donderdag moet ik terug op controle bij mijn endocrinoloog. Ik voel er maar heel weinig voor om te gaan. Toen ik in GHB lag en hij me kwam bezoeken en daarbij vertelde dat hij me als patiënt wilt buiten smijten, is er iets geknapt. Niet in de zin, dat ik dacht van oei ik moet het beter gaan doen, maar eerder in de zin van:Wat denkt hij wel? Dat hij me gvd maar buiten smijt, als hij dat zo graag wilt. Ik zie het niet zitten om er donderdag naartoe te gaan, niet omdat ik bang zou zijn dat hij me toch buiten zou smijten, eerder omdat ik weet dat ik mijn woede ga uiten. Omdat ik zin heb om hem vanalles verbaal naar zijn hoofd te smijten. Ik kan het eigenlijk zelf niet geloven, ooit hadden we zo'n goede band, nu haat ik hem. Ik haat hem omdat hij niet meer naar me wilt luisteren, omdat hij me in de kou heeft laten staan, me heeft laten vallen als een baksteen toen ik hem het hardst nodig had. Ik haat hem omdat hij me niet steunt in mijn strijd, maar me steeds de deur wijst als ik hem om hulp vraag. De laatste tijd ga ik niet meer op uitstap met de jongeren, niet dat ik niet meewil, maar gewoon omdat hij erbij is. Ik weet dat hij eigenlijk een goede dokter is, eentje die veel doet voor zijn patiënten, maar waarom kan hij iemand die hij ooit zo graag had, in de steek laten als deze hem nodig heeft? Waarom? Wat heeft hem zo doen veranderen?
ik sta er soms zelf nog versteld van dat ik nog steeds even verliefd ben als 4mnd geleden. Sterker nog, ik sta er nog steeds van te kijken dat ik me zo goed bij hem voel. Hij kan me het gevoel geven dat ik een prinses ben en dat ik heel de wereld ben en veel meer. Nog nooit heb ik iemand zo graag gezien, nog nooit heb ik me zo goed gevoeld bij iemand, nog nooit heb ik zo met iemand durven praten, nog nooit heb ik zo naar iemand verlangd. Hij is mijn hemel, mijn aarde, mijn zon mijn maan, hij is mijn alles. En ook al kan ik het niet opbrengen om dingen voor hem te laten of juist te doen, toch zou ik het wel kunnen. Ik ben er zeker van, voor hem zou ik alles doen. Ik zie hem graag!
De laatste tijd pieker ik me dood. Over alles en nog wat. Ik word er zowat zot van. Sommige dingen, ok de meeste, durf ik niet met iemand anders te bespreken en daar blijf ik dan alleen mee zitten. Maar ik kom er alleen niet uit. Ik wou soms dat ik iemand had waarbij ik het even allemaal kwijt kon zonder veroordeeld te worden. Iemand met een heldere kijk, iemand met begrip. Iemand die me zou kunnen troosten, iemand die me zou kunnen opvangen en iemand die een klare kijk heeft op bepaalde zaken. Ik wou dat er iemand was die me een duidelijk antwoord kon geven op mijn vragen en twijfels. Was er zo maar iemand...
ik voel me alleen, alleen op deze wereld. 't is misschien ook wel mijn eigen schuld want ik wil ook helemaal geen contact meer. Ik wil dat iedereen me alleen laat. Ik wil niet meer mee op stap, ik wil niet meer afspreken. Ik wil alleen nog maar slapen en alleen m'n leven vergallen. Ik voel me een nietsnut en wil niet meer dat anderen dat van me denken, dus wil ik liever dat ze me niet kennen of zien. Ik wil niks meer. ik wil niet meer eten, ik wil geen diabetes meer, ik wil niet meer naar school, ik wil niet meer gaan sporten, ik wil geen contact meer met mensen, ik wil niemand of niets meer. het "ik wil geen diabetes meer" is alweer een tijdje aan de gang. Ik prik niet meer(vind de psychiater super goed, ik moet er maar eens afstand van leren nemen) ik bolus niet meer en eigenlijk hoop ik dat ze snel m'n pomp afnemen want spuiten kan ik weigeren te gebruiken... Ik wil niet meer naar school want ik kan het niet, ik ben te dom en de dagen zijn te lang en te vermoeiend om er nadien nog aan te zetten. Ik wil niet meer afspreken met vrienden want ze missen me toch niet en ik ben enkel een last, ik heb niets boeiends te vertellen en ik wil niet weer een masker opzetten van het gaat goed net zo min als ik wil zeggen dat het weer niet goed gaat. Ik wil niets niets niets meer. Ik wil dat het nu stopt. Ik heb niets meer te bieden.
