"Alles gaat goed hier, oh cva zunne,..." Kon ik het nu zelf maar geloven en zeggen zonder te denken: je moest eigenlijk maar eens weten... Maar ik ben het zo beu om tegen mijn vrienden te moeten zeggen dat het niet goed gaat, dat ik het niet aankan en dat ik aan het opgeven ben want het heeft geen zin om te blijven vechten. Ik ben het beu die commentaar van: je moet volhouden, dan begin je weer van vooraf aan, is dat wat je wil enz. Nee tuurlijk is da niet wat ik wil, ik heb verdomme hard geknockt om te staan waar ik nu sta, en Ja ik weet het weggaan was niet de verstandigste keuze die ik kon maken, maar ik moest er toch weg, en tja trots bewaren zeker? kweet het niet. Maar nee ik wil niet weer helemaal vanvoor beginnen en ik wil andere mensen niet teleurstellen en ik wil niet weer het vertrouwen van mijn endo beschamen, en blablabla. IK WEET HET! maar dat maakt het er niet makkelijker op hoor! Ik ben zo opgelucht dat ik weer kan doen en laten wat ik wil, dat ik steeds ik een fout heb gemaakt het met bepaalde niet zo heilige middelen goed kan maken. Dat ik wanneer ik helemaal paniekeer toch iets heb dat me weer kan kalmeren. En ja ok dat juist die dingen niet de goede zijn, weet ik wel, maar voorlopig is het de enige reddingsboei die ik heb... Ook al is die reddingsboei eigenlijk het anker dat me zal doen zinken. De obsessies komen terug, de dwang van te moeten en anders te mislukken... Meer als 10 keer per dag op de weegschaal, proberen om steeds minder en minder te wegen, en zo blij als ik 's avonds ben als ik zie dat ik 100gr minder weeg als die ochtend. En het zo blij en opgelucht zijn als ik zie dat ik die dag weer minder eenheden heb ingespoten als de dag ervoor, als ik minder kh heb gegeten, het is voor mij een gevoel dat ik weer de controle terugwin, al is het maar een valse controle. En ik weet dat het niet goed is, dat het verkeerd is. Ik voel me als in 2 gescheurd, een gevecht tussen mezelf en mezelf, want ik weet heel goed dat wat ik doe niet goed is, ook als ik het aan het doen ben, maar ik voel me zo gelukkig, machtig, opgelucht en goed als ik het toch doe.
Donderdag het intake gesprek voor die nieuwe afdeling. Ik zie het totaal niet zitten, ik wil niet weer naar Kortenberg. Ik heb de controle nu weer terug, controle die misschien geen controle is, maar in Kortenberg heb ik niets. Ik ben weer vrij, vrij als een vogel en ik wil niet weer opgesloten zitten in een kooitje. Het is veel simpeler en gemakkelijker om thuis te zijn, niet steeds met mezelf en mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Bovendien ben ik nog steeds razend op de psychiater in Kortenberg. Hij had het recht niet om naar mijn thuis te bellen en alles te vertellen, hij had het recht niet, en ik nu zou ik hem weer moeten vertrouwen?
pff juist nog eens nagekeken, toen ik vertrok in Kortenberg stond ik op 134,5gr kh per dag, thuis werden er dat per direct ong 90, en nu de dag van vandaag zit ik nog maar meer op 32 Eenheden insuline: Kortenberg:+/- 50/dag thuis direct: +/-48 en nu de laatste dagen:+/-28 bloedwaarden komen niet meer onder de 220 met maar gelukkig ook niet over de 450... allé ja kweet het dat is ook niet goed, maar zolang ik de hi's kan vermijden vind ik het nog vrij goed... Pff philippe moest het maar eens weten hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
Het is de laatste tijd nogal stillekes langs mijn kant. Maar er gebeurt niet meer veel. De dagen zijn gevuld met slapen, toch maar eens uit bed komen, beetje proberen de dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen en dan weer het bed in stiekem hopend dat de volgende dag toch beter gaat gaan. Maar het draait zoals het draait eh. En we proberen om het vandaag toch beter te laten draaien dan gisteren. Helaas lukt dat niet altijd, maar het draait nog en dat is misschien ook al belangrijk? Ik zie er enorm tegenop om volgende week terug naar Kortenberg te gaan. Is het nu echt wel nodig? Allee ja ik weet wel dat ik die vraag enorm vaak stel, maar wil ik echt wel geholpen worden? Ik weet wel dat ik op bepaalde dingen geen standaard mens ben, maar zolang dat voor mij geen probleem is... Helaas zijn er dan weer andere die er wel een probleem van maken, maar ik bedoel maar, het is toch mijn keuze, mijn beslissing, en als ik er nu eens voor kies om altijd maar te hoog te staan, om vroeg te sterven, om geen toekomst te willen hebben. Om het op te geven, dan is dat toch mijn keuze? Waarom mag een mens helemaal vrij zijn om te beslissen wat ie met zijn leven doet?
De laatste dagen gaat het weer niet zo goed. En geloof je me als ik zeg dat ik echt wel probeer en echt wel wil, maar dat ik het gewoon niet aankan om te blijven vechten? Ik voel me zo verloren en mislukt de laatste dagen. Ik kan het niet aan, ik kan het niet alleen, ik krijg constant signalen die misschien niet altijd even slecht bedoeld zijn, maar wel heel verkeerd overkomen. En het enige wat ik wil doen, is wenen en wegkruipen. Ik voel me schuldig tov mijn ouders, mijn broers en zussen, mijn vrienden, mijn arts, de mensen die met me inzitten. Schuldig om wat ik hun allemaal aandoe, en schuldig omdat ik niet kan zijn wie ze zo graag hebben dat ik ben. Ik ben opt eind van mijn krachten. En waarom heb ik het zo moeilijk? in mijn leven heb ik niets meegemaakt, ik heb geen reden om het zo moeilijk te hebben. Waarom heb ik het dan zo moeilijk? het mag niet, het hoort niet, het is niet logisch.
