Hoewel ik het liever zou hebben over het nieuwe leven dat binnen een paar dagen gaat beginnen, over de toekomst die voor m'n deur staat enz. Ga ik het toch weer hebben over het oude afgezaagde onderwerp. Inderdaad, het gevecht met de kilo's en de gedachten daarover. M'n waarden zijn een warboel de laatste dagen, hoog, laag dan weer hoog enz. Er valt geen echte lijn in te trekken. Vandaag heb ik weeral moeten verhogen en dat brengt mijn basaal op net geen 30E/dag. Het frustreerd me enorm dat ik steeds maar moet verhogen en ondanks enkele hypo's nog steeds niet mag verlagen! Ik word zot van het getal op de weegschaal, ook al blijft het min of meer hetzelfde. Ik ben bang dat het zoals de vorige keer dat ik een pomp had, enorm de hoogte in gaat schieten. Toen is er iets van een 20kg bijgekomen. Ok daar is er nu nog steeds 10 vanaf, maar te bedenken dat ik pak 3j terug nog 10kg minder woog dan nu! Het liefst van al zou ik nog 20-30kg minder wegen dan nu. Al wil ik het niet meer afvallen met insuline, toch betrap ik mezelf erop dat ik toch mijn insuline per dag niet hoger dan een bepaalde hoeveelheid laat komen. Ok het basaal gaat dan wel omhoog, ik ga minder eten of sla de correcties over, om toch maar hetzelfde daggemiddelde te hebben. Hoe hard ik ook probeer, het laat me niet los. Het is erg om te zeggen, maar stiekem ben ik hartstikke jaloers op vrienden die het wel lukken om af te vallen, of die minder insuline nodig hebben, of die binnenkort een oplossing krijgen voor het probleem. Ik gun het ze, daar niet van, maar het maakt me ook jaloers.
Ik ben razend! razend op mijn ouders. De grootste fout die ik sinds kb heb gemaakt is toch besloten te hebben thuis te blijven wonen. Volgende week begint de school weer. Morgen moet ik mijn inschrijvingsgeld voor school betalen, mijn boeken halen,... Woensdag mag ik op mijn kot. Omdat ik mijn ouders het nie wou aandoen om 2 keer naar leuven te rijden heb ik aan D. gevraagt of ik dinsdag mijn spullen bij hem mag zetten en dat wij dan woensdag alles naar mijn kot zouden brengen. Het was allemaal geregeld. Tot gisteren, mijn ouders hebben mn kot nog niet betaald, dat eig wel al gebeurt moest zijn, dus ik vrees ervoor dat ik niet in mijn kot kan. En nu wil mijn ma ook niet tot Leuven rijden, wrm moet ze mee? Ze kan trouwens niet want papa heeft de auto nodig voor naar de tandarts te gaan(heeft hij vorige week besloten) dat hij gvd met de brommer gaat!!!! Al 2mnd geleden heb ik hun gezegt dat ze morgen niets moeten plannen want dat we dan mijn school inorde moeten maken. Nee trekt uwe plan A.!! gvd, dat ze hun verantwoordelijkheid ne keer pakken ja! Ik ben het beu om steeds aan mijn lot overgelaten te worden. Ga maar alleen naar u school, schrijf u maar alleen in, zoek maar alleen achter een kot, ga maar alleen kijken. Maar wel steeds commentaar geven en moeilijk doen! Ik ben ze KOTSBEU!!!!
amaai amaai stressen. Stressen omdat ik nog steeds geen kot heb en ook het zoeken niet lukt, zeker nu ik op krukken loop. Bovendien krijg ik weinig support of feedback van mijn ouders. Wat mag het kosten enz? Nee doe het maar allemaal zelf. Ik ben het beu. Ik loop op krukken en ik moet toch zelf maar zien dat ik overal en aan alles raak. Bovendien moet ik steeds andere mensen lastig vallen omdat zij hun verantwoordelijkheid niet opnemen. Ik ben het trouwens beu om steeds pispaal te moeten zijn. Is D. gefrustreerd, moet hij iets tegen zijn zin doen of krijgt hij niet wat hij wil, dan begint hij dat af te werken op mij. Door me af te blaffen of verwijten te maken of gewoon dingen te doen die me verschrikkelijk veel angst aanjagen. Bovendien loop ik dan nog dagen rond met een schuldgevoel, want het stemmetje in mijn hoofd zegt dat het allemaal mijn schuld is. Soms denk ik dat het beter is dat ik bij hem weg ga. Maar dan denk ik weer, tja je moet vechten voor je relatie hé. Maar kan ik dat nog. Kan ik blijven vechten als ik steeds weer moet vechten tegen andere dingen? Kan ik voor onze relatie blijven vechten als hij me steeds weer opzadeld met het slechte gevoel en me steeds weer onhoudbare AM en ZM drang geeft?
