Woensdag de beslissing genomen om toch verder te gaan met mijn studie. In Brugge dus. Wat heel concreet betekent dat ik in Brugge ga wonen. Een nieuwe toekomst starten in een nieuwe stad, aan de andere kant van't land. En toen kon mijn zoektocht beginnen naar een appartement/studio, wat ik vrij vlug gevonden heb. Dus nu heb ik een appartementje op't oog. Alleen nog toestemming krijgen van de sociaal werker. En hopen dat ze alles vlug in orde maakt. Het feit dat ik nu plannen heb voor mijn toekomst maakt dat de kans groot is dat ik volgende week toch op ontslag mag. Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen ... pff spannende dagen en ik hoop dat ik nu niet teleurgesteld ga worden...
Ik heb het gevoel dat vandaag mijn batterijen weer een groot deel zijn opgeladen. Eigenlijk was het een doodgewone dag, maar op een of andere manier heeft die me wel deugd gedaan. Papa was er niet vandaag en de sfeer die er in huis hing was een stuk kalmer en opgewekter. Ik heb me geen moment verveeld en het gevoel gehad dat ik nuttig bezig was. En misschien was het dat wat ik nodig had? Een beetje rust en het gevoel hebben toch iets te kunnen betekenen voor anderen. Ik denk dat het gesprekje van gisteren met mijn moeder, haar ook heeft doen beseffen/laten aanvoelen dat ik ook liefde nodig heb. Ik was in mijn knuffel element vandaag en blijkbaar niet alleen ik, maar ook mijn kleinste zusje Toch leek mijn gevoel van herwonnen liefde op een bepaald moment weer weg omdat ik tijdens de voorbereidingen voor de bbq me per ongeluk had gesneden aan een blik en dit genaaid moest worden. Ik kreeg bijna een inzinking omdat ik het weer verknald had. Ik wou me niet bezeren, maar het was toch gebeurd waardoor we een serieuze vertraging opliepen en ik weer een extra last was. Maar tegen mijn verwachtingen in maakte ze er geen drama van en reageerde ze precies zoals een moeder zou moeten reageren als haar kind gekwetst is. Mentaal ben ik weer wat opgeladen, maar op het moment ben ik fysiek een wrak. Dus kruip ik nu mijn beddeke in.
Gelukkig mocht ik vandaag op weekend vertrekken. Niet dat ik zo blij ben om thuis te zijn, maar ik weet dat ik thuis gewoon veel minder vlug iets zal proberen om mijn kleine zusje te beschermen. Want ik herken heel veel van mezelf in haar en het enige wat ik echt wil, is dat zij gelukkig zal zijn en een betere toekomst heeft dan ik. Ik heb haar altijd willen beschermen en ik ben blij dat m'n ouders het zo veel mogelijk van haar verborgen willlen houden als ik een suicidepoging ofzo heb gedaan. Nu liet m'n moeder me vandaag een brief lezen die m'n zusje aan haar had geschreven(M'n zusje schrijft elke avond een briefje naar mijn moeder). Hierin stond hoe zeer zij het beu was gepest te worden en dat ze het leven niet meer zag zitten. Ze zij er ook expliciet in dat ze een eind aan haar leven ging maken als niemand snel het pesten zou stoppen. Ik vind het straffe woorden voor een kind van nog geen 13. Het deed mijn hart breken. Want zoals ik al zei, ik herken mezelf hierin. Gelukkig heeft m'n moeder de hint begrepen en is ze ermee naar de dokter gestapt. Deze heeft dan een brief naar school geschreven die uiteindelijk toch actie heeft ondernomen. Thans hadden mijn ouders al 4keer de pesterijen gemeld, maar er werd gewoon niets ondernomen. Ook is mijn zusje al 2keer op gesprek naar het CLB gemoeten en staat nog een 3de gesprek gepland. En wat me misschien nog het meest geruststeld is dat ze ook een afspraak heeft bij het cggz(centrum geestelijke gezondheidszorg). Maar dat neemt niet weg dat ik dood ongerust ben in mijn "babyzusje". Ik wil niet dat ze zich zo voelt. Ik wou dat ze gelukkig zou zijn. Ik wou dat ik haar dat gevoel kon geven maar blijkbaar ben ik alleen maar het slechte voorbeeld. Ik wil niet dat ze hetzelfde pad bewandeld als dat ik heb gedaan. Ik wou dat het leven voor haar veel mooier en aangenamer was.
