Vrijdag was een echte k*tdag! om te beginnen opgestaan met een super super super hoge waarden en dat terwijl ik de avond ervoor met een perfecte waarden ben gaan slapen en niets maar dan ook niets heb gedaan wat ik niet zou hebben mogen doen. Nee ik ben direct in me bed gekropen en gaan slapen. Was dus wel behoorlijk pissed dat ik weer zoveel moest spuiten terwijl ik dat niet verdiend had. Ok als je iets gegeten hebt of niet had gespoten, maar dat was niet zo. Daarna op de weegschaal. Pff wat verwacht je? natuurlijk bijgekomen. Ik had die dag ook een afspraak bij mijn endo en ik ging met de trein gaan, daardoor had ik ruim de tijd. Mijn ma is me dan aan het station komen halen en zou mij nadien naar de dr doen zo kon ik nog een half uur naar huis. Iets wat ik beter niet had gedaan want dat half uurtje thuis is op kletterde ruzie uitgedraaid Dus helemaal pissed en overstuur naar de endo. Krijg ik een preek omdat ik nog met mijn insuline had geknoeid. Ok dat kon ik echt wel begrijpen hoor. Dat was verdiend. Later vroeg ik of hij nog steeds boos was van die vorige keren enz. Zegt hij; "ja! Vergeven kan ik, vergeten niet!" Ik had het hem eerder moeten vertellen, dan had het volgens hem niet zover moeten komen. Dan hadden het kunnen oplossen Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. Ik kan dat wel ergens verstaan, maar of hun me echt konden helpen? Ik had Petra toch al en vanuit Petra zou er verder hulp komen. Hulp die er nooit is gekomen. Moest ik het hem vertellen? ik weet het niet. Ja ik moest het hem vertellen, maar dat heb ik uiteindelijk toch gedaan. Dat hij dan zijn hoofd niet moest breken, ik weet het. Maar het is niet iets waar je mee te koop loopt. Daarbij ik was er niet van overtuigd dat ik heel verkeerd bezig was, ja ik was niet correct bezig, maar ik zou het onder controle houden. Ik zou het alleen wel kunnen redden. Misschien was ik niet klaar voor hulp. Ben ik dat nu eigenlijk wel? ik wil niet dik worden. En het is moeilijk om hetgene waarin je niet gelooft, wat je angst geeft, wat je verafschuwt, wat je alleen maar slechter maakt te moeten gebruiken, zomaar zonder problemen te gebruiken. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet, dat is dik worden en dat wil ik niet. Ik besef wel dat dit niet de juiste manier is. Dat ik op deze manier niet goed bezig ben, langzame zelfmoord zoals hij het noemt. Dat ik er iets aan moet doen. Daarom ben ik hier. Maar als diegene voor wie ik het doe me laten vallen, me opgeven nu ik eindelijk wel probeer, voor wie doe ik het dan? Voor mezelf dus niet. Want ik wil niet dik worden, en spuiten en eten is je regelrecht dik maken! Nee ik deed het voor hem, omdat hij me nooit had opgegeven, omdat hij me steunde, omdat ik het niet eerlijk vond tov hem dat hij maar bleef proberen en ik niet eens voldoende kracht had om het verder te zetten. Dat ik hem keer op keer in de kou liet, en hij uiteindelijk de problemen op kon lossen. Ik voel me er altijd schuldig rond, het was genoeg nu, ik zou hem weer trots maken. Eindelijk iets voor hem terug doen. Iets waar hij "blij" mee kon zijn. En nu laat hij me precies in de kou. Ik doe het voor mijn vrienden, omdat ook zij er steeds voor me zijn geweest, steeds in me zijn blijven geloven en me (nog) niet hebben opgegeven! Maar misschien moet ik gewoon met alles stoppen. Stoppen met leven, stoppen met proberen. Want ik kan het niet. Ik stel ze steeds maar weer teleur. Doe kleine stapjes vooruit ja, maar zet grotere stappen weer achteruit. Ik ben mislukt. Ik kan hun dat toch niet aandoen? Als ik nu zou stoppen, ze zouden even verdriet hebben, maar dat slijt, na zoveel jaar zullen ze me vergeten zijn. Misschien even de korte pijn, dat hun leven lang steeds maar weer pijn.
Vandaag een grote stap gezet. Ik heb aan de psychiater opgebiecht dat ik al een hele tijd mijn insuline annuleer. Ik had verwacht dat ze kwaad zouden zijn, er weer een hele preek zou volgen, ze mijn uitgangskaart zouden afnemen, me niet meer zouden laten sporten... Maar raar maar waar, niets van dat alles. Ze zeiden alleen dat ze heel blij waren en het heel moedig vonden dat ik het heb durven opbiechten. Nu speelt er vooral angst door mijn hoofd, de angst voor de insuline, de angst voor de kilo's. Ik vraag me af of het wel de juiste keuze is geweest, en ik weet dat het die wel was, maar pff tis zo moeilijk, zo zwaar en vooral zo hard. Ik ben blij dat ik veel goede vrienden heb, mensen die me steunen, zonder hen, zonder hun bemoediging zou ik dit nooit gedaan hebben en tis vooral voor hun dat ik het doe. Hun vertrouwen hun steun. Ik kan het niet om hun teleur te stellen, om hun vertrouwen te beschamen en vooral om hun en al hun liefde, aandacht en aanmoediging in de kou te laten staan. Psychiater ging ook een gesprek met me ouders aanvragen, ben eens benieuwd wat dat zal geven
Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. 
