De laatste tijd vallen nogal veel dromen van me aan duigen. Iedere keer probeer ik me er weer over te zetten, maar het lijkt of er telkens weer een nieuwe opduikt. Ik ben bang voor de toekomst. Omdat ik geen idee heb hoe die eruit zal zien, omdat ik het gevoel heb dat me toch niets meer te bieden zal hebben wat me gelukkig zal maken. Omdat ik schrik van het idee een saaie grijze muis te worden, gefaald tov haar ouders, haar familie, haar vrienden en tov zichzelf. Achter 1,5mnd mag ik heel waarschijnlijk op ontslag en ik ben bang dat het eigenlijk nog te vroeg is. Maar ik wil het niet toegeven. Want ik wil oh zo graag weer vrij zijn, weer normaal zijn. Maar hoe normaal is normaal, als je niet normaal bent. Zal ik ooit wel normaal worden? Het maakt me bang en triest en ik zou zo graag alles weer opgeven omdat de angst dat ik zou falen, groter is dan de moed om door te gaan.
Gek dat je soms wel weet dat je echt niet goed bezig bent en het toch blijft ontkennen. Of dat je denkt dat het allemaal nog wel meevalt. Dat maakt het juist zo moeilijk om je te herpakken hé. Nog 1,5maand en ik mag op ontslag. Maar is dat wel een goed idee? Wetende dat ik alweer een 1,5mnd niet goed bezig ben met eten en sporten. Het beestje zit weer in mijn hoofd en ik krijg het er echt niet uit. Echt niet. Ik voel me zo vet en dik en ik wil zo niet verder leven. Niet als dikke, maar ook niet als iemand die zich zo slecht in zijn vel zit. En het werkt stimulerend als je van andere te horen krijgt dat je er goed uitziet en als iedereen er enthousiast over is dat je goed eet, en gezond. En wha zo goed aan't sporten. Ja hoor allemaal goed. Maar het ergste van al is dat niemand het serieus neemt. Als ik er met de psychiater over heb, of als ik hem weeral smeek voor laxerend pillen, of drainerende medicatie, dan begint hij over andere medicatie. Medicatie die me minder stemmingsschommelingen geven. Maar hé, nee dat wil ik niet. Ik wil gelukkig worden, ik wil mooi zijn. Ik wil, ik wil, ik wil... Maar ik wil hem niet meer vertrouwen in/over medicatie. Hij heeft me er al te vaak over gelogen. Medicatie gegeven die me zeker niet zou doen verdikken en dat juist wel doet. Het ergste van alles is dat hij heeft toegegeven dat hij me heeft belogen...Iedereen zegt dan wel steeds dat ik me erover moet zetten en dat moet loslaten, maar dat is niet makkelijk en hij heeft nu al zoveel fouten/leugens/enz verteld dat ik het moeilijk vind om hem weer te vergeven. Snap je dat?