Ik ben teleurgesteld in mezelf. Allee ja teleurgesteld, ik weet niet goed wat ik moet denken. Ik dacht dat het wel vrij goed met me ging, dat ik er langzaam maar zeker weer bovenop aan het raken was. De laatste tijd merk ik dat ik steeds vaker terug val in slechte handeling. Telkens ik mezelf betrapte op zo'n handeling/redenering zei ik tegen mezelf: "Je was fout en je weet het, nu kan je het nog veranderen." Helaas krijg het eigenlijk toch niet zover dat ik het kan veranderen. Ik neem het voornemen wel, maar uiteindelijk doe ik het steeds vaker. Daarstraks was ik erover aan het nadenken. Het valt me op dat ik me eigenlijk nooit aan mijn voornemens kan houden en steeds extremer ga doen. Heb ik dan echt geen controle over mezelf? Nergens?
het is zover!! gisterenavond ben ik tante geworden. Tante van een lief klein meisje, Chloe. Ik ben zo blij met het kleintje. Ik hoop dat een super super mooi leven mag hebben, dat ze zichzelf en anderen graag ziet. Dat de mensen haar lief hebben. Dat ze elke dag een beetje gelukkig zal zijn.
Ik weet niet meer goed hoe ik me moet voelen. Ik ben eigenlijk doodop. Lange en veel dagen les, het meeste zelfs verplicht. Het nadien nog studeren, dingen regelen...Het is allemaal zo zwaar, zo moeilijk. Ok niemand die gezegt had dat het makkelijk zou worden, dat had ik ook helemaal niet verwacht en ook niet gewild. Het is gewoon momenteel zo druk dat ik vaak niet meer weet waar m'n hoofd staat. Zo vaak dat ik dubbel geboekt sta Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh.
Aan alles is iets positiefs, zelfs aan de negatieve dingen. Daar begin ik nu toch wel in te geloven. Steeds vaker denk ik bij mezelf: "Zie nu eens aan, had ik dat of niet meegemaakt, dan was dit nu niet. En dat terwijl dit me nu heel blij maakt." Snap je? ik zal eens wat voorbeelden geven: -had ik geen diabetes gehad, dan had ik het vandaag super, super moeilijk met de opdracht(hoeveelheden schatten) -had ik geen diabetes en geen eetstoornis gehad, dan had ik nu super veel werk met de voedingswaarden van de meest gebruikte producten te leren, terwijl ik nu al een groot deel weet. -had ik niet zo vaak ziek geweest van m'n diabetes, dan had ik totaal niet begrepen hoe een lichaam op bepaalde zaken reageert. Ook weer nadelig in m'n studie/toekomstige studie -M'n eerste studie was een flop, niet voldoende inzet, niet voldoende zelfcontrole... Maar juist door die ervaring ben ik deze keer wel goed bezig. -Had ik ouders gehad die me bij alles bijstonden, dan had ik niet de kracht om mezelf echt te redden enz... De negatieve zaken in het leven hebben dus vaak ook wel een positieve kant. Dat maakt me echt wel blij!
