De laatste momenten voor mijn opnamen... Allee ja, ik weet nog niet precies wanneer precies ik word opgenomen, maar ze zeiden een paar dagen een dag of 4... en ondertussen zijn we toch al 3 dagen verder... Dus waarschijnlijk voorlopig het laatste blog berichtje... Pff kijk er hoe langer hoe meer tegenop. Begin echt te panikeren, alles nog eens tot het uiterste. Toch nog zoveel mogelijk willen afvallen nu voor mijn opnamen... Dus volledig stoppen met pomp en zo weinig mogelijk eten... En daar nog eens extra de pillen erbij... Het doel heiligt de middelen? Nee tis gewoon de angst... Want als ik ginder toch bijkom, dan kan ik beter maar zo weinig mogelijk wegen. Compenseren op voorhand... WHAAA save me...
Mannekes in de tijd dat ik niet op me blogje ga kunnen komen, pas op eh! Ik waak hier! Dus breek de boel niet af...
Prison gates won't open up for me On these hands and knees I'm crawling Oh, I reach for you
Well I'm terrified of these four walls These iron bars can't hold my soul in All I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Heaven's gates won't open up for me With these broken wings I'm falling And all I see is you
These city walls ain't got no love for me I'm on the ledge of the eighteenth story And oh I scream for you Come please I'm calling And all I need from you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And all I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Vertaling
Gevangenishekken zullen niet voor mij openen Op deze handen en knieën kruip ik Oh, ik reik naar jou
Ik ben doodsbang voor deze vier muren Deze ijzeren tralies kunnen mijn ziel niet binnenhouden Alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die nog staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden
De poorten van de hemel openen niet voor mij Met deze gebroken vleugels val ik En alles wat ik zie ben jij
Deze stadsmuren kennen geen liefde voor mij Ik sta op de rand van de achttiende verdieping En ik schreeuw voor jou Kom alsjeblieft, ik roep En alles wat ik nodig heb van jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat niet En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het of het het waard is om mij te redden
Gisteren(ondertussen eigenlijk al eergisteren) op intake gesprek geweest in Kortenberg. Ik word daar opgenomen. Eerst op de afdeling crisisinterventie, dit omdat de wachtlijst van eetstoornissen te lang is en deze veel korter is(een paar dagen). Nadien word gekeken om mij dan op de juiste afdeling te plaatsen of eventueel ambulant te begeleiden. Dit wil dus zeggen niet meer twijfelen over al dan niet stoppen op school->STOPPEN (is gisteren al geregeld, en geen prob om volgend jaar weer opnieuw te starten, OEF! ) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. En toch ben ik bang voor Kortenberg, Hoe zullen ze thuis reageren? Is het echt wel nodig om naar Kortenberg te gaan? Ga ik het wel aankunnen? hoelang zal ik moeten blijven? Ik ben bang voor wat er zal komen. Ik ben bang omdat ik al volop trucjes aan't verzinnen ben. Ik ben bang om alles op te geven, om mijn tafel af te breken en een nieuwe te bouwen. Want wie zegt dat die tafel steviger zal zijn? Ik ben bang om mijn vrienden achter moeten laten. Ik ben bang dat ik toch niet op tijd met school zal kunnen starten. Ik ben bang om alles achter te laten. Ik ben bang om thuis alles te moeten vertellen, hoe zullen ze reageren? wat zullen ze denken? Hoelang gaan ze me blijven verwijten? En goh wat ik graag mijn endo bereikt gehad. Maar hij reageert niet. Khad hem nog graag horen zeggen dat alles goed zou komen, ik had graag van hem geweten dat hij achter deze beslissing staat. Ik had zo graag van hem die spreekwoordelijke aai over mijn bol gehad, Ik had graag nog geweten voor ik vertrek dat hij niet meer kwaad is, dat hij me opnieuw durft vertrouwen, dat hij weer kan geloven in mij. En ik had zo graag nog het een en het ander met hem uitgepraat. Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". Please safe me!
Vandaag bij de huisarts geweest, heb hem iets laten verzorgen waar ik me de laatste dagen vree ongerust over had gemaakt. Iets wat ik gisteren niet aan de psychiater durfde vragen. Lichtjes onder mijn voeten gehad dat ik het gisteren niet aan de psychiater had gevraagt, maar niet echt om te zeggen dat hij kwaad was. Eerder geschrokken denk ik. Anyway, ik moest dus vertellen hoe het geweest was gisteren en toen ik vertelde dat ik naar huis ben gegaan met enkel een telefoon nummer en een adres, geen naam, geen verwijzing niets was hij niet zo happy. Kheb hem het adres gegeven en hij gaat ernaar toe bellen en morgen moet ik hem tussen 16u en 19u opbellen. Hij zal dus zorgen voor een intake gesprek waarna normaal een opname zal eindige. Oef er komt vooruitgang. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat we er zullen komen. We hebben het ook even over school gehad en zijn overeen gekomen dat ik dit jaar stop met school en dan volgend jaar de draad weer opneem, als ik mijn probleem heb opgelost. Dus morgen naar Oostende om het daar over een stop te hebben en over de mogelijkheden van volgend jaar opnieuw beginnen. Gaan we er nu eindelijk komen? Of zal het weer uitdraaien op niets?
Vandaag op consultatie bij de psychiater. Pff liep naar mijn mening niet zo heel goed, zijn stagaire zat steeds volledig naast de kwestie, en dat irriteerde me mateloos! Hijzelf zei niet veel, hij peilde eerst naar de peilers in mijn leven, maar ging nergens op in. Uiteindelijk was zijn besluit dat hun mij niet konden helpen, dat ik beter opgenomen kon worden in een gespecialiseerd centrum, en hij heeft me een adres en tel nr meegegeven. Hij zou dit ook doorgeven aan de psycho en mijn dr. Pff op het moment voel ik er niet zo veel voor me daar te laten opnemen, heeft het allemaal nog wel zin? Woensdag terug naar mijn kot en daar blijf ik dan tot woensdagav of donderdag erop. En ondertussen kan ik dus mijn examens meedoen. En misschien dan maar deze zomer? pff daar gaat dan wel mijn "vakantiewerk". Goh weet het nog niet eig. Hoop dat de psycho snel belt, als ze al belt... Please laat haar bellen...
Nee tis gewoon de angst... Want als ik ginder toch bijkom, dan kan ik beter maar zo weinig mogelijk wegen. Compenseren op voorhand...
) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug
Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. 
Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". 
