Gisteren(ondertussen eigenlijk al eergisteren) op intake gesprek geweest in Kortenberg. Ik word daar opgenomen. Eerst op de afdeling crisisinterventie, dit omdat de wachtlijst van eetstoornissen te lang is en deze veel korter is(een paar dagen). Nadien word gekeken om mij dan op de juiste afdeling te plaatsen of eventueel ambulant te begeleiden. Dit wil dus zeggen niet meer twijfelen over al dan niet stoppen op school->STOPPEN (is gisteren al geregeld, en geen prob om volgend jaar weer opnieuw te starten, OEF! ) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. En toch ben ik bang voor Kortenberg, Hoe zullen ze thuis reageren? Is het echt wel nodig om naar Kortenberg te gaan? Ga ik het wel aankunnen? hoelang zal ik moeten blijven? Ik ben bang voor wat er zal komen. Ik ben bang omdat ik al volop trucjes aan't verzinnen ben. Ik ben bang om alles op te geven, om mijn tafel af te breken en een nieuwe te bouwen. Want wie zegt dat die tafel steviger zal zijn? Ik ben bang om mijn vrienden achter moeten laten. Ik ben bang dat ik toch niet op tijd met school zal kunnen starten. Ik ben bang om alles achter te laten. Ik ben bang om thuis alles te moeten vertellen, hoe zullen ze reageren? wat zullen ze denken? Hoelang gaan ze me blijven verwijten? En goh wat ik graag mijn endo bereikt gehad. Maar hij reageert niet. Khad hem nog graag horen zeggen dat alles goed zou komen, ik had graag van hem geweten dat hij achter deze beslissing staat. Ik had zo graag van hem die spreekwoordelijke aai over mijn bol gehad, Ik had graag nog geweten voor ik vertrek dat hij niet meer kwaad is, dat hij me opnieuw durft vertrouwen, dat hij weer kan geloven in mij. En ik had zo graag nog het een en het ander met hem uitgepraat. Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". Please safe me!
Vandaag bij de huisarts geweest, heb hem iets laten verzorgen waar ik me de laatste dagen vree ongerust over had gemaakt. Iets wat ik gisteren niet aan de psychiater durfde vragen. Lichtjes onder mijn voeten gehad dat ik het gisteren niet aan de psychiater had gevraagt, maar niet echt om te zeggen dat hij kwaad was. Eerder geschrokken denk ik. Anyway, ik moest dus vertellen hoe het geweest was gisteren en toen ik vertelde dat ik naar huis ben gegaan met enkel een telefoon nummer en een adres, geen naam, geen verwijzing niets was hij niet zo happy. Kheb hem het adres gegeven en hij gaat ernaar toe bellen en morgen moet ik hem tussen 16u en 19u opbellen. Hij zal dus zorgen voor een intake gesprek waarna normaal een opname zal eindige. Oef er komt vooruitgang. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat we er zullen komen. We hebben het ook even over school gehad en zijn overeen gekomen dat ik dit jaar stop met school en dan volgend jaar de draad weer opneem, als ik mijn probleem heb opgelost. Dus morgen naar Oostende om het daar over een stop te hebben en over de mogelijkheden van volgend jaar opnieuw beginnen. Gaan we er nu eindelijk komen? Of zal het weer uitdraaien op niets?
Vandaag op consultatie bij de psychiater. Pff liep naar mijn mening niet zo heel goed, zijn stagaire zat steeds volledig naast de kwestie, en dat irriteerde me mateloos! Hijzelf zei niet veel, hij peilde eerst naar de peilers in mijn leven, maar ging nergens op in. Uiteindelijk was zijn besluit dat hun mij niet konden helpen, dat ik beter opgenomen kon worden in een gespecialiseerd centrum, en hij heeft me een adres en tel nr meegegeven. Hij zou dit ook doorgeven aan de psycho en mijn dr. Pff op het moment voel ik er niet zo veel voor me daar te laten opnemen, heeft het allemaal nog wel zin? Woensdag terug naar mijn kot en daar blijf ik dan tot woensdagav of donderdag erop. En ondertussen kan ik dus mijn examens meedoen. En misschien dan maar deze zomer? pff daar gaat dan wel mijn "vakantiewerk". Goh weet het nog niet eig. Hoop dat de psycho snel belt, als ze al belt... Please laat haar bellen...