Het is bijna zover. Morgen moet afscheid nemen van het meisje waar ik nu een gans jaar elke dag vreugde en verdriet mee gedeeld heb. Het meisje waar ik samen zoveel dingen mee heb meegemaakt en die me steeds wel weer wist op te beuren of te redden. Het laatste jaar was jij mijn enige constante houvast. Jij begreep me, jij was er als ik je nodig had, en omgekeerd ook. Samen waren we een pracht duo. Maar nu is het tijd, tijd voor je om te gaan. En je gaat dat goed doen, dat geloof ik! Je gaat de wereld laten zien wat een pracht meid je bent! Maar meis ik ga je verschrikkelijk hard missen! Ik wil niet dat je gaat. Maar ik moet je laten gaan. Moppie, ik hoop dat ik je nog heel vaak ga zien en horen. Ik hoop dat je gelukkig gaat zijn en dat de toekomst veel beter is dan het verleden. Moppie het ga je goed. En ook al weet ik dat het goed gaat komen en dat ik je nog wel een keer ga zien, ik wil geen afscheid nemen. Maar ik begin het steeds meer en meer te beseffen dat je weggaat. Ik wou dat ik je nooit meer moest laten gaan, maar helaas gaat dat niet. Moppie dikke knuffel, ik mis je nu al
Ik zit er helemaal door en ik weet totaal niet wat me nog kan helpen. Als ik eerlijk ben: ik wil er zelfs niet meer voor vechten. Ik ben het beu. Al een jaar probeer ik nu al 101 dingen en steeds blijft dit gevoel terug komen. Kom ik dan zwak over, als ik zeg dat ik het niet meer wil proberen? Dat ik het wil opgeven? Dat iedereen het mag laten? Of kan je het begrijpen? Neen, waarschijnlijk kan je het niet begrijpen.
Gisteren zat het weer heel hoog, helaas, of juist goed op dat moment, had ik niks meer voorhanden om iets te ondernemen. Maar dat was buiten mij gerekend. Want via een smoes heb ik toestemming gekregen om even naar huis te reizen waar ik me natuurlijk weer kon bevoorraden. 'S avonds was ik wel weer gekalmeerd en is de boel dus in de kast beland. Maar vandaag kwam het weer op. Ik heb dan aan iemand toegegeven wat ik vanplan was en zij heeft me gesmeekt naar de psychiater te gaan. Ik heb haar graag, ze heeft hetzelfde meegemaakt en begrijpt als geen ander hoe ik me voel. Voor haar ben ik naar de psychiater gegaan en heb ik hem mijn plan verteld. Hij is meteen naar de verpleging gegaan die mijn insuline hebben afgenomen en me sindsdien ieder half uur bij hun willen zien. Ook mag ik niet meer naar buiten. Ik ben pissed en radeloos want ik wil dit niet. Ik wil de controle en die is me weer afgenomen. Al weet ik dat het voor mijn eigen "goed" is.
Ik weet niet meer wat ik wil. Soms wil ik hulp, soms wil ik enkel doodgaan. Ik wou dat iemand me kon laten zien dat het leven wel de moeite is.
Vandaag nog maar eens bij de psychiater geweest. Hij denkt erover om me weer op de gesloten afdeling te steken. Maar ik wil dit niet. Sterker nog: ik wil weg. Al besef ik dat het niet gaat gaan, zeker niet als ik weer terug naar huis ga. Ik wou dat ik al wist wat ik ging studeren en waar, dan kon ik naar een studio zoeken, dan was het tenminste realistisch om te denken dat ik achter 2wkn zou kunnen vertrekken. Maar pff ik heb nog geen studie, dus ook geen locatie dus ik kan nog steeds geen oplossing zoeken. En ik besef dat het allemaal niet op 1,2,3 geregeld is, dus dat ik nog wel een tijdje hier moet blijven, of lang thuis moet zitten. Op postkuur komen is geen optie want uiteindelijk ben ik dan nog 6/7 thuis. Even heb ik gedacht om dan naar een vriendin te gaan. Maar dat is geen optie, ik wil niet dat zij mij moeten onderhouden en ik heb geen inkomen dus ik kan voorlopig mezelf niet onderhouden. Bovendien kan ik daar toch moeilijk met heel mijn hebben en houden intrekken? Ook al is het maar voorlopig. Anyway, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om terug naar Anges te gaan. Morgen word het in team besloten. Ik hoop dat ze een beetje lief voor me zijn. Maar vandaag zal ik nog sterven van de zenuwen...
