Morgen is het de dag waarop beslist word of ik nu terug een pomp krijg of gedoemd blijf om te spuiten. Het maakt me gek. De zenuwen gieren door mijn lijf. Tijd kruipt voorbij, ik kan niet slapen, ... Ik wil er niet aan denken, maar op de een of andere manier zit ik er wel constant aan te denken. Ik ben zo bang, bang dat ik geen pomp meer krijg, of nog een hele tijd moet wachten. En ik heb wel een reden om bang te zijn want mijn waarden zijn alles behalve prachtig. Zou het toch de stress zijn? Of ben ik zo slecht bezig? Ik wil er zelfs niet meer over denken wat het zou kunnen zijn. Ze zijn slecht, punt, over en uit. Het rare vind ik zelf is dat, toen ik mijn waarden netjes wou hebben enkel en alleen om mijn pomp terug te krijgen en dan weer te gaan knoeien, ze dus prachtig waren. Nu ik wel nog een pomp wil, maar niet meer om te knoeien, maar om mezelf beter en makkelijker te regelen, nja nu zijn waarden afschuwlijk. Voor mezelf heb ik gefaald. Ik zou bewijzen dat ik zeker 6mnd goede waarden zou hebben, en dat heb ik niet. Goh nu zit ik hier alweer te huilen achter mijn computer. Bang dat ik geen pomp krijg, teleurgesteld in mezelf, en doodsbang voor morgen. Want als ik geen pomp meer krijg stort mijn hele wereld in. Hoe stom het ook mag klinken. Maar ik wil echt niet verder met spuiten. No way. Ik hoop dat je me toch een klein beetje begrijpt?
Vandaag mijn laatste consultatie bij de assistent psychiater die me het afgelopen jaar heeft opgevolgd. Eindelijk ben ik van hem af. Niet dat het zo'n slechte psychiater is, voor andere toch, maar voor mij was hij een hel. Ok ik ben geen gemakkelijke prater, maar het ontmoedigde me nog meer dat telkens ik een poging nam om toch te proberen te verwoorden wat er door me heen gaat, dan begon hij over iets totaal anders, of nam hij me niet serieus. Vandaag helaas ook. Ik vertelde hem dat ik al een hele week rondloop met sp-gedachten die nu toch extreem hoog zitten, en hij begint over iets totaal anders. Hij begrijpt totaal niet wat door me heen gaat en het is toch belangrijk dat je daar toch zeker al niet naast de kwestie zit. Nee vandaag was een heel ontgoochelende dag. Niet alleen die psychiater die nie wou luisteren, maar ook het feit dat ik een eerste familiegesprek zou hebben(dat de eerste keer altijd alleen met mij is), maar waar de psychologe bij aankomst zei dat ze me niet ging opvolgen vermits ik al op postkuur zit, en me dus een lijst gaf met mogelijke psychologen die, die gesprekken wel zouden willen doen. Het maakt me kwaad dat ze al van bij mijn eerste opname zeiden dat ze die gesprekken zouden starten en dit pas doen wanneer ik vertrek, om dan te zeggen dat ze me die gesprekken niet kunnen aanbieden daar ik al in postkuur zit En dan niemand van de professionele hulp die me serieus nam. Misschien maar goed dat ik ook nog naar D. ging, want het was anders niet goed gekomen. En ook al voel ik me nog steeds niet ok, het zit tenminste toch al niet meer zo hoog... En nu afwachten of de vervanger van de assistent psychiater beter is...
Als ik erbij nadenk dan heb ik eigenlijk alles om gelukkig te zijn. Ik heb heel veel vrienden die achter me staan, die klaarstaan op de momenten dat ik ze nodig hebben. Die me ondanks vele stommiteiten niet hebben laten vallen. Echte vrienden, ik kan met trots zeggen dat ik er veel heb! Bovendien heb ik een vriend die me graag ziet zoals ik ben. Hij veroordeelt me niet om wat ik in't verleden heb gedaan. Hij neemt me zoals ik ben. Ik heb een leuke job, met hele toffe bazen, super lieve collega's. Het is er altijd wel lachen en ze staan steeds klaar als er een probleem is. Fouten maken mag, je bent toch ook maar een mens?! Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga! Ik heb toffe hobby's. Ze zien me er steeds graag komen(of ze kunnen goed acteren )En het is er altijd wel lachen. Ik heb familie. De band met mijn broers en zussen is speciaal. Ook al komen we niet altijd even goed overeen, we geven om elkaar en dat is wat telt. Ook mijn ouders ben ik dankbaar, ondanks dat ze niet altijd het beste doen, weet ik wel dat ze dat proberen. Steeds vaker proberen ze te laten zien dat ze van me houden. Ik heb momenten met mijn ouders die ik kan koesteren. Ik heb nieuwe kansen gekregen van mijn ouders.
Eigenlijk heb ik toch alles om gelukkig te zijn. Wat wil een mens nog meer? Waarom laat ik me zo ongelukkig maken door 1 droom die ik niet kan bereiken?