Niet weer hé! Vandaag telefoon gehad, de collega van mijn psycho heeft het zh en de afdeling eindelijk kunnen bereiken. Ze gaan me NIET! opnemen Nee in plaats daarvan word ik maandag op consultatie verwacht. Pff hebben ze nu echt niet door dat ik met consultaties niet kom. Pff voel me in de goot gegooid, voel me weer aan mijn lot overgelaten. Ik wil het opgeven, alles opgeven. Waarom de moeite nog doen? Ze laten me toch voor wat het is. Waarom nog verder studeren? ik wil niet één lijk hun worden. Moet ik nu echt dingen doen die ik niet wil doen voor ik hulp zal krijgen?
oja vandaag: -0.5kg Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit
ich träum von dem ende um nochmal von vom anzufangen!
Vandaag toestemming gegeven om me te laten opnemen op de PAAZ. Wacht nog steeds op een telefoontje over hoe en wat... zou ik al meer dan een half uur geleden gekregen moeten hebben... Niet dus. Ik ben bang, bang voor wat er zal komen. Zal het wel helpen? Goh, ik wou dat ik de tijd kon terug draaien, dat ik nooit toestemming had gegeven, maar kom ik dan wel verder in mijn leven? Is het nu niet gewoon het moment om eraan te werken? om te beslissen? Gisteren tevens te horen gekregen dat ik gebuisd ben voor mijn praktijkvak, ben er kapot van en wou alles alles alles opgeven. Thnks to Lotte gaan we dat niet doen. Thnks to iedereen die me geholpen heeft deze moeilijke beslissing te nemen, thnks to iedereen die me steunt en er voor me is. Wish me luck, en hopelijk tot gauw, maar dan een beter gauw... Oja, 1.1kg afgevallen van maandagoch tot deze ochtend. Van voor mijn opname tot vandaag is dat samen alweer 1.7kg en alles bij elkaar 8kg Ik zal er komen! Maar nu misschien toch op een gezonde manier?
Ik kan het niet. Hoe graag ik ook wil. Het lukt me niet. Hoe hard ik ook probeer. En ik ben weer ziek, ben nog geen dag terug uit het ziekenhuis of ik sta alweer constant te hoog, ben misselijk lijk hel en pff. Ik wil het opgeven. Ik voel me verloren, het lijkt een strijd die ik niet kan winnen. Een verloren strijd. Ik kan mezelf niet aan, en hoewel ik weet dat het niet zo is, voel ik me een beetje in de steek gelaten. Ik ben dom geweest, ben het nog steeds, en ik heb gisteren dingen aan de dokter geschreven die ik beter niet had gedaan en ik heb niet liever dat ik dat niet had gedaan, maar ik wil ook niet de stap zetten om me te verontschuldigen, niet als eerste. En goh ik zou graag een mailtje van hem krijgen nu, een eerste stap van hem uit, want tenslotte heeft hij me ook gekwetst met hetgene hij zei. En ik ben er nog steeds boos om, maar ik had misschien ook zo niet mogen reageren. En het laatste wat ik nu wil is dat hij me opgeeft, dat hij mij laat vallen, dat hij mij niet opvangt. Ik had dat nooit mogen zeggen, maar dat is te laat nu. En ik ben te trots om hem te mailen. En ik val, steeds dieper, en ik wil niet meer vallen, maar ik ben zo moe, zo bang om nog te vechten. Is het leven altijd zo moeilijk? Is het leven altijd zo hard? Ik hoop het niet, dit wil ik niet heel mijn leven.
Mag ik het opgeven, als ik het even niet zie zitten? Mag ik even heel klein zijn? Mag ik het even helemaal niet meer weten?
Kan ik groeien? Kan ik bloeien? Kan ik bekomen wat ik altijd al wou? En mag ik even blijven dromen?
Mag ik alles opofferen als ik dat wil? Mag ik domme dingen doen? En mag ik fouten maken?
Blijf je in me geloven? Ook al ga ik niet vooruit? Blijf je me steunen, of laat je me achter?
Durf je in me geloven? Ook al doe ik dat zelf niet? Durf je me in leven houden? Of laat je me sterven?
