Ondertussen zijn we al november en heb ik mijn eerste weekje op mijn nieuw werk achter de rug. Het ging vlot, je moet vooral de kleine verschillen weten maar de grote dingen weet ik ondertussen wel al vanuit het verleden en dat maakt alles een stuk vlotter.
Het is ook een stuk rustiger dan op mijn vorige werkplaatsen, ik kom 's avonds niet meer stik op thuis, ik doe eindelijk enkel de taken die ik volgens mijn functiebeschrijving moet doen, in de orde van belangrijkheid: dus vooral bezig zijn met het kind en niet met onderhoud van het gebouw en materiaal. De kinderen kennen de regels, omdat de regels niet elke week veranderen! Dus ook met de kinderen werken is veel aangenamer. Er loopt niet steeds iemand je te vernederen en te kleineren bij de dingen die mis doet, het word gewoon gezegd dat je het op een andere manier moet doen, dat wordt ook uitgelegd eventueel getoond. Maar er wordt geen drama van gemaakt. Iedereen help elkaar als dat nodig is en mogelijk. De ouders respecteren de regels en de verzorgsters, waarschijnlijk omdat zij wel correct worden aangepakt bij het overtreden van de regels en er niet naar hun voeten wordt gedanst uit angst dat ze naar een andere kribbe gaan overstappen. Er wordt eerlijk verteld hoe de dag van het kind is geweest, iets wat me duidelijk nog moeilijk valt, niet dat ik het niet wil, maar het zit er ondertussen zo hard ingedrild dat ik bepaalde dingen moet verzwijgen voor de ouders, dat ik nu nog in mijn gesprek soms stilval omdat ik even moet nadenken of iets vertelt mag worden. Dat kan dus vlotter, maar er wordt aan gewerkt.
Er zijn wel een paar dingen die eigenlijk niet horen, maar zolang het hierbij blijft ga ik er niks van zeggen. Ik ben er tenslotte maar een maand en het is al veel beter en aangenamer dan vanwaar ik kwam.
Ik hoop dat het de rest van de maand ook zo gaat zijn, en de volgende plek minstens even goed gaat zijn.
