Ik weet niet meer goed hoe ik me moet voelen. Ik ben eigenlijk doodop. Lange en veel dagen les, het meeste zelfs verplicht. Het nadien nog studeren, dingen regelen...Het is allemaal zo zwaar, zo moeilijk. Ok niemand die gezegt had dat het makkelijk zou worden, dat had ik ook helemaal niet verwacht en ook niet gewild. Het is gewoon momenteel zo druk dat ik vaak niet meer weet waar m'n hoofd staat. Zo vaak dat ik dubbel geboekt sta Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh.
Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. 
Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... 
Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh. 
