Goh ik weet echt niet meer wat ik moet doen, weet ook totaal niet meer wat ik wil doen. of toch, het enige wat ik wil is kosten wat kost afvallen, maar daar ben ik niet verder mee hé Ik wil ergens bij iemand gaan huilen, ik wou dat iemand weet waar ik mee bezig ben iemand die me kan helpen, iemand die me zal helpen. Niet iemand die me gaat opsluiten, alles gaat opnemen maar me kan troosten op de momenten dat ik het moeilijk heb. Me kan kalmeren als ik richting crisis ga. Maar bestaat er zo wel iemand? Ik wil dit allemaal niet meer. Maar bekennen wil zeggen opgesloten worden. Het niet zeggen wil dus eigenlijk zeggen dat ik gewoon doorga met wat ik bezig ben. En ik wil wel verder, ECHT! maar op de moment dat ik ga spuiten kan ik het gewoon niet. Dan sla ik zo in paniek... Vroeger kalmeerde ze me door een half uur op me in te praten, maar nu ik niet meer kan zeggen dat het niet gaat juist omdat ze me dan gaan opsluiten kan ik gewoon niet meer zeggen dat het niet gaat. En dus moet ik oplossingen zoeken, oplossingen die mezelf kalmeren ook al zijn deze oplossing geen oplossingen, want de oplossingen zijn de reden dat ik hier ben eh. HELP me iemand. ik val. En ik val steeds dieper. Vreselijk als je erover wilt praten, maar er niemand de signalen ziet, er niemand ze herkent. Oh please safe me from myself! Waarom wil niemand me helpen? Waarom kan niemand me helpen OH HELP!!! Misschien moet ik maar sterven? misschien moet ik maar weg. Wat als niemand me helpt?
Pff Ik verdien poepslag I know. Maar eerst beginnen met een positeiver stukje. Gisteren was ik jarig. Helaas mag ik niet van de afdeling, ook niet in gezelschap van bezoek. Maar bon. Dus 's morgens een kroon gekregen van iemand van hier op de afdeling, was echt super super grappig! EN en zij mag ook niet van de afdeling(wel met bezoek) dus wij aan de verpleging gaan vragen of ze niet met ons even naar de tuin wouden gaan, gaan genieten van het mooie weer. Na beide heel zielig te kijken mochten we dan in haar gezelschap toch een half uurtje buiten gaan zitten. Was wel eens leuk! 's middags zelfs mee mogen gaan om het eten te gaan halen Met die kroon op me hoofd(mocht die immers niet afzetten van dat meisje eh ;)) Aan tafel allemaal kei hard lachen, werd ik zo rot verwend! Komt er iemand(die ook hier op de afdeling ligt) af met een stukje taart. Hij was dat de dag ervoor gaan halen. Was die zo kei triest en kei slecht als ik zei dat ik het waarschijnlijk niet mocht hebben. Ik beloofd dat als ik te laag zou komen ik wel zou vragen of ik het mocht. Was dat 's avonds niet het geval geweest dan mocht hij het hebben. Daar kon hij dan wel weer mee lachen. Vroegen ze krijg je bezoek en om hoelaat? komt net mijn bezoek de refter voorbij gewandeld met 20 ballonnen. Hihihi iedereen dus tegelijk: Ja dus hahaha en weer allemaal strike! Een hele toffe dag gehad met mijn bezoek. Kwam er nog iemand van wie ik het niet wist en dus ook niet had verwacht. Was echt heel heel heel tof! Ook 's avonds veel plezier gehad, met iedereen die terug op de afdeling kwam. Ja ondanks dat ik gevangen zit was het echt wel een hele toffe onvergetelijke verjaardag. Ohja 's avonds komt de psychiater nog binnen: Anniek ik heb je vandaag nog niet gezien, maar gelukkige verjaardag eh meisje!
Vandaag was een vrij goed dagje, beetje iedereen van de verpleging en de arts liggen irriteren. Ben weer al 3 dagen kei hard aant knoeien met de insuline en ze hebben wel door dat er iets niet klopt, maar ze komen er niet uit wat. Moet echt gaan opletten, als ze erachter komen dan zit ik gedwongen op een gesloten afdeling Maar het lucht me zo op. Voel me direct weer beter en weer levenslustig. Daarstraks zelfs zo hoog dat ze naar de arts gebeld hebben die dacht het misschien aan mijn meter lag. Toen hun meter ook een hele hoge waarde gaf maar niet zo hoog als de mijne(hun stripjes zijn vervallen) dachten ze dat het misschien aan de meter lag en hebben hun een nieuwe meter gekregen die ik voortaan moet gebruiken. Moet nu ieder uur gaan meten... maar het zakt maar niet nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom.