Gisteren dus evaluatie gehad. Was zoals ik wel al wist niet zo goed gelopen, zeker niet na mijn stunt van maandagnacht. Om een lang verhaal kort te maken, ik mocht niet meer op die afdeling blijven en moest over naar een andere afdeling, omdat er wel een wachtlijst van een paar weken was wisten ze nog niet goed wat ze met mij gingen doen, het plan was om me nog eens terug te doen naar mijn vorige afdeling. Ik zag het niet zitten, ben pissed van heel dat gedoe, ben pissed van alles en heb hals over kop mijn boeltje gepakt en vertrokken. Nog voor ik weg was besefte ik wel dat het niet veel zin zou hebben om naar huis te gaan, dat ik het echt niet lang zal redden op mijn eentje. En dus had ik al besloten nog voor ik vertrok om vandaag dan te bellen voor een intake te regelen op die andere afdeling. Pff Nu dus terug thuis. Mijn beste vriendinnen zijn me komen halen en de ontvangst thuis bij mijn ouders was niet zo positief. De psychiater had naar thuis gebeld en alles, ALLES! vertelt. Ze konden er thuis natuurlijk niet mee lachen(met wat ik heb uitgestoken) en ze werd pas weer kalm als ik zei dat ik vandaag ging bellen voor toch naar die andere afdeling te gaan. Pff stomme kutzooi! Die dokter mag dat toch niet zomaar doorvertellen? Bon anyway, vandaag lang getwijfeld om te bellen, ik wou eigenlijk niet, want hoewel ik wel besef dat het niet goed loopt toch voel ik me veiliger in mijn oude gewoontes. Maar ik had het beloofd en moet het dus doen eh. Dus dan toch maar gebeld, moet ik morgen weer bellen om dan mijn intake bij het hoofd van die afdeling te regelen. Die waar ik vandaag heen heb gebeld gaat tegen morgen die andere op de hoogte brengen dat ik ga bellen en ook van alles wat er is gebeurd en wat er precies allemaal met mij verkeerd is (klinkt dom) Enne mijn pomp terug whi!!! Vandaag hem weer even gaan laten aanpassen mits hij behoorlijk verkeerd stond ingesteld maar ja. En nu is het aanpassen en aanpassen en aanpassen, tot hij weer op punt staat. Pff hoop alleen dat ik het volhoud tot dan. Want het loopt nu al behoorlijk moeilijk, zeker nu ik weer alle controle en vrijheid heb Maar ik blijf vechten, en toch even op adem komen. Gelukkig morgen jongerenweekend met mijn arts, dan kan hij een beetje mijn controle weer overnemen en kan ik toch heel even op adem komen zonder die constante druk op mijn schouders. Mis mijn groep wel Zulke schatten dat het waren stuk voor stuk. I, J, E, A, K, A, N doe dat nog goed! Ik weet dat jullie het kunnen! En ik denk heel veel aan jullie! Knuf
Pff ben niet zo goed bezig de laatste dagen, ik sla mijn eigen ruiten in. En ik doe het steeds weer hé. Elke keer als ik er bijna ben dan doe ik zo weer iets stoms waardoor ik weer helemaal opnieuw kan beginnen Morgen mijn evaluatie en pff pff zie er niet echt naar uit. mag ik even roepen? Ja? thanks!! WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ok dat lucht op. Ok waar was ik, ahja evaluatie, nee ik zie het niet echt zitten, maak er mij echt druk om, omdat ik waarschijnlijk de dingen die ik wil of verwacht niet ga krijgen, het zal zwaar zijn, dat is zeker. Morgen word ook besproken welke straf ik er nog eens bovenop krijg na mijn stunt van deze nacht. Och wish me luck.
pff heeft het nog wel enige zin? ik krijg mijn pomp precies nooit meer terug. Het lijkt wel of ze niet snappen dat die pomp een deel van mezelf is, dat ik me echt verloren voel zonder die pomp. De pomp is ook een bewijs, een bewijs aan mezelf en aan de andere dat ik effectief goed bezig ben. Nu doen ze me nog twijfelen, al weet ik diep vanbinnen wel dat ik qua spuiten en niet bijeten doe wat ze verwachten. En toch het is moeilijk van mezelf om te geloven. Zeker als ze het tegendeel (onrechtstreeks) tonen. Waarom willen ze die pomp niet geven, wat doe ik nu verkeerd? Ik frustreer er me dood aan. Ik ben nu al 2 maanden volop aan het werken om mijn pomp terug te krijgen, ik had mijn doel en streef voor ogen, ik heb die moeten verleggen, en weer verleggen en nu nog maar eens. Maar dat maakt me net zozeer pijnlijk bewust dat ik het dan toch blijkbaar niet zo goed aant doen ben. Ik kan mijn eigen streefdatum niet bereiken, weer mislukt. Ik kan dit echt niet langer volhouden. Moet me volgens andere concentreren op andere zaken, maar dat gaat niet, ik heb mijn ene doel en eerst moet ik dat bereiken alvorens ik me op een ander kan focussen. Ik wil echt naar huis, het afstappen, dan heb ik mijn pompje terug, dan kan ik verder met mijn leven. Maar ik weet en besef maar al te goed dat het geen optie is om naar huis te gaan. Dat ik het daar ook niet al te lang ga weten te trekken. En toch zou ik er alles voor over hebben om mijn pomp weer te krijgen. Maar hoe moet ik me bewijzen, hoe moet ik ze overtuigen als ik in alle wanhoop en paniek dingen ga doen waaruit ze het tegendeel gaan afleiden. Ik wil niets meer doen. Wil het echt allemaal opgeven want het lijkt of het helemaal geen zin heeft. Of het allemaal verloren moeite is, en misschien ben ik dat ook, verloren moeite. Misschien willen ze me daarom mijn pomp niet terug geven. Wist ik maar wat ik moest doen. Kon ik nu maar gaan slapen en morgen wakker worden en dan mijn pomp terug hebben. Zonder mijn pomp wil ik niet meer opstaan, wil ik niet mer vechten, wil ik niet meer proberen. Ik geef het op. Als ik kon ging ik naar huis. Maar kan ik dan ooit nog terug? als ik tegen advies op ontslag ga? zonder die zekerheid durf ik eigenlijk niet echt vertrekken. Maar ze drijven me zover dat ik toch haast moet. Ik ben moe, moe om te strijden ik word wanhopig. Misschien moet ik ook pillen pakken? Misschien hebben ze dan door dat ik echt niet zonder mijn pomp kan.
