Ik vraag me af waarom ik mezelf niet kan motiveren of dwingen om voor mezelf te zorgen, zorgen zoals ik dat vroeger deed. Mijn suikerwaarden perfect houden, kunnen aanpassen zonder me er slecht bij te voelen. Dieet volgen en suiker laten voor wat het is. Waarom blijf ik ervan overtuigd dat je enkel een goede diabeet bent met mooie waarden en slank lijf. Waarom blijf ik dat geloven en kan ik niet accepteren dat er ook diabeten zijn die niet zo mager zijn.
Zou ik misschien niet willen veranderen? Als dat zo is, waarom zeg ik dan steeds tegen mezelf dat ik moet veranderen, waarom voel ik me dan zo slecht als ik weer in de valkuil van het zieke gedacht val?
Ik ken mezelf niet. Wat wil ik? Wie ben ik? Wat word er nu van mij verwacht? Wat is het belangrijkste?Oh waarom kan ik er niet over praten als ze dat van me verlangen? Waarom altijd al die vragen en gedachten in mijn kop? Waarom altijd die waarom? Niemand die me een reden zal geven, en dan nog, zou een reden het allemaal veranderen? Ik denk het niet. Misschien dat het een beetje duidelijkheid brengt, maar het neemt de gedachten en de vragen zeker niet weg. Het zal dus ook niets veranderen aan mijn gedrag en dat is wat ik moet bereiken. Toch?
Iedereen denkt dat ik mijn diabetes niet heb aanvaard, maar ik denk eigenlijk dat ik dat wel heb gedaan. Ik vind het niet eens zo heel erg dat ik dat heb. Ik heb het zelfs nooit echt erg gevonden. Het heeft me veel geleerd over eten(zowel goed als slecht) Het heeft me bijgeleerd of de werking van het lichaam.Het spuiten, pompen, meten op zich vind ik niet zo erg, ik trek me niets aan van omstaanders, de meesten zullen het niet eens merken. Bovendien heb ik de controle over een functie in mijn lichaam die voor andere automatisch en zonder controle gebeurt. Terwijl ik kan zeggen nu ist genoeg je krijgt niets meer. (ok tis ook een slecht kenmerk) Wat ik wel haat aan diabetes hebben, is het niet meer onbezorgd kunnen eten, maar ergens is dat ook wel goed want je bent je dan tenminste bewust van wat je eet, maar misschien is dat te obsessief bij mij, omdat bij alles wat ik eet ik er heel fel mee bezig ben en zelfs bereken wat anderen eten. Soms denk ik, of zeg ik zelfs: je moest eens weten hoeveel insuline je alvleesklier hiervoor moet aanmaken. Je zou het per direct nooit meer eten. Bah. Verder haat ik het dat ik nooit meer zal kunnen sporten zoals vroeger. Neen, eerst meten, suiker op peil houden, stoppen bij een hyper of een hypo, oh ik haat het. Ik wil vrij sporten, sporten zonder bang te zijn dat mijn suiker ontregeld zal zijn.
Misschien haat ik het inderdaad wel een beetje, maar ik ben er ook dankbaar voor, maar waarschijnlijk(ok zeker) om de foute redenen.