10 dagen ziekenhuis het gevolg van niet meer spuiten en niet meer eten. 10 dagen ziekenhuis het gevolg van open en eerlijk zijn tegen de dokter. En ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik ben weer thuis, maar ik kan het niet aan, moet ik me laten opnemen op de PAAZ? Misschien is dat wel de oplossing. Maar kan ik dat aan? Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet doen. Ik zou me willen verstoppen, ergens waar niemand me zal kunnen vinden, ergens waar niemand me zal zien. En ergens waar ik niet hoef na te denken.
Vandaag was een super super super dagje! Vanmorgen wel een beetje moeite met het vroege uur en het uit mijn bedje komen. Moest immers naar een vergadering. Maar ja eenmaal op de fiets ben je wel vlug wakker.
Deze ochtend ook gezien dat ik flink ben afgevallen en dat stemt me super vrolijk! Al is het niet op de heilige methode, I don't care, ik ben er blij mee en dat is wat telt toch? We zetten allesinds verder
Het is buiten heerlijk weer en dat bracht me tot het idee, om de pjuter buiten te halen(hebben toch draadloos internet ) en daar mijn achterstand op mijn schooltaken, en mijn opdrachten van de assertiviteitstraining weer in te halen. En dat terwijl we zalig konden genieten van het zonnetjes, de vogeltjes, de natuur. Zalig!!
Ondertussen zit de namiddag er haast op, maar ik ben weer volledig bij met schoolopdrachten, alles klaar om uitgeprint te worden en in te leveren, mijn assertiviteitstrainingopdrachten zijn ook af. Nu heb ik dus de rest van het weekend om zonder schuldgevoel te genieten van de zon, of van lekker niets doen!
En ondertussen heb ik toch een klein beetje kleur gekregen, al ben ik nog steeds niet echt bruin, ik ben toch al niet meer spierwit
Wel een nadeel aan zo buiten in de zon zitten, ik sta vol met insectenbeten en dat jeukt verschrikkelijk! bovendien ziet het er ook niet uit. Maar bon dat nemen we er wel even bij!
EN nog 2 keer slapen en dan ontmoeting in de gavers met het forum yes yes yes kijk ernaar uit!!!
ben trouwens afgelopen week een paar keer aan het strand gaan genieten van de zon Daarom alleen al moet je aan de kust komen studeren! super mooi weer en toch geen overvol strand!!
Enne Juli is alweer volgeboekt Mag dit jaar weer gedurende heel juli animatrice zijn op een taalkamp in Koksijde, op de hotelschool ;) met de bv's vorig jaar was er en een voetbalploeg en de kinderen en bv's van culli kids, of hoe het ook noemen mag... Met Ingeborg die iedere ochtend in ons gebouw de kindertjes yoga kwam geven
Ik ben niet goed bezig, zit weer in een flinke hyper, tot een beginnende keto. En ik weet hoe het komt en ik weet hoe het op te lossen, maar ik wil /kan niet. De pomp heb ik meer losgekoppeld dan dat ik em aan heb, en heb ik em al aan, dan geef ik niet voldoende insuline. Als de dokter vroeg hoe het ging heb ik gewoon goed gezegt. Terwijl het alles behalve goed is en achter 2 weken zal hij het wel zien Ik ga het em nu niet zeggen, hij zou het alleen maar opdrijven, maar dat heeft weinig zin mits ik de pomp toch niet aan heb... ik weet dat ik ze weer teleur stel, maar ik kan het echt niet voor mezelf. Ik walg van mezelf zo dik en niet of beperkt pompen is de enige oplossing die wel degelijk werkt! Het max wat ik mezelf per dag toelaat is 39E en ik tot vorige week 48. Maar je moet strenger worden eh! Anders kom je er niet...