Pff tgaat enorm slecht de laatste dagen. In mijn vorige bericht vertelde ik toch dat ik het even moeilijk had met spuiten enz. Ik had mijn pomp toen een paar uur afgekoppeld en was op de middag niet meer gaan spuiten. Ze hebben dat natuurlijk gezien. Op dat moment kreeg ik gewoon onder mijn voeten. Na een paar uren was ik dan toch naar hun toe gegaan om te gaan controleren en te corrigeren. Nadien was alles weer zoals het moest. Gisteren was een drukke dag. Ik moest om 2u naar de psychologische dienst (toen voor testen te doen dacht ik) om 15u moest ik naar een psycholoog omdat ik meedoe aan een onderzoek en om 16u30 zou ik dan naar de psychiater moeten. Iets voor 14u, ik wil vertrekken naar de psychologische dienst, komt de psychiater aangelopen(oorspronkelijk moest ik om 15u, maar omdat ik naar de psycho moest had ik gewisseld) dat ze me eerder moest zien en ik dus om 14u30 moest komen. Ik dus helemaal gefrustreerd. Op naar de psychologische dienst, kom ik daar, was het dat ik 1 vraag niet had ingevuld(omdat ik niet wist wat een woord was in die vraag) en dat ik die vraag dus moest invullen. pff op terug naar de afdeling. Om 14u30 maar naar de psychiater. Zegt die me doodleuk: Anniek het kan zo niet verder, ik heb gehoord dat het weekend weer moeilijk is gelopen. Ik ga je pomp afnemen, je gaat weer gaan spuiten. Ga je niet akkoord, dan laat ik je colloqueren. De deze weigerde natuurlijk, als er iets is wat ik absoluut niet wil is weer gaan spuiten. Dus zegt ze, ok dan bel ik de procureur. Gaat me alarm van me pomp, omdat ik moest gaan meten. ik gaan meten, maar natuurlijk kei kei kei kwaad. Ben uitgevlogen tegen die verpleegster en ervandoor gegaan. Ze is me achterna gekomen. Ik heb haar vertelt wat er is gebeurt en uiteindelijk zei ze dat we samen naar de psychiater gingen. Daar dan uiteindelijk een contract moeten tekenen dat ik akkoord ging. En naar de dr gestuurd om te bespreken voor terug op spuiten te gaan. 's avonds natuurlijk geweigerd om te spuiten, en weer die dreiging van te bellen naar de procureur. Ik weigeren natuurlijk, gezegt dat ik niet akkoord was met het spuitsysteem. Dat, dat echt niet klopte. Dus afgesproken dat ze eerst naar een endo zou bellen en dan met een nieuw voorstel af zou komen. Zo gezegt zo gedaan, nieuw voorstel was de helft spuiten en dan morgen afspraken maken. Ok dat heb ik dan gedaan. Vannacht een overdosis insuline proberen te nemen, maar de vpk had opgemerkt dat ik niet goed was en heeft me heel de nacht suiker laten eten. Vanmorgen ging vrij goed, maar deze middag wou ik niet spuiten omdat ik niet had gegeten. weer dezelfde zever. Uiteindelijk maar gespoten, niet gegeten. Wou ik naar het stad gaan, mocht ik niet. Omdat ik pas op spuiten over was geschakeld. Plots in de namiddag onverwacht weer naar de psychiater. Ze had gehoord dat ik spullen zoals medicatie, voorschriften enz op me kamer had liggen. Dus kamercontrole. Hebben ze alles afgenomen: pillen, voorschriften, insuline, db spullen, eten, drinken. ALLES! Nadien bij de hoofdverpleger geroepen. Dat ze overlegt hadden en besloten me op begeleidingskaart te zetten, dus ik mag niet meer van de afdeling, ook niet met verpleging, en als we therapie ofzo hebben moet iemand van de verpleging me brengen en halen Vind het echt echt echt k*t ben super super super kwaad! Voor het avondeten ook naar de psychiater gemoeten, ditmaal voor me diagnose: eetstoornis en te hard in de knoei met mezelf. Moet naar de afdeling Sint Lucas, maar ze gaan me pas overplaatsen als me suiker het toelaat. Morgen waarschijnlijk mijn intakegesprek, als ook mijn doelstellingen formuleren, en naar de pré therapiefase. Moest normaal vandaag ook bloed gaan laten afnemen om te zien of ik nog overgeef enz, maar daar ben ik onderuit gekomen mits ik een hypo had vanmorgen...