En alweer kom ik zagen... Alweer kom ik jullie vertellen dat ik me eigenlijk niet zo geweldig voel. Dat ik me triest voel. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan't falen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik lelijk ben, dat mensen een afkeer van me zouden moeten hebben enz. Het is niet tof om erover te blijven zagen hé. Nog minder tof om het te moeten voelen en 's nachts wakker te liggen van het gepieker. Piekeren omdat iedereen me complimentjes geeft en ik die natuurlijk niet wil/kan geloven. Waarom kan ik niet gewoon even geloven wat andere zeggen? Waarom durf ik hun mening niet te geloven? Waarom kan ik niet blij zijn met mezelf en in mezelf geloven? Maar natuurlijk hebben jullie daar ook geen antwoord op.
Het is gewoon zo vreselijk vervelend. Het is geen leven meer. Ik kwets niet alleen mezelf, maar ook mijn omgeving. Ik neem afstand om mezelf te beschermen, maar dat begrijpen ze niet. En het is ook moeilijk om te begrijpen...
Ik ben boos op mezelf. Hoewel ik zo goed en zo kwaad mogelijk probeer om niet terug te vallen, lijkt het me steeds minder en minder te lukken. Het komt allemaal zo onschuldig. Maar uiteindelijk is dat wel de stap naar het weer totaal verkeerd gaan. Maandag naar een feest geweest en beginnen drinken, en uiteindelijk niet meer kunnen stoppen en dus weer compleet zat. Ook weer aan de drugs gezeten en ik voelde me toch zo gelukkig en goed, niets of niemand kon mijn nog kwetsen. Met als gevolg dat ik me nu al 2dagen terug ongelukkig voel en echt drang heb om me weer zat te drinken/drugs te pakken, zodat ik weer "gelukkig" ben. Ik walg van mezelf! Want drank en drugs zijn zo laag. Het zijn illusies van geluk. Ik moet de drang weerstaan! En dan mijn insuline, gisterenavond ALWEER! mijn basis vergeten te spuiten. Deze keer heb ik het pas bij het opstaan gemerkt. Ik ben kwaad op mezelf. Maar echt kwaad. Ok het kan iedereen al eens overkomen, maar de laatste tijd gebeurt het me toch vaker. Mijn waarden trekken op niks, en als ik mijn dokter was, gaf ik me mijn pomp niet terug. Het is niet meer serieus. Hoewel ik het niet per opzet doe. Toch is het behoorlijk deprimerend om te zien dat het allemaal niks uitmaakt. Eigenlijk heb ik zin om er mij niks meer van aan te trekken. kheb het gevoel dat ik val op de eindstreep. Maar ik heb me voorgenomen om echt nooit meer met mijn insuline te knoeien om af te vallen. De laatste dagen valt dit voornemen me toch wel zwaar, maar vooral omdat het precies niet uitmaakt wat ik eraan doe. Dan is er nog mijn gewicht en eten/niet eten, pillen... Dat is echt een ramp. Zo vaak mogelijk sla ik het over, of braak ik het weer uit. Ook probeer ik lekker veel te bewegen. Vandaag ben ik echter weer een stap te ver gegaan. Het is eigenlijk begonnen met te gaan fietsen om mijn suiker weer omlaag te krijgen. Ben het kruidvat binnengestapt en daar een beetje aan't rondkijken, naar alles. Maar natuurlijk had ik het dieetpillen rek moeten overslaan, maar dat deed ik niet, en nu ben ik thuis gekomen met weer verschillende dieetpilletjes. Ik wou ook nog laxeermiddel gaan halen, maar ik heb mezelf zowat op mijn fiets naar huis gedwongen. Het zit weer hoog. En ik val weer af, weer behoorlijk veel op korte tijd. Maar het is nooit genoeg. Nu voel ik me behoorlijk mislukt omdat ik me niet gelukkig kan voelen zonder al die slechte dingen. Omdat ik niet gelukkig kan zijn met alles wat ik wel heb. Het verdriet zit hoog, de pijn is bijna ondraaglijk. al 2dagen wil ik weer een sp doen. Maar kheb allerlei dingen geprobeerd om niet toe te geven. Het helpt niet, het gedacht blijft in me op komen, dus heb ik naar Kortenberg gebeld om hulp te vragen. Maar het enige wat ze zeggen is: probeer wat te slapen(twas kwart na 8!!!!) Veel heeft het dus niet geholpen. Waarom bel ik nog? Och het zal wel overgaan zeker?