Vandaag ben ik voor de laatste keer op postkuur naar Kortenberg moeten gaan. Voortaan ben ik verlost van het helvroege uur op vrijdag om op tijd daar te zijn voor wat te gaan knutselen. Vanaf nu ben ik ervan af! Het was zalig om te beseffen dat ik er voor de laatste keer was. Al had ik vandaag toch ook wel even schrik, deze week zijn er 3 mensen die ook ooit op een afdeling bij me hebben gezeten, weer opgenomen. Een paar weken terug waren er ook al 3 terug opgenomen. Dat maakt 6 die hervallen zijn. Goh ik hoop dat ik nooit meer opgenomen moet worden. Ik wil die hel niet nog eens door. Ik vraag me af wat er bij hun zo mis is gegaan dat ze er terug zijn. Hebben ze het opgegeven? Of konden ze gewoon niet harder/langer vechten? Waar ik wel nog niet vanaf ben, zijn de consultaties bij de psychiater. Eigenlijk wou ik die ook stopzetten, maar de verpleging en de psychiater zelf vonden dat geen verstandige keuze en hebben me zowat verplicht om dat nog te doen. En nu is de psychiater van zin om zich toe te spitsen op m'n overgeef en eetgedrag. Ook goed optijd, wetende dat dat zelfs tijdens mijn opnamen nooit goed geweest is, en buiten is het alleen maar erger. Toch zeiden ze elke keer dat ik het maar gewoon moest accepteren. Alleen nu, nu vind hij het ineens wel heel belangrijk! Wat maakt het verschil? Ik snap het niet goed meer hoor. Misschien is het omdat ik hem vertelde dat het weer moeilijk begon te lopen met mijn pomp. Nja, niet dat het weer mis loopt, ok toegegeven ik sla al eens een bolus, een correctie of een prik over. Maar nog steeds verhoog ik braaf m'n pomp en laat ik hem ook steeds aanhangen. Al snap ik eigenlijk niet goed waarom ik het nog doe. Ik voel me compleet in de kou gelaten door m'n endo. Gisteren mailde ik hem dat ik het er heel moeilijk mee had dat hij steeds maar bleef verhogen en dat ik bang was dat ik het niet meer zou kunnen volhouden omdat ik nu al zo vaak de neiging om hier en daar wat te knoeien. Het heeft me een uur gekost om m'n gevoelens en gedachten op mail te zetten(en dan waren het ocharm misschien maar 15 zinnen) en dan krijg ik als reactie: "als je waarden te hoog zijn moet je verhogen" en als ze te laag zijn moet je toch verlagen?! toch! Het enige waarop ik hoopte waren een beetje bemoedigende woorden, laten blijken dat hij me erdoor wilt helpen. Nee niks, deksel op de neus! Ik ben nu zo kwaad op hem! En dat is niet goed, want ik wil dat afreageren door niet meer te pompen of te doen, of door gwn niks meer door te geven, door niet meer op consult te gaan enz.
Hoewel ik het liever zou hebben over het nieuwe leven dat binnen een paar dagen gaat beginnen, over de toekomst die voor m'n deur staat enz. Ga ik het toch weer hebben over het oude afgezaagde onderwerp. Inderdaad, het gevecht met de kilo's en de gedachten daarover. M'n waarden zijn een warboel de laatste dagen, hoog, laag dan weer hoog enz. Er valt geen echte lijn in te trekken. Vandaag heb ik weeral moeten verhogen en dat brengt mijn basaal op net geen 30E/dag. Het frustreerd me enorm dat ik steeds maar moet verhogen en ondanks enkele hypo's nog steeds niet mag verlagen! Ik word zot van het getal op de weegschaal, ook al blijft het min of meer hetzelfde. Ik ben bang dat het zoals de vorige keer dat ik een pomp had, enorm de hoogte in gaat schieten. Toen is er iets van een 20kg bijgekomen. Ok daar is er nu nog steeds 10 vanaf, maar te bedenken dat ik pak 3j terug nog 10kg minder woog dan nu! Het liefst van al zou ik nog 20-30kg minder wegen dan nu. Al wil ik het niet meer afvallen met insuline, toch betrap ik mezelf erop dat ik toch mijn insuline per dag niet hoger dan een bepaalde hoeveelheid laat komen. Ok het basaal gaat dan wel omhoog, ik ga minder eten of sla de correcties over, om toch maar hetzelfde daggemiddelde te hebben. Hoe hard ik ook probeer, het laat me niet los. Het is erg om te zeggen, maar stiekem ben ik hartstikke jaloers op vrienden die het wel lukken om af te vallen, of die minder insuline nodig hebben, of die binnenkort een oplossing krijgen voor het probleem. Ik gun het ze, daar niet van, maar het maakt me ook jaloers.