Ik heb weer even een stomme dip. Ofja dip, wanhoop laten we het zo maar noemen. Ik voel me weer super super dik. Gisteren stonden mijn suikerwaarden eindelijk heel de dag goed, wel dat heb ik vandaag dan weer mogen bekopen met 1,2kg extra op de weeg. Het frustreert me. Zeker als ik dan bedenk dat ik gisteren echt niet veel of vettig heb gegeten. ('s morgens een yoghurtje, 10u een koekje voor de hypo, 13u:3kroketjes, 1stukje vlees en heel veel groenten, tussendoor niets meer en 's avonds 2boterhammen 1tje met kaas, eentje met worst.) Ik dacht dat dit normaal was, niet te veel. Maar als ik dan vandaag de weegschaal zie, dan vrees ik toch dat ik ergens een inschattingsfout heb gemaakt. Hoewel, ergens diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik dat niet heb. Nu zou ik 101 dingen willen doen om terug gewicht te verliezen. Mijn brain draait weer overuren om een manier uit te vinden om zo snel mogelijk zo veel mogelijk af te vallen. Morgen ga ik een week op "vakantie". Ik blijf in eigen land hé, moet gewoon een week niet werken en breng die hele week dus door bij een vriendin en mijn vriend. Ik heb er zin in, en ook weer niet. Want daar zal het nog moeilijker worden om iets te doen om af te vallen. Dus ik vrees dat als ik volgende week terugkom en op de weegschaal ga staan ik zeker 15kg bij zal zijn gekomen. Al besef ik wel dat dat een heel wanhopig beeld is, dat het niet waar zal zijn, maar het voelt wel als waar aan, en ondanks dat ik het niet wil, ik neem het als waar aan. It scares me. Ik weet zelfs niet meer of ik nu wel nog een pomp wil, want dat zou betekenen beter waarden, meer gewicht...
Sorry dat ik dit niet eerder kon plaatsen. Gisteren heb ik direct na mijn consultatie tot laat moeten werken, vandaag moest ik weer vroeg uit om optijd aan de zee te zijn, en nu vind ik pas het eerste moment om het te komen vertellen.
Ik krijg dus terug een pompje Helaas nog niet deze week, maar eerder tegen het einde van de maand. In elk geval sta ik terug op de lijst. De vertegenwoordiger van de pompen die wij nu gaan krijgen is op verlof, maar zodra hij terug is worden er een aantal datums vastgelegt waarop alle pompers uit onze conventie kunnen kiezen om samen de nieuwe pomp te leren kennen en de hunne mee naar huis te nemen. Het wordt dus nog even geduldig afwachten, maar hé, het gedacht dat ik er snel weer eentje zal hebben maakt het allemaal wel wat dragelijk.
Ik was dus gisteren op consultatie geweest. Mijn waarden waren de laatste tijd echt slecht. Ik vreesde dus dat ik geen pomp meer zou krijgen. Mijn endo zei echter dat hij zich niet op getallen wou vastplakken, maar er vooral zeker van wou zijn dat ik het niet opnieuw ging misbruiken. Dat ben ik ook niet vanplan, maar het was wel moeilijk om hem daarvan te overtuigen(snap ik ook wel) In elk geval heeft hij mij dan toestemming gegeven voor terug op een pomp over te stappen, maar als ik het niet goed gebruik, maakt hij geen verlenging en dan kan ik hem volgend jaar wel weer inleveren. Ik heb meteen ook maar een beetje zitten eisen dat ik nu wel een kleurtje van een pomp mocht kiezen, en de kleur is opgeschreven, nu eens benieuwd of ik hem ga krijgen... Verder was hij precies niet zo enthousiast over mijn nieuwe studiekeuze. Hij is bang dat als ik alles van voeding weet, ik het ook weer ga "misbruiken" en dat is misschien ook wel zo, misschien ook niet. Uiteindelijk weet ik nu ook al heel veel van voeding af... Hij was wel enthousiast over het feit dat ik in Leuven ga studeren. Hij zegt: ik zit op dinsdag namiddag ook in Leuven, dus daar kan je me dan altijd bereiken,en hij kent de endo's daar ook...
Tot slot een kleine domper op mijn dag, mijn nieuw hba1c was: 9,6 Ik had wel een slechter hba1c verwacht, maar eerder een 9,2
Morgen is het de dag waarop beslist word of ik nu terug een pomp krijg of gedoemd blijf om te spuiten. Het maakt me gek. De zenuwen gieren door mijn lijf. Tijd kruipt voorbij, ik kan niet slapen, ... Ik wil er niet aan denken, maar op de een of andere manier zit ik er wel constant aan te denken. Ik ben zo bang, bang dat ik geen pomp meer krijg, of nog een hele tijd moet wachten. En ik heb wel een reden om bang te zijn want mijn waarden zijn alles behalve prachtig. Zou het toch de stress zijn? Of ben ik zo slecht bezig? Ik wil er zelfs niet meer over denken wat het zou kunnen zijn. Ze zijn slecht, punt, over en uit. Het rare vind ik zelf is dat, toen ik mijn waarden netjes wou hebben enkel en alleen om mijn pomp terug te krijgen en dan weer te gaan knoeien, ze dus prachtig waren. Nu ik wel nog een pomp wil, maar niet meer om te knoeien, maar om mezelf beter en makkelijker te regelen, nja nu zijn waarden afschuwlijk. Voor mezelf heb ik gefaald. Ik zou bewijzen dat ik zeker 6mnd goede waarden zou hebben, en dat heb ik niet. Goh nu zit ik hier alweer te huilen achter mijn computer. Bang dat ik geen pomp krijg, teleurgesteld in mezelf, en doodsbang voor morgen. Want als ik geen pomp meer krijg stort mijn hele wereld in. Hoe stom het ook mag klinken. Maar ik wil echt niet verder met spuiten. No way. Ik hoop dat je me toch een klein beetje begrijpt?