edit: ik ben dus niet vanplan om pillen te nemen, dit is enkel een bedenking van: hebben ze het nu nog niet geleerd van andere?
Pff verschrikkelijke week achter de rug, is dit nu de weerbots van de laatste vrij goede periode? Eerst mijn pomp die beloofd word om terug te geven, maar die ze dan uiteindelijk niet terug geven wegens:waarden nog te hoog, maar een dokter om je dosissen aan te passen zie je wel niet. Dan een meisje uit mijn groep die een overdosis neemt. Het is de 2de al in de periode dat ik op deze afdeling zit, de 2de die op het punt staat naar huis te mogen gaan. Is het wel beter als je hier buiten komt? Dan mijn weekend dat niet door kan gaan omdat ze het niet goedkeuren en dan mijn jongerenweekend waar ik wel tussen 9 en 20u45 heen mag gaan(ze hoeven mij niet terug te verwachten want ik ga toch!) Mijn endo die super grof was aan de telefoon toen ik hem overstuur opbelde ivbm mijn pomp(ok dat is nadien wel uitgepraat) Die opname video, pff wat was dat een nachtmerrie(in u ondergoed stomme opdrachtjes uitvoeren zoals 2 rondjes lopen en armen spreiden enz. dit allemaal opgenomen en nadien in groep bekeken en besproken. Kheb echt met mijn valiezen al gepakt klaar gestaan voor vertrek. De twijfel of het echt wel nodig is, of ik hier echt wel thuis hoor en geholpen kan worden. Nu in stil protest, het eten lukt echt niet meer, steek het in mijn mouw, mijd mijn tussendoortjes, ga stiekem sporten, enz. Om dan op momenten zoals na deze avond een verschrikkelijke boefbui te krijgen. Vandaag dan te horen gekregen dat een goei vriendin die op me vorige afdeling zat,afgelopen nacht een overdosis had genomen en in het ziekenhuis heeft gelegen. En dan 's avonds mijn ander vriendin, J. waar ik heel veel steun uit heb gehaald, die me plots aansprak:"Anniek ik ga domme dingen doen." Ik vroeg haar dan wat ze dan wou gaan doen, zei ze dat ze een overdosis pillen wou nemen, ze was er gaan halen in de apotheek, en had haar medicatie van hier opgespaard. Ik wou het aan de verpleging gaan melden, maar wou eerst J. wat kalmeren, dus met J. liggen babbelen enz, zegt ze dat ze het niet meer zal doen. En al wist ik wel dat het een lege belofte was, toch was ik een beetje gerustgesteld. Ze bleef in de tuin zitten met een ander meisje en ik ben in de living gaan zitten. Denkend wat ik nu moest doen. Moest ik het aan de verpleging gaan zeggen en haar vertrouwen schade, haar dezelfde hel laten doorkruisen als dat ze mij hebben gedaan?(kamercontrole, gesloten afd.) Moest ik haar de pillen en messen enz aan mij laten afgeven en ze dan zelf bijhouden of gaan afgeven, of moest ik haar dwingen ze zelf te gaan afgeven, waardoor ze niet meer van de afdeling zou mogen? Of haar toch de voordeel van de twijfel geven? Plots zie ik haar naar binnen lopen met het andere meisje achter haar aan, dus ik zet een spurtje in achter haar aan, heb haar tegen gehouden en nog met haar proberen te babbelen, uiteindelijk haar zover gekregen dat ze mij de pillen zou geven. Het andere meisje zou met haar meegaan, zodat ze ze niet zou kunnen innemen. Maar J. was te snel, ze zat al op de kamer met de deur op slot eer dat andere meisje achter haar aan zou gaan(J. zit op een andere afd dus normaal mag ik daar niet komen.)Uiteindelijk ben ik achter haar aan gegaan en inderdaad de deur was opslot, ik hoorde hoe ze pillen uit de verpakking aant halen was en ben direct opzoek gegaan naar een verpleegster. De verpleging zei me constant als ik ging vragen hoe het ermee was, alles onder controle, alles is goed. Ik geloofde hun. Nadien vroeg ik nogmaals aan de nachtwake hoe het was met haar, en deze sprak haar mond voorbij, J. ligt in't ziekenhuis, maag leeggepompt en nu zowiezo een nachtje ter observatie. Voel me barslecht! wat had ik moeten doen? ik ben zo verkeerd geweest door niet direct naar de verpleging te stappen. En dan? eigenlijk, ze had wel iets anders gevonden. Wat moet ik tegen haar moeder gaan zeggen, Ja ik wist dat ze dat vanplan was, maar ik heb niets ondernomen voor het te laat was? Wat voor een vriendin ben ik eig als ik haar zo in de steek laat. En dan T., moet ik hem een sms sturen? maar dan gaat hij zich zorgen maken en beginnen flippen, ik heb zelf geen info over J., maar hem morgen pas verwittigen, mss heeft hij dan zoiets van, waarom heb je niet eerder wat gezegt? Whaaaaa, J. waarom kon ik er niet voldoende voor je zijn meis? sorry girl.
