Vandaag begonnen met de pomp. Het was best wel spannend. Maar ben blij dat ik deze stap genomen heb. Het voelt veel beter aan.
Gisteren moest ik om 19u in het ziekenhuis zijn. Papa moest me brengen. Nu ja papa was weer moeilijk aant doen en wou pas om 19u vertrekken. Met het gevolg dat ik pas om 20u in het ziekenhuis was. Onder mijn voeten kreeg ik niet, maar je kon wel duidelijk merken dat de verpleging er niet mee kon lachen. Ze moesten namelijk om 20u het infuus starten.
Dus de intree was al gespannen, verpleging een beetje onder druk en spanning, en ikke met mijn moeilijke aders. Ze hebben 1 poging gedaan om het infuus zelf te steken. Hij zat wel direct in de ader, maar ze kregen hem er niet gans ingeduwd. Waren ze onderling aant bespreken of ze het toch zo zouden laten zitten of als ze een nieuwe zouden steken. Lang hebben ze niet hoeven twijfelen, want dat ding sprong er vanzelf al uit. Dus maar naar het spoed gebeld omdat de persoon hier op de afdeling de beste was in het infuusprikken was en hij deze er dus niet in kreeg. Dan is de beste van het spoed gekomen en die heeft dan besloten niet in de elleboog maar in mijn hand te steken. Ze had gelukkig wel direct prijs en zo lag ik dus aan het infuus na amper 2 pogingen
Vandaag zou ik dan overgaan op de pomp. Omdat de diabetes verpleegkundige 's morgens nog niet was gekomen en het pompje dus nog niet was aangesloten, had ik vanmorgen eigenlijk nog insuline moeten inspuiten. De verpleegsters hebben besloten dat niet te doen en gewoon mijn infuus te verhogen. Dit omdat ik nogal gekke schommelingen kan maken. De dokter kon er niet mee lachen maar ja het zij zo. Tegen half tien, tien uur kwam de diabetes verpleegkundige dan om onze pompjes(want er ligt nog een mevrouw die ook vandaag op een pompje over is gegaan) in te stellen en ons te leren hoe we ze moeten aansluiten. Uiteindelijk hing ik aan de pomp om kwart voor elf. Wat dus concreet betekende dat ik om kwart voor twaalf van het infuus verlost mocht worden.Het instellen en klaarmaken van het pompje viel heel goed mee, het was wel even sukkelen, maar het lukte. Ben er zeker van dat dit na enige tijd geen probleem meer mag wezen. Het steken van de naald was wat anders. De naald was zo beangstigend lang. Durfde hem eigenlijk niet zo heel goed zetten. Maar toch hard op mijn tanden gebeten en toch een poging gedaan. Nu wou hij niet door de huid. Kon het niet aanzien. Maar het is toch gelukt en alles ging voor de eerste keer best nog wel vlot. Toch heb ik gevraagd achter het schietei. Dit is een hulpstuk wat gelijk een stempel werkt, maar dit schiet de naald dan in je. Zonder dat je zelf de naald te zien krijgt. Dit is tevens een kortere naald. Ze gaat er dus achter horen. Zelf hebben ze deze niet in voorraad liggen en ze hebben het materiaal er ook niet voor.
Ben ook naar de kiné geweest deze voormiddag vlak na het steken van de pomp. Een half uurtje fietsen. De dieetiste is ook eventjes langs geweest om meer uitleg te geven bij mijn voedingschema. Morgen komt ze terug.
Namiddag was gewoon wat bezoek en 's avonds is de dokter nog eventjes komen kijken hoe het liep. Veel had hij niet te vertellen. Alleen dat hij me niet al te lang hier wou houden, alleen om te starten in een veilige omgeving. Ook vroeg hij of mijn verwachtingen van de pomp waren zoals ik ze had voorgesteld. Heb geantwoord dat het daar nog wat vroeg voor was.
Het starten van de pomp is dus heel goed meegevallen. Hoewel ik er nu wat pijn aan heb. Denk dat het gewoon even wennen is.
Als ik heel eerlijk mag zijn, wil best wel even janken. Weet niet waarom. Misschien omdat ik er altijd van overtuigd was dat ik het zonder de pomp wel kon halen. Dat ik het zonder dat ding wel zou redden. Het is dus niet zo. Alweer heb ik gefaald. Vanaf nu hang ik altijd vast aan een machientje. Ik ben afhankelijk van een computertje. Ik vind het maar een vreselijke gedachten dat een computer je jeugd moet terug geven, je weer moet doen leven, je toekomst een leefbare toekomst is.
Hoe is het ooit zover kunnen komen?
