Ik ben een beetje verdrietig en teleurgesteld. Deze avond kreeg ik mijn nieuw hba1c en die was gezakt, op een maand, van 9,4 naar 8,4 wat heel goed is en wat me wel blij maakt. Heel blij deel ik het nieuws mee aan m'n ouders, ok over sms, maar het gaat niet anders, maar tot mijn grote teleurstelling kreeg ik zelfs geen reactie. Het demotiveert me verschrikkelijk! 't enige wat ik wou was dat ze enthousiast waren. Ze weten hoe hard ik hiervoor vecht. Maar er zal blijkbaar nooit een positief woordje afkunnen tegen me. Nog nooit hebben ze me proficiat gewenst met mijn hba1c, altijd zitten ze maar op me te kappen hoe slecht m'n waarde is enz maar als er dan een verbetering is zeggen ze zelfs niet eens proficiat. Raar genoeg geld dit niet voor m'n broertje. Als z'n waarde stijgt maken ze er niet zo'n drama van als bij mij. Als hij zakt wordt hij beloond. Sterker nog ze hangen er zelfs beloningen aan vast voor bv tegen de volgende keer 1 gezakt te zijn. En ik ben blij voor hem. Echt wel! Maar het stelt me dan in vraag hoeveel ik voor m'n ouders beteken. Vaak dacht ik dat ik het allemaal maar overdreef, maar ik krijg het steeds vaker uit andersmans mond te horen. Het zit nu zelfs zo dat toen m'n verpleegster donderdag hoorde dat ik na m'n opname weer gwn naar huis ga ze er echt opstond dat ik naar de maatschappelijk werkster te gaan om te regelen dat ik alleen kan wonen na m'n ontslag, of niet lang erna. Want ze weten er goed genoeg dat naar huis gaan een hel is. Elke week vinden ze wel iets om over op mij te kappen, nooit kan er iets positiefs vanaf. Ik stel hun teleur, ik kost teveel, ik ben lelijk, ik ben een blok aan hun been. Want door mij kunnen zij dit en dit en dit niet. Het is allemaal mijn schuld dat hun leven zo'n hel is. En dan vraagt een mens zich af van wat ik suicidaal ben. Ze wrijven er gwn elk moment, dat ze er de kans toe hebben, in hoe slecht ik wel nie ben. En het enige dat ik probeer is ook maar 1 keer te horen: Je maakt me trots! Maar dat zal altijd een droom blijven.
Nadat ik zojuist een reactie las op mijn blog ben ik nog eens beginnen lezen van in't begin. Het was vreemd om zelf te kunnen zien hoe ik elke keer weer een stukje dieper wegzonk en elke keer een stukje meer van mijn jeugd/levenslust verloor. We zijn nu bijna een jaar later. En in dat jaar heb ik niet het gevoel om echt vooruit te zijn gegaan. Al mijn toekomstdromen zijn in dat afgelopen jaar aan duigen geslaan, alles waarvoor ik nog wou volhouden is van me afgenomen en bovendien zitten een jaar later nogsteeds dezelfde gedachten in mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik in een jaar volledig ben afgebroken, en dat doet pijn.
Vandaag ook op controle gemoeten bij de endocrinoloog. Hij zei dat hij fier was op mijn waarden en dat maakte me ergens wel blij, hij kan terug fier op me zijn. Maar hij wilt nog steeds niet luisteren naar wat ik te vertellen heb en dat maakt me verschrikkelijk boos. Hij blijf ontkennen dat ik me nu slechter voel dan toen ik te hoog stond. Volgens hem kwam dat omdat ik "high" was van de ketonen. Maar dat is niet zo, ik kon gewoon alles doen wat ik wou. En bovendien werd ik niet zo vet. Ook wou hij mijn pomp niet nog niet terug geven, en dat had ik wel verwacht, maar ik vond het niet leuk dat ik zelfs mijn redenen om vervroegd mijn pomp terug te krijgen niet mocht geven. Ik ben echt kwaad dat hij niet meer naar me wilt luisteren. Hij zei wel dat als ik mijn volgende consultatie, in augustus, als ik nog steeds zo'n mooie waarden heb, ik zeker terug een pomp krijg. Alleen niet meer mijn pomp, zo bleek nadien. Want mijn pomp werd uit de handel genomen en word vervangen door een andere pomp. Maar ik wou zo graag gewoon weer mijn pomp. Waarom? Dat weet ik niet. Waarom wil je zo'n stom machiene, en waarom persé dat machientje en niet een ander? Ik weet het niet. Ik was wel gehecht aan mijn pompje, het was misschien als een eigen kindje, een stukje van mezelf wat ik nu moet afgeven en waar ik geen afscheid van kan nemen, want mijn pompje is al weg. Ze hebben het zelfs niet meer. Wat me nog enorm teleurstelde is dat ik hun probeerde mijn angst te delen, de angst dat ik het weer