Pff Afgelopen weekend het er thuis ook eens over gehad over mijn endocrinoloog en dat ik kwaad ben op hem en hij op mij, en dat ik erover denk een andere arts te nemen omdat 2 mensen die kwaad op elkaar zijn toch niet kunnen samenwerken en ik de laatste tijd echt het gevoel kreeg dat ik hem eerder tot last was en hij me tegen zijn zin in behandelde. Nu was mijn mama een dikke week geleden even bij hem geweest om papieren in orde te laten maken. Ook hadden ze het even over mij gehad. Ze zei dat hij tegen haar had gezegt dat hij het jammer vond dat hij al zolang niets van mij of van de artsen hier had gehoord. Ze zei ook dat hij er haast tranen van in zijn ogen kreeg(geloof ik dus totaal niet! Volgens mij was ze weer dik aan't overdrijven.) Maar bon, ze smeekte me dus bijna om hem toch nog eens een mail te sturen. Hoewel ik het haar beloofd had, heb ik heel lang liggen twijfelen en uitstellen of ik echt wel zou gaan mailen. Uiteindelijk heb ik hem een kort en bot mailtje gedaan. Waar hij raar maar waar wel op reageerde! pff volgende week vrijdag moet ik bij hem op consultatie, zie het niet echt zitten, ben er mij nu al voor aan't opjagen. Ik hoop dat ik deze keer niet zo van streek zal zijn als de laatste keer. Dat we deze keer de zaken eens kunnen uitklaren en hopelijk met een nieuwe lei kunnen beginnen. Het maakt me in ieder geval heel verward, de signalen die hij naar mij stuurd en de signalen die hij naar mijn omgeving zend. Weet niet wat ik er van moet denken. Waarom kan het niet eens 1 keer allemaal helder zijn?
Vandaag voor het eerst weer een dagje naar huis geweest. Keek er enorm naar uit maar anderzijds was ik ook enorm bang voor de reacties die ik waarschijnlijk zou krijgen. En hoewel ik het een aantal keren toch heel moeilijk had met spuiten, eten, snoepen, overgeven, geen laxeermiddel, vochtafdrijvers, nieuwe mesjes(gisteren al mijn messen gaan afgeven) te gaan halen, was het toch al bij al een leuke dag. Een leuke maar vermoeiende en uiteindelijk ben ik wel opgelucht dat ik nu weer "veilig" op mijn kamertje in Kortenberg ben. Ik zou de drang geen 2 dagen kunnen weerstaan, om eerlijk te zijn heb ik ze niet eens 1 dag kunnen weerstaan want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten. Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen De reacties van mijn omgeving viel achteraf bekeken nog wel mee. Al waren er momenten dat ik de indruk kreeg dat ze zich aant focussen waren op wat ik al dan niet at, en dat ze soms extra lief probeerde te zijn. Maar niet zagen Anniek, het heeft me deugd gedaan! Mijn broers en zusje weer zien, mijn ouders, mijn vertrouwde omgeving(al was het resultaat van de kotverhuis toch een beetje niet goed voor mijn kamer tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. Het heeft me ook deugd gedaan dat ik eindelijk sinds lang nog eens open kon babbelen met mijn mama. Eindelijk niet meer hoeven te liegen, eindelijk open kunnen zijn. En nu een paar dingen om over na te denken. Volgens mama heeft mijn endo het er moeilijk mee dat hij niets meer van me hoort enz. Heb haar beloofd om hem een mail te sturen, maar nu ik weer in Kortenberg ben wil ik eigenlijk niet meer. Ik wil niet weer als een schoothondje de eerste stap zetten, ze zegt dat ik hem gekwetst heb, maar dat heeft hij anderzijds ook bij mij gedaan. Weet het niet zo goed, wou eigenlijk zelf geen contact meer zoeken met hem tot mijn volgende afspraak. Ben ook wel blij dat ik ook hierover eerlijk heb kunnen zijn tegen mijn mama. Enne voor ik het vergeet, ook naar de kapper geweest! Een nieuwe look, een nieuwe Anniek, een nieuwe start, een nieuw leven.
Vrijdag om 15u te horen gekregen dat ook ik maandag vertrekken zal naar mijn nieuwe afdeling. Morgen om 14u30 ben ik weg van de afdeling crisisopname en verhuis ik richting afdeling eetstoornissen. Mijn laatste uren zijn geslagen, nog 22u te gaan. Ik kijk er niet zo echt naar uit. Ben een beetje bang voor wat er zal komen, bang voor wat me te wachten staat. Bang omdat ik niet weet wat me te wachten zal staan en bang omdat ik van een aantal zaken wel al weet wat me te wachten staat en ik daar eigenlijk best wel tegenop zie. Buien à volonté op de moment, tis echt niet meer goed. Ik weet dat het nodig is om te gaan. Dat ik waarschijnlijk ook niet echt een andere keuze heb, maar ik zie het niet zitten om te gaan. Heb ik echt wel zo'n groot probleem? Moet ik als dikke tussen al die skinny girls gaan zitten. Daar hoor ik toch totaal niet thuis. Misschien kan ik het thuis wel terug op mezelf. Altijd diezelfde twijfels, ik kan ze niet oplossen, niemand die me kan overtuigen. Pff heb zo hard drang om te AM-en maar juist doordat iedereen me positieve commentaar geeft, juist omdat ik het aan een aantal mensen beloofd heb van niet te doen probeer ik het tegen te houden, maar het gaat niet. Oh help. Nog even en dan is er weer leven hier op de afdeling, weer een beetje afleiding, het zal nodig zijn. En nu maar proberen een veilige rustige plek voor mezelf te vinden. En als het even gaat, kan iemand dan de gedachten in mijn hoofd het zwijgen opleggen?