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. Ik ben dik, ik ben mislukt, ik ben verloren, ik ben dom, ik deug langs geen kanten. Nee ik heb er schoon genoeg van. Ik kan dit toch niet. Ik leg mijn pomp in de kast, ik stop ermee. Stop met alles. Het heeft geen zin. Waarom zou ik nog verder gaan? Ik kan dit niet. Elke blik in de spiegel, elke keer op de weegschaal, elke keer dat eten. Nee ik wil dit niet meer. Ik weet dat ik veel mensen achter me heb staan, maar moet ik dit doen als ik het zelf niet meer wil? Heb ik het ooit wel gewillen? Dik worden? nee nooit gewild, gezond? Misschien wel ja. Ik stel ze toch maar teleur, doe hun verdriet. Dat is het ook niet. Dat wil ik niet, en toch kan ik niet. Elke dag die strijd, een strijd die ik niet kan winnen. Elke ochtend mezelf proberen op te kikkeren, elke dag opnieuw proberen met een nieuwe lei te beginnen. Elke keer met tegenzin de dag beginnen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil niet meer verder. Het is beter als ik stop. Ik stel de mensen dan wel teleur, en doe ze pijn, maar ooit zullen ze me weer vergeten. Als iedereen me nu maar eens vergat, kon ik de geheugens van mensen maar wissen. Ik zou me er overal uit bannen. Als ik nu verdwijn, zullen ze nadien nooit meer pijn hebben, want ik kan ze niet meer teleurstellen. Ze zullen me vergeten, elke dag een beetje meer en uiteindelijk ben ik weg, weet niemand ooit meer van mij, mijn pijn, mijn verdriet, mijn mislukkingen. Als ik alles nu eens kon opgeven. Als ik alles nu eens mocht opgeven. Mag ik aub opgeven? Wil je me aub vergeten? Dat je niet kan vergeven, kan ik begrijpen, dus aub vergeet me. Kon ik mezelf nu maar uitwissen.
Vrijdag was een echte k*tdag! om te beginnen opgestaan met een super super super hoge waarden en dat terwijl ik de avond ervoor met een perfecte waarden ben gaan slapen en niets maar dan ook niets heb gedaan wat ik niet zou hebben mogen doen. Nee ik ben direct in me bed gekropen en gaan slapen. Was dus wel behoorlijk pissed dat ik weer zoveel moest spuiten terwijl ik dat niet verdiend had. Ok als je iets gegeten hebt of niet had gespoten, maar dat was niet zo. Daarna op de weegschaal. Pff wat verwacht je? natuurlijk bijgekomen. Ik had die dag ook een afspraak bij mijn endo en ik ging met de trein gaan, daardoor had ik ruim de tijd. Mijn ma is me dan aan het station komen halen en zou mij nadien naar de dr doen zo kon ik nog een half uur naar huis. Iets wat ik beter niet had gedaan want dat half uurtje thuis is op kletterde ruzie uitgedraaid Dus helemaal pissed en overstuur naar de endo. Krijg ik een preek omdat ik nog met mijn insuline had geknoeid. Ok dat kon ik echt wel begrijpen hoor. Dat was verdiend. Later vroeg ik of hij nog steeds boos was van die vorige keren enz. Zegt hij; "ja! Vergeven kan ik, vergeten niet!" Ik had het hem eerder moeten vertellen, dan had het volgens hem niet zover moeten komen. Dan hadden het kunnen oplossen Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. Ik kan dat wel ergens verstaan, maar of hun me echt konden helpen? Ik had Petra toch al en vanuit Petra zou er verder hulp komen. Hulp die er nooit is gekomen. Moest ik het hem vertellen? ik weet het niet. Ja ik moest het hem vertellen, maar dat heb ik uiteindelijk toch gedaan. Dat hij dan zijn hoofd niet moest breken, ik weet het. Maar het is niet iets waar je mee te koop loopt. Daarbij ik was er niet van overtuigd dat ik heel verkeerd bezig was, ja ik was niet correct bezig, maar ik zou het onder controle houden. Ik zou het alleen wel kunnen redden. Misschien was ik niet klaar voor hulp. Ben ik dat nu eigenlijk wel? ik wil niet dik worden. En het is moeilijk om hetgene waarin je niet gelooft, wat je angst geeft, wat je verafschuwt, wat je alleen maar slechter maakt te moeten gebruiken, zomaar zonder problemen te gebruiken. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet, dat is dik worden en dat wil ik niet. Ik besef wel dat dit niet de juiste manier is. Dat ik op deze manier niet goed bezig ben, langzame zelfmoord zoals hij het noemt. Dat ik er iets aan moet doen. Daarom ben ik hier. Maar als diegene voor wie ik het doe me laten vallen, me opgeven nu ik eindelijk wel probeer, voor wie doe ik het dan? Voor mezelf dus niet. Want ik wil niet dik worden, en spuiten en eten is je regelrecht dik maken! Nee ik deed het voor hem, omdat hij me nooit had opgegeven, omdat hij me steunde, omdat ik het niet eerlijk vond tov hem dat hij maar bleef proberen en ik niet eens voldoende kracht had om het verder te zetten. Dat ik hem keer op keer in de kou liet, en hij uiteindelijk de problemen op kon lossen. Ik voel me er altijd schuldig rond, het was genoeg nu, ik zou hem weer trots maken. Eindelijk iets voor hem terug doen. Iets waar hij "blij" mee kon zijn. En nu laat hij me precies in de kou. Ik doe het voor mijn vrienden, omdat ook zij er steeds voor me zijn geweest, steeds in me zijn blijven geloven en me (nog) niet hebben opgegeven! Maar misschien moet ik gewoon met alles stoppen. Stoppen met leven, stoppen met proberen. Want ik kan het niet. Ik stel ze steeds maar weer teleur. Doe kleine stapjes vooruit ja, maar zet grotere stappen weer achteruit. Ik ben mislukt. Ik kan hun dat toch niet aandoen? Als ik nu zou stoppen, ze zouden even verdriet hebben, maar dat slijt, na zoveel jaar zullen ze me vergeten zijn. Misschien even de korte pijn, dat hun leven lang steeds maar weer pijn.
Vandaag een grote stap gezet. Ik heb aan de psychiater opgebiecht dat ik al een hele tijd mijn insuline annuleer. Ik had verwacht dat ze kwaad zouden zijn, er weer een hele preek zou volgen, ze mijn uitgangskaart zouden afnemen, me niet meer zouden laten sporten... Maar raar maar waar, niets van dat alles. Ze zeiden alleen dat ze heel blij waren en het heel moedig vonden dat ik het heb durven opbiechten. Nu speelt er vooral angst door mijn hoofd, de angst voor de insuline, de angst voor de kilo's. Ik vraag me af of het wel de juiste keuze is geweest, en ik weet dat het die wel was, maar pff tis zo moeilijk, zo zwaar en vooral zo hard. Ik ben blij dat ik veel goede vrienden heb, mensen die me steunen, zonder hen, zonder hun bemoediging zou ik dit nooit gedaan hebben en tis vooral voor hun dat ik het doe. Hun vertrouwen hun steun. Ik kan het niet om hun teleur te stellen, om hun vertrouwen te beschamen en vooral om hun en al hun liefde, aandacht en aanmoediging in de kou te laten staan. Psychiater ging ook een gesprek met me ouders aanvragen, ben eens benieuwd wat dat zal geven
En het weekend is immers al half om. Ik verveel me dood, de meesten zijn naar huis. Niets te doen dus. Voel me een beetje triest, want het foefelen gaat zo easy lijk het maar kan zijn en ze hebben het niet door. En ik zou zo graag eerlijk zijn want ik weet dat het niet goed is en dat ik zo geen stap vooruit kom, maar ik ben bang om toe te geven, bang dat ze weer boos zullen zijn, dat er weer niets anders dan preken gaan volgen, dat ze het zo beu worden en me naar huis sturen, terwijl ik echt wel beter wil worden! Bang dat ze datgene wat ik al heb verkregen gaan afpakken(sporten, het buiten mogen in de weekends...) Bang dat ik dan helemaal geen kans meer heb om te foefelen als het me helemaal niet meer gaat. En vooral bang voor de kilo's die er aan zullen vliegen... Ik wou dat ik eerlijk kon zijn, dat ik niet weer moet doen alsof alles goed is. Maar ik heb het gevoel dat dat helemaal niet gaat, dat ik dan helemaal word afgestrafd. Ik besef dat dit me echt niet verder helpt, maar het kan zo opluchten en tergelijk ook zo'n marteling zijn, beseffen dat je eigenlijk weer iedereen die zoveel voor je doet, die in je gelooft en om je geeft aan het teleurstellen bent. Ze geven complimenten dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn, maar dat is niet terecht, want ik ben nog steeds even slecht bezig als ik was voor ik hier kwam. Misschien ben ik slecht? Misschien moeten mensen niet meer in me geloven, want ik ben dat niet waard.
