En alweer een slecht weekend achter de rug. Komen er ooit nog wel goede weekends/dagen? "gezellig naar een trouwfeest gaan" het was gewoon een hel. Eerst was er al mijn vader die om ons allemaal een beetje op te jagen, zo treuzelde en prulde, dat we meer als 40min te laat aankwamen. Ik schaamde me dood. Op een gegeven moment was het tijd voor het buffet en de angst schoot in me op. Alsof m'n vader dat gevoeld had, want plots begon hij tegen iedereen te zeggen hoe dik ik wel nie was, dak een mega dik gat had enz(deze keer eens geen opmerkingen over mijn buik). Ipv te reageren ben ik beginnen drinken, drinken, drinken. Waarop ik ruzie kreeg met m'n moeder, die blijkbaar voor de 5de week op rij m'n kamer heeft doorzocht! Ze verweet mij dat ik alcoholieker was(wat mss wel zo is, maar de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet!)Ze zei dat ik in Kortenberg alleen maar achteruit ben gegaan. Bovendien was ze pissig dat ze met moederdag enkel een sms gehad had. Sorry hoor, maar ZIJ was er wel niet op moederdag hé! En bovendien mocht ik niets nieuws maken zolang mijn vorige werkje niet af was. Maar ze zullen wel gelijk hebben. Ik zal wel hun grootste fout zijn. Het zal inderdaad door mij zijn dat de anderen bepaalde dingen niet mogen. Ik vraag me af waarom ik eigenlijk nog doorga.
Vandaag had ik een afspraak met de maatschappelijk assistent om via haar te regelen dat ik, wanneer ik hier achter een maand vertrek, zowat op mijn eigen kan trekken. Helaas moet ik daar natuurlijk voor weten wat ik, waar ga studeren. En mits ze al heel lang bezig is met een studie voor mij te zoeken, of kan ik beter zeggen dat ze er eigenlijk niet mee bezig is? Want elke week beloofd ze me zaken op te zoeken, of dingen te bezorgen wat ze steeds maar weer blijft verzetten:vb: een boek met alle mogelijke studierichtingen, mag ik die dag om zolaat komen halen, kom ik er op het afgesproken moment om krijg ik het volgende te horen: oh ja, tzal voor volgende week zijn want ik heb het net aan iemand anders meegegeven En zo gaat dat nu al een maand of 2. Ik word er wanhopig en razend van. Maar bon, vandaag moest ik dus langsgaan voor eens te bespreken voor op mezelf te trekken en om ineens eens te horen of ze al naar het clb had gebeld wat ze 2wkn geleden al zou doen en me dan zou aanspreken, wat natuurlijk niet gebeurd is. Zegt ze zo van: Eigenlijk heb ik zo van je verpleegster begrepen dat je als prioriteit stelt dat je op je eigen wilt wonen. Ik zeg zo van ja, maar ik wil ook nog studeren. Zegt ze van, dus dan kunnen we eigenlijk beter eerst kijken waar je wilt wonen en dan eventueel voor een studie. Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje. Na een hele tijd snapte ze dan eindelijk dat ik toch eerst een studierichting moest vinden. Toen moest ik haar nog uitleggen dat dit allemaal binnen een maand geregeld moet zijn mits ik dan op ontslag ga. Maar hehe, blijkbaar snapt ze het toch, want daar ik eerst een afspraak voor volgende week had, werd ik daarstraks aangesproken door de verpleging dat ik vandaag nog even naar de maatschappelijk assistent moest bellen. Wilt ze me morgen weer een keertje zien omdat ze al naar het clb heeft gebeld en er toch een beetje haast achter zit hé. Wie weet komt een van mijn dromen dan toch nog uit, als ze het dan toch eindelijk heeft begrepen.
Ik schaamde me dood. 
Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje.
