amaai amaai stressen. Stressen omdat ik nog steeds geen kot heb en ook het zoeken niet lukt, zeker nu ik op krukken loop. Bovendien krijg ik weinig support of feedback van mijn ouders. Wat mag het kosten enz? Nee doe het maar allemaal zelf. Ik ben het beu. Ik loop op krukken en ik moet toch zelf maar zien dat ik overal en aan alles raak. Bovendien moet ik steeds andere mensen lastig vallen omdat zij hun verantwoordelijkheid niet opnemen. Ik ben het trouwens beu om steeds pispaal te moeten zijn. Is D. gefrustreerd, moet hij iets tegen zijn zin doen of krijgt hij niet wat hij wil, dan begint hij dat af te werken op mij. Door me af te blaffen of verwijten te maken of gewoon dingen te doen die me verschrikkelijk veel angst aanjagen. Bovendien loop ik dan nog dagen rond met een schuldgevoel, want het stemmetje in mijn hoofd zegt dat het allemaal mijn schuld is. Soms denk ik dat het beter is dat ik bij hem weg ga. Maar dan denk ik weer, tja je moet vechten voor je relatie hé. Maar kan ik dat nog. Kan ik blijven vechten als ik steeds weer moet vechten tegen andere dingen? Kan ik voor onze relatie blijven vechten als hij me steeds weer opzadeld met het slechte gevoel en me steeds weer onhoudbare AM en ZM drang geeft?
