Ik was weer eens aan het nadenken. Eigenlijk was gisteren aan het overlopen. Het schaatsen, het plezier, mijn gedrag, enz. Ik realiseerde me dat het echt wel lang geleden is dat ik me nog zo goed heb gevoeld. Zo gelukkig en gelijk anderen gewoon plezier kunnen maken, lachen, jezelf zijn. Het bracht me weer tot het besef dat ik 3 jaar van mijn jonge leven heb vergooid. Gewoon verspeeld om een droom te bereiken die ik nooit zal bereiken. Een droom die ik toen trouwens al voor een groot deel had.
Het leven van gisteren gaf me de drang naar meer. Drang om weer te leven en te genieten. Het zette me aan tot denken. Wat wil ik nu in de toekomst bereiken? Wat betekent mijn leven tot nu toe? Wat heb ik al bereikt? Mijn doelen die ik een paar jaar terug had, wat blijft er nog van over?
Ik heb de som van mijn leven gemaakt. Het resultaat is bitter weinig. Mijn doelen van vroeger, ik heb er geen enkel van bereikt. Ben eerder stappen terug gegaan dan vooruit. Hoe ziet mijn toekomst eruit? Wil ik nog wel verder leren? Ik weet wat ik wil worden, maar kan ik dat aan? Is het eigenlijk nog wel echt datgene wat ik wil? Ja het is moeilijk, de studie, maar dat is toch elke studie? Wat is mijn talent dan?Ik wil later meer voor mijn kinderen. Maar anderzijds is de opvoeding die ik in mijn hoofd heb, wel de juiste? Alléé een juiste zal er nooit zijn, maar is het wel een goede opvoeding. Welke offers ga ik daarvoor moeten brengen? Eerst nog maar eens werk vinden en misschien mijn studie voltooien. Want ik weet echt niet of ik nog verder wil. Wat als dit toch niet word wat ik denk?
Dan waar wil ik wonen? Niet in Limburg dat is duidelijk. Aan zee zou ik graag wonen, maar dat is dan ook alweer zo ver van huis. Ben ik wel bereid om alles achter te laten? Toch korter bij huis gaan wonen?
Kinderen? Ga ik ooit wel kinderen kunnen krijgen? En wanneer? Ik wil graag nu kinderen, nu ik zelf nog jong ben. Maar vergooi dan niet weer mijn leven? Alléé vergooien ik bedoel maar, dan moet ik alvast stoppen met studeren en nadien toch nog studeren met kinderen is wel moeilijk. Daarbij dan kan ik niet nog genieten van het beetje jeugd wat nog in me steekt.
Waar ben ik naar opzoek? Opzoek naar mezelf, mijn vrijheid, mijn toekomst, mijn verleden?
Kon ik gewoon maar 1 keertje stoppen met denken. Heel eventjes stilte in mijn hoofd. Zonder stil te staan bij wat er nog moet komen, wat ik nog wil dat komt. Gewoon even zijn wie ik ben en daar dan gelukkig mee zijn. Dat is wat ik wil.
Lang heb ik getwijfeld of ik toch wel zou meegaan. Ik zit namelijk midden in mijn examens. Daarbij kan ik niet eens schaatsen en nog van die domme excuses. Maar ik had het beloofd. Op een gegeven moment heb ik mijn verstand op nul gezet en me ingeschreven. Zo nu was er geen weg meer terug. Hoe korter de datum kwam, hoe meer ik ernaar uitkeek. Nu kon ik laten zien wie ik echt ben. Mijn nieuwe ik, mijn gelukkige ik.
Samen met An had ik afgesproken aan het station. Samen zouden wij op avontuur gaan op zoek naar de schaatspiste.
Even kwam de onzekerheid. Wat als ik An niet zou herkennen?
Gelukkig, in de verte zag ik An al afkomen, ze had mij herkent en kwam breed glimlachend op me af! OEF wat kon er nu nog mislopen? Tenslotte had ik de treinuren, de busuren, de routeplanner en een aantal telefoonnummers.
Samen met An op avontuur. En ons avontuur begon op de trein. Het stak me wat tegen dat we langer moesten reizen voor op onze bestemming te komen, dan dat we daar zouden zijn. Maar hé geen getreur, ik had Company! En wat voor Company! Het was geweldig gewoon met An op de trein! Fantasie hadden we met hopen en daar maakte we grettig gebruik van. Van olifanten met fluogele vestjes op de snelweg tot mannen die onze olifant zagen en in de psychiatrie terecht kwamen en gedrogeerd werden met 3 kalmeringspillen per uur. Ja, ja zon olifant, dat was nog iets voor ons. We hadden aan alles gedacht, bedjes, kattenbakken, zwembad, fitnescentra, huis(of beter een fabriek) verschillende tuinen om in te vertoeven, een beer, een lampje, apennootjes, drinken voederbak, een bad, kleertjes, werk (van trouwerije tot vervoer ) enz.
Uiteindelijk was ons plan om er een serie/kinderprogramma van te maken met 250 afleveringen. de olifant en de trein de olifant gaat camperen de olifant leert autorijden enz.
En dan was er Antwerpen! We hadden het grootste deel van onze reis al overleefd. Nu nog het vernieuwde station in Antwerpen uitkomen en de weg naar het busstation vinden. Dit verliep allemaal super vlot. Volgens de opzoeking zouden we er 21 minuten op wandelen en wij waren er binnen de 5 al. Tijd over dus om even iets te gaan eten. (zullen er maar niet bij zeggen dat we nog redelijk lang achter een panos hebben gezocht die eigenlijk niet eens ver van dat busstation lag)
En dan de bus op! Met een vriendelijke bestuurder die zo vriendelijk was om ons aan de juiste halte te dumpen.