De laatste dagen vind ik geen rust. Ik ga laat slapen en val dan wel direct in slaap, maar een paar uur laten word ik wakker en kan ik niet meer slapen. Met als gevolg dat ik de rest van de tijd zit te piekeren. Ik ben niet moe, dat niet. Maar mentaal dood. Ik weet het allemaal niet meer. Alles is een grote chaos. Ik durf niks meer zeggen of denken. Want blijkbaar denk en herinner ik me alles toch verkeerd. Doe ik de dingen overdrijven, of echt wel heel verkeerd opvatten. En dan vraag ik me af, denk ik dan zo verkeerd? Vat ik alles dan zo verkeerd op? Misschien maximaliseer ik de dingen onbewust echt wel. In een van mijn psychiatrische verslagen staat dat ik de dingen nogal op de omgeving schrijf. Zou dat zo zijn? Ben ik echt zo? Ik was er anders zelf altijd al van overtuigd geweest dat alles mijn eigen fout was. Dat ik alles om de een of andere reden wel verdiend zou hebben. Maar blijkbaar vinden ze dat ik mezelf als foutloos zie. Of vat ik dat nu ook verkeerd op? Pff, ik weet het allemaal niet meer. Misschien hebben ze wel gelijk, misschien overdrijf ik alles, en zie ik het allemaal verkeerd. Waarom is er nu niemand die me objectief kon zeggen hoe ik de dingen moet zien. Die me kon zeggen wanneer ik iets overdreef of verkeerd opvat. Waarom is er zo niemand? Omdat vliegen niet kunnen praten zeker? Vrienden kunnen het me ook niet zeggen hé. Want zij weten vooral wat ik vertel. En dat heb ik misschien al zodanig ingekleurd dat ze moeilijk een andere kleur kunnen zien. Wat moet ik nu doen? Wat als ik inderdaad alles te fel kleur waardoor ik de oorspronkelijke kleur niet meer kan zien? Misschien moet ik voortaan mijn mond maar houden. Misschien moet ik tja, ik weet het niet goed, de dingen niet meer opvatten? Maar hoe doe je dat? Kan dat eigenlijk wel? Maar ik kan de dingen toch niet steeds verkeerd blijven opvatten? Want dat zou betekenen dat heel mijn wereld verkeerd is. Ik wil geen verkeerde wereld. Ik wil duidelijkheid. Ik wil, uiteindelijk wil ik niks meer.
Maandag weer een suicidepog gedaan. Deze keer had ik een paar slaappillen genomen en dan weer massas insuline ingespoten. Helaas had ik de slaappillen te laat genomen en was mijn insuline al aan t werken. Waardoor ik dus in een hypo zat en pijlsnel heel diep natuurlijk waardoor ik instinctief ben gaan reageren en mensen heb gewaarschuwd. Zo ben ik dus tijdig op de spoed terecht gekomen. Heel erg veel weet ik er niet meer van. Ik ben een paar keer ko gegaan. Ik werd dus wakker vol met infusen. Maar deze keer heb ik eens niet liggen tegenwerken en vervelend zitten doen. Nu heb ik gewoon alles ondergaan, want ik besef maar al te goed dat wanneer ik op t spoed wakker word, ik toch niet zal sterven en dat tegenstribbelen geen zin meer heeft. Deze avond ben ik dan eindelijk mogen terugkeren. Als ik het vergelijk met m n vorige poging ben ik eigenlijk redelijk snel terug mogen keren, maar dat kwam toen natuurlijk ook omdat ze mijn pomp toen afnamen en me terug op spuiten hebben gezet. Wat natuurlijk allemaal eerst weer geregeld moest worden.
Toch had/heb ik geen zin om terug te komen. Ik ben het allemaal kotsbeu! Waarom doe ik dit eigenlijk nog? Het heeft toch geen zin. Voor wie doe ik het nog?
En nu zullen jullie waarschijnlijk zeggen: Anniek doe het voor jezelf, voor je toekomst. Blabla. Maar ik heb geen toekomst meer. Mijn toekomst ziet er alleen nog maar koud en zwart uit en daar wil ik echt niet voor vechten. Al mijn dromen liggen aan duigen. De enige droom die nog rechtstaat is: alleen gaan wonen. Maar waarom? Om dan compleet mijn verkeerde eigen zin te doen.
