Ik snap mezelf niet meer. Heb ik me eigenlijk ooit wel begrepen? Het was een moeilijke week en ik heb het besloten om weg te gaan. Maar toch ben ik bang dat het misschien niet de juiste keuze is en dan vraag ik me af of ik dan toch niet moet blijven? Is het wel zo verstandig om te vertrekken? Waarom voel ik me eigenlijk zo slecht als ik daar ben? Zou ik me thuis echt beter voelen? Zie nu zelf, ik ben nog maar een halve dag thuis(gisteren was ik vooral weg) en ik voel me al opgejaagd en gefrustreerd. Ik heb moeite met mezelf in de hand te houden en ik ben bang dat als dat de rest van de dag nog zo gaat zijn ik weer stomme dingen ga doen.En hier thuis kan ik pas echt domme dingen doen. Hier heb ik alles om het zeer zeker te laten slagen. 4 soorten insuline, elk minstens 3 volledige dozen vol. Nog kalmeermiddelen die ik ooit heb opgespaard en als ik die neem ik zeker een halve dag ko lig. En natuurlijk alcohol, veel alcohol. Pak die 3 samen en tis garantie te laat voor ze iets doorhebben. Dus ik ben bang. Bang dat ik dit plan zal uitvoeren. Maar wat moet ik ermee doen? Ik kan het niet zomaar vergeten. Kan iemand het uit mijn hoofd wissen zodat ik er nooit aan zal denken en er nooit zal opkomen. Neen, dat kan niemand. Moet ik het dan vertellen? Wat kunnen ze eraan doen? Ik moet mezelf tegenhouden toch. Er zal immers nooit iemand heel de dag bij me zijn om te beschermen tegen zulke verkeerde dingen. Vrijdag is het ook weer verkeerd gegaan. Ik heb weer heel veel insuline ingespoten en mocht weer een dag en nacht in het ziekenhuis spenderen. Daar heb ik zelfs even bijna weggelopen geweest omdat ik van hun nog niet mocht vertrekken. Gelukkig heb ik kunnen inbinden. Maar dat was wel na een dreiging, een serieuze dreiging, van me plat te spuiten en vast te binden. Uiteindelijk hebben ze me dan maar, vroeger dan ze zelf wilden en onder begeleiding van een arts, terug naar Kortenberg laten gaan. In de veronderstelling dat ik niet op weekend mocht gaan en ze daar een oogje in't zeil zouden houden. Maar daar dachten ze in Kortenberg heel anders over. Ik mocht doodleuk op weekend gaan. Ze wilden natuurlijk wel dat ik iets van me zou laten horen gedurende het weekend maar dat heb ik geweigerd en ben dus doodleuk op verlengd weekend vertrokken. Het was vrijdag geen poging om dood te gaan, daar was het te weinig voor(volgens mijn gedacht) maar ik wou gewoon even niets meer voelen en ik denk misschien ook even laten zien dat ik het wel degelijk meende dat het niet met me gaat. En ik kreeg wat ik wilde natuurlijk. Plots hadden ze wel oren naar me. Plots hadden ze wel tijd. Plots was het niet meer belangrijk hoe anderen zich voelden, nee plots was ik even belangrijk genoeg. Heel egoistisch en dom. Ik ben zo kwaad op mezelf. Mensen zeggen me steeds: "Je moet het afleren om negatief te stellen om aan te geven dat je je niet ok voelt en je moet stoppen om op die manier aandacht te vragen/eisen." Ze hebben gelijk. Ik moet er mee stoppen. Helaas lijkt het wel de enige manier die werkt.
Ik mis hem! Ik mis hem verschrikkelijk en ik kan erover bij niemand terecht. Diegene waarbij ik zogenaamd terecht bij kan zeggen enkel: je moet hem loslaten. Ja, het is zo, ik moet hem loslaten, maar dat is verdomme moeilijk. Al meer als een week hou ik een masker op van een vrolijke A. Maar het hyper zijn is een middel om te overleven om nog even een beetje verder te kunnen gaan. Maar ik heb het gevoel dat ik elk moment kan gaan crashen. Ik heb iets nodig om even van de wereld te zijn, even een roes, even niets meer voelen. Drugs? Nope verboden. Alcohol? Nope verboden. Medicatie: niet voorgeschreven->dus verboden. Snuiven aan de vernis: Nope, verboden. Oh help. Hoe kan ik even gered worden van de val? Of moet ik echt crashen? Op dit moment ben ik bang van mezelf, omdat ik zie dat ik nog maar een heel klein beetje nodig heb om mezelf niet meer in de hand te hebben. 1 drupje en ik loop over. 1 ding en ik weet niet meer wat ik doe. En dan? Dan zoeken we weer een trein, of pillen, of weet ik veel wat. Ik denk erover om naar huis te gaan. Ik heb het gevoel dat ik een hopeloos geval ben en het nutteloos is. Misschien moeten ze me maar laten doen. Vroeg of laat zal het wel stoppen.