Gisteren had ik een date met D., je weet wel, de gast vanop de bbq die me mee uit eten had gevraagd, maar waar ik eerst niet op ben ingegaan. Ondertussen had ik hem wel al een paar keer terug gezien, en we waren bijna dagelijks aan't mailen. Vrijdag kwam terug de vraag om eens af te spreken en dus hadden we gisteren afgesproken. Het was een hele toffe dag, echt waar! Hij was heel vriendelijk en lief, we hebben veel kunen praten en genieten van de natuur/simpele dingen. 's avonds zijn we dan nog met die vriendin van de bbq wat gaan drinken. Over het algemeen voelde ik me wel heel gelukkig en goed. Toch, was het niet allemaal zo heel tof, in de zin van dat hij me constant complimentjes gaf, en ik me daar nie zo goe bij voelde. Meende hij nu echt wat hij allemaal zei? Of is dat gewoon een ordinaire versiertruc van hem? Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik doe het toch, zonder dat ik het wil. Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan. Ik voelde me daarstraks zo gelukkig dat ik zelfs zin kreeg om te gaan shoppen. Terwijl ik altijd een hekel heb aan shoppen, ik kan de confrontatie niet aan. Anyway, ik ben serieus gaan shoppen! Heel de voormiddag, 6truitjes, 2topjes en een 1paar nieuwe schoenen is mijn buit vandaag geweest. En zo verliefd/dol ik daarstraks op mijn buit was, zo verafschuw ik het nu. Ik vind ze niet lelijk, maar ik heb het gevoel dat ik er weer een olifant in lijk. Ik durf het precies zelfs niet meer aan te doen, zelfs niet om mijn ongelijk aan mezelf te tonen. Ken je dat? Och ik haat die moodswings hé. Daarstraks zat ik nog op een hoge roze berg, nu zit ik de diepste put. Maar waar komen die nu toch steeds vandaan? Wat maakt me nu zo ongelukkig? Die angst? Het gepieker? Ik snap gewoon niet wat iemand nu leuk aan me zou vinden.
Vanavond vroeg mijn mama me wat ik nu weer doe dat ik zoveel ben afgevallen de laatste tijd. "Niks, ik sport meer nu dat ik werk. Maar verder doe ik niets." Och Liegebeest dat ik ben! Ik weet deksels goed, en ik denk mijn mama ook wel, dat dat niet alles is. Allereerst moet alles wat ik eet eruit. Verder sla ik bij elke mogelijkheid de maaltijd over. Als ik werk bv eet ik enkel 's morgens. Andere dagen probeer ik zoveel mogelijk op momenten af te spreken dat het etenstijd is. Zodat ik thuis kan zeggen dat ik ginder eet en omgekeerd. Bovendien doe ik nu ook meer aan sport, zeker als ik werk, dan moet ik elke dag een dik uur fietsen. En dan is er mijn suiker die de laatste tijd weer behoorlijk hoog staat. Niet dat ik mijn spuiten oversla, zelfs als ik niets eet geef ik een kleine dosis insuline. Ik weet niet waarom hij nu zo slecht is. Het frustreerd me wel en het maakt me bang. Bang omdat ik vrees dat ik nu mijn pomp niet terug ga krijgen. Terwijl ik ECHT niet te hoog sta om af te vallen! Ik ben niet vanplan om nog af te vallen door mijn insuline te skippen of drastisch te verminderen. Die hel wil ik niet meer overnieuw doormaken. Want uiteindelijk maakt het toch geen verschil. Na een 2tal weken lig je toch weer op spoed met infusen en dan herwin je de meeste kilo's toch. Mijn mama is bezorgd en ik weet niet of ik het "ik sport meer" excuse nog lang ga kunnen gebruiken. Ze ziet het trouwens toch ook wel. Mijn kleren hangen losjes om mijn lijf, mijn bloeddruk blijft maar zakken. Ik ben humeurig, slap, vaak ook bleekjes. Ik zei dat mijn gewicht hetzelfde is gebleven en dat stelde haar precies wel wat geruster. Maar mijn gewicht is op een dikke week een 3tal kilo afgenomen. Het ergste is dat ik weet dat het niet goed is wat ik bezig ben. Maar het blijft sterker dan mezelf. Bovendien zit het enorm hoog als ik bv foto's van mezelf zie, of commentaar op mijn uiterlijk krijg(ook positieve hoor). Het maakt me overstuur. Het maakt me wanhopig en boos. In de war ook wel. Want mensen zeggen dan: A. je staat zo goed op die foto, of die foto is prachtig, je straalt enz. Maar wat zie ik? Een vieze dikke lelijke persoon. En dan vraag ik me af, zeggen ze dat nu omdat ze weten dat ik zo slecht in mijn vel zit of menen ze dat nu echt? En dan begin ik te piekeren, terug naar die foto's te kijken, enz. Eigenlijk is het al een tijdje aan de gang, misschien niet zo erg, maar het word wel steeds erger. In Kortenberg willen ze het niet horen. De psychiater zegt alleen maar: A. dat wil ik niet horen, of dat heb ik niet gehoord. De verpleging zegt: tja misschien moet je gewoon accepteren dat je heel je leven met het eten zult knoeien... Ik moet dringend een andere psychiater zoeken want deze vind ik echt niet goed. Het heeft nooit tussen ons geklikt. Onze eerste conflict was al op de eerste afdeling waar ik zat. Dacht ik eindelijk van hem af te zijn, bleek hij dezelfde dag als mij van afdeling te wisselen en natuurlijk naar de afdeling waar ik naartoe ging. Ook op mijn laatste afdeling was hij de psychiater van dienst, hij deed dus beide afdelingen. Vaak heb ik met hem in conflict gelegen. Maar het gevoel van "haat" is wederzijds. Hij werkt me elke keer zo vlug mogelijk buiten. Misschien ligt dat ook aan mij, misschien heb ik hem te vaak op zijn fouten gewezen. En nu ik dus in postkuur naar hem toe moet, nu wilt hij alleen maar horen dat het goed gaat. Onze gesprekken gaan meer over het weer, dan over waar ik mee worstel. Mijn ei raak ik bij hem dus niet kwijt. En als ik dan toch een poging doe, dan zegt hij dus zulke dingen. Ik zou eigenlijk de psychiater die me in mijn time out periode heeft opgevangen moeten opbellen om te vragen of zij me niet wilt opvolgen. Met haar kon ik echt goed praten. Zij is in een maand meer te weten gekomen over wat er in me speelt en hoe het echt gaat, dan dat hij in dat jaar is te weten gekomen. Maar om een of andere reden wil ik niet bellen. Ik weet dat ik mezelf blaasjes wijsmaak door te denken dat ik het zonder wel aan ga kunnen, want dat is niet zo. Het gaat gewoon weer de verkeerde richting uit en ik heb dringend iemand nodig die dat correct opvangt en er wel oor naar heeft. Misschien morgen toch eens bellen, voor het weer te laat is.