Vandaag mijn laatste consultatie bij de assistent psychiater die me het afgelopen jaar heeft opgevolgd. Eindelijk ben ik van hem af. Niet dat het zo'n slechte psychiater is, voor andere toch, maar voor mij was hij een hel. Ok ik ben geen gemakkelijke prater, maar het ontmoedigde me nog meer dat telkens ik een poging nam om toch te proberen te verwoorden wat er door me heen gaat, dan begon hij over iets totaal anders, of nam hij me niet serieus. Vandaag helaas ook. Ik vertelde hem dat ik al een hele week rondloop met sp-gedachten die nu toch extreem hoog zitten, en hij begint over iets totaal anders. Hij begrijpt totaal niet wat door me heen gaat en het is toch belangrijk dat je daar toch zeker al niet naast de kwestie zit. Nee vandaag was een heel ontgoochelende dag. Niet alleen die psychiater die nie wou luisteren, maar ook het feit dat ik een eerste familiegesprek zou hebben(dat de eerste keer altijd alleen met mij is), maar waar de psychologe bij aankomst zei dat ze me niet ging opvolgen vermits ik al op postkuur zit, en me dus een lijst gaf met mogelijke psychologen die, die gesprekken wel zouden willen doen. Het maakt me kwaad dat ze al van bij mijn eerste opname zeiden dat ze die gesprekken zouden starten en dit pas doen wanneer ik vertrek, om dan te zeggen dat ze me die gesprekken niet kunnen aanbieden daar ik al in postkuur zit En dan niemand van de professionele hulp die me serieus nam. Misschien maar goed dat ik ook nog naar D. ging, want het was anders niet goed gekomen. En ook al voel ik me nog steeds niet ok, het zit tenminste toch al niet meer zo hoog... En nu afwachten of de vervanger van de assistent psychiater beter is...
Als ik erbij nadenk dan heb ik eigenlijk alles om gelukkig te zijn. Ik heb heel veel vrienden die achter me staan, die klaarstaan op de momenten dat ik ze nodig hebben. Die me ondanks vele stommiteiten niet hebben laten vallen. Echte vrienden, ik kan met trots zeggen dat ik er veel heb! Bovendien heb ik een vriend die me graag ziet zoals ik ben. Hij veroordeelt me niet om wat ik in't verleden heb gedaan. Hij neemt me zoals ik ben. Ik heb een leuke job, met hele toffe bazen, super lieve collega's. Het is er altijd wel lachen en ze staan steeds klaar als er een probleem is. Fouten maken mag, je bent toch ook maar een mens?! Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga! Ik heb toffe hobby's. Ze zien me er steeds graag komen(of ze kunnen goed acteren )En het is er altijd wel lachen. Ik heb familie. De band met mijn broers en zussen is speciaal. Ook al komen we niet altijd even goed overeen, we geven om elkaar en dat is wat telt. Ook mijn ouders ben ik dankbaar, ondanks dat ze niet altijd het beste doen, weet ik wel dat ze dat proberen. Steeds vaker proberen ze te laten zien dat ze van me houden. Ik heb momenten met mijn ouders die ik kan koesteren. Ik heb nieuwe kansen gekregen van mijn ouders.
Eigenlijk heb ik toch alles om gelukkig te zijn. Wat wil een mens nog meer? Waarom laat ik me zo ongelukkig maken door 1 droom die ik niet kan bereiken?
En alweer kom ik zagen... Alweer kom ik jullie vertellen dat ik me eigenlijk niet zo geweldig voel. Dat ik me triest voel. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan't falen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik lelijk ben, dat mensen een afkeer van me zouden moeten hebben enz. Het is niet tof om erover te blijven zagen hé. Nog minder tof om het te moeten voelen en 's nachts wakker te liggen van het gepieker. Piekeren omdat iedereen me complimentjes geeft en ik die natuurlijk niet wil/kan geloven. Waarom kan ik niet gewoon even geloven wat andere zeggen? Waarom durf ik hun mening niet te geloven? Waarom kan ik niet blij zijn met mezelf en in mezelf geloven? Maar natuurlijk hebben jullie daar ook geen antwoord op.
Het is gewoon zo vreselijk vervelend. Het is geen leven meer. Ik kwets niet alleen mezelf, maar ook mijn omgeving. Ik neem afstand om mezelf te beschermen, maar dat begrijpen ze niet. En het is ook moeilijk om te begrijpen...
