Vandaag was ik opzoek naar zaken die in mijn nooddoos kunnen(een nooddoos is een doos waar dingen in zitten die je kunnen afleiden of kalmeren als je in crisis zit of gaat). Ik dacht er een dagboek in te steken omdat schrijven me wel kan kalmeren. En zo heb ik mijn laatste 2 dagboeken eens zitten te lezen. Ik verschiet ervan hoelang ik al bezig ben met mezelf te verzieken. Het is al bezig van als ik 13 was! Vreemd hoe sluw en langzaam het beestje erin is gekropen. En toch gaat het er precies sneller in dan dat het eruit gaat. Wat me ook sterk verbaasde is dat ik op 14jaar al exact wist wat ik wilde worden: psycholoog. Eigenlijk was ik eraan aan't denken om mijn dagboek misschien eens aan de psycholoog ofzo te laten lezen, daar er ook veel andere dingen instaan die ik verdrongen heb, het vertelt veel meer dan ik kan vertellen. Maar ik durf niet zo goed. Bovendien is het allemaal gepasseerd en tja, ik moet er maar leren mee omgaan hé. Misschien maak ik er ooit een boek van. Als ik ooit beter word. Wie weet.
