Ik wou dat ik kon zeggen: " alles loopt prima" Helaas is dat niet zo. Ik weet dat ik niet te veel moet verwachten en willen, langzaam aan, met vallen en opstaan. I know. Alles leer je met vallen en opstaan, lopen, fietsen, schrijven, lezen, rekenen enz. En toch is het makkelijker om te accepteren dat je dat moest leren met vallen en opstaan, dan dat ik kan accepteren dat ik voor mezelf moet leren zorgen met vallen en opstaan. Soms lijkt het of iedereen het allemaal direct heeft gekunnen, zonder te vallen. Anyway. Op de moment zijn we weer aan't vallen. Niet lichtjes vallen maar vies vallen. Eten is een ramp, suikerspiegel is een ramp, middelenmisbruik, AM, Alcohol. Mijn haat/liefde verhouding met eten en de weegschaal, die de laatste dagen een enorme haat verhouding is. Het is allemaal niet meer mooi. Moet me dringend gaan herpakken of ik ga weer beperkingen krijgen. Zeker als ze weten wat ik allemaal heb gedaan. Nu weten ze echter maar een stuk en ik ben al blij dat ik ze dat stuk heb durven vertellen en toegeven. Toch het is niet goed dat ik een deel verstopt houd. Toch ik denk niet dat ik volledig de mist in ga. Ok wel als ik zo verder ga, maar ik bedoel het eerder als dat ik nog steeds eerlijk ben en ze elke keer een beetje meer onder de sluier laat zien. Ik probeer ook al lukt het niet altijd, ik heb mijn opstaan nog niet opgegeven, al zou ik dat nu liever wel doen. Toch, morgen een nieuwe dag, een nieuwe kans, weer opnieuw opstaan. Ik hoop alleen dat ik het nu niet zo hard ga verprutsen waardoor ik weer beperkingen ga krijgen, want dat hangt nu al als een mes boven mijn hoofd, klaar om te vallen. En ik denk moest gisteren nog geen vrijdag zijn geweest dat het al gevallen was. Maar het is het nog niet en daar moeten we ons aan optrekken. Bon, nu kruip ik me beddeke in. Kwestie van toch nog een bitje te slapen dees week.