Het is bijna zover, nog 1 keer slapen en het vreetfestijn vind plaatst. Ieder uur dat verstrijkt kom ik meer en meer in paniek. Mijn hoofd maakt overuren, hoe kan ik dit in hemelsnaam compenseren? Hoe kom ik hier onopvallend met de minste kleerscheuren uit? Ben al dagen aan't knoeien met mijn insuline, om het allemaal maar een beetje goed te maken. Maar het maakt het niet goed. Ik weet het. De pomp heeft op dit vlak dus niks geholpen. Ik hoopte stiekem dat het moeilijker was om met mijn insuline te klooien, maar eigenlijk is het makkelijker geworden. Niet aansluiten, of saboteren, genoeg manieren om de insuline niet binnen te krijgen. Ben zo kwaad op mezelf dat ik weer dit pad aan't bewandelen ben, maar het is sterker dan mezelf. Ik wou dat ik iemand me de gouden sleutel tot de oplossing kon geven. Ik wou dat iemand me kon zeggen hoe ik het beter moet doen, met succes. Ik wou dat ik sterker was.
Het gaat niet goed. Ik heb het moeilijk met de gedachte dat het zondag plechtige communie is van mijn zusje en dat een vreetfestijn word. Niet alleen de gedachte op zich maakt me helemaal overstuur, ook het kleren kopen, geconfronteerd worden met mezelf, opmerkingen krijgen van mensen die me al een tijdje nie hebben gezien:"Anniek je bent toch dik geworden eh?" ja thnks, wrijf het er gewoon nog eens in! Vandaag zijn we te weten gekomen dat mijn grootouders niet komen, mijn oma heeft longontsteking. Vind dit wel erg, want dit was voor mij het enige positieve voor het feest, mijn grootouders nog eens kunnen zien. Dat valt nu ook weg. Enkel mijn tante zal komen. Dit vind ik dan weer erg voor mijn zusje. Ondertussen klote we maar weer verder met insuline. Ben op de moment in een keto aan't gaan. But I don't care. Pomp heb ik al van 2u deze middag afgekoppeld. Vreemd genoeg had ik 's avonds wel nog een hypo, maar bon ik was wel wat actiever geweest in de namiddag. Juist nu, nu begin ik me ziek te voelen. Toch ik ga hem (nog?) niet aansluiten. Heb er genoeg van. Ze zeggen me zo vaak, Anniek het is dat toch niet waard, je bent toch meer waard dan dat. Mensen geven om je... blablabla... Maar voor mij is het wel belangrijk. Ik heb er alles voor over. Tkan me nie schelen als ik daar doodziek van word, of aan sterf. Voor mij is het dat wel waard! Dus please stop met te zeggen dat het dat niet waard is, want dat is het mij wel waard!
Vandaag moest ik kennismakings gesprek gaan bij een vrouw die de assertiviteitstraining geeft. Ik was vooral heel zenuwachtig en angstig niet wetend wat er komen zou. Toen we vorige week naar haar belde gaf ze al duidelijk aan dat het bij haar vooral te doen was met taken en opdrachten die ik thuis moet doen. en schriftelijke rapportage. Ik had me dus ook voor dit gesprek schriftelijk voorbereid en was best wel heel content dat ik dat had gedaan want op dat moment bij haar wist ik niet wat ik moest vertellen. Ik heb dus heel me verhaal eens verteld. Ook al wist ik dat ze eerder gericht is op het assertief maken en dus niet in het begeleiden van een eetprobleem. Maar ik dacht, als ik dat niet vertel gaat het niet weten misschien alles vermoeilijke. Ze luisterde heel goed en was heel begripvol. Ze stelde me gerust door te vertellen dat ze vroeger ook een eetprobleem heeft gehad en hoe ze er uit is gekomen. Ze stelde voor dat we samen ook dat met mij eens zouden proberen. In de mate dat ik me er klaar voor voel. En ze was heel blij dat ik dat verteld heb omdat het een belangrijke rol speelt in het proces. Ze vertelde me ook dingen die ik al vaker van andere heb gehoord maar niet of moeilijk kan geloven. maar misschien moet ik dat wel eens gaan proberen? als ik er klaar voor ben... We gaan eerst werken aan mijn zelfvertrouwen. Das wel nodig. Kon maar 1 positief punt over mezelf zeggen. Maar zij zag er blijkbaar na amper 5minuten al veel meer gedurende heel het gesprek zei ze ook wat ze een positief punt van mij vond. En daar had ik het vooral moeilijk mee. Want ik denk dat ze dat enkel zegt om me op te peppen... Hoe kun je nu weten wat goed is aan iemand die je niet kent? Maar bon, ik heb nu voor 4weken opdrachten mee en dan moet ik weer naar haar toe om het allemaal te bespreken. de eerste week moet ik mezelf observeren in mijn doen en laten Ik heb ook nog een stapeltje kaartjes(met een mooi strikje rond) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...) zo morgen begin ik mijn eerste "werk"week... twas een beetje een emotioneel gesprek, maar ik ben blij dat ik de stap genomen heb.