Ik ben boos op mezelf. Hoewel ik zo goed en zo kwaad mogelijk probeer om niet terug te vallen, lijkt het me steeds minder en minder te lukken. Het komt allemaal zo onschuldig. Maar uiteindelijk is dat wel de stap naar het weer totaal verkeerd gaan. Maandag naar een feest geweest en beginnen drinken, en uiteindelijk niet meer kunnen stoppen en dus weer compleet zat. Ook weer aan de drugs gezeten en ik voelde me toch zo gelukkig en goed, niets of niemand kon mijn nog kwetsen. Met als gevolg dat ik me nu al 2dagen terug ongelukkig voel en echt drang heb om me weer zat te drinken/drugs te pakken, zodat ik weer "gelukkig" ben. Ik walg van mezelf! Want drank en drugs zijn zo laag. Het zijn illusies van geluk. Ik moet de drang weerstaan! En dan mijn insuline, gisterenavond ALWEER! mijn basis vergeten te spuiten. Deze keer heb ik het pas bij het opstaan gemerkt. Ik ben kwaad op mezelf. Maar echt kwaad. Ok het kan iedereen al eens overkomen, maar de laatste tijd gebeurt het me toch vaker. Mijn waarden trekken op niks, en als ik mijn dokter was, gaf ik me mijn pomp niet terug. Het is niet meer serieus. Hoewel ik het niet per opzet doe. Toch is het behoorlijk deprimerend om te zien dat het allemaal niks uitmaakt. Eigenlijk heb ik zin om er mij niks meer van aan te trekken. kheb het gevoel dat ik val op de eindstreep. Maar ik heb me voorgenomen om echt nooit meer met mijn insuline te knoeien om af te vallen. De laatste dagen valt dit voornemen me toch wel zwaar, maar vooral omdat het precies niet uitmaakt wat ik eraan doe. Dan is er nog mijn gewicht en eten/niet eten, pillen... Dat is echt een ramp. Zo vaak mogelijk sla ik het over, of braak ik het weer uit. Ook probeer ik lekker veel te bewegen. Vandaag ben ik echter weer een stap te ver gegaan. Het is eigenlijk begonnen met te gaan fietsen om mijn suiker weer omlaag te krijgen. Ben het kruidvat binnengestapt en daar een beetje aan't rondkijken, naar alles. Maar natuurlijk had ik het dieetpillen rek moeten overslaan, maar dat deed ik niet, en nu ben ik thuis gekomen met weer verschillende dieetpilletjes. Ik wou ook nog laxeermiddel gaan halen, maar ik heb mezelf zowat op mijn fiets naar huis gedwongen. Het zit weer hoog. En ik val weer af, weer behoorlijk veel op korte tijd. Maar het is nooit genoeg. Nu voel ik me behoorlijk mislukt omdat ik me niet gelukkig kan voelen zonder al die slechte dingen. Omdat ik niet gelukkig kan zijn met alles wat ik wel heb. Het verdriet zit hoog, de pijn is bijna ondraaglijk. al 2dagen wil ik weer een sp doen. Maar kheb allerlei dingen geprobeerd om niet toe te geven. Het helpt niet, het gedacht blijft in me op komen, dus heb ik naar Kortenberg gebeld om hulp te vragen. Maar het enige wat ze zeggen is: probeer wat te slapen(twas kwart na 8!!!!) Veel heeft het dus niet geholpen. Waarom bel ik nog? Och het zal wel overgaan zeker?
Gisteren had ik een date met D., je weet wel, de gast vanop de bbq die me mee uit eten had gevraagd, maar waar ik eerst niet op ben ingegaan. Ondertussen had ik hem wel al een paar keer terug gezien, en we waren bijna dagelijks aan't mailen. Vrijdag kwam terug de vraag om eens af te spreken en dus hadden we gisteren afgesproken. Het was een hele toffe dag, echt waar! Hij was heel vriendelijk en lief, we hebben veel kunen praten en genieten van de natuur/simpele dingen. 's avonds zijn we dan nog met die vriendin van de bbq wat gaan drinken. Over het algemeen voelde ik me wel heel gelukkig en goed. Toch, was het niet allemaal zo heel tof, in de zin van dat hij me constant complimentjes gaf, en ik me daar nie zo goe bij voelde. Meende hij nu echt wat hij allemaal zei? Of is dat gewoon een ordinaire versiertruc van hem? Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik doe het toch, zonder dat ik het wil. Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan. Ik voelde me daarstraks zo gelukkig dat ik zelfs zin kreeg om te gaan shoppen. Terwijl ik altijd een hekel heb aan shoppen, ik kan de confrontatie niet aan. Anyway, ik ben serieus gaan shoppen! Heel de voormiddag, 6truitjes, 2topjes en een 1paar nieuwe schoenen is mijn buit vandaag geweest. En zo verliefd/dol ik daarstraks op mijn buit was, zo verafschuw ik het nu. Ik vind ze niet lelijk, maar ik heb het gevoel dat ik er weer een olifant in lijk. Ik durf het precies zelfs niet meer aan te doen, zelfs niet om mijn ongelijk aan mezelf te tonen. Ken je dat? Och ik haat die moodswings hé. Daarstraks zat ik nog op een hoge roze berg, nu zit ik de diepste put. Maar waar komen die nu toch steeds vandaan? Wat maakt me nu zo ongelukkig? Die angst? Het gepieker? Ik snap gewoon niet wat iemand nu leuk aan me zou vinden.
