Afgelopen woensdag zag ik op de site van de school een oproep staan van canvas. Ze zochten nog iemand om te getuigen voor hun nieuw programma. Het programma gaat over taboes en het taboe onderwerp is zelfmoord. Ze hadden al 2 families gevonden waarvan de zoon/dochter zelfmoord heeft gepleegd. Nu zochten ze nog iemand die geprobeerd heeft zelfmoord te plegen, maar dat mislukt is, en die nu wel weer de kracht heeft om verder te gaan met het leven.
Heel impulsief heb ik hun een mailtje gestuurd. Vrij snel kreeg ik daar reactie op, mede met de vraag of ze me eens mochten opbellen. Diezelfde dag hebben ze me nog opgebeld. We hebben het toen vooral over het verleden gehad, hoe waarom, en hoe het nu verder met me gaat. Heb ik weer zin in het leven, of wil ik het nog altijd opgeven? Waarom wil ik getuigen in hun programma, wat heeft me door de moeilijke periode geholpen enz.
Dinsdag heb ik met haar afgesproken, dan kunnen we eens van gezicht tot gezicht praten.
Ik vind het wel spannend, maar aan de andere kant vraag ik me ook wel af of het wel een goed gedacht is geweest om me op te geven. Maar er is nog niets zeker, we zien wel wat de toekomst brengt he.