En het leven gaat verder. In Kortenberg Iedere dag is het een strijd, een strijd tegen eten, een strijd tegen insuline, een strijd tegen de kilo's. Deze week 1kg aangekomen en toch amper gegeten, meestal 1 boterham als avond eten en de rest van de dag amper iets. en toch... Moet super veel insuline geven en daar kan ik niet zo mee lachen. Vandaag gelukkig wel de toestemming gekregen om weer te mogen sporten, maar enkel in de therapie maar bon, tis een vooruitgang zeker? En toch, al zit ik hier nu bijna 2weken toch weet ik nog genoeg manieren om te foefelen, en ik doe dat helaas ook steeds Hoe vaak ik mijn insuline niet geef, hoe vaak ik er nog mee kan foefelen, niemand die het door heeft... Oh help, ik ben misschien veel te vindingrijk... Morgen weekend, en ik mag dit weekend 5u aan 1stuk naar buiten, zowel zaterdag als zondag, maar enkel met bezoek... Zaterdag is dat geen probleem, zondag wel want dan krijg ik geen bezoek... Och we komen onze dag wel door. En maandag word gekeken of ik een uitgangskaart krijg of niet, had het al voor vandaag gevraagt maar ze willen eerst afwachten hoe het weekend gaat lopen... Oh help, ik wil gaan huilen Even bij iemand eerlijk kunnen zijn, zonder daarvoor steeds onder mijn voeten te krijgen, even bij iemand een fout mogen maken... Iemand die het verstaat, iemand die het begrijpt... Nog 16dagen en dan ben ik 20, zou de tweede trein in mijn leven ook een betere trein betekenen dan mijn eerste?
Morgen al een week hier. En al zoveel gebeurd. Allereerst sta ik sinds donderdag onder contract. Omdat de vpk er niet van overtuigd waren dat ik me aan de afspraak hield. Kreeg dus een contract met eerst 3puntjes op. Ik dacht lekker bij de hand te doen met als gevolg dat ze naar mijn endo gebeld hebben en ik nu een hele lijst heb. Was behoorlijk pissed! Vooral omdat ik niet mag gaan sporten en voor een blok ben gezet! Maar misschien was het wel nodig en de enige oplossing. Iedere keer is het strijd, en het is het ene moment al moeilijker dan het andere. Zeker als je niet eet en toch super veel insuline moet geven omdat je veels te hoog zit Stiekem ga ik iedere dag wel wat wandelen, maar kzou liever wat intensiever sporten. Morgen beginnen we een nieuwe week, ben benieuwd hoe het lopen zal...
Vandaag voor de derde dag in Kortenberg. Het begint te wennen maar is alles behalve makkelijk! Uit het medisch onderzoek van gisteren is gebleken dat ik een blaasontsteking heb, te veel calcium(kan je daar dan teveel van hebben ) te hoge cholestorol (al was vooral mijn goede aan de hoge kant, ma toch ben er niet happy mee!) ben 4cm gekrompen! 800gram bijgekomen en dat terwijl ik enkel mijn pomp heb aangesloten, nog niet eens gebolust voor me eten, laat staan gegeten. Pff zou heel de boel willen buiten gooien nu! Was vandaag al heel de dag niet echt happy... Maar dat was dan vooral omdat ik het nog steeds niet kan om te eten en ook niet voor te spuiten. Krijg nu een 1400kcal dieet en ik vind dat persoonlijk nog te veel, eet nog geen derde daarvan op. En ik had de dokter beloofd dat ik het zou proberen, en het lukt niet, het lukt gewoon niet! kan wel super hard janken! Dan vandaag weer op medisch onderzoek, omdat het gisteren een andere dr was en ik dus gwn moest voor me suiker te bespreken en bloed en urine test. En daar dan de resultaten gekregen, en te zien gekregen dat ik was bijgekomen, en dan 4cm kleiner... NU wil ik echt heel de boel in de boom hangen.