Vanavond vroeg mijn mama me wat ik nu weer doe dat ik zoveel ben afgevallen de laatste tijd. "Niks, ik sport meer nu dat ik werk. Maar verder doe ik niets." Och Liegebeest dat ik ben! Ik weet deksels goed, en ik denk mijn mama ook wel, dat dat niet alles is. Allereerst moet alles wat ik eet eruit. Verder sla ik bij elke mogelijkheid de maaltijd over. Als ik werk bv eet ik enkel 's morgens. Andere dagen probeer ik zoveel mogelijk op momenten af te spreken dat het etenstijd is. Zodat ik thuis kan zeggen dat ik ginder eet en omgekeerd. Bovendien doe ik nu ook meer aan sport, zeker als ik werk, dan moet ik elke dag een dik uur fietsen. En dan is er mijn suiker die de laatste tijd weer behoorlijk hoog staat. Niet dat ik mijn spuiten oversla, zelfs als ik niets eet geef ik een kleine dosis insuline. Ik weet niet waarom hij nu zo slecht is. Het frustreerd me wel en het maakt me bang. Bang omdat ik vrees dat ik nu mijn pomp niet terug ga krijgen. Terwijl ik ECHT niet te hoog sta om af te vallen! Ik ben niet vanplan om nog af te vallen door mijn insuline te skippen of drastisch te verminderen. Die hel wil ik niet meer overnieuw doormaken. Want uiteindelijk maakt het toch geen verschil. Na een 2tal weken lig je toch weer op spoed met infusen en dan herwin je de meeste kilo's toch. Mijn mama is bezorgd en ik weet niet of ik het "ik sport meer" excuse nog lang ga kunnen gebruiken. Ze ziet het trouwens toch ook wel. Mijn kleren hangen losjes om mijn lijf, mijn bloeddruk blijft maar zakken. Ik ben humeurig, slap, vaak ook bleekjes. Ik zei dat mijn gewicht hetzelfde is gebleven en dat stelde haar precies wel wat geruster. Maar mijn gewicht is op een dikke week een 3tal kilo afgenomen. Het ergste is dat ik weet dat het niet goed is wat ik bezig ben. Maar het blijft sterker dan mezelf. Bovendien zit het enorm hoog als ik bv foto's van mezelf zie, of commentaar op mijn uiterlijk krijg(ook positieve hoor). Het maakt me overstuur. Het maakt me wanhopig en boos. In de war ook wel. Want mensen zeggen dan: A. je staat zo goed op die foto, of die foto is prachtig, je straalt enz. Maar wat zie ik? Een vieze dikke lelijke persoon. En dan vraag ik me af, zeggen ze dat nu omdat ze weten dat ik zo slecht in mijn vel zit of menen ze dat nu echt? En dan begin ik te piekeren, terug naar die foto's te kijken, enz. Eigenlijk is het al een tijdje aan de gang, misschien niet zo erg, maar het word wel steeds erger. In Kortenberg willen ze het niet horen. De psychiater zegt alleen maar: A. dat wil ik niet horen, of dat heb ik niet gehoord. De verpleging zegt: tja misschien moet je gewoon accepteren dat je heel je leven met het eten zult knoeien... Ik moet dringend een andere psychiater zoeken want deze vind ik echt niet goed. Het heeft nooit tussen ons geklikt. Onze eerste conflict was al op de eerste afdeling waar ik zat. Dacht ik eindelijk van hem af te zijn, bleek hij dezelfde dag als mij van afdeling te wisselen en natuurlijk naar de afdeling waar ik naartoe ging. Ook op mijn laatste afdeling was hij de psychiater van dienst, hij deed dus beide afdelingen. Vaak heb ik met hem in conflict gelegen. Maar het gevoel van "haat" is wederzijds. Hij werkt me elke keer zo vlug mogelijk buiten. Misschien ligt dat ook aan mij, misschien heb ik hem te vaak op zijn fouten gewezen. En nu ik dus in postkuur naar hem toe moet, nu wilt hij alleen maar horen dat het goed gaat. Onze gesprekken gaan meer over het weer, dan over waar ik mee worstel. Mijn ei raak ik bij hem dus niet kwijt. En als ik dan toch een poging doe, dan zegt hij dus zulke dingen. Ik zou eigenlijk de psychiater die me in mijn time out periode heeft opgevangen moeten opbellen om te vragen of zij me niet wilt opvolgen. Met haar kon ik echt goed praten. Zij is in een maand meer te weten gekomen over wat er in me speelt en hoe het echt gaat, dan dat hij in dat jaar is te weten gekomen. Maar om een of andere reden wil ik niet bellen. Ik weet dat ik mezelf blaasjes wijsmaak door te denken dat ik het zonder wel aan ga kunnen, want dat is niet zo. Het gaat gewoon weer de verkeerde richting uit en ik heb dringend iemand nodig die dat correct opvangt en er wel oor naar heeft. Misschien morgen toch eens bellen, voor het weer te laat is.
