Vol hoop kleur ik m'n toekomst weer in, denkend:nu krijgt het leven weer zin. Maar kan ik dat wel aan? Zo alleen, mijn eigen gang gaan? Het verleden en de toekomst kennen geen verschil, want ik heb nog steeds m'n eigen zieke wil. Hoe het was, zal men vergeten, en nu kunnen ze het niet meer weten. In mij schuilt nog steeds hetzelfde verlangen, maar gaan ze me nu tijdig kunnen vangen? Of zal ik verder vallen in dat gat, waar ik nog niet zo lang geleden in zat?
Woensdag de beslissing genomen om toch verder te gaan met mijn studie. In Brugge dus. Wat heel concreet betekent dat ik in Brugge ga wonen. Een nieuwe toekomst starten in een nieuwe stad, aan de andere kant van't land. En toen kon mijn zoektocht beginnen naar een appartement/studio, wat ik vrij vlug gevonden heb. Dus nu heb ik een appartementje op't oog. Alleen nog toestemming krijgen van de sociaal werker. En hopen dat ze alles vlug in orde maakt. Het feit dat ik nu plannen heb voor mijn toekomst maakt dat de kans groot is dat ik volgende week toch op ontslag mag. Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen ... pff spannende dagen en ik hoop dat ik nu niet teleurgesteld ga worden...
Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen
...