Ondertussen alweer een tijdje geleden, weer veel gebeurd. Sinds gisteren weten we weer met zekerheid te zeggen dat we naar de afdeling Sint Lucas gaan in de groep eetstoornissen. Een hele opluchting om eindelijk meer duidelijkheid te hebben maar tegelijk roept het een enorme angst op. De therapieën die we daar moeten doen, het moeten eten, niet mogen sporten, pff ik ben bang, bang voor het onbekende wat er nog zal moeten komen. Bang voor de moeilijke stappen die ik nog zal moeten nemen. Gisteren was ook de laatste dag van de psychiaters en de psychologen, en vanaf vandaag komen er dus weer allemaal nieuwe, dit wil dus zeggen weer helemaal opnieuw beginnen, en als we dan eindelijk op Lukas zijn, nog maar eens...Pff hoe willen ze dat je iemand leert vertrouwen als je 5keer een andere psychiater hebt gekregen? Als wanneer je eindelijk begint te vertrouwen in de ene, die weg gaat? Ik vind het moeilijk om hulp te aanvaarden, ik vind het moeilijk om nog vertrouwen te hebben in de profesionele hulpverlening want het is nu elke keer weer dat ze me dit lappen. En de reactie van thuis is ook weer van dat, nu willen ze me zelfs geen geld meer geven voor spullen te halen die ik nodig heb lijk tandpasta, douchegel, enz, want ze vertrouwen niet dat dat wel mag. Ze zijn weer super onnozel aant doen en dat was dus de reden waarom ik niet wil dat ze van mijn problemen weten. Omdat ik wist dat er van die stomme reacties komen! KUTZOOI! en zaterdag en maandag vertrekken de 3meisjes waar ik het zo goed mee kon hebben, dan blijf ik als enige over van ons vertrouwde oude groepje, zie het niet zitten
Vandaag zo mijn twijfels, ik weet het niet meer, wil ik wel verder gaan? Zal het me echt niet alleen lukken? Ik zie er echt tegenop om naar de afdeling Lucas te gaan(afdeling eetstoornissen). Ik ben niet mager,ik hoor daar helemaal niet thuis. Daarbij als ik zo de anderen hoor over de oefeningen/therapieën die we daar moeten doen. Ik zie dat echt niet zitten. Ik wil echt niet meer gaan naar daar, verplicht eten, spiegeloefeningen... Nee please. Mag ik nog terug? Waarschijnlijk morgen mijn intakegesprek. Maar ik wil echt niet meer. Zou het me echt niet lukken op me eentje? En nog minstens 3mnd daar zitten. En ik zit hier al bijna 2mnd, ben al van mei niet meer thuis geweest, ik zou echt nog eens graag terug naar huis gaan, een weekendje, even hier weg, even weer vrij, mijn hond, mijn broers en zussen, mijn eigen thuis, mijn bed, mijn spullen, gewoon weer heel even hier weg. Zal het misschien eens even vragen aan de dokter van de week. Of ik toch niet 1 keer een weekend naar huis mag. pff zoveel twijfels in mijn hoofd. Mag het ooit eens helder worden? Ik kan zelfs niet eens fantsoenlijk neerschrijven wat ik denk of voel. pff, need to get out.
Hier ben ik weer. Na lang afwezig te zijn geweest. Er is veel gebeurt in tussentijd. Op vrijdag 11 juli hebben ze besloten me naar de gesloten afdeling te doen omdat ik in coma aant vallen was. Het was een hel op de gesloten afdeling, maar het was wel nodig om me weer met beide voetjes op de grond te zetten. Alle controle, alle macht alles in handen moeten geven van andere was heel moeilijk, dat ze eerst al je spullen afnemen, je niets meer zelf laten doen. Maar stapje voor stapje kreeg ik weer de controle weer en uiteindelijk mocht ik vandaag weer vertrekken naar de open afdeling. Met nieuwe moed en kracht beginnen we een nieuwe lei, een nieuwe start, en deze keer weet ik waarom, deze keer hou ik vol! Het spuiten lukt al wel weer, het eten gaat moeilijk, maar morgen een nieuwe dag, en dan proberen we opnieuw. En het zal moeilijk zijn om me hier weer te bewijzen, maar ik laat me niet meer klein krijgen! Ik kom er wel, en nu gaan we ervoor om mijn pomp weer te mogen krijgen, elke dag een klein stapje in de goede richting. We zullen er komen!
Goh ik weet echt niet meer wat ik moet doen, weet ook totaal niet meer wat ik wil doen. of toch, het enige wat ik wil is kosten wat kost afvallen, maar daar ben ik niet verder mee hé Ik wil ergens bij iemand gaan huilen, ik wou dat iemand weet waar ik mee bezig ben iemand die me kan helpen, iemand die me zal helpen. Niet iemand die me gaat opsluiten, alles gaat opnemen maar me kan troosten op de momenten dat ik het moeilijk heb. Me kan kalmeren als ik richting crisis ga. Maar bestaat er zo wel iemand? Ik wil dit allemaal niet meer. Maar bekennen wil zeggen opgesloten worden. Het niet zeggen wil dus eigenlijk zeggen dat ik gewoon doorga met wat ik bezig ben. En ik wil wel verder, ECHT! maar op de moment dat ik ga spuiten kan ik het gewoon niet. Dan sla ik zo in paniek... Vroeger kalmeerde ze me door een half uur op me in te praten, maar nu ik niet meer kan zeggen dat het niet gaat juist omdat ze me dan gaan opsluiten kan ik gewoon niet meer zeggen dat het niet gaat. En dus moet ik oplossingen zoeken, oplossingen die mezelf kalmeren ook al zijn deze oplossing geen oplossingen, want de oplossingen zijn de reden dat ik hier ben eh. HELP me iemand. ik val. En ik val steeds dieper. Vreselijk als je erover wilt praten, maar er niemand de signalen ziet, er niemand ze herkent. Oh please safe me from myself! Waarom wil niemand me helpen? Waarom kan niemand me helpen OH HELP!!! Misschien moet ik maar sterven? misschien moet ik maar weg. Wat als niemand me helpt?
