Je moet in jezelf geloven, dat krijg ik constant te horen, samen met de opmerking je gelooft niet in jezelf.
Al jaren krijg ik dit te horen en al jaren probeer ik in mezelf te geloven, en ik geloof ook steeds meer in mezelf, maar voor de anderen valt dat blijkbaar niet op.
Ik weet niet of mijn falen te wijten is aan het niet geloven in mezelf of eerder aan de stress ligt. Ik kan gewoon niet tegen examens. Ik slaag erin mijn eigen naam op een examen te vergeten. En niet alleen op examens maar op voor alles waar ik min of meer op beoordeeld wordt. Neem nu sollicitatie gesprekken, ook daar slaagt de stress vernietigend op.
Maar andere verklaren het als volgt: je gelooft niet in jezelf, je twijfelt constant aan jezelf.
"Misschien kan je beter nog die paar lessen volgen zodat je alleen kan rijden en zo zelf leert beslissen en meer vertrouwd in jezelf. Want nu zegt iedereen constant wat je moet doen." er zit misschien een waarheid in, ik heb nooit auto gereden zonder dat er iemand me zei wat ik moet doen. Het is niet dat ik het vraag, maar ze doen het constant en vaak nog voor dat ik het effectief moet doen, dus ze laten me inderdaad geen kans om het zelf te doen. Maar of dat de oplossing gaat zijn weet ik niet. De fouten die ik gisteren gemaakt heb waren inderdaad dingen waarvan een ander me zou gezegd hebben wat ik moest doen, maar ik wist hoe ze moesten, maar deed ze gewoon verkeerd. Ik ben nog nooit te vroeg gedraaid, ik zou altijd gestopt zijn voor die tegenligger, maar gisteren deed ik het niet, en waarom? omdat ik altijd de verkeerde dingen doe onder die stress. Dus ik weet niet wat ik moet doen.