Ik vraag me af hoelang ik dit nog volhoud. Voor de 2de dag ben ik enorm duizelig en slap. Mijn bloeddruk was nog maar 8/4. Ik ben uitgeput, maar ik sleep mezelf verder, bang om me ergens rustig neer te zetten want dan val ik in slaap. Ik wil slapen maar ik verplicht mezelf ertoe om te bewegen. Ik leef bijna constant in een hypo(wat wel goed is voor mijn hba1c) omdat ik niet kan accepteren/verdragen dat ik daarvoor toch moet eten. Ik kan eigenlijk gewoon totaal geen eten meer in mijn buik verdragen. Alles wat ik eet maakt me misselijk en zorgt ervoor dat ik moet overgeven. Misschien zit het in mijn hoofd, of misschien heb ik het mezelf zo wel aangeleerd, maar ik geef toe dat het ook wel heel vervelend is. Maar dat is de prijs voor de liefde van de weegschaal. Of voor de controle. Maar hoelang ga ik het volhouden voor ik er weer kopje onder aan ga? Morgen moet ik gaan soliciteren. Maar ik zie er tegenop. Bang om niet aangenomen te worden. Bang om dingen te moeten gaan uitleggen die ik niet kan uitleggen en ook wel bang omdat het me alleen maar zal helpen in mijn afvalstrijd. Misschien dat je het niet begrijpt, maar als ik er zou worden aangenomen, zal ik elke keer een 40tal min moeten fietsen om er te geraken, nadien natuurlijk dezelfde tijd terug. Elke keer als ik een jobke had gebruikte ik dat om mijn maaltijden te skippen, "te druk aan't werken". En ik werk dan ook hoor, maar ook weer te. Het moet gewoon perfect, ik moet hard werken, ik mag niet, ik moet. En nu gaan er waarschijnlijk mensen zeggen: ja maar Anniek, doe het nu dan eens anders. Gebruik het niet als een manier om af te vallen, enz. Maar ook al probeer ik dat niet te doen, onbewust doe ik het toch. Als het één keer per toeval iets gebeurt wat in mijn afvalstrijd een voordeel oplevert dan is heel de bal weer aan't rollen. Maar ik moet me er niet zo over opwinden zeker? Als ik morgen maar niet inslaap val tijdens het gesprek...
Kan ik nog goed doen? Ik weet het niet. Ik heb zo de indruk van niet, terwijl ik juist moet geloven van wel. Het maakt me triest dat mijn vrienden het gevoel hebben dat ik ze in de steek laat of geen tijd voor ze heb, terwijl ik juist mijn uiterste best doe om toch elk van hen te zien. Gisteren werd mijn vriendin heel boos op me omdat ik weer niet met haar wou afspreken. De week ervoor was het me immers ook niet gelukt daar ik net terug was van Kortenberg en dan het weekend in Leuven heb doorgebracht. Maar gisteren dacht ik eindelijk een rustmoment voor mezelf te hebben want ik ben doodop. Dus toen ik haar gewoon antwoorde, op haar vraag of ik met haar op stap wou, neen sorry, werd ze gewoon razend. Ik had geen tijd meer voor haar en als ik haar niet meer wou zien dan moest ik het maar gewoon zeggen ipv altijd een smoesje te verzinnen... Ik wist gewoon niet wat ik hoorde! Eigenlijk vond ik het zelfs onredelijk want 2wkn geleden had ik nog met haar afgesproken en ik had nog gevraagt of ze nu zondag iets wou gaan doen, maar dan kon zij niet. In ieder geval voel(de) ik me heel slecht. Misschien heb ik haar inderdaad het gevoel gegeven dat ik er niet meer voor haar was. Maar dat was niet de bedoeling! Ik heb gewoon niet zoveel tijd. Klinkt misschien raar, maar je moet je voorstellen, na een jaar Kortenberg wilt IEDEREEN je plots weer een keer zien. Ik heb afgelopen week niet eens echt 5min voor mezelf gehad! Ik heb amper geslapen en amper gegeten,wat ik eigenlijk nog niet zo erg vind. Dus heb ik gisteren toch maar met haar afgesproken zodat we het konden uitpraten. Dan zijn er nog mijn ouders. Die vinden het niet zo leuk dat ik enkel thuis ben om te slapen en te eten. Soms denk ik zelfs willen dat ik gwn constant thuis ben. Dan zullen ze controle hebben zeker? In ieder geval, vandaag wou ik ook goed doen voor mijn ouders, want dat ze slecht gezind zijn daar kan je van op uit. De sfeer is moordend. Dus vanmorgen heb ik de was gedaan, de afwas, het huis gekuist. In de hoop dat, dat mijn moeder wat zou opfleuren. Helaas doel mislukt. Mama is en blijft slecht gezind. Ik weet wel dat het door mijn vader komt die weer het geld langs alle ramen uitsmijt terwijl wij elke Euro 4 keer moeten omdraaien. En doordat hij niet doet wat hij zegt dat hij gaat doen vb: brood halen,... Maar het is niet leuk voor mij om thuis te zijn bij ouders die op ontploffen staan. Een moeder die constant loopt te mokken en te mopperen. Die steeds kort en kwaad reageert. En je het gevoel geeft dat ze kwaad op je is. En dan een vader die elk moment kan uitvliegen en beginnen roepen, tieren, schelden en straffen. Het liefst zou ik me nu willen verstoppen in de kast. Doen ofdat ik er niet ben. Helaas gaat dat niet. Vandaag heb ik dan nog maar eens afgesproken met J. Ze was met haar zus, in het vakantiepark een straat verderop, een dagje komen vertoeven en ze vroeg of ik niet even wou afkomen. Dus goed, ik veel moeite gedaan om met haar te kunnen afspreken, doet ze weeral heel afstandelijk. Ik vraag me af waarom ze nu zo doet? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik ben er toch steeds voor haar, en ik doe echt mijn best om met haar te kunnen afspreken! Want J. heeft het breed thuis en weet niet hoe het is om dat niet te hebben. Elke keer moet ik haar erop wijze dat ik maar een heel klein budget vergeleken met het hare en dat ik liever in de minder dure zaken afspreek. Maar helaas heeft J. daar niet echt oren naar, hoewel een enkele keer wel. Soms vind ik haar echt wel egoïstisch!
Ondertussen ben ik alweer bijna een week thuis, en ondanks dat ik een enorme angst had om terug naar huis te keren, valt het nog vrij goed mee. Ok ik ben dan misschien niet zo veel thuis geweest, om niet te zeggen amper een dag, en dan had ik nog bezoek, maar toch, het lijkt vrij goed te lukken. Al heb ik nog wel heel vaak dat ik me enorm triest en verloren voel. Niet wetend wat mijn toekomst doelen zijn, niet weten of ik wel een haalbare toekomst heb. Of gewoon, omdat ik me gewoon niet goed voel. De onzekerheid en onwetendheid maakt me gewoon enorm bang. De toekomstplannen die ik had gemaakt klinken toch niet meer zo rooskleurig en dus ben ik weer aan't twijfelen geslagen. Misschien moet ik toch proberen voor dieetiste? Ik weet het niet zo goed. Maar in elk geval probeer ik me door elk moeilijk moment heen te slaan en dat lukt aardig. Of toch op een aantal vlakken, want mijn eten en mijn suiker willen niet echt mee. Maar ik denk dat het eigenlijk ook is omdat ik er niet de juiste moeite voor doe. Al doe ik mijn suiker niet express te hoog laten staan, of toch niet in't begin. Maar ik drijf mijn eenheden ook niet op. Toch was ik dat wel van plan hoor, maar sinds ik het effect van een te hoge suiker weer op de weegschaal zie, kan ik het niet over mijn hart krijgen om ze op te drijven. Het is al moeilijk genoeg om te blijven spuiten. Want helaas probeer ik er ook wel wat af te knijpen. Gelukkig kan ik het wel nog over mijn hart krijgen om zelfs als ik niet eet toch een bepaalde hoeveelheid in te spuiten en zeker als ik te hoog sta. Ook mijn eten gaat dus niet zoals het moet. Het is wel al erger geweest maar ja. Steeds vaker sla ik mijn maaltijden over, verzin ik een excuse of een manier om niet te hoeven eten. Ik denk dat ik in die week dat ik thuis ben toch al elke dag mijn middag of avond heb weten over te slaan. Soms beide. Wie maak ik eigenlijk wat wijs? Ik wil schrijven dat het eigenlijk allemaal nog wel meevalt, maar dat doet het niet. Ik moet stoppen met me dat wijs te maken! Verdorie! Bv gisteren was ik niet eens blij dat ik naar mijn vriendin kon gaan, maar enkel opgelucht omdat ik weer een maaltijd kon overslaan. Ik wou niet gaan wandelen omdat ik me verveelde, maar gewoon omdat ik meer kcal wil verbranden! Ik wil niet zumba doen omdat ik het fijn vind, ik wil zumba doen om steeds meer en meer te verbranden. Ik sta gewoon weer aan't begin van compleet verkeerd bezig zijn! Ik wil schrijven dat ik me ga proberen te herpakken, maar ondertussen ben ik weer aan't zoeken achter de snelste manier om af te vallen. Waarom doe ik dat eigenlijk? De mensen zeggen dat ik er goed uitzie de laatste tijd. Maar toch voel ik me niet zo. Ik ben bang dat ze een afkeer van me hebben. Ik zie elke ronding, elk stukje vet. Oh man ik schaam me. En dan is er D. Een jongen die ik dit weekend heb ontmoet en ik die ik zeker wel beter wil leren kennen. En hij mij blijkbaar ook, want hij stuurde me een mail met de vraag of we nog eens iets zouden afspreken, een uitstapje en dan een etentje ofzo. Ik heb niet terug gemaild. De woorden: een etentje schrokken me te veel af. Want wat als hij me te vet vind? En daarbij hij zal waarschijnlijk gaan lopen als ik vertel over mijn verleden, en als hij de dingen ziet die het verleden voor altijd op me heeft achtergelaten.