Pff Ik verdien poepslag I know. Maar eerst beginnen met een positeiver stukje. Gisteren was ik jarig. Helaas mag ik niet van de afdeling, ook niet in gezelschap van bezoek. Maar bon. Dus 's morgens een kroon gekregen van iemand van hier op de afdeling, was echt super super grappig! EN en zij mag ook niet van de afdeling(wel met bezoek) dus wij aan de verpleging gaan vragen of ze niet met ons even naar de tuin wouden gaan, gaan genieten van het mooie weer. Na beide heel zielig te kijken mochten we dan in haar gezelschap toch een half uurtje buiten gaan zitten. Was wel eens leuk! 's middags zelfs mee mogen gaan om het eten te gaan halen Met die kroon op me hoofd(mocht die immers niet afzetten van dat meisje eh ;)) Aan tafel allemaal kei hard lachen, werd ik zo rot verwend! Komt er iemand(die ook hier op de afdeling ligt) af met een stukje taart. Hij was dat de dag ervoor gaan halen. Was die zo kei triest en kei slecht als ik zei dat ik het waarschijnlijk niet mocht hebben. Ik beloofd dat als ik te laag zou komen ik wel zou vragen of ik het mocht. Was dat 's avonds niet het geval geweest dan mocht hij het hebben. Daar kon hij dan wel weer mee lachen. Vroegen ze krijg je bezoek en om hoelaat? komt net mijn bezoek de refter voorbij gewandeld met 20 ballonnen. Hihihi iedereen dus tegelijk: Ja dus hahaha en weer allemaal strike! Een hele toffe dag gehad met mijn bezoek. Kwam er nog iemand van wie ik het niet wist en dus ook niet had verwacht. Was echt heel heel heel tof! Ook 's avonds veel plezier gehad, met iedereen die terug op de afdeling kwam. Ja ondanks dat ik gevangen zit was het echt wel een hele toffe onvergetelijke verjaardag. Ohja 's avonds komt de psychiater nog binnen: Anniek ik heb je vandaag nog niet gezien, maar gelukkige verjaardag eh meisje!
Vandaag was een vrij goed dagje, beetje iedereen van de verpleging en de arts liggen irriteren. Ben weer al 3 dagen kei hard aant knoeien met de insuline en ze hebben wel door dat er iets niet klopt, maar ze komen er niet uit wat. Moet echt gaan opletten, als ze erachter komen dan zit ik gedwongen op een gesloten afdeling Maar het lucht me zo op. Voel me direct weer beter en weer levenslustig. Daarstraks zelfs zo hoog dat ze naar de arts gebeld hebben die dacht het misschien aan mijn meter lag. Toen hun meter ook een hele hoge waarde gaf maar niet zo hoog als de mijne(hun stripjes zijn vervallen) dachten ze dat het misschien aan de meter lag en hebben hun een nieuwe meter gekregen die ik voortaan moet gebruiken. Moet nu ieder uur gaan meten... maar het zakt maar niet nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom.
Pff tgaat enorm slecht de laatste dagen. In mijn vorige bericht vertelde ik toch dat ik het even moeilijk had met spuiten enz. Ik had mijn pomp toen een paar uur afgekoppeld en was op de middag niet meer gaan spuiten. Ze hebben dat natuurlijk gezien. Op dat moment kreeg ik gewoon onder mijn voeten. Na een paar uren was ik dan toch naar hun toe gegaan om te gaan controleren en te corrigeren. Nadien was alles weer zoals het moest. Gisteren was een drukke dag. Ik moest om 2u naar de psychologische dienst (toen voor testen te doen dacht ik) om 15u moest ik naar een psycholoog omdat ik meedoe aan een onderzoek en om 16u30 zou ik dan naar de psychiater moeten. Iets voor 14u, ik wil vertrekken naar de psychologische dienst, komt de psychiater aangelopen(oorspronkelijk moest ik om 15u, maar omdat ik naar de psycho moest had ik gewisseld) dat ze me eerder moest zien en ik dus om 14u30 moest komen. Ik dus helemaal gefrustreerd. Op naar de psychologische dienst, kom ik daar, was het dat ik 1 vraag niet had ingevuld(omdat ik niet wist wat een woord was in die vraag) en dat ik die vraag dus moest invullen. pff op terug naar de afdeling. Om 14u30 maar naar de psychiater. Zegt die me doodleuk: Anniek het kan zo niet verder, ik heb gehoord dat het weekend weer moeilijk is gelopen. Ik ga je pomp afnemen, je gaat weer gaan spuiten. Ga je niet akkoord, dan laat ik je colloqueren. De deze weigerde natuurlijk, als er iets is wat ik absoluut niet wil is weer gaan spuiten. Dus zegt ze, ok dan bel ik de procureur. Gaat me alarm van me pomp, omdat ik moest gaan meten. ik gaan meten, maar natuurlijk kei kei kei kwaad. Ben uitgevlogen tegen die verpleegster en ervandoor gegaan. Ze is me achterna gekomen. Ik heb haar vertelt wat er is gebeurt en uiteindelijk zei ze dat we samen naar de psychiater gingen. Daar dan uiteindelijk een contract moeten tekenen dat ik akkoord ging. En naar de dr gestuurd om te bespreken voor terug op spuiten te gaan. 