ga opgeven van zodra ik mijn pomp terug heb, en dat ze enkel zeiden: dan krijg je je pomp niet terug. Maar waarom probeerde ze niet te luisteren, waarom wilde ze niet eens even luisteren naar wat ik zei en misschien even helpen met een nieuwe motivatie te zoeken ipv dan meteen alle moed in mijn schoenen te duwen? Ik voel me zo alleen en in de steek gelaten. Het is precies of niemand me kan begrijpen of wil begrijpen. Misschien is dat weer een verkeerd gedacht van mezelf, maar zo voel ik me wel. Ik ben echt wanhopig op het moment, ik weet echt niet meer wat te doen. Ik heb het gevoel dat ik echt voor iedereen een last ben en voor mezelf hoef ik al helemaal niets te doen want ik heb geen toekomst (doelen) meer. Ik ben bang van mezelf omdat ik mezelf niet kan kalmeren en me al een tijd niet goed voelde. Ik ben bang dat ik weer mijn eigen (als ik er nog heb) ruiten ga inslaan. Ik weet niet meer wat ik moet doen en voor wie of wat ik het nog moet doen. Ik heb toch het gevoel dat ik voor niemand deug, ik kan zelfs niet meer doen of ik gelukkig ben en dat maakt andere mensen verdrietig en dat wil ik niet. Het komt soms voor andere mensen over of ik niet gelukkig en blij wil zijn. Juist of ik altijd zo wil blijven, maar dat is niet zo. Het is niet leuk om elke dag, elk uur te moeten vechten om het maar te overleven en geen "impulsief" negatief gedrag te stellen. Het lijkt of anderen mensen denken dat het leuk is om zo verdrietig, eenzaam, leeg, en zo negatief over jezelf te zijn dat je nog liever verkiest om per direct dood te zijn dan om nog te proberen even gelukkig te zijn. Het is niet leuk om elke dag te moeten opstaan met als eerste gedacht:" shit weer een ganse dag om door te komen, wanneer is het nu eindelijk gedaan?" Het is niet leuk om te leven zonder doelen, zonder doel en steeds weer een nieuwe tegenvaller te krijgen. Het is echt niet leuk.
Het is nog maar amper 22u en ik ben al doodop, ik heb het gevoel dat het al voorbij middernacht is en ik zwaar opstap ben geweest. Maar de realiteit is anders. Het is dus bijna 22u en ik heb heel de dag niets gedaan buiten mijn terug reis naar huis en mezelf zitten opvreten voor morgen. Want morgen is de BIG day. Allée toch voor mij, morgen voor eerst sinds zijn termijnstelling(nu dus 3mnd geleden) van 6mnd goede waarden, op controle bij de endocrinoloog. Vroeger keer ik altijd naar die afspraak uit. Ik kreeg zelfs iedere maand een afspraak(ok da's een teken da 't ni goe ging, maar ik ging me plezier) Vroeger was hij zowat de enige waar ik me veilig bij voelde, iemand die me beschermde, of dat toch probeerde. Nu kijk ik dus tegen de afspraak op. Bang dak weer tekort heb gedaan, bang da hij nog steeds boos is, of weer boos gaat zijn. En ik weet wel dat hij eigenlijk niet zoveel redenen heeft, deze keer, om boos te zijn. Dat hij zelfs heel blij zou moeten zijn met mijn waarden. Toch ben ik bang. Bang voor de afstandelijkheid, bang dak de enige persoon/plek waar ik me zolang veilig heb gevoeld, definitief kwijt ben. En natuurlijk bang dat hij niet wil luisteren naar mijn vraag. Een vraag die echt serieus bedoeld is. De vraag of ik echt niet nu al mijn pomp terug krijg. Ok hij heeft 6mnd gezegt. En daar wil ik me gerust bij neerleggen. Ik versta hem daarin wel, maar mijn angst is dat als ik eenmaal achter ondertussen 3mnd, mijn pomp dan weer terug heb, ik weer ga terug vallen op het negatief gebruiken van de pomp. Want dat is nu wel de enige reden waarom ik het volhoud en blijf doen. Het gedacht dat mijn pomp ervan afhangt. Zodus zou ik die maand die ik nog in de psychiatrie ben willen gebruiken als een vangnet, daar zullen ze er sneller op ingrijpen als het verkeerd gaat toch? Maar wrs is hij er niet van overtuigd en ga ik nog 3mnd op m'n honger moeten zitten. Om dan alleen in deze wereld tegen de demon te moeten gaan vechten. Want je mag het zeggen zoals je wilt, het nadeel van de pomp is echt wel dat hij registreerd hoeveel insuline je welke dag hebt gehad en zo de strijd van steeds minder insuline gebruiken weer kan beginnen. Met spuiten sta je daar zo niet bij stil hé, maar de pomp... Gevaarlijk Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