Dinsdag 5 februari 2008
Een beetje een slechte nacht achter de rug. De suiker was nog steeds stukken te hoog en midden in de nacht heeft de verpleging de dokter dan gebeld en moest ik een correctie geven. Om 5u s morgens stond ik dan zeer scherp en de verpleger vroeg me ofik iets zou eten, of hoe we het gingen doen. Ik heb dan verteld dat ik niet wilde eten maar gewoon wou slapen, tenslotte kom ik in de loop van de ochtend altijd te hoog, we spraken af dat ik niks zou eten en hij me een uurtje later gewoon zou komen meten. Nu had hij toch naar de dokter gebeld en van hem moest ik een boterham met echte confituur eten. Ja zoals ik dus voorspelde stond ik deze ochtend stukken te hoog.
Het was maar saai deze ochtend. Niets te doen of te zien. Op het moment dat ik wat wou gaan rondwandelen kwam de kinesist. Een half uurtje fietsen . Dan even wat rondgehangen op de gang en uiteindelijk toch wat gaan rondwandelen. Ben achter cola light geweest in de cafetaria en ben even naar de kapel gegaan. De rest van de voormiddag doorgebracht met op bed liggen en muziek luisteren.
Gisterenavond laat kreeg ik nog telefoon. Een telefoontje dat me heel veel heeft opgekikkerd. Het telefoontje bracht ook heel wat duidelijkheid over de vreemde smsjes vandaag. Hij dacht namelijk dat hij met mijn mama aan het smsen was. Hierdoor wist ik uiteraard ook al de verrassing die hij voor mij had: namelijk een boksbal JJJJJ Een professionele boksbal zelfs, van ongeveer 25kg! Het kan gewoon niet op! Ik vind het geweldig gewoon.
Ook deze middag stond ik veel te hoog. Ik kan er niet mee lachen eigenlijk maar goed. Ik weet wel dat ik weiger naar huis te gaan met die waarde. Dan mag de dokter me nog zo graag vlug naar huis willen, ik wil eerst met redelijke waarden kunnen vertrekken. Want ik weet dat ik het thuis helemaal niet in de hand kan krijgen. Hier heb ik een beetje structuur, en een, zoals hij het noemt,veilige achtergrond.
Het middag eten was een ramp! Mijn menu klopte langs geen kanten. Zo moet ik gekookte aardappelen krijgen, vlees zonder saus en groeten en GEEN dessert. Wat kreeg ik vanmiddag? Puree, vlees dat zwom in de saus en een potje pudding. Dus ik naar de verpleegster dat mijn menu totaal niet klopte en ze mijn lijst gegeven van wat ik wel en niet mocht. Ze hebben dan naar de keuken gebeld en ik zou nieuw krijgen. Om half 1 kreeg ik dan mijn nieuwe menu. Wat bestond uit alleen gekookte aardappelen dus het enige wat ik vanmiddag gegeten heb was gekookte aardappelen. Ik was woedend.
Namiddag is mama en mijn grote broer zijn langs gekomen. Ze hadden een kadootje voor me mee: een groen spaareendje :):) Super lief en schattig.
Ook mijn beste vriendin is langs gekomen, ze had monopolie en jathzee mee. Natuurlijk won ik bij de meeste spelletjes. Ze had ook een presentje mee: suikervrije chocolade en suikervrije petitbeurre koekjes met chocolade. Ze was zo slim geweest om haar avondeten ook mee te nemen en is dus lekker lang kunnen blijven. Moet ik zeggen dat we ons super geamuzeerd hadden. De les van de dieetiste kon ons plezier zelfs niet bederven. Ook prins carnaval kwam langs. Was wel grappig, ik had gisteren nog tegen een verpleegkundige gezegd van als ik niet naar de carnaval kan, komt de carnaval wel naar mij. Maar dan had ik het op 2 kinderen die door de gang liepen en geschminkt waren. Het was dus wel heel hard lachen. Naar het schijnt hadden we veel lawaai, maar ook daar trokken we ons nu eens niks van aan.
Alleen begint mijn canulle pijn te doen en te irriteren. Het voelt aan alsof hij ontstoken is.
'S avonds is de dokter nog even langs gekomen. We hebben samen besloten om mijn insuline aan te passen, dus te verhogen. In plaats van 1E per 12g KHis het nu 1E per 10g KH. Hij heeft mijn pompje ingesteld, met mijn hulp, want hij wist zelf niet goed hoe dat moest. Gaf me een vreemd gevoel, dat iemand anders controle over jou lichaam kan hebben.
Om 23u vannacht heeft de verpleegkundige de dokter nog maar eens gebeld omdat ik nog altijd veel te hoog stond. De dokter gaf mij de orders om een correctiebolus te geven en vroeg me ook om de basale hoeveelheid van de vrouw die ook op de pomp is gestart omlaag te doen. De verpleging wist nog niet hoe dit moest, en dan was hij gerustgesteld dat het juist gebeurde. Was ik even trots!