's avonds natuurlijk geweigerd om te spuiten, en weer die dreiging van te bellen naar de procureur. Ik weigeren natuurlijk, gezegt dat ik niet akkoord was met het spuitsysteem. Dat, dat echt niet klopte. Dus afgesproken dat ze eerst naar een endo zou bellen en dan met een nieuw voorstel af zou komen. Zo gezegt zo gedaan, nieuw voorstel was de helft spuiten en dan morgen afspraken maken. Ok dat heb ik dan gedaan. Vannacht een overdosis insuline proberen te nemen, maar de vpk had opgemerkt dat ik niet goed was en heeft me heel de nacht suiker laten eten. Vanmorgen ging vrij goed, maar deze middag wou ik niet spuiten omdat ik niet had gegeten. weer dezelfde zever. Uiteindelijk maar gespoten, niet gegeten. Wou ik naar het stad gaan, mocht ik niet. Omdat ik pas op spuiten over was geschakeld. Plots in de namiddag onverwacht weer naar de psychiater. Ze had gehoord dat ik spullen zoals medicatie, voorschriften enz op me kamer had liggen. Dus kamercontrole. Hebben ze alles afgenomen: pillen, voorschriften, insuline, db spullen, eten, drinken. ALLES! Nadien bij de hoofdverpleger geroepen. Dat ze overlegt hadden en besloten me op begeleidingskaart te zetten, dus ik mag niet meer van de afdeling, ook niet met verpleging, en als we therapie ofzo hebben moet iemand van de verpleging me brengen en halen Vind het echt echt echt k*t ben super super super kwaad! Voor het avondeten ook naar de psychiater gemoeten, ditmaal voor me diagnose: eetstoornis en te hard in de knoei met mezelf. Moet naar de afdeling Sint Lucas, maar ze gaan me pas overplaatsen als me suiker het toelaat. Morgen waarschijnlijk mijn intakegesprek, als ook mijn doelstellingen formuleren, en naar de pré therapiefase. Moest normaal vandaag ook bloed gaan laten afnemen om te zien of ik nog overgeef enz, maar daar ben ik onderuit gekomen mits ik een hypo had vanmorgen...
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. Ik ben dik, ik ben mislukt, ik ben verloren, ik ben dom, ik deug langs geen kanten. Nee ik heb er schoon genoeg van. Ik kan dit toch niet. Ik leg mijn pomp in de kast, ik stop ermee. Stop met alles. Het heeft geen zin. Waarom zou ik nog verder gaan? Ik kan dit niet. Elke blik in de spiegel, elke keer op de weegschaal, elke keer dat eten. Nee ik wil dit niet meer. Ik weet dat ik veel mensen achter me heb staan, maar moet ik dit doen als ik het zelf niet meer wil? Heb ik het ooit wel gewillen? Dik worden? nee nooit gewild, gezond? Misschien wel ja. Ik stel ze toch maar teleur, doe hun verdriet. Dat is het ook niet. Dat wil ik niet, en toch kan ik niet. Elke dag die strijd, een strijd die ik niet kan winnen. Elke ochtend mezelf proberen op te kikkeren, elke dag opnieuw proberen met een nieuwe lei te beginnen. Elke keer met tegenzin de dag beginnen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil niet meer verder. Het is beter als ik stop. Ik stel de mensen dan wel teleur, en doe ze pijn, maar ooit zullen ze me weer vergeten. Als iedereen me nu maar eens vergat, kon ik de geheugens van mensen maar wissen. Ik zou me er overal uit bannen. Als ik nu verdwijn, zullen ze nadien nooit meer pijn hebben, want ik kan ze niet meer teleurstellen. Ze zullen me vergeten, elke dag een beetje meer en uiteindelijk ben ik weg, weet niemand ooit meer van mij, mijn pijn, mijn verdriet, mijn mislukkingen. Als ik alles nu eens kon opgeven. Als ik alles nu eens mocht opgeven. Mag ik aub opgeven? Wil je me aub vergeten? Dat je niet kan vergeven, kan ik begrijpen, dus aub vergeet me. Kon ik mezelf nu maar uitwissen.