De laatste momenten voor mijn opnamen... Allee ja, ik weet nog niet precies wanneer precies ik word opgenomen, maar ze zeiden een paar dagen een dag of 4... en ondertussen zijn we toch al 3 dagen verder... Dus waarschijnlijk voorlopig het laatste blog berichtje... Pff kijk er hoe langer hoe meer tegenop. Begin echt te panikeren, alles nog eens tot het uiterste. Toch nog zoveel mogelijk willen afvallen nu voor mijn opnamen... Dus volledig stoppen met pomp en zo weinig mogelijk eten... En daar nog eens extra de pillen erbij... Het doel heiligt de middelen? Nee tis gewoon de angst... Want als ik ginder toch bijkom, dan kan ik beter maar zo weinig mogelijk wegen. Compenseren op voorhand... WHAAA save me...
Mannekes in de tijd dat ik niet op me blogje ga kunnen komen, pas op eh! Ik waak hier! Dus breek de boel niet af...
Prison gates won't open up for me On these hands and knees I'm crawling Oh, I reach for you
Well I'm terrified of these four walls These iron bars can't hold my soul in All I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Heaven's gates won't open up for me With these broken wings I'm falling And all I see is you
These city walls ain't got no love for me I'm on the ledge of the eighteenth story And oh I scream for you Come please I'm calling And all I need from you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And all I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Vertaling
Gevangenishekken zullen niet voor mij openen Op deze handen en knieën kruip ik Oh, ik reik naar jou
Ik ben doodsbang voor deze vier muren Deze ijzeren tralies kunnen mijn ziel niet binnenhouden Alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die nog staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden
De poorten van de hemel openen niet voor mij Met deze gebroken vleugels val ik En alles wat ik zie ben jij
Deze stadsmuren kennen geen liefde voor mij Ik sta op de rand van de achttiende verdieping En ik schreeuw voor jou Kom alsjeblieft, ik roep En alles wat ik nodig heb van jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat niet En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het of het het waard is om mij te redden
Gisteren(ondertussen eigenlijk al eergisteren) op intake gesprek geweest in Kortenberg. Ik word daar opgenomen. Eerst op de afdeling crisisinterventie, dit omdat de wachtlijst van eetstoornissen te lang is en deze veel korter is(een paar dagen). Nadien word gekeken om mij dan op de juiste afdeling te plaatsen of eventueel ambulant te begeleiden. Dit wil dus zeggen niet meer twijfelen over al dan niet stoppen op school->STOPPEN (is gisteren al geregeld, en geen prob om volgend jaar weer opnieuw te starten, OEF! ) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. En toch ben ik bang voor Kortenberg, Hoe zullen ze thuis reageren? Is het echt wel nodig om naar Kortenberg te gaan? Ga ik het wel aankunnen? hoelang zal ik moeten blijven? Ik ben bang voor wat er zal komen. Ik ben bang omdat ik al volop trucjes aan't verzinnen ben. Ik ben bang om alles op te geven, om mijn tafel af te breken en een nieuwe te bouwen. Want wie zegt dat die tafel steviger zal zijn? Ik ben bang om mijn vrienden achter moeten laten. Ik ben bang dat ik toch niet op tijd met school zal kunnen starten. Ik ben bang om alles achter te laten. Ik ben bang om thuis alles te moeten vertellen, hoe zullen ze reageren? wat zullen ze denken? Hoelang gaan ze me blijven verwijten? En goh wat ik graag mijn endo bereikt gehad. Maar hij reageert niet. Khad hem nog graag horen zeggen dat alles goed zou komen, ik had graag van hem geweten dat hij achter deze beslissing staat. Ik had zo graag van hem die spreekwoordelijke aai over mijn bol gehad, Ik had graag nog geweten voor ik vertrek dat hij niet meer kwaad is, dat hij me opnieuw durft vertrouwen, dat hij weer kan geloven in mij. En ik had zo graag nog het een en het ander met hem uitgepraat. Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". Please safe me!
