Vanavond vroeg mijn mama me wat ik nu weer doe dat ik zoveel ben afgevallen de laatste tijd. "Niks, ik sport meer nu dat ik werk. Maar verder doe ik niets." Och Liegebeest dat ik ben! Ik weet deksels goed, en ik denk mijn mama ook wel, dat dat niet alles is. Allereerst moet alles wat ik eet eruit. Verder sla ik bij elke mogelijkheid de maaltijd over. Als ik werk bv eet ik enkel 's morgens. Andere dagen probeer ik zoveel mogelijk op momenten af te spreken dat het etenstijd is. Zodat ik thuis kan zeggen dat ik ginder eet en omgekeerd. Bovendien doe ik nu ook meer aan sport, zeker als ik werk, dan moet ik elke dag een dik uur fietsen. En dan is er mijn suiker die de laatste tijd weer behoorlijk hoog staat. Niet dat ik mijn spuiten oversla, zelfs als ik niets eet geef ik een kleine dosis insuline. Ik weet niet waarom hij nu zo slecht is. Het frustreerd me wel en het maakt me bang. Bang omdat ik vrees dat ik nu mijn pomp niet terug ga krijgen. Terwijl ik ECHT niet te hoog sta om af te vallen! Ik ben niet vanplan om nog af te vallen door mijn insuline te skippen of drastisch te verminderen. Die hel wil ik niet meer overnieuw doormaken. Want uiteindelijk maakt het toch geen verschil. Na een 2tal weken lig je toch weer op spoed met infusen en dan herwin je de meeste kilo's toch. Mijn mama is bezorgd en ik weet niet of ik het "ik sport meer" excuse nog lang ga kunnen gebruiken. Ze ziet het trouwens toch ook wel. Mijn kleren hangen losjes om mijn lijf, mijn bloeddruk blijft maar zakken. Ik ben humeurig, slap, vaak ook bleekjes. Ik zei dat mijn gewicht hetzelfde is gebleven en dat stelde haar precies wel wat geruster. Maar mijn gewicht is op een dikke week een 3tal kilo afgenomen. Het ergste is dat ik weet dat het niet goed is wat ik bezig ben. Maar het blijft sterker dan mezelf. Bovendien zit het enorm hoog als ik bv foto's van mezelf zie, of commentaar op mijn uiterlijk krijg(ook positieve hoor). Het maakt me overstuur. Het maakt me wanhopig en boos. In de war ook wel. Want mensen zeggen dan: A. je staat zo goed op die foto, of die foto is prachtig, je straalt enz. Maar wat zie ik? Een vieze dikke lelijke persoon. En dan vraag ik me af, zeggen ze dat nu omdat ze weten dat ik zo slecht in mijn vel zit of menen ze dat nu echt? En dan begin ik te piekeren, terug naar die foto's te kijken, enz. Eigenlijk is het al een tijdje aan de gang, misschien niet zo erg, maar het word wel steeds erger. In Kortenberg willen ze het niet horen. De psychiater zegt alleen maar: A. dat wil ik niet horen, of dat heb ik niet gehoord. De verpleging zegt: tja misschien moet je gewoon accepteren dat je heel je leven met het eten zult knoeien... Ik moet dringend een andere psychiater zoeken want deze vind ik echt niet goed. Het heeft nooit tussen ons geklikt. Onze eerste conflict was al op de eerste afdeling waar ik zat. Dacht ik eindelijk van hem af te zijn, bleek hij dezelfde dag als mij van afdeling te wisselen en natuurlijk naar de afdeling waar ik naartoe ging. Ook op mijn laatste afdeling was hij de psychiater van dienst, hij deed dus beide afdelingen. Vaak heb ik met hem in conflict gelegen. Maar het gevoel van "haat" is wederzijds. Hij werkt me elke keer zo vlug mogelijk buiten. Misschien ligt dat ook aan mij, misschien heb ik hem te vaak op zijn fouten gewezen. En nu ik dus in postkuur naar hem toe moet, nu wilt hij alleen maar horen dat het goed gaat. Onze gesprekken gaan meer over het weer, dan over waar ik mee worstel. Mijn ei raak ik bij hem dus niet kwijt. En als ik dan toch een poging doe, dan zegt hij dus zulke dingen. Ik zou eigenlijk de psychiater die me in mijn time out periode heeft opgevangen moeten opbellen om te vragen of zij me niet wilt opvolgen. Met haar kon ik echt goed praten. Zij is in een maand meer te weten gekomen over wat er in me speelt en hoe het echt gaat, dan dat hij in dat jaar is te weten gekomen. Maar om een of andere reden wil ik niet bellen. Ik weet dat ik mezelf blaasjes wijsmaak door te denken dat ik het zonder wel aan ga kunnen, want dat is niet zo. Het gaat gewoon weer de verkeerde richting uit en ik heb dringend iemand nodig die dat correct opvangt en er wel oor naar heeft. Misschien morgen toch eens bellen, voor het weer te laat is.