Veel angst deze dagen. Angst voor de les, permanente beoordeling, wat als ik weer niet goed genoeg ben, wat zullen ze van me denken? Ben ik wel geschikt? Zou het me deze keer lukken? Zie dat ik weer vastloop... Ik moet er niet aan denken en toch kan ik niet anders dan eraan te denken. Wat als ik weer misluk? ik wil niet weer falen! Angst voor reacties van de omgeving. Angst voor wat de dag zal brengen, zal het een goede dag worden? welke hindernissen kom ik vandaag tegen? Angst voor eten. Angst voor morgen, morgen telefoontje naar de psych. Wat zal dat geven? morgen H. onder ogen moeten komen, wat zal ze denken? Angst voor alles wat er nog moet komen. en angst voor hetgene er niet zal komen. Angst voor te falen, angst voor slechte gedachten bij anderen, angst voor angst. kan ik niet gewoon gaan slapen en opstaan als alles over is?
Sommige mensen zijn echte engelen! Ze zijn er wanneer je ze nodig hebt en ze veroordelen je niet. Je hoeft hun niet te smeken om hulp en je kan hun veel duidelijk maken met weinig woorden!
Ten eerste: een vriendin, die het ondanks dat ze het zelf moeilijk heeft, er steeds op de moeilijke momenten is voor me! Een luisterend oor, een preek af en toe een goede raad, of een opmerking die je meteen weer vrolijk maakt! Ze is er gewoon op de juiste momenten!
Vervolgens mijn specialist. Hij is er steeds wanneer ik hem nodig heb, en ja waarschijnlijk zal ik em vaak wel het strot uithangen, hij laat et toch nooit merken! Zelfs al doe ik domme, verkeerde dingen, en ook weet ik dat ze verkeerd zijn, hij zal er (haast) nooit kwaad om zijn! In tegendeel, hij wil er naar luiteren, over praten, een schouder aanbieden. Een mailke, een telefoontje, een smsje, zover ben ik er maar van verwijderd als het nodig is. Vandaag had ik probs met mijn suiker en was ik niet in staat om les te volgen, ik had echter wel verplichte les, ik doe hem een mailke, en een bekentenis waarvan ik dacht dat ie kwaad zou worden. Het ziekenbriefje steekt al op de bus, en hij was niet boos, nee hij begreep het allemaal, en als hij met iets kon helpen dan wou hij het graag horen! Tis toch een engelke! en vaak voel ik me slecht omdat ik em dat allemaal aandoe! Der is er maar één waarvoor ik mijn waarden goed wil houden, en dat is voor hem! Hij is ook de enige die et verdiend dat ze goed zouden staan! de tijd en energie die hij erin steekt!
en vervolgens diegene waar je niet veel contact mee hebt, maar die als het nodig is, en zonder uitleg wel weten wat ze moeten doen, soms zelfs eerder dan de verantwoordelijke! die het dan overnemen van de verantwoordelijke en de schade dus beperken!
Ik was vandaag een boek over diabetes aan't lezen, en nu las ik daar in dat je insuline bepaalde dosissen per KG zou moeten hebben. Dat vind ik wel goed om te weten, heb een berekend hoeveel ik volgens mijn dosis zou wegen, en heb dan ook nog eens berekend hoeveel ik voor mijn ideale gewicht zou moeten spuiten, max... Nu heb ik het (misschien slechte )gedacht, als ik nu eens het max van mijn ideaal gewicht zou spuiten, dan moet ik binnen de korste keren toch op dat gewicht zitten? niet dan? zonder volledig te stoppen met spuiten? goh ik zou dit zo graag eens aan iemand checken, controleren of ik dan juist redeneer, tzou voor mij geweldig zijn... alleen moet mijn basaal dan wel een stukje omlaag, maar ik zie het zitten
Afgelopen woensdag een mailtje naar de studentenvoorziening gedaan van mijn school. Met de vraag voor hulp. Hulp in het vinden van een psycho en hulp voor het vinden van een goede assertiviteitstraining. Ze was heel lief en is direct begonnen met het zoeken naar hulp! Voorlopig hebben we enkel nog maar een mogelijke assertiviteitstraining gevonden. Aanstaande donderdag gaan we haar samen eens opbellen. Ik ben echt blij dat ze me wil helpen! Alleen had ik deze stap nooit gezet. En ze laat me ook inzien dat het wel anders kan dan dat het tot nu toe is gegaan! Ik denk dat we er samen wel komen!
