Ondertussen ben ik alweer van de maandag opgenomen. Het zijn echter geen goede dagen geweest. De frustratie, onmacht, misverstanden, het verleden enz. het maakt het allemaal verschrikkelijk moeilijk. Ik kan gewoon niet meer vertrouwen op de verpleging, de psychiater en de therapeuten. De hoofdverpleging zegt dat ik het moet uitpraten, maar steeds als ik er over begin tegen één van hun, sturen ze me weg. Einde discussie. Hoe moet ik dan iets uitpraten? Het maakt me kwaad en ik voel me onbegrepen. Bovendien ben ik maandag te weten gekomen dat de psychiater me weer heeft voorgelogen. Hij had gezegt dat ik niet zou bijkomen van de pillen die ik nam. Maandag heeft hij zijn mond voorbij gepraat en me verteld dat die pillen je wel degelijk dikker maken. Ik ben dus razend. Ik heb mezelf zo vaak verweten dat het wel aan mijn eten zou liggen hoewel ik er ergens wel van bewust was dat het niet aan mijn eten kon liggen, want ik at amper. Hoe kan ik hem nu na alles wat er is gebeurt nog vertrouwen?
Ik voel me zo eenzaam, en achtergelaten hier op de afdeling. Diegene waar ik goed mee kan opschieten zijn haast allemaal in de resocialisatie en zijn dus bijna niet meer hier. Bovendien hebben ze 's avonds geen oor naar mijn gevoelens of gedachten. Van de verpleging moet ik afstand nemen. Afstand nemen van diegene waar ik zo goed mee overweg kan. Grenzen stellen. Maar dat kan ik niet. Ik ken mijn eigen grenzen niet, hoe moet ik ze dan stellen? Bovendien wil ik niemand achterlaten, in de kou laten staan. Ik wil er zijn voor hun, zoals er vrienden er zouden moeten zijn.
Ook de pijn en het verdriet voor T. maakt het er niet makkelijker op. Ik zie hem graag en ik wou dat ik hem dat nooit had verteld. Zodat we weer verder konden zoals het vroeger ging. Maar de tijd draai je helaas niet terug. Ik vind het fijn dat ik hem weer kan zien en ruiken, maar ik zou hem zo graag willen knuffelen, kussen hem om de nek vliegen, huilen op zijn schouder, bescherming vinden onder zijn handen. Maar het enige wat ik kan doen is mezelf in de hand houden en afstand nemen zodat ik hem niet volledig weg jaag. Hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar dat hij zich op het moment gewoon te slecht voelt voor een relatie en er niemand anders in wil meesleuren en ik versta dat wel. Maar als ik hem dan 5min later zie plezier maken met andere mooie meisjes dan doet dat toch verschrikkelijk pijn. Dan ben ik zo jaloers. Ik zou dan het liefst van al beginnen roepen en die meisjes bij hem weghalen. Ik stel me dan de vraag of het dan echt niet aan mij ligt? Ik denk dat ik gwn te lelijk en te dik ben. Ik geef hem geen ongelijk hoor. Het is zo. Ik zou mezelf ook niet willen als ik mezelf niet was.
Waarom ben ik eigenlijk terug gekeerd? Ik voel me hier niet beter dan thuis. In tegendeel. De zelfmoord gedachten en plannen lopen weer hoog op. Ik ben bang van mezelf. Bang dat ik het niet zal kunnen controleren. Ik weet niet meer wat te doen of juist niet. Zal ik ooit wel gelukkig kunnen zijn?