Vrijdag was een echte k*tdag! om te beginnen opgestaan met een super super super hoge waarden en dat terwijl ik de avond ervoor met een perfecte waarden ben gaan slapen en niets maar dan ook niets heb gedaan wat ik niet zou hebben mogen doen. Nee ik ben direct in me bed gekropen en gaan slapen. Was dus wel behoorlijk pissed dat ik weer zoveel moest spuiten terwijl ik dat niet verdiend had. Ok als je iets gegeten hebt of niet had gespoten, maar dat was niet zo. Daarna op de weegschaal. Pff wat verwacht je? natuurlijk bijgekomen. Ik had die dag ook een afspraak bij mijn endo en ik ging met de trein gaan, daardoor had ik ruim de tijd. Mijn ma is me dan aan het station komen halen en zou mij nadien naar de dr doen zo kon ik nog een half uur naar huis. Iets wat ik beter niet had gedaan want dat half uurtje thuis is op kletterde ruzie uitgedraaid Dus helemaal pissed en overstuur naar de endo. Krijg ik een preek omdat ik nog met mijn insuline had geknoeid. Ok dat kon ik echt wel begrijpen hoor. Dat was verdiend. Later vroeg ik of hij nog steeds boos was van die vorige keren enz. Zegt hij; "ja! Vergeven kan ik, vergeten niet!" Ik had het hem eerder moeten vertellen, dan had het volgens hem niet zover moeten komen. Dan hadden het kunnen oplossen Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. Ik kan dat wel ergens verstaan, maar of hun me echt konden helpen? Ik had Petra toch al en vanuit Petra zou er verder hulp komen. Hulp die er nooit is gekomen. Moest ik het hem vertellen? ik weet het niet. Ja ik moest het hem vertellen, maar dat heb ik uiteindelijk toch gedaan. Dat hij dan zijn hoofd niet moest breken, ik weet het. Maar het is niet iets waar je mee te koop loopt. Daarbij ik was er niet van overtuigd dat ik heel verkeerd bezig was, ja ik was niet correct bezig, maar ik zou het onder controle houden. Ik zou het alleen wel kunnen redden. Misschien was ik niet klaar voor hulp. Ben ik dat nu eigenlijk wel? ik wil niet dik worden. En het is moeilijk om hetgene waarin je niet gelooft, wat je angst geeft, wat je verafschuwt, wat je alleen maar slechter maakt te moeten gebruiken, zomaar zonder problemen te gebruiken. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet, dat is dik worden en dat wil ik niet. Ik besef wel dat dit niet de juiste manier is. Dat ik op deze manier niet goed bezig ben, langzame zelfmoord zoals hij het noemt. Dat ik er iets aan moet doen. Daarom ben ik hier. Maar als diegene voor wie ik het doe me laten vallen, me opgeven nu ik eindelijk wel probeer, voor wie doe ik het dan? Voor mezelf dus niet. Want ik wil niet dik worden, en spuiten en eten is je regelrecht dik maken! Nee ik deed het voor hem, omdat hij me nooit had opgegeven, omdat hij me steunde, omdat ik het niet eerlijk vond tov hem dat hij maar bleef proberen en ik niet eens voldoende kracht had om het verder te zetten. Dat ik hem keer op keer in de kou liet, en hij uiteindelijk de problemen op kon lossen. Ik voel me er altijd schuldig rond, het was genoeg nu, ik zou hem weer trots maken. Eindelijk iets voor hem terug doen. Iets waar hij "blij" mee kon zijn. En nu laat hij me precies in de kou. Ik doe het voor mijn vrienden, omdat ook zij er steeds voor me zijn geweest, steeds in me zijn blijven geloven en me (nog) niet hebben opgegeven! Maar misschien moet ik gewoon met alles stoppen. Stoppen met leven, stoppen met proberen. Want ik kan het niet. Ik stel ze steeds maar weer teleur. Doe kleine stapjes vooruit ja, maar zet grotere stappen weer achteruit. Ik ben mislukt. Ik kan hun dat toch niet aandoen? Als ik nu zou stoppen, ze zouden even verdriet hebben, maar dat slijt, na zoveel jaar zullen ze me vergeten zijn. Misschien even de korte pijn, dat hun leven lang steeds maar weer pijn.
Vandaag een grote stap gezet. Ik heb aan de psychiater opgebiecht dat ik al een hele tijd mijn insuline annuleer. Ik had verwacht dat ze kwaad zouden zijn, er weer een hele preek zou volgen, ze mijn uitgangskaart zouden afnemen, me niet meer zouden laten sporten... Maar raar maar waar, niets van dat alles. Ze zeiden alleen dat ze heel blij waren en het heel moedig vonden dat ik het heb durven opbiechten. Nu speelt er vooral angst door mijn hoofd, de angst voor de insuline, de angst voor de kilo's. Ik vraag me af of het wel de juiste keuze is geweest, en ik weet dat het die wel was, maar pff tis zo moeilijk, zo zwaar en vooral zo hard. Ik ben blij dat ik veel goede vrienden heb, mensen die me steunen, zonder hen, zonder hun bemoediging zou ik dit nooit gedaan hebben en tis vooral voor hun dat ik het doe. Hun vertrouwen hun steun. Ik kan het niet om hun teleur te stellen, om hun vertrouwen te beschamen en vooral om hun en al hun liefde, aandacht en aanmoediging in de kou te laten staan. Psychiater ging ook een gesprek met me ouders aanvragen, ben eens benieuwd wat dat zal geven
En het weekend is immers al half om. Ik verveel me dood, de meesten zijn naar huis. Niets te doen dus. Voel me een beetje triest, want het foefelen gaat zo easy lijk het maar kan zijn en ze hebben het niet door. En ik zou zo graag eerlijk zijn want ik weet dat het niet goed is en dat ik zo geen stap vooruit kom, maar ik ben bang om toe te geven, bang dat ze weer boos zullen zijn, dat er weer niets anders dan preken gaan volgen, dat ze het zo beu worden en me naar huis sturen, terwijl ik echt wel beter wil worden! Bang dat ze datgene wat ik al heb verkregen gaan afpakken(sporten, het buiten mogen in de weekends...) Bang dat ik dan helemaal geen kans meer heb om te foefelen als het me helemaal niet meer gaat. En vooral bang voor de kilo's die er aan zullen vliegen... Ik wou dat ik eerlijk kon zijn, dat ik niet weer moet doen alsof alles goed is. Maar ik heb het gevoel dat dat helemaal niet gaat, dat ik dan helemaal word afgestrafd. Ik besef dat dit me echt niet verder helpt, maar het kan zo opluchten en tergelijk ook zo'n marteling zijn, beseffen dat je eigenlijk weer iedereen die zoveel voor je doet, die in je gelooft en om je geeft aan het teleurstellen bent. Ze geven complimenten dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn, maar dat is niet terecht, want ik ben nog steeds even slecht bezig als ik was voor ik hier kwam. Misschien ben ik slecht? Misschien moeten mensen niet meer in me geloven, want ik ben dat niet waard.
hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
mijn pomp terug
Zulke schatten dat het waren stuk voor stuk. I, J, E, A, K, A, N doe dat nog goed! Ik weet dat jullie het kunnen! En ik denk heel veel aan jullie! Knuf
en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten.
Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen
tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. 
nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom. 
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. 
Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. 