Ik voel me zo ambetant en ik weet niet goed waar het van komt. Ik ben bv razend omdat ik gisteren de laatste 10min van een film niet mocht kijken, of omdat ik vanmorgen al om 7u30 uit mijn bed moest terwijl ik heel de dag niets te doen heb. Ik ben razend omdat ik pas op zaterdag op ontslag mag en niet op vrijdag, terwijl die 24u mss niet het grote verschil maken. Misschien ben ik teleurgesteld? Teleurgesteld omdat ik het gevoel heb dat ik hier een jaar voor niks heb gezeten. Of omdat ik vind dat ze mij niet serieus nemen. Dat ze niets ondernemen om me te stoppen of hun genomen maatregelen een valse illusie zijn omdat ze tekort komen in hun werking. Misschien ben ik teleurgesteld omdat de dokter me elke keer gewoon terug naar de deur stuurt of omdat de verpleging weeral zei dat ze geen tijd voor me hadden. Misschien ben ik teleurgesteld omdat mijn maatje alweer terug in opname is na een suicidepoging. Ik ben kwaad omdat ze er niets aan doen. Ik ben wanhopig omdat ik terug thuis ga zijn en bang ben dat het ook bij mij direct fout gaat lopen en ik iedereen weer teleur ga stellen. Ik zou graag nog eens op gesprek bij de dokter gaan, maar aan de andere kant wil ik dat ook niet. Omdat ik toch weet dat hij me direct weer aan de deur gaat zetten en toch niet luistert naar wat ik probeer uit te leggen. Maar hoe moet je een chaos duidelijk uitleggen?
Afscheid nemen is nooit niet leuk. Je weet niet of je die persoon nog zal terug zien. Je weet niet hoe het haar zal vergaan, je hebt gedurende een bepaalde tijd zoveel met elkaar gedeeld en dan komt het moment dat jullie wegen zich splitsen. Maar afscheid nemen is nog altijd beter dan geen afscheid hebben kunnen nemen. Als het plots voor 1 van jullie stopt. G. R.I.P. Ook al kende we elkaar nog niet zolang en leerde we elkander kennen op een plaats waar mensen enkel naartoe vluchten als het leven een hel is, toch zal ik je altijd herinneren als die vrolijke sociale vrouw. Ik weet zelfs niet eens wat het laatste is wat ik tegen je heb gezegt. Ik heb je zelfs geen "goed weekend" meer gewenst. Ik ben vertrokken met het gedacht je gisteren weer te zien. Maar ik zal je nooit meer zien. Ik zal je nooit meer horen, je nooit meer ruiken en nooit meer tegen je kunnen zeggen:"goed weekend". Ik hoop dat je op een betere plek bent en dat je niet hebt afgezien. We zullen je missen G.
Vol hoop kleur ik m'n toekomst weer in, denkend:nu krijgt het leven weer zin. Maar kan ik dat wel aan? Zo alleen, mijn eigen gang gaan? Het verleden en de toekomst kennen geen verschil, want ik heb nog steeds m'n eigen zieke wil. Hoe het was, zal men vergeten, en nu kunnen ze het niet meer weten. In mij schuilt nog steeds hetzelfde verlangen, maar gaan ze me nu tijdig kunnen vangen? Of zal ik verder vallen in dat gat, waar ik nog niet zo lang geleden in zat?
Woensdag de beslissing genomen om toch verder te gaan met mijn studie. In Brugge dus. Wat heel concreet betekent dat ik in Brugge ga wonen. Een nieuwe toekomst starten in een nieuwe stad, aan de andere kant van't land. En toen kon mijn zoektocht beginnen naar een appartement/studio, wat ik vrij vlug gevonden heb. Dus nu heb ik een appartementje op't oog. Alleen nog toestemming krijgen van de sociaal werker. En hopen dat ze alles vlug in orde maakt. Het feit dat ik nu plannen heb voor mijn toekomst maakt dat de kans groot is dat ik volgende week toch op ontslag mag. Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen ... pff spannende dagen en ik hoop dat ik nu niet teleurgesteld ga worden...