Ik ben razend! razend op mijn ouders. De grootste fout die ik sinds kb heb gemaakt is toch besloten te hebben thuis te blijven wonen. Volgende week begint de school weer. Morgen moet ik mijn inschrijvingsgeld voor school betalen, mijn boeken halen,... Woensdag mag ik op mijn kot. Omdat ik mijn ouders het nie wou aandoen om 2 keer naar leuven te rijden heb ik aan D. gevraagt of ik dinsdag mijn spullen bij hem mag zetten en dat wij dan woensdag alles naar mijn kot zouden brengen. Het was allemaal geregeld. Tot gisteren, mijn ouders hebben mn kot nog niet betaald, dat eig wel al gebeurt moest zijn, dus ik vrees ervoor dat ik niet in mijn kot kan. En nu wil mijn ma ook niet tot Leuven rijden, wrm moet ze mee? Ze kan trouwens niet want papa heeft de auto nodig voor naar de tandarts te gaan(heeft hij vorige week besloten) dat hij gvd met de brommer gaat!!!! Al 2mnd geleden heb ik hun gezegt dat ze morgen niets moeten plannen want dat we dan mijn school inorde moeten maken. Nee trekt uwe plan A.!! gvd, dat ze hun verantwoordelijkheid ne keer pakken ja! Ik ben het beu om steeds aan mijn lot overgelaten te worden. Ga maar alleen naar u school, schrijf u maar alleen in, zoek maar alleen achter een kot, ga maar alleen kijken. Maar wel steeds commentaar geven en moeilijk doen! Ik ben ze KOTSBEU!!!!
amaai amaai stressen. Stressen omdat ik nog steeds geen kot heb en ook het zoeken niet lukt, zeker nu ik op krukken loop. Bovendien krijg ik weinig support of feedback van mijn ouders. Wat mag het kosten enz? Nee doe het maar allemaal zelf. Ik ben het beu. Ik loop op krukken en ik moet toch zelf maar zien dat ik overal en aan alles raak. Bovendien moet ik steeds andere mensen lastig vallen omdat zij hun verantwoordelijkheid niet opnemen. Ik ben het trouwens beu om steeds pispaal te moeten zijn. Is D. gefrustreerd, moet hij iets tegen zijn zin doen of krijgt hij niet wat hij wil, dan begint hij dat af te werken op mij. Door me af te blaffen of verwijten te maken of gewoon dingen te doen die me verschrikkelijk veel angst aanjagen. Bovendien loop ik dan nog dagen rond met een schuldgevoel, want het stemmetje in mijn hoofd zegt dat het allemaal mijn schuld is. Soms denk ik dat het beter is dat ik bij hem weg ga. Maar dan denk ik weer, tja je moet vechten voor je relatie hé. Maar kan ik dat nog. Kan ik blijven vechten als ik steeds weer moet vechten tegen andere dingen? Kan ik voor onze relatie blijven vechten als hij me steeds weer opzadeld met het slechte gevoel en me steeds weer onhoudbare AM en ZM drang geeft?
