ik hoopte dat 2012 een goed jaar zou zijn op vlak van werk. Ik begon met hoge verwachtingen, veel moed en goesting aan mijn nieuw werk. De eerste maanden was ik constant ziek. Wat het werk wel wat minder aangenaam en vlot liet verlopen. Ik dacht toen dat de problemen die zich toen al lieten merken, kwamen doordat ik de dingen verkeerd opnam, of maar tijdelijk waren. Helaas was dat niet het geval. Ik was niet meer ziek, dus daar lag het niet meer aan. Het werd ook alleen maar erger en de eventueel beloofde oplossingen komen er niet. Ik dacht toen dat het iets tegen mij persoonlijk was. Dat ik iets helemaal verkeerd had gedaan. Maar gestaag kwamen dezelfde klachten en verhalen van mijn collega en de medeverantwoordelijke. Het probleem lag dus niet bij mij, maar bij de bazin. Ze heeft te hoge verwachtingen en eisen. Ze wilt dat wij onvermoeibaar zijn en alles aankunnen. Wij moeten verdrinken in het werk en krijgen nog eens extra taken erbij. Dat wij niet eens tijd hebben om pauze te nemen dringt precies niet tot haar door. Als er dingen niet gebeurt zijn die zij wil dat gebeuren, dan heb je het zeker vlaggen. Schelden, roepen en tieren, u belachelijk maken, het hoort er allemaal bij. Weerwoord geven=grof=dreiging met uw ontslag(wat ze me voor mij appart maar geeft!) Zeggen dat iets niet gaat lukken=lui. Iets dat misloopt=altijd de schuld van mij of mijn collega. Alle complimenten naar mij, mijn collega of de medeverantwoordelijke zijn maar fake. Alle complimenten zijn voor haar! Ook al doen wij al het werk.
Flexibiliteit is zeer belangrijk in een job, maar er zijn grenzen! Ons uurrooster verandert meer dan dat het vast staat. De dag zelf kan het zelfs veranderen. Iets plannen buiten uw uren is dus onmogelijk. En als je dan al eens zegt dat je niet langer kan blijven, dan verwijt ze je dat je niet flexibel bent, dat je ons in de steek laat, dat ze niet op je kan rekenen... Onvermoeibaar moeten we ook zijn. Niet alleen staan we van 's morgens vroeg tot 's avonds ons de benen van onder het lijf te lopen om de taken zo veel mogelijk gedaan te krijgen, we moeten ook nog eens meer kinderen dan we mogen verzorgen laat staan dat we er steeds alleen voor staan (kuisen van het gebouw, wassen, koken, met de kinderen bezig zijn,portier zijn, telefoniste zijn alsook secretaresse behoren dat onze dagelijkse activiteiten)
En dan zijn er tot slot nog het geklaag tegen haar familie of vrienden of concurrentie dat ze slecht personeel heeft dat niks doet zoals het hoort, wat niets goed kan doen en waar ze spijt van heeft dat ze heeft aangenomen. En dat durft die zonder schroom te vertellen waar je naast staat, de kl*te onder uw lijf lopend.
Elke avond als ik thuis kom van het werk ben ik zo doodmoe dat ik terplekke in slaap kan vallen. Maar ik ben toch heel erg blij dat ik thuis ben. Elke avond als ik mijn wekker zet ben ik al enorm aan't stressen voor de volgende werkdag. Elke ochtend als mijn wekker afgaat SLEEP ik me uit bed. Vol tegenzin. De moed zit al in mijn schoenen nog voor ik de wekker afzet. Goed wetende dat de werkdag een hel gaat zijn. Elke dag als ik naar mijn werk fiets probeer te bedenken wat ik vandaag zeker niet mag vergeten te melden. Welke taken ik die dag zeker moet doen en wat ik moet doen om problemen te vermijden.
Het word dringend tijd dat ik wat rust krijg, want ik ben eraan aan't onder doorgaan. Ik voel me levenloos en alles behalve gelukkig. Ik herken mezelf niet meer en zeker niet tegenover de kinderen. Ik ben uitgeblust. Gelukkig heb ik maar een jaarcontract!
