Kan ik nog goed doen? Ik weet het niet. Ik heb zo de indruk van niet, terwijl ik juist moet geloven van wel. Het maakt me triest dat mijn vrienden het gevoel hebben dat ik ze in de steek laat of geen tijd voor ze heb, terwijl ik juist mijn uiterste best doe om toch elk van hen te zien. Gisteren werd mijn vriendin heel boos op me omdat ik weer niet met haar wou afspreken. De week ervoor was het me immers ook niet gelukt daar ik net terug was van Kortenberg en dan het weekend in Leuven heb doorgebracht. Maar gisteren dacht ik eindelijk een rustmoment voor mezelf te hebben want ik ben doodop. Dus toen ik haar gewoon antwoorde, op haar vraag of ik met haar op stap wou, neen sorry, werd ze gewoon razend. Ik had geen tijd meer voor haar en als ik haar niet meer wou zien dan moest ik het maar gewoon zeggen ipv altijd een smoesje te verzinnen... Ik wist gewoon niet wat ik hoorde! Eigenlijk vond ik het zelfs onredelijk want 2wkn geleden had ik nog met haar afgesproken en ik had nog gevraagt of ze nu zondag iets wou gaan doen, maar dan kon zij niet. In ieder geval voel(de) ik me heel slecht. Misschien heb ik haar inderdaad het gevoel gegeven dat ik er niet meer voor haar was. Maar dat was niet de bedoeling! Ik heb gewoon niet zoveel tijd. Klinkt misschien raar, maar je moet je voorstellen, na een jaar Kortenberg wilt IEDEREEN je plots weer een keer zien. Ik heb afgelopen week niet eens echt 5min voor mezelf gehad! Ik heb amper geslapen en amper gegeten,wat ik eigenlijk nog niet zo erg vind. Dus heb ik gisteren toch maar met haar afgesproken zodat we het konden uitpraten. Dan zijn er nog mijn ouders. Die vinden het niet zo leuk dat ik enkel thuis ben om te slapen en te eten. Soms denk ik zelfs willen dat ik gwn constant thuis ben. Dan zullen ze controle hebben zeker? In ieder geval, vandaag wou ik ook goed doen voor mijn ouders, want dat ze slecht gezind zijn daar kan je van op uit. De sfeer is moordend. Dus vanmorgen heb ik de was gedaan, de afwas, het huis gekuist. In de hoop dat, dat mijn moeder wat zou opfleuren. Helaas doel mislukt. Mama is en blijft slecht gezind. Ik weet wel dat het door mijn vader komt die weer het geld langs alle ramen uitsmijt terwijl wij elke Euro 4 keer moeten omdraaien. En doordat hij niet doet wat hij zegt dat hij gaat doen vb: brood halen,... Maar het is niet leuk voor mij om thuis te zijn bij ouders die op ontploffen staan. Een moeder die constant loopt te mokken en te mopperen. Die steeds kort en kwaad reageert. En je het gevoel geeft dat ze kwaad op je is. En dan een vader die elk moment kan uitvliegen en beginnen roepen, tieren, schelden en straffen. Het liefst zou ik me nu willen verstoppen in de kast. Doen ofdat ik er niet ben. Helaas gaat dat niet. Vandaag heb ik dan nog maar eens afgesproken met J. Ze was met haar zus, in het vakantiepark een straat verderop, een dagje komen vertoeven en ze vroeg of ik niet even wou afkomen. Dus goed, ik veel moeite gedaan om met haar te kunnen afspreken, doet ze weeral heel afstandelijk. Ik vraag me af waarom ze nu zo doet? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik ben er toch steeds voor haar, en ik doe echt mijn best om met haar te kunnen afspreken! Want J. heeft het breed thuis en weet niet hoe het is om dat niet te hebben. Elke keer moet ik haar erop wijze dat ik maar een heel klein budget vergeleken met het hare en dat ik liever in de minder dure zaken afspreek. Maar helaas heeft J. daar niet echt oren naar, hoewel een enkele keer wel. Soms vind ik haar echt wel egoïstisch!