Ik heb weer even een stomme dip. Ofja dip, wanhoop laten we het zo maar noemen. Ik voel me weer super super dik. Gisteren stonden mijn suikerwaarden eindelijk heel de dag goed, wel dat heb ik vandaag dan weer mogen bekopen met 1,2kg extra op de weeg. Het frustreert me. Zeker als ik dan bedenk dat ik gisteren echt niet veel of vettig heb gegeten. ('s morgens een yoghurtje, 10u een koekje voor de hypo, 13u:3kroketjes, 1stukje vlees en heel veel groenten, tussendoor niets meer en 's avonds 2boterhammen 1tje met kaas, eentje met worst.) Ik dacht dat dit normaal was, niet te veel. Maar als ik dan vandaag de weegschaal zie, dan vrees ik toch dat ik ergens een inschattingsfout heb gemaakt. Hoewel, ergens diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik dat niet heb. Nu zou ik 101 dingen willen doen om terug gewicht te verliezen. Mijn brain draait weer overuren om een manier uit te vinden om zo snel mogelijk zo veel mogelijk af te vallen. Morgen ga ik een week op "vakantie". Ik blijf in eigen land hé, moet gewoon een week niet werken en breng die hele week dus door bij een vriendin en mijn vriend. Ik heb er zin in, en ook weer niet. Want daar zal het nog moeilijker worden om iets te doen om af te vallen. Dus ik vrees dat als ik volgende week terugkom en op de weegschaal ga staan ik zeker 15kg bij zal zijn gekomen. Al besef ik wel dat dat een heel wanhopig beeld is, dat het niet waar zal zijn, maar het voelt wel als waar aan, en ondanks dat ik het niet wil, ik neem het als waar aan. It scares me. Ik weet zelfs niet meer of ik nu wel nog een pomp wil, want dat zou betekenen beter waarden, meer gewicht...
Sorry dat ik dit niet eerder kon plaatsen. Gisteren heb ik direct na mijn consultatie tot laat moeten werken, vandaag moest ik weer vroeg uit om optijd aan de zee te zijn, en nu vind ik pas het eerste moment om het te komen vertellen.
Ik krijg dus terug een pompje Helaas nog niet deze week, maar eerder tegen het einde van de maand. In elk geval sta ik terug op de lijst. De vertegenwoordiger van de pompen die wij nu gaan krijgen is op verlof, maar zodra hij terug is worden er een aantal datums vastgelegt waarop alle pompers uit onze conventie kunnen kiezen om samen de nieuwe pomp te leren kennen en de hunne mee naar huis te nemen. Het wordt dus nog even geduldig afwachten, maar hé, het gedacht dat ik er snel weer eentje zal hebben maakt het allemaal wel wat dragelijk.
Ik was dus gisteren op consultatie geweest. Mijn waarden waren de laatste tijd echt slecht. Ik vreesde dus dat ik geen pomp meer zou krijgen. Mijn endo zei echter dat hij zich niet op getallen wou vastplakken, maar er vooral zeker van wou zijn dat ik het niet opnieuw ging misbruiken. Dat ben ik ook niet vanplan, maar het was wel moeilijk om hem daarvan te overtuigen(snap ik ook wel) In elk geval heeft hij mij dan toestemming gegeven voor terug op een pomp over te stappen, maar als ik het niet goed gebruik, maakt hij geen verlenging en dan kan ik hem volgend jaar wel weer inleveren. Ik heb meteen ook maar een beetje zitten eisen dat ik nu wel een kleurtje van een pomp mocht kiezen, en de kleur is opgeschreven, nu eens benieuwd of ik hem ga krijgen... Verder was hij precies niet zo enthousiast over mijn nieuwe studiekeuze. Hij is bang dat als ik alles van voeding weet, ik het ook weer ga "misbruiken" en dat is misschien ook wel zo, misschien ook niet. Uiteindelijk weet ik nu ook al heel veel van voeding af... Hij was wel enthousiast over het feit dat ik in Leuven ga studeren. Hij zegt: ik zit op dinsdag namiddag ook in Leuven, dus daar kan je me dan altijd bereiken,en hij kent de endo's daar ook...