Ik vraag me af hoelang ik dit nog volhoud. Voor de 2de dag ben ik enorm duizelig en slap. Mijn bloeddruk was nog maar 8/4. Ik ben uitgeput, maar ik sleep mezelf verder, bang om me ergens rustig neer te zetten want dan val ik in slaap. Ik wil slapen maar ik verplicht mezelf ertoe om te bewegen. Ik leef bijna constant in een hypo(wat wel goed is voor mijn hba1c) omdat ik niet kan accepteren/verdragen dat ik daarvoor toch moet eten. Ik kan eigenlijk gewoon totaal geen eten meer in mijn buik verdragen. Alles wat ik eet maakt me misselijk en zorgt ervoor dat ik moet overgeven. Misschien zit het in mijn hoofd, of misschien heb ik het mezelf zo wel aangeleerd, maar ik geef toe dat het ook wel heel vervelend is. Maar dat is de prijs voor de liefde van de weegschaal. Of voor de controle. Maar hoelang ga ik het volhouden voor ik er weer kopje onder aan ga? Morgen moet ik gaan soliciteren. Maar ik zie er tegenop. Bang om niet aangenomen te worden. Bang om dingen te moeten gaan uitleggen die ik niet kan uitleggen en ook wel bang omdat het me alleen maar zal helpen in mijn afvalstrijd. Misschien dat je het niet begrijpt, maar als ik er zou worden aangenomen, zal ik elke keer een 40tal min moeten fietsen om er te geraken, nadien natuurlijk dezelfde tijd terug. Elke keer als ik een jobke had gebruikte ik dat om mijn maaltijden te skippen, "te druk aan't werken". En ik werk dan ook hoor, maar ook weer te. Het moet gewoon perfect, ik moet hard werken, ik mag niet, ik moet. En nu gaan er waarschijnlijk mensen zeggen: ja maar Anniek, doe het nu dan eens anders. Gebruik het niet als een manier om af te vallen, enz. Maar ook al probeer ik dat niet te doen, onbewust doe ik het toch. Als het één keer per toeval iets gebeurt wat in mijn afvalstrijd een voordeel oplevert dan is heel de bal weer aan't rollen. Maar ik moet me er niet zo over opwinden zeker? Als ik morgen maar niet inslaap val tijdens het gesprek...
Kan ik nog goed doen? Ik weet het niet. Ik heb zo de indruk van niet, terwijl ik juist moet geloven van wel. Het maakt me triest dat mijn vrienden het gevoel hebben dat ik ze in de steek laat of geen tijd voor ze heb, terwijl ik juist mijn uiterste best doe om toch elk van hen te zien. Gisteren werd mijn vriendin heel boos op me omdat ik weer niet met haar wou afspreken. De week ervoor was het me immers ook niet gelukt daar ik net terug was van Kortenberg en dan het weekend in Leuven heb doorgebracht. Maar gisteren dacht ik eindelijk een rustmoment voor mezelf te hebben want ik ben doodop. Dus toen ik haar gewoon antwoorde, op haar vraag of ik met haar op stap wou, neen sorry, werd ze gewoon razend. Ik had geen tijd meer voor haar en als ik haar niet meer wou zien dan moest ik het maar gewoon zeggen ipv altijd een smoesje te verzinnen... Ik wist gewoon niet wat ik hoorde! Eigenlijk vond ik het zelfs onredelijk want 2wkn geleden had ik nog met haar afgesproken en ik had nog gevraagt of ze nu zondag iets wou gaan doen, maar dan kon zij niet. In ieder geval voel(de) ik me heel slecht. Misschien heb ik haar inderdaad het gevoel gegeven dat ik er niet meer voor haar was. Maar dat was niet de bedoeling! Ik heb gewoon niet zoveel tijd. Klinkt misschien raar, maar je moet je voorstellen, na een jaar Kortenberg wilt IEDEREEN je plots weer een keer zien. Ik heb afgelopen week niet eens echt 5min voor mezelf gehad! Ik heb amper geslapen en amper gegeten,wat ik eigenlijk nog niet zo erg vind. Dus heb ik gisteren toch maar met haar afgesproken zodat we het konden uitpraten. Dan zijn er nog mijn ouders. Die vinden het niet zo leuk dat ik enkel thuis ben om te slapen en te eten. Soms denk ik zelfs willen dat ik gwn constant thuis ben. Dan zullen ze controle hebben zeker? In ieder geval, vandaag wou ik ook goed doen voor mijn ouders, want dat ze slecht gezind zijn daar kan je van op uit. De sfeer is moordend. Dus vanmorgen heb ik de was gedaan, de afwas, het huis gekuist. In de hoop dat, dat mijn moeder wat zou opfleuren. Helaas doel mislukt. Mama is en blijft slecht gezind. Ik weet wel dat het door mijn vader komt die weer het geld langs alle ramen uitsmijt terwijl wij elke Euro 4 keer moeten omdraaien. En doordat hij niet doet wat hij zegt dat hij gaat doen vb: brood halen,... Maar het is niet leuk voor mij om thuis te zijn bij ouders die op ontploffen staan. Een moeder die constant loopt te mokken en te mopperen. Die steeds kort en kwaad reageert. En je het gevoel geeft dat ze kwaad op je is. En dan een vader die elk moment kan uitvliegen en beginnen roepen, tieren, schelden en straffen. Het liefst zou ik me nu willen verstoppen in de kast. Doen ofdat ik er niet ben. Helaas gaat dat niet. Vandaag heb ik dan nog maar eens afgesproken met J. Ze was met haar zus, in het vakantiepark een straat verderop, een dagje komen vertoeven en ze vroeg of ik niet even wou afkomen. Dus goed, ik veel moeite gedaan om met haar te kunnen afspreken, doet ze weeral heel afstandelijk. Ik vraag me af waarom ze nu zo doet? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik ben er toch steeds voor haar, en ik doe echt mijn best om met haar te kunnen afspreken! Want J. heeft het breed thuis en weet niet hoe het is om dat niet te hebben. Elke keer moet ik haar erop wijze dat ik maar een heel klein budget vergeleken met het hare en dat ik liever in de minder dure zaken afspreek. Maar helaas heeft J. daar niet echt oren naar, hoewel een enkele keer wel. Soms vind ik haar echt wel egoïstisch!