Daarstraks vond ik de moed om mijn mama in te lichte, over de stap die ik genomen heb en wat er nu gaat gebeuren(het probleem weet ze eig niet, maar ze weet wel dat ik ergens mee zit...) Dus daarstraks al mijn resterende moed bij elkaar geraapt en begonnen met vertellen, met haar op de hoogte te brengen. Luistert ze niet eens. Ze had niet eens door dat ik midden in mijn zin stopte met vertellen(omdat ik doorhad dat ze niet aan't luisteren was) en plots begon ze over haar visjes en oh mijn visjes dat, en dan dat en die zo en dat zus en grr Ik kon janken! Wat is er nu belangrijker? hetgene ik te vertellen heb, of je visjes? pff tzal weer even duren eer ik weer de moed ga vinden om te vertellen. Weet niet eens of het allemaal wel zin heeft. Haar visjes zijn duidelijk interessanter!
Komt ze er ook plots mee af dat we zondag naar Walibi gaan! Ok ik wist wel dat we daar binnenkort naartoe gingen, maar niet dat we daar zondag heen gingen! met het gevolg dat ik met heel mijn planningen in de war zit! pff nu nog bekijken hoe ik dat ga oplossen!
Vervelende hypo's ze verkl*te alles! Dan eet je heel de dag zoals je zou moeten eten, of eet je heel de dag super super super gezond(lees veel groentjes, weinig of gn vetten of suikers) en dan krijg je een hypo, en nog eentje, en nog eentje... en dan kun je niet anders dan eten, eten en eten, en op't eind ben je zo kapot dat je een heuse boefkick krijgt Stomme hypo's, al van zaterdagmiddag constant(buiten gisteren) zijn ze mij aan't pesten! En ik was vorige week zo goed afgevallen! Maar na het weekend weer 900 gram bijgekomen ok, ik was en ben wel meer afgevallen, maar het is een stapje terug eh! ben totaal uitgeput van de hypotjes...Hopelijk zijn ze snel verdwenen...
Ik heb vandaag de contactgegevens van een psycholoog in Oostende gekregen, die vooral met eetstoornissen bezig is, misschien toch eens naartoe bellen, zeker nu ik al 1,5 jaar aan't wachten ben op eentje, die gewoon geen contact opneemt... Het word tijd dat er wat aan gedaan word! Zo kan het niet langer...
pff ik ben aan't vallen, ik misluk! ik wou dat ik ergens kon steunen, dat iemand wist dat ik aan't vallen ben en me kon opvangen...
Ik kan geen hulp vragen, ik durf geen hulp vragen, ik ben misschien gewoon gedoemd... Zal ik ooit weer gezond, gelukkig zijn? zal ik ooit weer een jong meisje zijn? niet meer de last en de zaag die ik nu ben? Waarom is alles zo moeilijk? pff morgen weer naar huis, morgen weer eten, en ik wil niet eten! HELP, het gaat nu redelijk met niet eten, waarom kan niet gewoon zijn zoals ik wil?