Ik heb het gevoel dat vandaag mijn batterijen weer een groot deel zijn opgeladen. Eigenlijk was het een doodgewone dag, maar op een of andere manier heeft die me wel deugd gedaan. Papa was er niet vandaag en de sfeer die er in huis hing was een stuk kalmer en opgewekter. Ik heb me geen moment verveeld en het gevoel gehad dat ik nuttig bezig was. En misschien was het dat wat ik nodig had? Een beetje rust en het gevoel hebben toch iets te kunnen betekenen voor anderen. Ik denk dat het gesprekje van gisteren met mijn moeder, haar ook heeft doen beseffen/laten aanvoelen dat ik ook liefde nodig heb. Ik was in mijn knuffel element vandaag en blijkbaar niet alleen ik, maar ook mijn kleinste zusje Toch leek mijn gevoel van herwonnen liefde op een bepaald moment weer weg omdat ik tijdens de voorbereidingen voor de bbq me per ongeluk had gesneden aan een blik en dit genaaid moest worden. Ik kreeg bijna een inzinking omdat ik het weer verknald had. Ik wou me niet bezeren, maar het was toch gebeurd waardoor we een serieuze vertraging opliepen en ik weer een extra last was. Maar tegen mijn verwachtingen in maakte ze er geen drama van en reageerde ze precies zoals een moeder zou moeten reageren als haar kind gekwetst is. Mentaal ben ik weer wat opgeladen, maar op het moment ben ik fysiek een wrak. Dus kruip ik nu mijn beddeke in.
Gelukkig mocht ik vandaag op weekend vertrekken. Niet dat ik zo blij ben om thuis te zijn, maar ik weet dat ik thuis gewoon veel minder vlug iets zal proberen om mijn kleine zusje te beschermen. Want ik herken heel veel van mezelf in haar en het enige wat ik echt wil, is dat zij gelukkig zal zijn en een betere toekomst heeft dan ik. Ik heb haar altijd willen beschermen en ik ben blij dat m'n ouders het zo veel mogelijk van haar verborgen willlen houden als ik een suicidepoging ofzo heb gedaan. Nu liet m'n moeder me vandaag een brief lezen die m'n zusje aan haar had geschreven(M'n zusje schrijft elke avond een briefje naar mijn moeder). Hierin stond hoe zeer zij het beu was gepest te worden en dat ze het leven niet meer zag zitten. Ze zij er ook expliciet in dat ze een eind aan haar leven ging maken als niemand snel het pesten zou stoppen. Ik vind het straffe woorden voor een kind van nog geen 13. Het deed mijn hart breken. Want zoals ik al zei, ik herken mezelf hierin. Gelukkig heeft m'n moeder de hint begrepen en is ze ermee naar de dokter gestapt. Deze heeft dan een brief naar school geschreven die uiteindelijk toch actie heeft ondernomen. Thans hadden mijn ouders al 4keer de pesterijen gemeld, maar er werd gewoon niets ondernomen. Ook is mijn zusje al 2keer op gesprek naar het CLB gemoeten en staat nog een 3de gesprek gepland. En wat me misschien nog het meest geruststeld is dat ze ook een afspraak heeft bij het cggz(centrum geestelijke gezondheidszorg). Maar dat neemt niet weg dat ik dood ongerust ben in mijn "babyzusje". Ik wil niet dat ze zich zo voelt. Ik wou dat ze gelukkig zou zijn. Ik wou dat ik haar dat gevoel kon geven maar blijkbaar ben ik alleen maar het slechte voorbeeld. Ik wil niet dat ze hetzelfde pad bewandeld als dat ik heb gedaan. Ik wou dat het leven voor haar veel mooier en aangenamer was.
Het is bijna zover. Morgen moet afscheid nemen van het meisje waar ik nu een gans jaar elke dag vreugde en verdriet mee gedeeld heb. Het meisje waar ik samen zoveel dingen mee heb meegemaakt en die me steeds wel weer wist op te beuren of te redden. Het laatste jaar was jij mijn enige constante houvast. Jij begreep me, jij was er als ik je nodig had, en omgekeerd ook. Samen waren we een pracht duo. Maar nu is het tijd, tijd voor je om te gaan. En je gaat dat goed doen, dat geloof ik! Je gaat de wereld laten zien wat een pracht meid je bent! Maar meis ik ga je verschrikkelijk hard missen! Ik wil niet dat je gaat. Maar ik moet je laten gaan. Moppie, ik hoop dat ik je nog heel vaak ga zien en horen. Ik hoop dat je gelukkig gaat zijn en dat de toekomst veel beter is dan het verleden. Moppie het ga je goed. En ook al weet ik dat het goed gaat komen en dat ik je nog wel een keer ga zien, ik wil geen afscheid nemen. Maar ik begin het steeds meer en meer te beseffen dat je weggaat. Ik wou dat ik je nooit meer moest laten gaan, maar helaas gaat dat niet. Moppie dikke knuffel, ik mis je nu al
Ik zit er helemaal door en ik weet totaal niet wat me nog kan helpen. Als ik eerlijk ben: ik wil er zelfs niet meer voor vechten. Ik ben het beu. Al een jaar probeer ik nu al 101 dingen en steeds blijft dit gevoel terug komen. Kom ik dan zwak over, als ik zeg dat ik het niet meer wil proberen? Dat ik het wil opgeven? Dat iedereen het mag laten? Of kan je het begrijpen? Neen, waarschijnlijk kan je het niet begrijpen.