Woensdag 6 februari 2008
Slecht geslapen gehad. Mijn canule deed ongelooflijk pijn. En er komt een beetje etter uit. Gelukkig zijn mijn waarden vannacht goed gebleven en ben ik opgestaan met een mooie waarde van 110(die spijtig genoeg niet lang heeft mogen duren)
Ben naar die vrouw geweest die ook op de pomp is gestart en heb met haar staan praten tot we naar de kiné moesten. Daar hebben we lol gehad. Hebben tegen elkaar op liggen koersen. Met het gevolg dat mijn hartslag heel hoog was. Maar ik ben wel gewonnen ;) Ook hebben we met de kinesist liggen lachen. Je moet tenslotte iemand uitlachen hé.
Na de kiné was de diabetes verpleegkundige er en heb ik gevraagd of ik een nieuwe naald mocht steken. Bleek inderdaad dat mijn vorige wonde wat aan het ontsteken was. Ze vond wel dat alles heel vlot ging. *Weer trots. Ze vertelde ook dat ze contact had gehad met de vertegenwoordiger en dat ze een staaltje en zo'n schietertje zou krijgen en ik die dan mocht uitproberen.
Vanmorgen was het eten wel weer verkeerd, maar deze middag was het goed en heeft het gesmaakt!!
Mijn ex belde en vroeg of hij mocht langskomen. Hij komt straks af. En mijn grote broer stuurde juist een smsjes dat hij voor mij sportoortjes heeft gekocht, dus deze is helemaal in haar nopjes:) Ondanks de veel te hoge waarde van vanmiddag...
Het was leuk geweest met mijn ex, hebben nog goed bijgepraat. Veel gelachen enzovoort. De verpleegsters kwamen vragen of het mijn vriendje was. Best wel grappig, maar mijn vriendje woont in Oostende, die is langer onderweg dan dat hij hier kan zijn.
Na het avondeten (wat trouwens heel lekker was!) kreeg ik nog bezoek van iemand uit mijn klas die ook diabetes heeft en bij dezelfde dokter zit. Haar metertje werkte niet meer en ze moest vlug komen om het te laten nakijken. Dan is ze even binnen gesprongen. Was heel plezant, en een hele aangename verrassing!
Juist is de dokter ook nog langs gekomen. Samen met de diabetesverpleegkundige. Hij is ervan overtuigd dat het gaat lukken met de pomp. Om eerlijk te zijn, daar ben ik zeker van. Hij vond het wel grappig dat ik hier overal de uitleg en lessen over een pomp moest geven. Hij vroeg ook of ik al een nieuwe set had moeten prikken en hoe dat verlopen was. Of dat niet teveel pijn had gedaan en nog eng was. Als ik er pijn van had dan moest ik maar zeggen, dan schreef hij mij een voorschriftje voor verdovende zalf voor. Verder had hij het over de ijsjestest die hij nog wou doen J hmm ijsje
Donderdag 7 februari 2008
Afgelopen nacht 2 keer een hypo gehad. Dat ging niet zo goed dus. Daarom mocht ik vanmorgen mijn basaal van 1E per uur naar 0,9E per uur zetten. Mijn eetinsuline blijft voorlopig hetzelfde want ik kom er redelijk goed mee uit.
Vanmorgen weer naar de kiné geweest. Voelde me niet zo fit, was doodop en had barstende hoofdpijn. Maar toch mijn spurtje ingezet. Anders werd ik ingemaakt door een vrouw van 59 en das niet zo goed voor mijn ego!
Straks is de psycholoog ook nog even langs gekomen. Ik had er op dat moment echt wel behoefte aan, want ik zat er eventjes door. Toen we eindelijk waren gekomen bij het deel waar ik nu echt behoefte aan had om te vertellen, kwam de poetsvrouw. De psychologe is dan vertrokken. Dus eigenlijk hebben we het toch nog niet gehad over datgene waarover ik eigenlijk wilde praten. Ze gaat wel weer contact opnemen met een psycholoog in Oostende, alleen dit keer een andere omdat ik van de vorige na ruim een jaar en 3 telefoontjes van de psychologe hier nog niks heb gehoord gekregen. Ze heeft me aangeraden om mijn probleem met de dokter te bespreken. Ze zegt dat hij toch min of meer een idee had van wat het was. Ze dacht dat ik hem al verteld had wat er was, omdat hij haar had aangesproken over mijn probleem. Maar ik heb hem er nooit iets over verteld. Ik ga het in ieder geval wel doen. Spijtig genoeg was hij gehaast deze middag en was de hoofdverpleegster erbij. Of hij straks nog terug komt weet ik niet. Ik denk van niet, hij heeft immers de orders voor vanavond en vannacht ook al doorgegeven.