Tot slot een kleine domper op mijn dag, mijn nieuw hba1c was: 9,6 Ik had wel een slechter hba1c verwacht, maar eerder een 9,2
Morgen is het de dag waarop beslist word of ik nu terug een pomp krijg of gedoemd blijf om te spuiten. Het maakt me gek. De zenuwen gieren door mijn lijf. Tijd kruipt voorbij, ik kan niet slapen, ... Ik wil er niet aan denken, maar op de een of andere manier zit ik er wel constant aan te denken. Ik ben zo bang, bang dat ik geen pomp meer krijg, of nog een hele tijd moet wachten. En ik heb wel een reden om bang te zijn want mijn waarden zijn alles behalve prachtig. Zou het toch de stress zijn? Of ben ik zo slecht bezig? Ik wil er zelfs niet meer over denken wat het zou kunnen zijn. Ze zijn slecht, punt, over en uit. Het rare vind ik zelf is dat, toen ik mijn waarden netjes wou hebben enkel en alleen om mijn pomp terug te krijgen en dan weer te gaan knoeien, ze dus prachtig waren. Nu ik wel nog een pomp wil, maar niet meer om te knoeien, maar om mezelf beter en makkelijker te regelen, nja nu zijn waarden afschuwlijk. Voor mezelf heb ik gefaald. Ik zou bewijzen dat ik zeker 6mnd goede waarden zou hebben, en dat heb ik niet. Goh nu zit ik hier alweer te huilen achter mijn computer. Bang dat ik geen pomp krijg, teleurgesteld in mezelf, en doodsbang voor morgen. Want als ik geen pomp meer krijg stort mijn hele wereld in. Hoe stom het ook mag klinken. Maar ik wil echt niet verder met spuiten. No way. Ik hoop dat je me toch een klein beetje begrijpt?
Vandaag mijn laatste consultatie bij de assistent psychiater die me het afgelopen jaar heeft opgevolgd. Eindelijk ben ik van hem af. Niet dat het zo'n slechte psychiater is, voor andere toch, maar voor mij was hij een hel. Ok ik ben geen gemakkelijke prater, maar het ontmoedigde me nog meer dat telkens ik een poging nam om toch te proberen te verwoorden wat er door me heen gaat, dan begon hij over iets totaal anders, of nam hij me niet serieus. Vandaag helaas ook. Ik vertelde hem dat ik al een hele week rondloop met sp-gedachten die nu toch extreem hoog zitten, en hij begint over iets totaal anders. Hij begrijpt totaal niet wat door me heen gaat en het is toch belangrijk dat je daar toch zeker al niet naast de kwestie zit. Nee vandaag was een heel ontgoochelende dag. Niet alleen die psychiater die nie wou luisteren, maar ook het feit dat ik een eerste familiegesprek zou hebben(dat de eerste keer altijd alleen met mij is), maar waar de psychologe bij aankomst zei dat ze me niet ging opvolgen vermits ik al op postkuur zit, en me dus een lijst gaf met mogelijke psychologen die, die gesprekken wel zouden willen doen. Het maakt me kwaad dat ze al van bij mijn eerste opname zeiden dat ze die gesprekken zouden starten en dit pas doen wanneer ik vertrek, om dan te zeggen dat ze me die gesprekken niet kunnen aanbieden daar ik al in postkuur zit En dan niemand van de professionele hulp die me serieus nam. Misschien maar goed dat ik ook nog naar D. ging, want het was anders niet goed gekomen. En ook al voel ik me nog steeds niet ok, het zit tenminste toch al niet meer zo hoog... En nu afwachten of de vervanger van de assistent psychiater beter is...
Als ik erbij nadenk dan heb ik eigenlijk alles om gelukkig te zijn. Ik heb heel veel vrienden die achter me staan, die klaarstaan op de momenten dat ik ze nodig hebben. Die me ondanks vele stommiteiten niet hebben laten vallen. Echte vrienden, ik kan met trots zeggen dat ik er veel heb! Bovendien heb ik een vriend die me graag ziet zoals ik ben. Hij veroordeelt me niet om wat ik in't verleden heb gedaan. Hij neemt me zoals ik ben. Ik heb een leuke job, met hele toffe bazen, super lieve collega's. Het is er altijd wel lachen en ze staan steeds klaar als er een probleem is. Fouten maken mag, je bent toch ook maar een mens?! Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga! Ik heb toffe hobby's. Ze zien me er steeds graag komen(of ze kunnen goed acteren )En het is er altijd wel lachen. Ik heb familie. De band met mijn broers en zussen is speciaal. Ook al komen we niet altijd even goed overeen, we geven om elkaar en dat is wat telt. Ook mijn ouders ben ik dankbaar, ondanks dat ze niet altijd het beste doen, weet ik wel dat ze dat proberen. Steeds vaker proberen ze te laten zien dat ze van me houden. Ik heb momenten met mijn ouders die ik kan koesteren. Ik heb nieuwe kansen gekregen van mijn ouders.