Gisteren zat het weer heel hoog, helaas, of juist goed op dat moment, had ik niks meer voorhanden om iets te ondernemen. Maar dat was buiten mij gerekend. Want via een smoes heb ik toestemming gekregen om even naar huis te reizen waar ik me natuurlijk weer kon bevoorraden. 'S avonds was ik wel weer gekalmeerd en is de boel dus in de kast beland. Maar vandaag kwam het weer op. Ik heb dan aan iemand toegegeven wat ik vanplan was en zij heeft me gesmeekt naar de psychiater te gaan. Ik heb haar graag, ze heeft hetzelfde meegemaakt en begrijpt als geen ander hoe ik me voel. Voor haar ben ik naar de psychiater gegaan en heb ik hem mijn plan verteld. Hij is meteen naar de verpleging gegaan die mijn insuline hebben afgenomen en me sindsdien ieder half uur bij hun willen zien. Ook mag ik niet meer naar buiten. Ik ben pissed en radeloos want ik wil dit niet. Ik wil de controle en die is me weer afgenomen. Al weet ik dat het voor mijn eigen "goed" is.
Ik weet niet meer wat ik wil. Soms wil ik hulp, soms wil ik enkel doodgaan. Ik wou dat iemand me kon laten zien dat het leven wel de moeite is.
Vandaag nog maar eens bij de psychiater geweest. Hij denkt erover om me weer op de gesloten afdeling te steken. Maar ik wil dit niet. Sterker nog: ik wil weg. Al besef ik dat het niet gaat gaan, zeker niet als ik weer terug naar huis ga. Ik wou dat ik al wist wat ik ging studeren en waar, dan kon ik naar een studio zoeken, dan was het tenminste realistisch om te denken dat ik achter 2wkn zou kunnen vertrekken. Maar pff ik heb nog geen studie, dus ook geen locatie dus ik kan nog steeds geen oplossing zoeken. En ik besef dat het allemaal niet op 1,2,3 geregeld is, dus dat ik nog wel een tijdje hier moet blijven, of lang thuis moet zitten. Op postkuur komen is geen optie want uiteindelijk ben ik dan nog 6/7 thuis. Even heb ik gedacht om dan naar een vriendin te gaan. Maar dat is geen optie, ik wil niet dat zij mij moeten onderhouden en ik heb geen inkomen dus ik kan voorlopig mezelf niet onderhouden. Bovendien kan ik daar toch moeilijk met heel mijn hebben en houden intrekken? Ook al is het maar voorlopig. Anyway, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om terug naar Anges te gaan. Morgen word het in team besloten. Ik hoop dat ze een beetje lief voor me zijn. Maar vandaag zal ik nog sterven van de zenuwen...
De laatste dagen vind ik geen rust. Ik ga laat slapen en val dan wel direct in slaap, maar een paar uur laten word ik wakker en kan ik niet meer slapen. Met als gevolg dat ik de rest van de tijd zit te piekeren. Ik ben niet moe, dat niet. Maar mentaal dood. Ik weet het allemaal niet meer. Alles is een grote chaos. Ik durf niks meer zeggen of denken. Want blijkbaar denk en herinner ik me alles toch verkeerd. Doe ik de dingen overdrijven, of echt wel heel verkeerd opvatten. En dan vraag ik me af, denk ik dan zo verkeerd? Vat ik alles dan zo verkeerd op? Misschien maximaliseer ik de dingen onbewust echt wel. In een van mijn psychiatrische verslagen staat dat ik de dingen nogal op de omgeving schrijf. Zou dat zo zijn? Ben ik echt zo? Ik was er anders zelf altijd al van overtuigd geweest dat alles mijn eigen fout was. Dat ik alles om de een of andere reden wel verdiend zou hebben. Maar blijkbaar vinden ze dat ik mezelf als foutloos zie. Of vat ik dat nu ook verkeerd op? Pff, ik weet het allemaal niet meer. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien overdrijf ik alles, en zie ik het allemaal verkeerd. Waarom is er nu niemand die me objectief kon zeggen hoe ik de dingen moet zien. Die me kon zeggen wanneer ik iets overdreef of verkeerd opvat. Waarom is er zo niemand? Omdat vliegen niet kunnen praten zeker? Vrienden kunnen het me ook niet zeggen hé. Want zij weten vooral wat ik vertel. En dat heb ik misschien al zodanig ingekleurd dat ze moeilijk een andere kleur kunnen zien. Wat moet ik nu doen? Wat als ik inderdaad alles te fel kleur waardoor ik de oorspronkelijke kleur niet meer kan zien? Misschien moet ik voortaan mijn mond maar houden. Misschien moet ik tja, ik weet het niet goed, de dingen niet meer opvatten? Maar hoe doe je dat? Kan dat eigenlijk wel? Maar ik kan de dingen toch niet steeds verkeerd blijven opvatten? Want dat zou betekenen dat heel mijn wereld verkeerd is. Ik wil geen verkeerde wereld. Ik wil duidelijkheid. Ik wil, uiteindelijk wil ik niks meer.
Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga!
)En het is er altijd wel lachen. 
...
