Wanneer de dingen niet lopen zoals je het graag zou willen....
Het is toch gek hoe je gevoel of je gedacht over éénzelfde zo kan verschillen van dag tot dag, zelfs van moment op moment. Vandaag opgestaan met een super slecht gevoel. Waarom doe ik dingen die me niet gelukkig maken? Waarom maak ik beloftes die ik echt wel wil uitvoeren, maar toch niet over de kracht bezit om ze lang vol te houden? Het ergste is dat ik niet weet waarom ik ze niet kan volhouden. Dat ik niet kan beschrijven wat ik denk of voel. Ik voel me gewoon slecht, slecht omdat ik weer eet. Slecht omdat ik een klein beetje ben afgeweken van mijn eetplanning. En ook al weet ik wel dat mijn eetplanning niet te veel is, toch denk ik van oei oh nee, en dan word ik kwaad. Omdat mijn gevoel zegt dat het fout is. Omdat ik mijn gevoelens niet onder controle heb. Omdat ik soms denk dat ik, ik niet ben. Snap je?
Vandaag een heftig dagje. Vreselijke nacht gehad, veel liggen piekeren, veel dingen beseft, veel conclusies gemaakt, maar ook veel schuld gevoelens en mislukkingsgedachten. Toch vanmorgen geprobeerd opnieuw te starten, opnieuw te vechten. Pomp weer aangehangen(die ik er gister na bepaalde "ik sluit voortaan de badkamer en hoop zo de controle over je weer terug te krijgen tafferelen" aan de kant had gesmeten.) Ook deze ochtend ontbijd gegeten en niet gaan overgeven. Ok het ontbijd was maar een yoghurtje, toch vond ik het behoorlijk moeilijk om ook dit niet uit te braken. Ook deze middag een poging gedaan om te eten en niet te gaan overgeven, toch ben ik een deel er weer uit gaan braken. Maar ik heb wel mijn insuline genomen. stapjes dus waar ik toch weer bij ben gevallen. Maar met mijn poging van eergisteren nog in mijn achterhoofd en na gisteren ervan overtuigd te zijn om alles op te geven, denk ik dat het toch goede stapjes waren(positief blijven Anniek )
In de namiddag ook een gesprek gehad met iemand waar ik echt heel veel aan heb, en heb gehad. Een gesprek dat me weer wakker geschud heeft. Een gesprek dat eerlijk was, soms wel kwetsend, maar een gesprek dat veel duidelijkheid schiep. Het was vooral hard om te horen dat ze vond dat ik precies niet beter wil worden. En ik versta wel waarom ze dat vind/denkt. Ergens heeft ze zelfs gelijk. Niet dat ik dit leven zo fijn vind en zo verder wil, maar wil in die zin dat ik enorm bang ben om dit(het vertrouwde) achter te laten. Samen hebben we afspraken gemaakt, ik heb veel dingen beloofd om te doen. Ik heb beloofd dat ik zal eten, niet zal gaan braken, dat ik netjes zou spuiten, en haar zal aanspreken als ik het moeilijk heb. Vanavond heb ik me al mijn belofte gehouden. Het was verschrikkelijk moeilijk, en hard. Met tranen in mijn ogen heb ik blijven vechten. Ik heb haar aangesproken dat ik het moeilijk had en we hebben het besproken. Maar nu krijg ik het weer moeilijk, op de weegschaal gaan staan(bad me I know, I'm sorry, I can't let it go) en voel me nu weer zo mislukt, lelijk en ben ergens kwaad dat ik die belofte heb gemaakt(begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel goed dat ik die belofte heb gemaakt, omdat ik me echt altijd aan mijn beloftes probeer te houden, meestal lukt dat ook, soms niet, maar nu voelt het gewoon slecht, omdat ik me zo slecht voel) Ik walg van mezelf. en van de gedachte dat het morgen allemaal opnieuw moet. Ik ben nu vooral aan het vechten om mijn pomp niet af te halen, om niet te grijpen naar laxeer en vechtafdrijvers. Aan't vechten om niets op mezelf uit te werken. Ik vind het om heel eerlijk te zijn, allemaal veel stapjes ineens, ok het moet en het kan niet anders, maar dat maakt het er niet minder makkelijk op hé.
Verder heb ik ook de belofte gemaakt om alleen de positieve dingen te onthouden, en de negatieve zo vlug mogelijk te laten voorbij gaan. Wat gebeurt is, is gebeurt, concentreer je op het heden, niet op het verleden of de toekomst. Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
Toch ik moet me ditmaal echt bewijzen. please let me hang on.