Eigenlijk heb ik toch alles om gelukkig te zijn. Wat wil een mens nog meer? Waarom laat ik me zo ongelukkig maken door 1 droom die ik niet kan bereiken?
En alweer kom ik zagen... Alweer kom ik jullie vertellen dat ik me eigenlijk niet zo geweldig voel. Dat ik me triest voel. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan't falen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik lelijk ben, dat mensen een afkeer van me zouden moeten hebben enz. Het is niet tof om erover te blijven zagen hé. Nog minder tof om het te moeten voelen en 's nachts wakker te liggen van het gepieker. Piekeren omdat iedereen me complimentjes geeft en ik die natuurlijk niet wil/kan geloven. Waarom kan ik niet gewoon even geloven wat andere zeggen? Waarom durf ik hun mening niet te geloven? Waarom kan ik niet blij zijn met mezelf en in mezelf geloven? Maar natuurlijk hebben jullie daar ook geen antwoord op.
Het is gewoon zo vreselijk vervelend. Het is geen leven meer. Ik kwets niet alleen mezelf, maar ook mijn omgeving. Ik neem afstand om mezelf te beschermen, maar dat begrijpen ze niet. En het is ook moeilijk om te begrijpen...
Ik ben boos op mezelf. Hoewel ik zo goed en zo kwaad mogelijk probeer om niet terug te vallen, lijkt het me steeds minder en minder te lukken. Het komt allemaal zo onschuldig. Maar uiteindelijk is dat wel de stap naar het weer totaal verkeerd gaan. Maandag naar een feest geweest en beginnen drinken, en uiteindelijk niet meer kunnen stoppen en dus weer compleet zat. Ook weer aan de drugs gezeten en ik voelde me toch zo gelukkig en goed, niets of niemand kon mijn nog kwetsen. Met als gevolg dat ik me nu al 2dagen terug ongelukkig voel en echt drang heb om me weer zat te drinken/drugs te pakken, zodat ik weer "gelukkig" ben. Ik walg van mezelf! Want drank en drugs zijn zo laag. Het zijn illusies van geluk. Ik moet de drang weerstaan! En dan mijn insuline, gisterenavond ALWEER! mijn basis vergeten te spuiten. Deze keer heb ik het pas bij het opstaan gemerkt. Ik ben kwaad op mezelf. Maar echt kwaad. Ok het kan iedereen al eens overkomen, maar de laatste tijd gebeurt het me toch vaker. Mijn waarden trekken op niks, en als ik mijn dokter was, gaf ik me mijn pomp niet terug. Het is niet meer serieus. Hoewel ik het niet per opzet doe. Toch is het behoorlijk deprimerend om te zien dat het allemaal niks uitmaakt. Eigenlijk heb ik zin om er mij niks meer van aan te trekken. kheb het gevoel dat ik val op de eindstreep. Maar ik heb me voorgenomen om echt nooit meer met mijn insuline te knoeien om af te vallen. De laatste dagen valt dit voornemen me toch wel zwaar, maar vooral omdat het precies niet uitmaakt wat ik eraan doe. Dan is er nog mijn gewicht en eten/niet eten, pillen... Dat is echt een ramp. Zo vaak mogelijk sla ik het over, of braak ik het weer uit. Ook probeer ik lekker veel te bewegen. Vandaag ben ik echter weer een stap te ver gegaan. Het is eigenlijk begonnen met te gaan fietsen om mijn suiker weer omlaag te krijgen. Ben het kruidvat binnengestapt en daar een beetje aan't rondkijken, naar alles. Maar natuurlijk had ik het dieetpillen rek moeten overslaan, maar dat deed ik niet, en nu ben ik thuis gekomen met weer verschillende dieetpilletjes. Ik wou ook nog laxeermiddel gaan halen, maar ik heb mezelf zowat