Vandaag bij de huisarts geweest, heb hem iets laten verzorgen waar ik me de laatste dagen vree ongerust over had gemaakt. Iets wat ik gisteren niet aan de psychiater durfde vragen. Lichtjes onder mijn voeten gehad dat ik het gisteren niet aan de psychiater had gevraagt, maar niet echt om te zeggen dat hij kwaad was. Eerder geschrokken denk ik. Anyway, ik moest dus vertellen hoe het geweest was gisteren en toen ik vertelde dat ik naar huis ben gegaan met enkel een telefoon nummer en een adres, geen naam, geen verwijzing niets was hij niet zo happy. Kheb hem het adres gegeven en hij gaat ernaar toe bellen en morgen moet ik hem tussen 16u en 19u opbellen. Hij zal dus zorgen voor een intake gesprek waarna normaal een opname zal eindige. Oef er komt vooruitgang. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat we er zullen komen. We hebben het ook even over school gehad en zijn overeen gekomen dat ik dit jaar stop met school en dan volgend jaar de draad weer opneem, als ik mijn probleem heb opgelost. Dus morgen naar Oostende om het daar over een stop te hebben en over de mogelijkheden van volgend jaar opnieuw beginnen. Gaan we er nu eindelijk komen? Of zal het weer uitdraaien op niets?
Vandaag op consultatie bij de psychiater. Pff liep naar mijn mening niet zo heel goed, zijn stagaire zat steeds volledig naast de kwestie, en dat irriteerde me mateloos! Hijzelf zei niet veel, hij peilde eerst naar de peilers in mijn leven, maar ging nergens op in. Uiteindelijk was zijn besluit dat hun mij niet konden helpen, dat ik beter opgenomen kon worden in een gespecialiseerd centrum, en hij heeft me een adres en tel nr meegegeven. Hij zou dit ook doorgeven aan de psycho en mijn dr. Pff op het moment voel ik er niet zo veel voor me daar te laten opnemen, heeft het allemaal nog wel zin? Woensdag terug naar mijn kot en daar blijf ik dan tot woensdagav of donderdag erop. En ondertussen kan ik dus mijn examens meedoen. En misschien dan maar deze zomer? pff daar gaat dan wel mijn "vakantiewerk". Goh weet het nog niet eig. Hoop dat de psycho snel belt, als ze al belt... Please laat haar bellen...
Niet weer hé! Vandaag telefoon gehad, de collega van mijn psycho heeft het zh en de afdeling eindelijk kunnen bereiken. Ze gaan me NIET! opnemen Nee in plaats daarvan word ik maandag op consultatie verwacht. Pff hebben ze nu echt niet door dat ik met consultaties niet kom. Pff voel me in de goot gegooid, voel me weer aan mijn lot overgelaten. Ik wil het opgeven, alles opgeven. Waarom de moeite nog doen? Ze laten me toch voor wat het is. Waarom nog verder studeren? ik wil niet één lijk hun worden. Moet ik nu echt dingen doen die ik niet wil doen voor ik hulp zal krijgen?
oja vandaag: -0.5kg Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit
ich träum von dem ende um nochmal von vom anzufangen!
Vandaag toestemming gegeven om me te laten opnemen op de PAAZ. Wacht nog steeds op een telefoontje over hoe en wat... zou ik al meer dan een half uur geleden gekregen moeten hebben... Niet dus. Ik ben bang, bang voor wat er zal komen. Zal het wel helpen? Goh, ik wou dat ik de tijd kon terug draaien, dat ik nooit toestemming had gegeven, maar kom ik dan wel verder in mijn leven? Is het nu niet gewoon het moment om eraan te werken? om te beslissen? Gisteren tevens te horen gekregen dat ik gebuisd ben voor mijn praktijkvak, ben er kapot van en wou alles alles alles opgeven. Thnks to Lotte gaan we dat niet doen. Thnks to iedereen die me geholpen heeft deze moeilijke beslissing te nemen, thnks to iedereen die me steunt en er voor me is. Wish me luck, en hopelijk tot gauw, maar dan een beter gauw... Oja, 1.1kg afgevallen van maandagoch tot deze ochtend. Van voor mijn opname tot vandaag is dat samen alweer 1.7kg en alles bij elkaar 8kg Ik zal er komen! Maar nu misschien toch op een gezonde manier?