Ondertussen ben ik alweer bijna een week thuis, en ondanks dat ik een enorme angst had om terug naar huis te keren, valt het nog vrij goed mee. Ok ik ben dan misschien niet zo veel thuis geweest, om niet te zeggen amper een dag, en dan had ik nog bezoek, maar toch, het lijkt vrij goed te lukken. Al heb ik nog wel heel vaak dat ik me enorm triest en verloren voel. Niet wetend wat mijn toekomst doelen zijn, niet weten of ik wel een haalbare toekomst heb. Of gewoon, omdat ik me gewoon niet goed voel. De onzekerheid en onwetendheid maakt me gewoon enorm bang. De toekomstplannen die ik had gemaakt klinken toch niet meer zo rooskleurig en dus ben ik weer aan't twijfelen geslagen. Misschien moet ik toch proberen voor dieetiste? Ik weet het niet zo goed. Maar in elk geval probeer ik me door elk moeilijk moment heen te slaan en dat lukt aardig. Of toch op een aantal vlakken, want mijn eten en mijn suiker willen niet echt mee. Maar ik denk dat het eigenlijk ook is omdat ik er niet de juiste moeite voor doe. Al doe ik mijn suiker niet express te hoog laten staan, of toch niet in't begin. Maar ik drijf mijn eenheden ook niet op. Toch was ik dat wel van plan hoor, maar sinds ik het effect van een te hoge suiker weer op de weegschaal zie, kan ik het niet over mijn hart krijgen om ze op te drijven. Het is al moeilijk genoeg om te blijven spuiten. Want helaas probeer ik er ook wel wat af te knijpen. Gelukkig kan ik het wel nog over mijn hart krijgen om zelfs als ik niet eet toch een bepaalde hoeveelheid in te spuiten en zeker als ik te hoog sta. Ook mijn eten gaat dus niet zoals het moet. Het is wel al erger geweest maar ja. Steeds vaker sla ik mijn maaltijden over, verzin ik een excuse of een manier om niet te hoeven eten. Ik denk dat ik in die week dat ik thuis ben toch al elke dag mijn middag of avond heb weten over te slaan. Soms beide. Wie maak ik eigenlijk wat wijs? Ik wil schrijven dat het eigenlijk allemaal nog wel meevalt, maar dat doet het niet. Ik moet stoppen met me dat wijs te maken! Verdorie! Bv gisteren was ik niet eens blij dat ik naar mijn vriendin kon gaan, maar enkel opgelucht omdat ik weer een maaltijd kon overslaan. Ik wou niet gaan wandelen omdat ik me verveelde, maar gewoon omdat ik meer kcal wil verbranden! Ik wil niet zumba doen omdat ik het fijn vind, ik wil zumba doen om steeds meer en meer te verbranden. Ik sta gewoon weer aan't begin van compleet verkeerd bezig zijn! Ik wil schrijven dat ik me ga proberen te herpakken, maar ondertussen ben ik weer aan't zoeken achter de snelste manier om af te vallen. Waarom doe ik dat eigenlijk? De mensen zeggen dat ik er goed uitzie de laatste tijd. Maar toch voel ik me niet zo. Ik ben bang dat ze een afkeer van me hebben. Ik zie elke ronding, elk stukje vet. Oh man ik schaam me. En dan is er D. Een jongen die ik dit weekend heb ontmoet en ik die ik zeker wel beter wil leren kennen. En hij mij blijkbaar ook, want hij stuurde me een mail met de vraag of we nog eens iets zouden afspreken, een uitstapje en dan een etentje ofzo. Ik heb niet terug gemaild. De woorden: een etentje schrokken me te veel af. Want wat als hij me te vet vind? En daarbij hij zal waarschijnlijk gaan lopen als ik vertel over mijn verleden, en als hij de dingen ziet die het verleden voor altijd op me heeft achtergelaten.
Ik voel me zo ambetant en ik weet niet goed waar het van komt. Ik ben bv razend omdat ik gisteren de laatste 10min van een film niet mocht kijken, of omdat ik vanmorgen al om 7u30 uit mijn bed moest terwijl ik heel de dag niets te doen heb. Ik ben razend omdat ik pas op zaterdag op ontslag mag en niet op vrijdag, terwijl die 24u mss niet het grote verschil maken. Misschien ben ik teleurgesteld? Teleurgesteld omdat ik het gevoel heb dat ik hier een jaar voor niks heb gezeten. Of omdat ik vind dat ze mij niet serieus nemen. Dat ze niets ondernemen om me te stoppen of hun genomen maatregelen een valse illusie zijn omdat ze tekort komen in hun werking. Misschien ben ik teleurgesteld omdat de dokter me elke keer gewoon terug naar de deur stuurt of omdat de verpleging weeral zei dat ze geen tijd voor me hadden. Misschien ben ik teleurgesteld omdat mijn maatje alweer terug in opname is na een suicidepoging. Ik ben kwaad omdat ze er niets aan doen. Ik ben wanhopig omdat ik terug thuis ga zijn en bang ben dat het ook bij mij direct fout gaat lopen en ik iedereen weer teleur ga stellen. Ik zou graag nog eens op gesprek bij de dokter gaan, maar aan de andere kant wil ik dat ook niet. Omdat ik toch weet dat hij me direct weer aan de deur gaat zetten en toch niet luistert naar wat ik probeer uit te leggen. Maar hoe moet je een chaos duidelijk uitleggen?