op mijn fiets naar huis gedwongen. Het zit weer hoog. En ik val weer af, weer behoorlijk veel op korte tijd. Maar het is nooit genoeg. Nu voel ik me behoorlijk mislukt omdat ik me niet gelukkig kan voelen zonder al die slechte dingen. Omdat ik niet gelukkig kan zijn met alles wat ik wel heb. Het verdriet zit hoog, de pijn is bijna ondraaglijk. al 2dagen wil ik weer een sp doen. Maar kheb allerlei dingen geprobeerd om niet toe te geven. Het helpt niet, het gedacht blijft in me op komen, dus heb ik naar Kortenberg gebeld om hulp te vragen. Maar het enige wat ze zeggen is: probeer wat te slapen(twas kwart na 8!!!!) Veel heeft het dus niet geholpen. Waarom bel ik nog? Och het zal wel overgaan zeker?
Gisteren had ik een date met D., je weet wel, de gast vanop de bbq die me mee uit eten had gevraagd, maar waar ik eerst niet op ben ingegaan. Ondertussen had ik hem wel al een paar keer terug gezien, en we waren bijna dagelijks aan't mailen. Vrijdag kwam terug de vraag om eens af te spreken en dus hadden we gisteren afgesproken. Het was een hele toffe dag, echt waar! Hij was heel vriendelijk en lief, we hebben veel kunen praten en genieten van de natuur/simpele dingen. 's avonds zijn we dan nog met die vriendin van de bbq wat gaan drinken. Over het algemeen voelde ik me wel heel gelukkig en goed. Toch, was het niet allemaal zo heel tof, in de zin van dat hij me constant complimentjes gaf, en ik me daar nie zo goe bij voelde. Meende hij nu echt wat hij allemaal zei? Of is dat gewoon een ordinaire versiertruc van hem? Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik doe het toch, zonder dat ik het wil. Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan. Ik voelde me daarstraks zo gelukkig dat ik zelfs zin kreeg om te gaan shoppen. Terwijl ik altijd een hekel heb aan shoppen, ik kan de confrontatie niet aan. Anyway, ik ben serieus gaan shoppen! Heel de voormiddag, 6truitjes, 2topjes en een 1paar nieuwe schoenen is mijn buit vandaag geweest. En zo verliefd/dol ik daarstraks op mijn buit was, zo verafschuw ik het nu. Ik vind ze niet lelijk, maar ik heb het gevoel dat ik er weer een olifant in lijk. Ik durf het precies zelfs niet meer aan te doen, zelfs niet om mijn ongelijk aan mezelf te tonen. Ken je dat? Och ik haat die moodswings hé. Daarstraks zat ik nog op een hoge roze berg, nu zit ik de diepste put. Maar waar komen die nu toch steeds vandaan? Wat maakt me nu zo ongelukkig? Die angst? Het gepieker? Ik snap gewoon niet wat iemand nu leuk aan me zou vinden.
Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. 
Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... 
Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh. 
Helaas nog niet deze week, maar eerder tegen het einde van de maand. In elk geval sta ik terug op de lijst. De vertegenwoordiger van de pompen die wij nu gaan krijgen is op verlof, maar zodra hij terug is worden er een aantal datums vastgelegt waarop alle pompers uit onze conventie kunnen kiezen om samen de nieuwe pomp te leren kennen en de hunne mee naar huis te nemen. Het wordt dus nog even geduldig afwachten, maar hé, het gedacht dat ik er snel weer eentje zal hebben maakt het allemaal wel wat dragelijk.
Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga!
)En het is er altijd wel lachen. 
