pff heeft het nog wel enige zin? ik krijg mijn pomp precies nooit meer terug. Het lijkt wel of ze niet snappen dat die pomp een deel van mezelf is, dat ik me echt verloren voel zonder die pomp. De pomp is ook een bewijs, een bewijs aan mezelf en aan de andere dat ik effectief goed bezig ben. Nu doen ze me nog twijfelen, al weet ik diep vanbinnen wel dat ik qua spuiten en niet bijeten doe wat ze verwachten. En toch het is moeilijk van mezelf om te geloven. Zeker als ze het tegendeel (onrechtstreeks) tonen. Waarom willen ze die pomp niet geven, wat doe ik nu verkeerd? Ik frustreer er me dood aan. Ik ben nu al 2 maanden volop aan het werken om mijn pomp terug te krijgen, ik had mijn doel en streef voor ogen, ik heb die moeten verleggen, en weer verleggen en nu nog maar eens. Maar dat maakt me net zozeer pijnlijk bewust dat ik het dan toch blijkbaar niet zo goed aant doen ben. Ik kan mijn eigen streefdatum niet bereiken, weer mislukt. Ik kan dit echt niet langer volhouden. Moet me volgens andere concentreren op andere zaken, maar dat gaat niet, ik heb mijn ene doel en eerst moet ik dat bereiken alvorens ik me op een ander kan focussen. Ik wil echt naar huis, het afstappen, dan heb ik mijn pompje terug, dan kan ik verder met mijn leven. Maar ik weet en besef maar al te goed dat het geen optie is om naar huis te gaan. Dat ik het daar ook niet al te lang ga weten te trekken. En toch zou ik er alles voor over hebben om mijn pomp weer te krijgen. Maar hoe moet ik me bewijzen, hoe moet ik ze overtuigen als ik in alle wanhoop en paniek dingen ga doen waaruit ze het tegendeel gaan afleiden. Ik wil niets meer doen. Wil het echt allemaal opgeven want het lijkt of het helemaal geen zin heeft. Of het allemaal verloren moeite is, en misschien ben ik dat ook, verloren moeite. Misschien willen ze me daarom mijn pomp niet terug geven. Wist ik maar wat ik moest doen. Kon ik nu maar gaan slapen en morgen wakker worden en dan mijn pomp terug hebben. Zonder mijn pomp wil ik niet meer opstaan, wil ik niet mer vechten, wil ik niet meer proberen. Ik geef het op. Als ik kon ging ik naar huis. Maar kan ik dan ooit nog terug? als ik tegen advies op ontslag ga? zonder die zekerheid durf ik eigenlijk niet echt vertrekken. Maar ze drijven me zover dat ik toch haast moet. Ik ben moe, moe om te strijden ik word wanhopig. Misschien moet ik ook pillen pakken? Misschien hebben ze dan door dat ik echt niet zonder mijn pomp kan.
edit: ik ben dus niet vanplan om pillen te nemen, dit is enkel een bedenking van: hebben ze het nu nog niet geleerd van andere?