Morgen mag ik naar huis. Hopelijk zie ik hem nog om al mijn vragen die ik nog heb te kunnen stellen. Als hij alleen is en gehaast is ga ik hem niks vragen want dan gaat hij zich overhaasten en dan weet je uiteindelijk toch maar de helft van wat je wilt weten. Als hij iemand bij heeft dan vraag ik niks. Dat gaat hun niet aan. Vind het wel stom. Heb ik nu eens een kamer alleen, heeft hij weinig tijd. Wanneer ze met 2 leggen, heeft hij tijd te veel.L
Ik heb ook eens na gevraagd wat mijn laatste HBA1C was, dit was 10,3 hoog dus zei hij, waarop ik zei, ik heb al hoger gehad. Waar hij dan op antwoordde: JA dat weet ik, dat was 14. maar je kan niet van 14 naar 7 gaan, je moet eerst met tussenstapjes gaan, dus 14-10-8-7 .
Ben eens benieuwd hoe laag ik hem kan krijgen. Eigenlijk is nog niet zo slecht nu. Als je ziet dat ik 14 gestaan heb. Weet wel niet hoeveel tijd ertussen zit, maar het was niet bij mijn ontdekking want toen had ik iets van 9,7.
Ik denk niet dat ik vandaag de ijsjestest mag doen. Hij heeft er toch niks meer van gezegd. Ik ga eens vragen bij mijn collega of hij tegen haar er wel iets over heeft gezegd.
Op dat moment zat de dieetiste bij haar, dus heb ik haar niet gestoord. Ondertussen kreeg ik bezoek en dat is heel de namiddag gebleven.
Op de moment zit ik in een hypo, eigenlijk al van 19u(nu is het half 10 s avonds) Ik heb een paar keer yoghurt met suiker gekregen, 1 keer een boterham en nu een stukje cake. Maar eruit kom ik niet. De dokter is niet meer langsgekomen deze avond, ik wou hem nog vragen wat ik moest doen met de pomp als ik een hypo heb. Ik heb ondertussen al gemerkt dat ik met een pomp minder vlug uit mijn hypos kom en er langer in blijf hangen. Ben ondertussen kotsmisselijk van al het eten. Type is een hele opgave en ik ben meer aant corrigeren dan dat ik kan type.
Heb trouwens geen ijsjestest gehad L
vrijdag 8 februari 2008
Ben uiteindelijk tot 4u deze ochtend in de hypo gebleven. Om 23u hebben ze de dokter opgebeld en moest ik met hem bellen. Hij gaf me de orders om mijn basaal patroon te verlagen naar 0,7. Maar ook dat heeft niet geholpen. Een paar busjes fruitsap, yoghurtjes later hebben ze dan cola laten komen en dat heeft me er dan uiteindelijk uit gekregen.
Deze ochtend stond ik veel te hoog en was ik doodop. Dat de hoofdverpleegkundige een smerige opmerking maakte over mij maakte me meer dan PISSED! En zeker toen ook mijn menu weer niet juist was. Ik weet wel wat er bijna door heel de gang is gevlogen!
Ook weer naar de kiné geweest. Hebben lekker met de versnelling gespeeld(kwestie van me niet te laten inmaken door een vrouw van 59 ;)) De kiné heeft me nog nooit zo goed gedaan.
Namiddag kwam de dokter dan langs. Ik mocht naar huis, maar eerst mijn basaal patroon aanpassen en een paar blokjes maken. Ik moest ook nog wachten op de dvk voor mijn vragen nog te beantwoorden en mij al het materiaal te geven. Ook een nieuwe afspraak(want moest normaal vandaag op consultatie komen.) Ze had ook een schieteitje bij. Ik ga dat morgen eens proberen.
Uiteindelijk was het 16u toen ik richting huis trok. Pff het was genoeg geweest. Ik wou nog gaan trainen, maar dit zat er niet meer in(te laat weer thuis)
Enne moet ik erbij vertellen dat ik mijn ijsjestest thuis mocht doen, en deze dan ook onmiddellijk heb gedaan J
Heb uiteindelijk nog niet met de dokter kunnen praten, maar ik stuur hem wel een mailtje of spreek hem erover als ik achter 2 weken weer op consultatie kom.
Het viel allemaal wel mee achteraf bekeken. Er waren negatieve momenten maar meer positieve momenten. Vooral als de verpleging, de kinésist, de dokter of de psycholoog de opmerking gaven dat ik er goed uitzag, gelukkig en ontspannen. En zeker als ze me ervaringsdeskundige noemde JJJ Nu ja lijk ze meerdere malen per dag zeiden: JEUGD EN KNOPJES