Afscheid nemen is nooit niet leuk. Je weet niet of je die persoon nog zal terug zien. Je weet niet hoe het haar zal vergaan, je hebt gedurende een bepaalde tijd zoveel met elkaar gedeeld en dan komt het moment dat jullie wegen zich splitsen. Maar afscheid nemen is nog altijd beter dan geen afscheid hebben kunnen nemen. Als het plots voor 1 van jullie stopt. G. R.I.P. Ook al kende we elkaar nog niet zolang en leerde we elkander kennen op een plaats waar mensen enkel naartoe vluchten als het leven een hel is, toch zal ik je altijd herinneren als die vrolijke sociale vrouw. Ik weet zelfs niet eens wat het laatste is wat ik tegen je heb gezegt. Ik heb je zelfs geen "goed weekend" meer gewenst. Ik ben vertrokken met het gedacht je gisteren weer te zien. Maar ik zal je nooit meer zien. Ik zal je nooit meer horen, je nooit meer ruiken en nooit meer tegen je kunnen zeggen:"goed weekend". Ik hoop dat je op een betere plek bent en dat je niet hebt afgezien. We zullen je missen G.
Vol hoop kleur ik m'n toekomst weer in, denkend:nu krijgt het leven weer zin. Maar kan ik dat wel aan? Zo alleen, mijn eigen gang gaan? Het verleden en de toekomst kennen geen verschil, want ik heb nog steeds m'n eigen zieke wil. Hoe het was, zal men vergeten, en nu kunnen ze het niet meer weten. In mij schuilt nog steeds hetzelfde verlangen, maar gaan ze me nu tijdig kunnen vangen? Of zal ik verder vallen in dat gat, waar ik nog niet zo lang geleden in zat?
Woensdag de beslissing genomen om toch verder te gaan met mijn studie. In Brugge dus. Wat heel concreet betekent dat ik in Brugge ga wonen. Een nieuwe toekomst starten in een nieuwe stad, aan de andere kant van't land. En toen kon mijn zoektocht beginnen naar een appartement/studio, wat ik vrij vlug gevonden heb. Dus nu heb ik een appartementje op't oog. Alleen nog toestemming krijgen van de sociaal werker. En hopen dat ze alles vlug in orde maakt. Het feit dat ik nu plannen heb voor mijn toekomst maakt dat de kans groot is dat ik volgende week toch op ontslag mag. Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen ... pff spannende dagen en ik hoop dat ik nu niet teleurgesteld ga worden...
Ik heb het gevoel dat vandaag mijn batterijen weer een groot deel zijn opgeladen. Eigenlijk was het een doodgewone dag, maar op een of andere manier heeft die me wel deugd gedaan. Papa was er niet vandaag en de sfeer die er in huis hing was een stuk kalmer en opgewekter. Ik heb me geen moment verveeld en het gevoel gehad dat ik nuttig bezig was. En misschien was het dat wat ik nodig had? Een beetje rust en het gevoel hebben toch iets te kunnen betekenen voor anderen. Ik denk dat het gesprekje van gisteren met mijn moeder, haar ook heeft doen beseffen/laten aanvoelen dat ik ook liefde nodig heb. Ik was in mijn knuffel element vandaag en blijkbaar niet alleen ik, maar ook mijn kleinste zusje Toch leek mijn gevoel van herwonnen liefde op een bepaald moment weer weg omdat ik tijdens de voorbereidingen voor de bbq me per ongeluk had gesneden aan een blik en dit genaaid moest worden. Ik kreeg bijna een inzinking omdat ik het weer verknald had. Ik wou me niet bezeren, maar het was toch gebeurd waardoor we een serieuze vertraging opliepen en ik weer een extra last was. Maar tegen mijn verwachtingen in maakte ze er geen drama van en reageerde ze precies zoals een moeder zou moeten reageren als haar kind gekwetst is. Mentaal ben ik weer wat opgeladen, maar op het moment ben ik fysiek een wrak. Dus kruip ik nu mijn beddeke in.
Helaas nog niet deze week, maar eerder tegen het einde van de maand. In elk geval sta ik terug op de lijst. De vertegenwoordiger van de pompen die wij nu gaan krijgen is op verlof, maar zodra hij terug is worden er een aantal datums vastgelegt waarop alle pompers uit onze conventie kunnen kiezen om samen de nieuwe pomp te leren kennen en de hunne mee naar huis te nemen. Het wordt dus nog even geduldig afwachten, maar hé, het gedacht dat ik er snel weer eentje zal hebben maakt het allemaal wel wat dragelijk.
Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga!
)En het is er altijd wel lachen. 
...
