donderdag moet ik terug op controle bij mijn endocrinoloog. Ik voel er maar heel weinig voor om te gaan. Toen ik in GHB lag en hij me kwam bezoeken en daarbij vertelde dat hij me als patiënt wilt buiten smijten, is er iets geknapt. Niet in de zin, dat ik dacht van oei ik moet het beter gaan doen, maar eerder in de zin van:Wat denkt hij wel? Dat hij me gvd maar buiten smijt, als hij dat zo graag wilt. Ik zie het niet zitten om er donderdag naartoe te gaan, niet omdat ik bang zou zijn dat hij me toch buiten zou smijten, eerder omdat ik weet dat ik mijn woede ga uiten. Omdat ik zin heb om hem vanalles verbaal naar zijn hoofd te smijten. Ik kan het eigenlijk zelf niet geloven, ooit hadden we zo'n goede band, nu haat ik hem. Ik haat hem omdat hij niet meer naar me wilt luisteren, omdat hij me in de kou heeft laten staan, me heeft laten vallen als een baksteen toen ik hem het hardst nodig had. Ik haat hem omdat hij me niet steunt in mijn strijd, maar me steeds de deur wijst als ik hem om hulp vraag. De laatste tijd ga ik niet meer op uitstap met de jongeren, niet dat ik niet meewil, maar gewoon omdat hij erbij is. Ik weet dat hij eigenlijk een goede dokter is, eentje die veel doet voor zijn patiënten, maar waarom kan hij iemand die hij ooit zo graag had, in de steek laten als deze hem nodig heeft? Waarom? Wat heeft hem zo doen veranderen?
