Pff Afgelopen weekend het er thuis ook eens over gehad over mijn endocrinoloog en dat ik kwaad ben op hem en hij op mij, en dat ik erover denk een andere arts te nemen omdat 2 mensen die kwaad op elkaar zijn toch niet kunnen samenwerken en ik de laatste tijd echt het gevoel kreeg dat ik hem eerder tot last was en hij me tegen zijn zin in behandelde. Nu was mijn mama een dikke week geleden even bij hem geweest om papieren in orde te laten maken. Ook hadden ze het even over mij gehad. Ze zei dat hij tegen haar had gezegt dat hij het jammer vond dat hij al zolang niets van mij of van de artsen hier had gehoord. Ze zei ook dat hij er haast tranen van in zijn ogen kreeg(geloof ik dus totaal niet! Volgens mij was ze weer dik aan't overdrijven.) Maar bon, ze smeekte me dus bijna om hem toch nog eens een mail te sturen. Hoewel ik het haar beloofd had, heb ik heel lang liggen twijfelen en uitstellen of ik echt wel zou gaan mailen. Uiteindelijk heb ik hem een kort en bot mailtje gedaan. Waar hij raar maar waar wel op reageerde! pff volgende week vrijdag moet ik bij hem op consultatie, zie het niet echt zitten, ben er mij nu al voor aan't opjagen. Ik hoop dat ik deze keer niet zo van streek zal zijn als de laatste keer. Dat we deze keer de zaken eens kunnen uitklaren en hopelijk met een nieuwe lei kunnen beginnen. Het maakt me in ieder geval heel verward, de signalen die hij naar mij stuurd en de signalen die hij naar mijn omgeving zend. Weet niet wat ik er van moet denken. Waarom kan het niet eens 1 keer allemaal helder zijn?