Vandaag mijn intake gesprek met de verpleegster gehad. Het was een lieve dame en ze kon alles heel goed uitleggen. Ik voelde me echt op mijn gemak bij haar. En hoewel ik al veel wist over de gang van zaken op de afdeling voel ik er nu nog minder dan ervoor voor om te gaan. Niet dat het zo slechte boel allemaal is, maar gewoon, je moet er zelf 100% achter staan en tja dat doe ik al niet. Het ene moment wel, maar die momenten zijn echt uitzonderlijk. Ik doe dit nu allemaal gewoon omdat het moet, niet omdat ik het wil. Ik heb het haar wel verteld dat ik er maar zelden zelf achter sta. Aan de andere kant zie ik het beter zitten omdat alles je eigen verantwoordelijkheid is: ze doen niets met eten, ook met mijn db houden ze zich niet bezig(hoewel ze wel overwegen om 1 keer per week naar de huisarts te sturen om de boel op te volgen) enz. En dat stelt me wel gerust in die zin dat ik toch nog lekker kan doen wat ik wil, of toch niet geforceerd word op moeilijke momenten. Maar aan de andere kant, wat doe ik daar dan? als niets moet? ach nee sorry mijn fout, praten moet. Nja ma bon.
Vandaag ook naar de gyné geweest omdat ik nu al een paar jaar mijn regels niet kreeg. Heeft ze een inwendige echo gedaan en kwam eruit dat ik PCO heb.
PCO is een afkorting van polycysteus-ovarium. Dit betekent dat de eierstokken vele onrijpe follikels (of eiblaasjes) bevatten. Dit syndroom is voor het eerst beschreven door Stein en Leventhal in 1935 en is daarom ook lange tijd het syndroom van Stein en Leventhal genoemd. Dit is tevens één van de meest voorkomende oorzaken van onvruchtbaarheid bij vrouwen, ongeveer 6% van alle vrouwen hebben een lichte of zwaardere vorm van PCO. In een normale cyclus komen steeds enkele follikels tot ontwikkeling waarvan er meestal maar 1 doorgroeit en tot een eisprong komt. Bij vrouwen met PCO komen meerdereeiblaasjes tot ontwikkeling waarvan geen enkel doorgroeit en er dus ook geen eisprong optreedt. De gestoorde groei van follikels bij PCO is een gevolg van een gestoorde hormonenwerking. De hedendaagse criteria voor de diagnose van PCO zijn : de aanwezigheid van meerdere kleine follikels in de eierstokken (kleiner dan 10mm), hormonaal verhoogde androgeen- (mannelijke hormonen, andros=grieks voor man) en LH- (luteïniserend hormoon) concentraties en het uitblijven van een eisprong (anovulatie) of een zeldzame eisprong (oligo-ovulatie). Wat zijn de mogelijke behandelingen? Aangezien vele vrouwen met PCO nooit een menstruatie (amenorroe) of zeer zelden een menstruatie (oligo-menorroe) hebben is het belangrijk dat dit behandeld wordt aangezien er anders een verhoogde kans is op baarmoederkanker door het te verouderde baarmoederslijmvlies. Wanneer er geen kinderwens is kan PCO behandeld worden met bv. de pil waardoor de cysten of follikels onderdrukt worden zodat deze ook geen hormonen kunnen produceren en er ook een min of meer normale menstruele cyclus opgewekt wordt. Vele neveneffecten (zoals vettige haren of acné) van PCO worden ook daarmee verholpen. Bij tekenen van hyperandrogenisme (teveel mannelijke hormonen) kan een behandeling met anti-androgenen (zoals bv. cyproteronacetaat of aldactone) voorgeschreven worden. Indien er wel een kinderwens is kan bij een lichtere vorm van PCO gekozen worden voor getimede coïtus of intra-uteriene inseminatie met een lichte stimulatie ( met behulp van clomid). Indien dit geen resultaat oplevert zal voor in-vitro fertilisatie (IVF) gekozen worden.
Ze zei dat het hierdoor is dat ik zo vlug verdik en zoveel moeite heb om af te vallen. (pff en al die tijd niemand die maar geloven wilde dat ik echt probeerde af te vallen en mijn dik zijn niet volledig aan mezelf te danken had! ) Ze zei ook dat als ik ooit kinderen wil, ik nu best de pil kon nemen. Dit was allesinds niet het nieuws waar ik op zat te hopen. Het enige waar ik nog voor wilde vechten is omwille van mijn kinderwens. En nu word me die droom ook al (voor een groot stuk) ontnomen. Als ik dus ooit aan kinderen wil, moet ik het meer dan ooit plannen. En mijn suiker moet goed zijn en ik moet nog geluk hebben dat heel die boel van hierboven lukt. Ben dus niet zo heel happy. Weet niet of ik nog wel echt verder wil. Mijn toekomstdromen zijn helemaal omzeep.
)
Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan
Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. 
Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
) Ze zei ook dat als ik ooit kinderen wil, ik nu best de pil kon nemen. 