Och als ik nu maar eens wist wat ik moet doen! Ik heb het forum verteld over mijn probleem, ik krijg allerlei tips en steun, maar toch, ik probeer. Echt ik probeer, maar ik kan het niet aan! Kon ik het maar volhouden, kon ik het maar aan! Ik vind het vreselijk moeilijk om toe te gaan geven dat ik het niet volhoud, of om er neer te schrijven hoe moeilijk het geregeld heb. Ze hebben elk hun eigen problemen toch? wat moeten ze wel niet van me gaan denken? Nee ik heb er me een beetje van terug getrokken. De weegschaal is een hel, ik heb er een haat liefde relatie mee, ik kan niet zonder maar ik wens hem toch iedere keer naar de verdoemenis! Waarom wil hij niet gewoon lief voor me zijn? Waarom? Goh ik zou zo graag hulp gaan zoeken, hulp krijgen van professionele mensen , gespecialiseerde! Maar als ik dat zou vragen, zouden ze thuis vragen waarom? Zomaar mag ik niet, ik zou waarschijnlijk een hele preek krijgen en ze zullen me niet laten gaan tenzij ik een grondige reden geef! Maar ik kan het hun gewoon niet vertellen, ik kan het niet! Kon het maar voor 1 keer gewoon even simpel zijn!
Ik ben super blij dat ik weer op mijn kot zit! Weer even zelf beslissen wat ik wel en niet eet, vooral niet eet! Even weer helemaal vrij! Vannacht heb ik eindelijk nog eens geslapen! De afgelopen 2 weken ook hoor, maar steeds als ik opstond had ik het gevoel dat ik totaal niet geslapen had, ik was doodop, totaal niet uitgerust. Vanmorgen voelde ik me weer fris! uitgeslapen! Ik ben ook blij dat ik nu onder de uitstapjes van mijn vrienden uit kan! Ik ben deze vakantie veel met hun weg geweest, feestjes, uitstapjes, filmavondjes, noem maar op, en helaas hoort daar ook drank en snacks en eten bij! Een hel! Ik kon geen plezier maken, kon niet genieten, steeds maar denken hoe ik dik ben, hoeveel kcal er in dat voedsel zitten, hoe ik het onopvallend zou kunnen weigeren. Och kon ik maar normaal zijn! Zonder al die zorgen, zonder al die pijn, zonder al dat verdriet! kon ik maar...
al is het voor mij niet zo heel vrolijk. Heel de week heb ik met afkeer en angst uitgekeken naar deze dag, weer bedolven worden onder de chocolade... vanmorgen was er nergens geen chocolade te bespeuren, maar nu net dus juist te meer, mama wou ons pas in de namiddag verrassen... Het ergste van al is dat ik geen suikervrije chocolade heb gekregen, maar gewone... Iets waar ik al jaren achter zaag, en nooit naar gehoord word, alleen nu, nu ik het juist niet meer wil, nu ik mijn KH wil beperken, nu ik juist zo dik ben en er alles aan wil doen om het kwijt te spelen. Nu bedelven ze me onder de gewone chocolade... Het ergste van al is, dat je voor het zelfde geld 10 keer zoveel gewone chocolade kan krijgen dat suikervrije... Ze (mijn ouders) riepen me dus naar de keuken derjuist en ja daar lag al die verleidingen... en goh kheb echt een glimlach moeten faken en volgens mij was het overduidelijk dat ie gefaked was. Ik ben hun echt dankbaar hoor, maar ik gun mezelf geen chocolade, het ergste van al is dat ik hun heb gekwetst, door mijn blik, door meteen weer weg te gaan, geen woord te zeggen,... allemaal zo niet bedoeld hoor! eerlijk waar! Maar ik kon het niet meer aanzien, ik zou in huilen uitbarsten, ik zou niet van de chocolade af kunnen blijven, nee ik ben ervan gaan lopen, ik ga de sterkste zijn! mama, papa sorry als ik ondankbaar overkom, dat is niet zo! ik ben heel dankbaar! maar ik kan het niet aan voor mezelf!
te begeleiden.
) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug
Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. 
Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". 
Nee in plaats daarvan word ik maandag op consultatie verwacht. 
Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit
het gevolg van niet meer spuiten en niet meer eten. 10 dagen ziekenhuis het gevolg van open en eerlijk zijn tegen de dokter.
) en daar mijn achterstand op mijn schooltaken, en mijn opdrachten van de assertiviteitstraining weer in te halen. En dat terwijl we zalig konden genieten van het zonnetjes, de vogeltjes, de natuur. Zalig!!
) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...
)
)gedacht, als ik nu eens het max van mijn ideaal gewicht zou spuiten, dan moet ik binnen de korste keren toch op dat gewicht zitten? niet dan? zonder volledig te stoppen met spuiten?
