Het begon in december, mijn overeengekomen ontslag. last minute besloten, maar 3dagen voor mijn verlof, na mijn weekje verlof zou ik dus niet terug keren.
Het nieuws sloeg in als een bom bij zowel mijn familie als bij de schoonfamilie. Bij de laatste nog het hardste. Nog voor ik het goed en wel verteld had of aan mijn verhaal begon kwamen toch wel niet te misverstane negatieve reacties, zoals gewoon weg gaan tijdens mijn uitleg. Direct kreeg ik de vraag/opmerking: "Jah, en wat ga je nu dan doen?" Tja wat antwoord ik daarop, voor mij was het wel een beetje onverwacht. Ok ik wist dat mijn contract afliep, ik wou wel weg, de ene keer al wat harder dan de andere keer, maar aangezien er langs haar kant geen duidelijke tekenen waren dat ze effectief mijn contract wilde beëindigen, dacht ik nog even te blijven en af te wachten. Zodus had ik geen back-up plan voor als ik zonder werk zou vallen. Onmiddellijk kwamen er 101 verschillende voorstellen van wat ik zou kunnen gaan doen. Meer als de helft sprak mij dus totaal niet aan. Maar steeds word ik wel weer in dezelfde richting gepushed. Constant werd en word me ook gevraagd of ik nu al iets gevonden heb of als ik daar of daar al ben geweest. Zelfs mijn vakantie werd me niet meer gegund. En ook al was het Kerstvakantie ik moest toch al maar solliciteren op scholen en niet met de post of mail, neen zelf gaan afgeven hé! HALLO!! 't was vakantie! Weet gij wanneer er dan ook maar iemand op school is? Maar dat doen was ook niet voldoende hé. Langs alle kanten krijg ik te horen: "daar moet je eens gaan of daar want daar zoeken ze nog mensen." De kwalificaties die die mensen moeten hebben voor die job blijken vaak kwalificaties te zijn waar ik niet eens aan voldoe. Alles wat een ander wil word aan mij voorgesteld of zelfs opgedrongen! Studeren, werken, de meeste mensen proberen anderen hun dromen op te dringen. Door al die bemoeienissen weet ik zelf niet meer wat ik wil en wat niet. Wil ik graag nog iets studeren? Zoja, dan zou dat het einde van onze relatie zijn want D. heeft heel duidelijk laten weten dat hij niet wil dat ik terug ga studeren. "financiën" Dat alleen al maakt me kwaad. Stel dat ik toch wil studeren, dan moet ik kiezen tussen mijn relatie en mijn droom?! Voor wat financiën? (nu kwam er een hele klaagzang over de eerlijkheid van de financiën en de eigendommen, maar het is niet proper om dat hier te zetten.Hierdoor ga ik dit onderwerp ook hierbij laten, ik ben behoorlijk kwaad op D. al heeft hij het duidelijk niet in de gate. Maar op dit moment ben ik dus ook aan het twijfelen of ik nog wel verder wil in deze relatie. Het luchtte wel op om het een keer van me af getypt te hebben.) Ik hoopte dat de vdab me zou kunnen verder helpen met uit te zoeken wat ik nu wil. Zij hebben me doen denken dat ik dit misschien maar verder moet doen, al twijfel ik nu wel of het een goede conclusie is. Zo twijfel ik weer aan alles. Of het een goede keuze was om te vertrekken, of het goede keuze is om terug in die sector te gaan werken, of ik toch niet beter weer zou gaan studeren. Niet alleen dat, ook mijn relatie stel ik constant in twijfel. Ik twijfel over mezelf, misschien ben ik te kieskeurig, misschien ben ik niet correct. Ligt het allemaal aan mij?
Ik voel een donkere wolk weer over me trekken. Ik herken hem. De lusteloosheid, de somberheid, het lege nutteloze gevoel, de twijfels, de besluiteloosheid. Ik vecht ertegen, ik ken zijn kracht, dus ik doe er alles aan om me niet door hem te laten vangen. Ik plan activiteiten ook al heb ik er totaal geen zin in, ik moet bezig zijn of het zal me zeker te pakken krijgen. Ik dwing mezelf op te staan als de wekker gaat of als ik wakker word. Ik probeer me van de opmerkingen niets aan te trekken en let extra op goede woorden zoals bv op de vdab bv: Amaai, gij hebt al veel dingen gedaan. Ik hoop dat ik de kracht heb om het te bevechten, maar als ik merk dat ik verlies ga ik naar de dokter.