An en ik hadden een strak plan! An las de kaart, ik de bus en treinuren. Wat waren we een goed team! Want we zijn niet een keer verkeerd gelopen. Wel hebben we gewandeld waar we eigenlijk niet hoorde te wandelen, maar als ze ons daar over zouden aanspreken, hadden we een uitleg! Ze moesten niet zagen, want wij hadden een hypo en dan lopen we waar we willen. (hahaha)
Aan de schaatsbaan aangekomen stonden we voor een gesloten poort. Wij maar denken van huh hoe kan dat nu? Nja bleek dat je een stukje moest doorwandelen en daar de ingang was.
Er was echter nog niemand te bekennen aan de schaatsbaan. Gelukkig kwam Koen een beetje gelijk met ons aan. Eventjes dachten we haast dat ze ons voor de zot hadden gehouden, maar het duurde niet lang of het volk kwam toegestroomd.
Eventjes gezellig kennis gemaakt, en dan naar binnen om nog heel even te genieten van de getrainde schaatsers. EN DAN??? SCHAATSEN!!
De eerste wankele stappen op het ijs(lang leven de rand). Al moet ik zeggen: het heeft uiteindelijk nog lang geduurd eer de eerste hypo er was en eer de eerste ook mocht voelen hoe koud het ijs was(ik zal er maar niet bij vertellen wie de eerste was zeker)
Pirouetjes à volonté gezien! Qua valpartijen mochten het er nog net wat meer zijn van de diabeetjes toch( die niet diabeten staan precies nog minder stabiel op ijs dan wij)
Gelachen dat het niet meer normaal was! Zeker als er weer eentje (bijna) down ging! Of enkele een poging deden om iemand down te krijgen.
Tegen 16u lieten we het ijs voor wat het was en kozen we ervoor om de cafetaria onveilig te maken. (Misschien beter om hier niet te diep op in te gaan )
Om uiteindelijk doodop nog naar huis te trekken.(gelukkig was het naar huis gaan minder lang dan het naar de schaatsbaan trekken. Waarvoor dank aan onze bereidwillige chauffeur die zich na 5minuten al afvroeg waar hij in hemelsnaam dat idee weer vandaan haalde?!)
leek alles vandaag een goede dag te worden!! Verpest ik het weer voor mezelf!!! Ik was vrolijk vandaag, goed gezind. Happy! Had niet veel honger, had netjes gegeten wat ik mocht enz. had zelfs de verwachting dat ik was afgevallen deze week(omdat ik me deze week netjes aan me schema heb gehouden, veel gesport heb. Doe ik me in de namiddag toch geen hypo. Geen probleem, netjes suikertjes genomen. Kom ik er niet uit! Een uur erna in de hypo en ik voelde me maar slapper slapper worden, en ellendig dat ik was. Mijn humeur begon al deukjes te krijgen. Uiteindelijk mijn controle verloren en een vreetbui tot en met gehad!!! Ga ik, alsof het nog niet erg genoeg was, eventjes doodleuk op de weegschaal staan... EN die was niet zo heel lief voor me! Nja om alles nog een beetje goed te maken, ga ik overgeven, plaspilletjes slikken en vervolgens weer een vreetbui, weer met het gevolg overgeven, dan weer bui en vervolgens weer overgeven. En nu ben ik zo kwaad furieus gewoon! Zo teleurgesteld in mezelf, in de wereld, op de uitvinders van snoep, koekjes en personenweegschalen, de uitvinders van insuline enz. WHY AM I NOT STRONGER Voel me nu een super lelijk vet varken. Ik schaam me voor mezelf, en zie er erg tegenop om morgen mee te gaan schaatsen. Ik als dikke koe tussen die slanke meisjes Waarom duurt het toch zolang voor ik naar die psych kan? Ik kan me nu iets aandoen!! Mijn pompje kan vliegen, alles kan vliegen! IK BEN BOOS OP MEZELF! misschien voorlopig geen weegschalen meer voor mij
Gisteren had ik een mailtje gestuurd naar mijn docent die mijn examens moest plannen. Met de vraag wanneer ik tot bij hem kon komen om dat te regelen. Belde hij me vanmorgen op om te vragen welke examens ik allemaal moest inhalen. Vond ik natuurlijk dat blad niet meer waar ik dat had opgeschreven, dus maar gauw mijn agenda erbij genomen, en opgesomt. Vond natuurlijk eerst de juiste pagina's niet, en dan een aantal dingen verkeerd gezegt (is niet zo praktisch een agenda bedienen met 1 hand ) Was het me dan uiteindelijk toch gelukt, zegt hij: " ok ik zal het regelen en stuur het je door!" grr deze vertrouwde het al niet, dan gaan ze geen rekening houden met dagen dat ik niet kan en les heb enz... Kreeg ik juist mijn rooster, en ja lijk ik al zei, het trekt op niks, alles kort opeen, geen rekening gehouden met mijn lessen en verplichte lessen, en natuurlijk ook op dagen dat ik naar de dr moet! en de meeste vakken in de namiddag en dat terwijl ik een hekel heb aan examens in de namiddag!!! Deze is pissed en haat examens! kunnen die dingen dan nooit eens stoppen?
) Was het me dan uiteindelijk toch gelukt, zegt hij: " ok ik zal het regelen en stuur het je door!" 
