en herinner ik me alles toch verkeerd. Doe ik de dingen overdrijven, of echt wel heel verkeerd opvatten. En dan vraag ik me af, denk ik dan zo verkeerd? Vat ik alles dan zo verkeerd op? Misschien maximaliseer ik de dingen onbewust echt wel. In een van mijn psychiatrische verslagen staat dat ik de dingen nogal op de omgeving schrijf. Zou dat zo zijn? Ben ik echt zo? Ik was er anders zelf altijd al van overtuigd geweest dat alles mijn eigen fout was. Dat ik alles om de een of andere reden wel verdiend zou hebben. Maar blijkbaar vinden ze dat ik mezelf als foutloos zie. Of vat ik dat nu ook verkeerd op? Pff, ik weet het allemaal niet meer. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien overdrijf ik alles, en zie ik het allemaal verkeerd. Waarom is er nu niemand die me objectief kon zeggen hoe ik de dingen moet zien. Die me kon zeggen wanneer ik iets overdreef of verkeerd opvat. Waarom is er zo niemand? Omdat vliegen niet kunnen praten zeker? Vrienden kunnen het me ook niet zeggen hé. Want zij weten vooral wat ik vertel. En dat heb ik misschien al zodanig ingekleurd dat ze moeilijk een andere kleur kunnen zien. Wat moet ik nu doen? Wat als ik inderdaad alles te fel kleur waardoor ik de oorspronkelijke kleur niet meer kan zien? Misschien moet ik voortaan mijn mond maar houden. Misschien moet ik tja, ik weet het niet goed, de dingen niet meer opvatten? Maar hoe doe je dat? Kan dat eigenlijk wel? Maar ik kan de dingen toch niet steeds verkeerd blijven opvatten? Want dat zou betekenen dat heel mijn wereld verkeerd is. Ik wil geen verkeerde wereld. Ik wil duidelijkheid. Ik wil, uiteindelijk wil ik niks meer.
Maandag weer een suicidepog gedaan. Deze keer had ik een paar slaappillen genomen en dan weer massas insuline ingespoten. Helaas had ik de slaappillen te laat genomen en was mijn insuline al aan t werken. Waardoor ik dus in een hypo zat en pijlsnel heel diep natuurlijk waardoor ik instinctief ben gaan reageren en mensen heb gewaarschuwd. Zo ben ik dus tijdig op de spoed terecht gekomen. Heel erg veel weet ik er niet meer van. Ik ben een paar keer ko gegaan. Ik werd dus wakker vol met infusen. Maar deze keer heb ik eens niet liggen tegenwerken en vervelend zitten doen. Nu heb ik gewoon alles ondergaan, want ik besef maar al te goed dat wanneer ik op t spoed wakker word, ik toch niet zal sterven en dat tegenstribbelen geen zin meer heeft. Deze avond ben ik dan eindelijk mogen terugkeren. Als ik het vergelijk met m n vorige poging ben ik eigenlijk redelijk snel terug mogen keren, maar dat kwam toen natuurlijk ook omdat ze mijn pomp toen afnamen en me terug op spuiten hebben gezet. Wat natuurlijk allemaal eerst weer geregeld moest worden.
Toch had/heb ik geen zin om terug te komen. Ik ben het allemaal kotsbeu! Waarom doe ik dit eigenlijk nog? Het heeft toch geen zin. Voor wie doe ik het nog?
En nu zullen jullie waarschijnlijk zeggen: Anniek doe het voor jezelf, voor je toekomst. Blabla. Maar ik heb geen toekomst meer. Mijn toekomst ziet er alleen nog maar koud en zwart uit en daar wil ik echt niet voor vechten. Al mijn dromen liggen aan duigen. De enige droom die nog rechtstaat is: alleen gaan wonen. Maar waarom? Om dan compleet mijn verkeerde eigen zin te doen.
Ik besef maar al te goed wat voor een slechte dochter ik ben. Hoe lelijk en mislukt ik ben. Hoe kostelijk en een zorgenkind ik ben. Het zou egoïstisch zijn om nog verder te willen leven en zo anderen bepaalde dingen te ontnemen zodat ik achter een bepaalde tijd toch alles kan verwoesten. Uiteindelijk heb ik toch gefaald en het is me al lang duidelijk dat ik de grootste fout op de wereld ben.En ik vind het jammer om te horen dat andere, goede mensen sterven terwijl ik, de grootste mislukking, verder blijf leven. Het is niet eerlijk. Het spijt me dat zij sterven en ik niet, ik zou het liever omgekeerd hebben.
