Waarom begin je altijd te piekeren als je in bad ligt? Het zou een moment moeten zijn dat je tot rust kan komen dat je even alle stoom kan aflaten. Het vervelende aan piekeren in bad is dat je niet direct je gedachten kunt neerpennen of neertypen. Het zit in je hoofd en daar blijft het dan ook zitten. Je kan natuurlijk direct uit je bad jumpen, je afdrogen, aankleden en dan haasten naar de computer, maar tegen de tijd dat die is opgestart zijn de piekergedachten weer weg.
Ik lag dus in bad toen ze weer de kop op staken. Of moet ik zeggen toen ik me er bewust van werd. Want eigenlijk kan ik niet zeggen dat ik er de rest van de dag niet mee bezig was, want dat was ik wel. Alleen niet zo bewust als toen ik in bad lag. Ik was dus bezig met het feit dat ik me vandaag wat overstuur en mislukt voel, gewoon omdat ik in de namiddag een yoghurtje heb gegeten en deze middag een boterham meer heb gegeten dan ik normaal mocht. Het stond immers totaal niet op mijn eetplan. Dat ondanks dat ik mijn insuline vandaag ook heb opgedreven ik super slechte waarden heb. Ik probeer te vinden waar het verkeerd loopt. Zou het aan mijn eten liggen? Dat vraag ik me steeds af terwijl ik met mijn gezond verstand wel weet dat het niet aan mijn eten kan liggen. Maar waar ligt het dan aan? Ik heb geen controle en dat wil ik hebben. Dus overtuig ik mezelf maar dat het aan mijn eten ligt. En dan word ik kwaad op mezelf, op mijn lichaam. Want ondanks dat ik amper, en normaal vaste hoeveelheden eet blijft die stomme suiker veel te hoog. En het klopt niet dat ik 15E insuline nodig heb voor 1boterham, of 17gr cornflakes, of 1appel. En zelfs dan nog veel te hoog uitkom. Het klopt niet. Maar waar gaat het dan fout? Zou ik dan misschien toch te veel eten? Ik word er gewoon kwaad om. Omdat ik weer te ver ga. Te ver opdat ik controle zou hebben over iets waar ik toch nooit controle over zal hebben. Ik twijfel weer aan mezelf, doe weer dingen die niet goed zijn in de hoop dat ik het zo goed zou krijgen. Ik wil die dingen niet doen want ik weet dat ze niet normaal zijn. Maar ik wil de controle, ik wil dat het perfect is.
Ondanks dat ik nog geen controle heb en niets effect lijkt te hebben, heb ik het nog niet opgegeven. Ik ben netjes blijven spuiten en verhoog mijn eenheden zelfs op eigen initiatief. Want zoals een vriendin me deze week zei: bij een hypo zou ik direct en zonder twijfel de eenheden verminderen, dus dan moet ik dat ook doen met een hyper he, direct de eenheden verhogen. Anders is het niet fair. Ik probeer me over de moeilijke momenten en de momenten dat ik denk van: oh nee zoveel heen te zetten door terug te denken aan de opmerking die mijn diabetesverpleegkundige heeft gegeven: Een normale mens kan het ook niet controleren, als het lichaam zegt dat die zoveel nodig heeft, dan zal die dat krijgen. Jij moet dus ook luisteren naar je lichaam. Als je het nodig hebt, heb je het nodig. En het is waar wat ze zegt. Dus probeer ik te denken vroeger kreeg je het ook, alleen wist je het toen niet. En nu ik me zo over het spuiten heen kan zetten vraag ik me af of ik wel moet terug keren naar Kortenberg. Wat kunnen ze daar nu nog voor me doen? Ik bedoel: ik spuit, ik kan meestal mijn emoties controleren, ik ben minder impulsief wat gaan ze dus nog doen? Ik wil weer studeren, ik wil op eigen benen staan. Om daar weer mijn tijd te verdoen en te moeten doen wat anderen van mijn verlangen, daar voel ik maar bitter weinig voor. Ik ben sterker dan ik was in Juni. Maar ben ik sterk genoeg? Zou het fout zijn als ik niet terug zou gaan?