Ondertussen ben ik alweer bijna een week thuis, en ondanks dat ik een enorme angst had om terug naar huis te keren, valt het nog vrij goed mee. Ok ik ben dan misschien niet zo veel thuis geweest, om niet te zeggen amper een dag, en dan had ik nog bezoek, maar toch, het lijkt vrij goed te lukken. Al heb ik nog wel heel vaak dat ik me enorm triest en verloren voel. Niet wetend wat mijn toekomst doelen zijn, niet weten of ik wel een haalbare toekomst heb. Of gewoon, omdat ik me gewoon niet goed voel. De onzekerheid en onwetendheid maakt me gewoon enorm bang. De toekomstplannen die ik had gemaakt klinken toch niet meer zo rooskleurig en dus ben ik weer aan't twijfelen geslagen. Misschien moet ik toch proberen voor dieetiste? Ik weet het niet zo goed. Maar in elk geval probeer ik me door elk moeilijk moment heen te slaan en dat lukt aardig. Of toch op een aantal vlakken, want mijn eten en mijn suiker willen niet echt mee. Maar ik denk dat het eigenlijk ook is omdat ik er niet de juiste moeite voor doe. Al doe ik mijn suiker niet express te hoog laten staan, of toch niet in't begin. Maar ik drijf mijn eenheden ook niet op. Toch was ik dat wel van plan hoor, maar sinds ik het effect van een te hoge suiker weer op de weegschaal zie, kan ik het niet over mijn hart krijgen om ze op te drijven. Het is al moeilijk genoeg om te blijven spuiten. Want helaas probeer ik er ook wel wat af te knijpen. Gelukkig kan ik het wel nog over mijn hart krijgen om zelfs als ik niet eet toch een bepaalde hoeveelheid in te spuiten en zeker als ik te hoog sta. Ook mijn eten gaat dus niet zoals het moet. Het is wel al erger geweest maar ja. Steeds vaker sla ik mijn maaltijden over, verzin ik een excuse of een manier om niet te hoeven eten. Ik denk dat ik in die week dat ik thuis ben toch al elke dag mijn middag of avond heb weten over te slaan. Soms beide. Wie maak ik eigenlijk wat wijs? Ik wil schrijven dat het eigenlijk allemaal nog wel meevalt, maar dat doet het niet. Ik moet stoppen met me dat wijs te maken! Verdorie! Bv gisteren was ik niet eens blij dat ik naar mijn vriendin kon gaan, maar enkel opgelucht omdat ik weer een maaltijd kon overslaan. Ik wou niet gaan wandelen omdat ik me verveelde, maar gewoon omdat ik meer kcal wil verbranden! Ik wil niet zumba doen omdat ik het fijn vind, ik wil zumba doen om steeds meer en meer te verbranden. Ik sta gewoon weer aan't begin van compleet verkeerd bezig zijn! Ik wil schrijven dat ik me ga proberen te herpakken, maar ondertussen ben ik weer aan't zoeken achter de snelste manier om af te vallen. Waarom doe ik dat eigenlijk? De mensen zeggen dat ik er goed uitzie de laatste tijd. Maar toch voel ik me niet zo. Ik ben bang dat ze een afkeer van me hebben. Ik zie elke ronding, elk stukje vet. Oh man ik schaam me. En dan is er D. Een jongen die ik dit weekend heb ontmoet en ik die ik zeker wel beter wil leren kennen. En hij mij blijkbaar ook, want hij stuurde me een mail met de vraag of we nog eens iets zouden afspreken, een uitstapje en dan een etentje ofzo. Ik heb niet terug gemaild. De woorden: een etentje schrokken me te veel af. Want wat als hij me te vet vind? En daarbij hij zal waarschijnlijk gaan lopen als ik vertel over mijn verleden, en als hij de dingen ziet die het verleden voor altijd op me heeft achtergelaten.