Ik kan het niet. Hoe graag ik ook wil. Het lukt me niet. Hoe hard ik ook probeer. En ik ben weer ziek, ben nog geen dag terug uit het ziekenhuis of ik sta alweer constant te hoog, ben misselijk lijk hel en pff. Ik wil het opgeven. Ik voel me verloren, het lijkt een strijd die ik niet kan winnen. Een verloren strijd. Ik kan mezelf niet aan, en hoewel ik weet dat het niet zo is, voel ik me een beetje in de steek gelaten. Ik ben dom geweest, ben het nog steeds, en ik heb gisteren dingen aan de dokter geschreven die ik beter niet had gedaan en ik heb niet liever dat ik dat niet had gedaan, maar ik wil ook niet de stap zetten om me te verontschuldigen, niet als eerste. En goh ik zou graag een mailtje van hem krijgen nu, een eerste stap van hem uit, want tenslotte heeft hij me ook gekwetst met hetgene hij zei. En ik ben er nog steeds boos om, maar ik had misschien ook zo niet mogen reageren. En het laatste wat ik nu wil is dat hij me opgeeft, dat hij mij laat vallen, dat hij mij niet opvangt. Ik had dat nooit mogen zeggen, maar dat is te laat nu. En ik ben te trots om hem te mailen. En ik val, steeds dieper, en ik wil niet meer vallen, maar ik ben zo moe, zo bang om nog te vechten. Is het leven altijd zo moeilijk? Is het leven altijd zo hard? Ik hoop het niet, dit wil ik niet heel mijn leven.
Mag ik het opgeven, als ik het even niet zie zitten? Mag ik even heel klein zijn? Mag ik het even helemaal niet meer weten?
Kan ik groeien? Kan ik bloeien? Kan ik bekomen wat ik altijd al wou? En mag ik even blijven dromen?
Mag ik alles opofferen als ik dat wil? Mag ik domme dingen doen? En mag ik fouten maken?
Blijf je in me geloven? Ook al ga ik niet vooruit? Blijf je me steunen, of laat je me achter?
Durf je in me geloven? Ook al doe ik dat zelf niet? Durf je me in leven houden? Of laat je me sterven?
10 dagen ziekenhuis het gevolg van niet meer spuiten en niet meer eten. 10 dagen ziekenhuis het gevolg van open en eerlijk zijn tegen de dokter. En ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik ben weer thuis, maar ik kan het niet aan, moet ik me laten opnemen op de PAAZ? Misschien is dat wel de oplossing. Maar kan ik dat aan? Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet doen. Ik zou me willen verstoppen, ergens waar niemand me zal kunnen vinden, ergens waar niemand me zal zien. En ergens waar ik niet hoef na te denken.
Vandaag was een super super super dagje! Vanmorgen wel een beetje moeite met het vroege uur en het uit mijn bedje komen. Moest immers naar een vergadering. Maar ja eenmaal op de fiets ben je wel vlug wakker.
Deze ochtend ook gezien dat ik flink ben afgevallen en dat stemt me super vrolijk! Al is het niet op de heilige methode, I don't care, ik ben er blij mee en dat is wat telt toch? We zetten allesinds verder
Het is buiten heerlijk weer en dat bracht me tot het idee, om de pjuter buiten te halen(hebben toch draadloos internet ) en daar mijn achterstand op mijn schooltaken, en mijn opdrachten van de assertiviteitstraining weer in te halen. En dat terwijl we zalig konden genieten van het zonnetjes, de vogeltjes, de natuur. Zalig!!
Ondertussen zit de namiddag er haast op, maar ik ben weer volledig bij met schoolopdrachten, alles klaar om uitgeprint te worden en in te leveren, mijn assertiviteitstrainingopdrachten zijn ook af. Nu heb ik dus de rest van het weekend om zonder schuldgevoel te genieten van de zon, of van lekker niets doen!
En ondertussen heb ik toch een klein beetje kleur gekregen, al ben ik nog steeds niet echt bruin, ik ben toch al niet meer spierwit
Wel een nadeel aan zo buiten in de zon zitten, ik sta vol met insectenbeten en dat jeukt verschrikkelijk! bovendien ziet het er ook niet uit. Maar bon dat nemen we er wel even bij!
EN nog 2 keer slapen en dan ontmoeting in de gavers met het forum yes yes yes kijk ernaar uit!!!
ben trouwens afgelopen week een paar keer aan het strand gaan genieten van de zon Daarom alleen al moet je aan de kust komen studeren! super mooi weer en toch geen overvol strand!!
Enne Juli is alweer volgeboekt Mag dit jaar weer gedurende heel juli animatrice zijn op een taalkamp in Koksijde, op de hotelschool ;) met de bv's vorig jaar was er en een voetbalploeg en de kinderen en bv's van culli kids, of hoe het ook noemen mag... Met Ingeborg die iedere ochtend in ons gebouw de kindertjes yoga kwam geven
Met die kroon op me hoofd(mocht die immers niet afzetten van dat meisje eh ;))
Maar het lucht me zo op. Voel me direct weer beter en weer levenslustig. 
nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom. 
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. 
Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. 
Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". 
