Het is bijna zover, nog 1 keer slapen en het vreetfestijn vind plaatst. Ieder uur dat verstrijkt kom ik meer en meer in paniek. Mijn hoofd maakt overuren, hoe kan ik dit in hemelsnaam compenseren? Hoe kom ik hier onopvallend met de minste kleerscheuren uit? Ben al dagen aan't knoeien met mijn insuline, om het allemaal maar een beetje goed te maken. Maar het maakt het niet goed. Ik weet het. De pomp heeft op dit vlak dus niks geholpen. Ik hoopte stiekem dat het moeilijker was om met mijn insuline te klooien, maar eigenlijk is het makkelijker geworden. Niet aansluiten, of saboteren, genoeg manieren om de insuline niet binnen te krijgen. Ben zo kwaad op mezelf dat ik weer dit pad aan't bewandelen ben, maar het is sterker dan mezelf. Ik wou dat ik iemand me de gouden sleutel tot de oplossing kon geven. Ik wou dat iemand me kon zeggen hoe ik het beter moet doen, met succes. Ik wou dat ik sterker was.
Het gaat niet goed. Ik heb het moeilijk met de gedachte dat het zondag plechtige communie is van mijn zusje en dat een vreetfestijn word. Niet alleen de gedachte op zich maakt me helemaal overstuur, ook het kleren kopen, geconfronteerd worden met mezelf, opmerkingen krijgen van mensen die me al een tijdje nie hebben gezien:"Anniek je bent toch dik geworden eh?" ja thnks, wrijf het er gewoon nog eens in! Vandaag zijn we te weten gekomen dat mijn grootouders niet komen, mijn oma heeft longontsteking. Vind dit wel erg, want dit was voor mij het enige positieve voor het feest, mijn grootouders nog eens kunnen zien. Dat valt nu ook weg. Enkel mijn tante zal komen. Dit vind ik dan weer erg voor mijn zusje. Ondertussen klote we maar weer verder met insuline. Ben op de moment in een keto aan't gaan. But I don't care. Pomp heb ik al van 2u deze middag afgekoppeld. Vreemd genoeg had ik 's avonds wel nog een hypo, maar bon ik was wel wat actiever geweest in de namiddag. Juist nu, nu begin ik me ziek te voelen. Toch ik ga hem (nog?) niet aansluiten. Heb er genoeg van. Ze zeggen me zo vaak, Anniek het is dat toch niet waard, je bent toch meer waard dan dat. Mensen geven om je... blablabla... Maar voor mij is het wel belangrijk. Ik heb er alles voor over. Tkan me nie schelen als ik daar doodziek van word, of aan sterf. Voor mij is het dat wel waard! Dus please stop met te zeggen dat het dat niet waard is, want dat is het mij wel waard!
Vandaag moest ik kennismakings gesprek gaan bij een vrouw die de assertiviteitstraining geeft. Ik was vooral heel zenuwachtig en angstig niet wetend wat er komen zou. Toen we vorige week naar haar belde gaf ze al duidelijk aan dat het bij haar vooral te doen was met taken en opdrachten die ik thuis moet doen. en schriftelijke rapportage. Ik had me dus ook voor dit gesprek schriftelijk voorbereid en was best wel heel content dat ik dat had gedaan want op dat moment bij haar wist ik niet wat ik moest vertellen. Ik heb dus heel me verhaal eens verteld. Ook al wist ik dat ze eerder gericht is op het assertief maken en dus niet in het begeleiden van een eetprobleem. Maar ik dacht, als ik dat niet vertel gaat het niet weten misschien alles vermoeilijke. Ze luisterde heel goed en was heel begripvol. Ze stelde me gerust door te vertellen dat ze vroeger ook een eetprobleem heeft gehad en hoe ze er uit is gekomen. Ze stelde voor dat we samen ook dat met mij eens zouden proberen. In de mate dat ik me er klaar voor voel. En ze was heel blij dat ik dat verteld heb omdat het een belangrijke rol speelt in het proces. Ze vertelde me ook dingen die ik al vaker van andere heb gehoord maar niet of moeilijk kan geloven. maar misschien moet ik dat wel eens gaan proberen? als ik er klaar voor ben... We gaan eerst werken aan mijn zelfvertrouwen. Das wel nodig. Kon maar 1 positief punt over mezelf zeggen. Maar zij zag er blijkbaar na amper 5minuten al veel meer gedurende heel het gesprek zei ze ook wat ze een positief punt van mij vond. En daar had ik het vooral moeilijk mee. Want ik denk dat ze dat enkel zegt om me op te peppen... Hoe kun je nu weten wat goed is aan iemand die je niet kent? Maar bon, ik heb nu voor 4weken opdrachten mee en dan moet ik weer naar haar toe om het allemaal te bespreken. de eerste week moet ik mezelf observeren in mijn doen en laten Ik heb ook nog een stapeltje kaartjes(met een mooi strikje rond) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...) zo morgen begin ik mijn eerste "werk"week... twas een beetje een emotioneel gesprek, maar ik ben blij dat ik de stap genomen heb.
Vind dit wel erg, want dit was voor mij het enige positieve voor het feest, mijn grootouders nog eens kunnen zien. Dat valt nu ook weg. Enkel mijn tante zal komen. Dit vind ik dan weer erg voor mijn zusje. 
gedurende heel het gesprek zei ze ook wat ze een positief punt van mij vond. En daar had ik het vooral moeilijk mee. Want ik denk dat ze dat enkel zegt om me op te peppen... Hoe kun je nu weten wat goed is aan iemand die je niet kent?
) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...
)
