Vrijdag om 15u te horen gekregen dat ook ik maandag vertrekken zal naar mijn nieuwe afdeling. Morgen om 14u30 ben ik weg van de afdeling crisisopname en verhuis ik richting afdeling eetstoornissen. Mijn laatste uren zijn geslagen, nog 22u te gaan. Ik kijk er niet zo echt naar uit. Ben een beetje bang voor wat er zal komen, bang voor wat me te wachten staat. Bang omdat ik niet weet wat me te wachten zal staan en bang omdat ik van een aantal zaken wel al weet wat me te wachten staat en ik daar eigenlijk best wel tegenop zie. Buien à volonté op de moment, tis echt niet meer goed. Ik weet dat het nodig is om te gaan. Dat ik waarschijnlijk ook niet echt een andere keuze heb, maar ik zie het niet zitten om te gaan. Heb ik echt wel zo'n groot probleem? Moet ik als dikke tussen al die skinny girls gaan zitten. Daar hoor ik toch totaal niet thuis. Misschien kan ik het thuis wel terug op mezelf. Altijd diezelfde twijfels, ik kan ze niet oplossen, niemand die me kan overtuigen. Pff heb zo hard drang om te AM-en maar juist doordat iedereen me positieve commentaar geeft, juist omdat ik het aan een aantal mensen beloofd heb van niet te doen probeer ik het tegen te houden, maar het gaat niet. Oh help. Nog even en dan is er weer leven hier op de afdeling, weer een beetje afleiding, het zal nodig zijn. En nu maar proberen een veilige rustige plek voor mezelf te vinden. En als het even gaat, kan iemand dan de gedachten in mijn hoofd het zwijgen opleggen?
Ondertussen alweer een tijdje geleden, weer veel gebeurd. Sinds gisteren weten we weer met zekerheid te zeggen dat we naar de afdeling Sint Lucas gaan in de groep eetstoornissen. Een hele opluchting om eindelijk meer duidelijkheid te hebben maar tegelijk roept het een enorme angst op. De therapieën die we daar moeten doen, het moeten eten, niet mogen sporten, pff ik ben bang, bang voor het onbekende wat er nog zal moeten komen. Bang voor de moeilijke stappen die ik nog zal moeten nemen. Gisteren was ook de laatste dag van de psychiaters en de psychologen, en vanaf vandaag komen er dus weer allemaal nieuwe, dit wil dus zeggen weer helemaal opnieuw beginnen, en als we dan eindelijk op Lukas zijn, nog maar eens...Pff hoe willen ze dat je iemand leert vertrouwen als je 5keer een andere psychiater hebt gekregen? Als wanneer je eindelijk begint te vertrouwen in de ene, die weg gaat? Ik vind het moeilijk om hulp te aanvaarden, ik vind het moeilijk om nog vertrouwen te hebben in de profesionele hulpverlening want het is nu elke keer weer dat ze me dit lappen. En de reactie van thuis is ook weer van dat, nu willen ze me zelfs geen geld meer geven voor spullen te halen die ik nodig heb lijk tandpasta, douchegel, enz, want ze vertrouwen niet dat dat wel mag. Ze zijn weer super onnozel aant doen en dat was dus de reden waarom ik niet wil dat ze van mijn problemen weten. Omdat ik wist dat er van die stomme reacties komen! KUTZOOI! en zaterdag en maandag vertrekken de 3meisjes waar ik het zo goed mee kon hebben, dan blijf ik als enige over van ons vertrouwde oude groepje, zie het niet zitten
Mijn laatste uren zijn geslagen, nog 22u te gaan. Ik kijk er niet zo echt naar uit. Ben een beetje bang voor wat er zal komen, bang voor wat me te wachten staat. Bang omdat ik niet weet wat me te wachten zal staan en bang omdat ik van een aantal zaken wel al weet wat me te wachten staat en ik daar eigenlijk best wel tegenop zie.
