Hoewel de weegschaal vanmorgen aangaf dat ik 200 gram was afgevallen voel ik me enorm triest. Niet omdat ik ben afgevallen, daar ben ik best wel blij om. Eerder omdat ik maar 200 gram ben afgevallen. Ik zou graag weer stoppen met spuiten/pompen, maar ik weet dat ik dan weer terug bij af ben. Dat ik gewoon moet volhouden, niet opgeven dat ik er wel kom. Gisteren heeft de dokter gezegt dat ik goed bezig was, dat ik er wel zou komen. Hij zei dat je van spuiten ook wel even weer bijkomt tot je normaal gewicht. Nuja ik heb nog nooit zoveel gewogen, dus vind het echt raar. Maar misschien is het zoals mama al zei: je lichaam heeft zolang geen eten gehad, dat het nu alles massaal opslaat, eens hij doorheeft dat hij weer altijd eten krijgt gaat ie het ook pas echt gebruiken, en dan val je weer af. Maar toch, ik wil dat het allemaal wat sneller gaat. Ik heb dat geduld niet. Ik voel me echt mega VET! Ik snap niet dat sommige dikke mensen geen problemen met hun lichaam hebben. Mentaal bedoel ik dat. Dat ze het helemaal niet erg vinden dat ze zo dik zijn. Ik vind me walgelijk gewoon. Ik besef dat niemand in mijn plaats kan afvallen en doen, ik moet het allemaal zelf doen. Zelf aan mezelf werken. Maar ik heb iemand nodig die me kan ondersteunen. Die me helpt aan mezelf te werken. Heb mijn insulinepatroon van spuiten en pomp vergeleken eerst spoot ik meer met de pomp, maar nu ik de me maaltijden heb verminderd kom ik op 12E minder uit met de pomp. Toch de hoeveelheid dat ik spuit vind ik nog steeds enorm veel en liefst van al zou ik hem willen verminderen, maar dan ben ik echt weer bij nul af. dus voorlopig proberen te negeren en volhouden, al is het moeilijk, verdomd moeilijk. WAAR BLIJFT ME PSYCH????
