Het is beangstigend hoe het leven onopgemerkt voorbij sluipt. Het is zonde. Zonde van de mooie momenten. De laatste dagen ben ik in de bus wat aan't wegdromen/nadenken. Elke keer kom ik tot de constatatie dat ik de dood al vaak in z'n ogen heb gekeken. Dat ik hem maar al te vaak zelf ben gaan opzoeken en dat ik er helemaal geen schrik voor heb. Toen niet en nu niet. Maar het was mijn tijd niet. Het is mijn tijd niet, of dat hoop ik nu toch. Toen was er voor mij geen enkele reden om mijn tijd nog wat te verlengen, maar nu, nu is alles toch anders. Toen was mijn tijd niet, maar misschien morgen wel, en dan? Dan heb ik zoveel wensen, dromen en dingen die ik nog wou doen, niet gedaan. Dus ik stel bij mezelf de vraag wat zou ik nog willen doen, hoe wil ik dan leven. Opeens vind ik het erg en toch ook niet dat ik gebuisd was op een groot deel van mijn examens, nu heb ik een rustig jaar met veel tijd. Maar anderzijds ook weer een jaar waar de tijd wordt weggegooid. Een jaar extra waar ik een aantal dromen moet uitstellen. Maar de toekomst kan nog alle kanten uit, toch? Je moet gewoon je eigen leven leven. Je eigen weg gaan. Soms moet je al eens een ommetje doen, sommige dingen zijn niet realistisch en moet je achterlaten. Maar je kan wel altijd een nieuw doel vinden/creëren. Je kan je eigen leven maken!