Ik besef maar al te goed wat voor een slechte dochter ik ben. Hoe lelijk en mislukt ik ben. Hoe kostelijk en een zorgenkind ik ben. Het zou egoïstisch zijn om nog verder te willen leven en zo anderen bepaalde dingen te ontnemen zodat ik achter een bepaalde tijd toch alles kan verwoesten. Uiteindelijk heb ik toch gefaald en het is me al lang duidelijk dat ik de grootste fout op de wereld ben.En ik vind het jammer om te horen dat andere, goede mensen sterven terwijl ik, de grootste mislukking, verder blijf leven. Het is niet eerlijk. Het spijt me dat zij sterven en ik niet, ik zou het liever omgekeerd hebben.
En alweer een slecht weekend achter de rug. Komen er ooit nog wel goede weekends/dagen? "gezellig naar een trouwfeest gaan" het was gewoon een hel. Eerst was er al mijn vader die om ons allemaal een beetje op te jagen, zo treuzelde en prulde, dat we meer als 40min te laat aankwamen. Ik schaamde me dood. Op een gegeven moment was het tijd voor het buffet en de angst schoot in me op. Alsof m'n vader dat gevoeld had, want plots begon hij tegen iedereen te zeggen hoe dik ik wel nie was, dak een mega dik gat had enz(deze keer eens geen opmerkingen over mijn buik). Ipv te reageren ben ik beginnen drinken, drinken, drinken. Waarop ik ruzie kreeg met m'n moeder, die blijkbaar voor de 5de week op rij m'n kamer heeft doorzocht! Ze verweet mij dat ik alcoholieker was(wat mss wel zo is, maar de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet!)Ze zei dat ik in Kortenberg alleen maar achteruit ben gegaan. Bovendien was ze pissig dat ze met moederdag enkel een sms gehad had. Sorry hoor, maar ZIJ was er wel niet op moederdag hé! En bovendien mocht ik niets nieuws maken zolang mijn vorige werkje niet af was. Maar ze zullen wel gelijk hebben. Ik zal wel hun grootste fout zijn. Het zal inderdaad door mij zijn dat de anderen bepaalde dingen niet mogen. Ik vraag me af waarom ik eigenlijk nog doorga.
Vandaag had ik een afspraak met de maatschappelijk assistent om via haar te regelen dat ik, wanneer ik hier achter een maand vertrek, zowat op mijn eigen kan trekken. Helaas moet ik daar natuurlijk voor weten wat ik, waar ga studeren. En mits ze al heel lang bezig is met een studie voor mij te zoeken, of kan ik beter zeggen dat ze er eigenlijk niet mee bezig is? Want elke week beloofd ze me zaken op te zoeken, of dingen te bezorgen wat ze steeds maar weer blijft verzetten:vb: een boek met alle mogelijke studierichtingen, mag ik die dag om zolaat komen halen, kom ik er op het afgesproken moment om krijg ik het volgende te horen: oh ja, tzal voor volgende week zijn want ik heb het net aan iemand anders meegegeven En zo gaat dat nu al een maand of 2. Ik word er wanhopig en razend van. Maar bon, vandaag moest ik dus langsgaan voor eens te bespreken voor op mezelf te trekken en om ineens eens te horen of ze al naar het clb had gebeld wat ze 2wkn geleden al zou doen en me dan zou aanspreken, wat natuurlijk niet gebeurd is. Zegt ze zo van: Eigenlijk heb ik zo van je verpleegster begrepen dat je als prioriteit stelt dat je op je eigen wilt wonen. Ik zeg zo van ja, maar ik wil ook nog studeren. Zegt ze van, dus dan kunnen we eigenlijk beter eerst kijken waar je wilt wonen en dan eventueel voor een studie. Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje. Na een hele tijd snapte ze dan eindelijk dat ik toch eerst een studierichting moest vinden. Toen moest ik haar nog uitleggen dat dit allemaal binnen een maand geregeld moet zijn mits ik dan op ontslag ga. Maar hehe, blijkbaar snapt ze het toch, want daar ik eerst een afspraak voor volgende week had, werd ik daarstraks aangesproken door de verpleging dat ik vandaag nog even naar de maatschappelijk assistent moest bellen. Wilt ze me morgen weer een keertje zien omdat ze al naar het clb heeft gebeld en er toch een beetje haast achter zit hé. Wie weet komt een van mijn dromen dan toch nog uit, als ze het dan toch eindelijk heeft begrepen.
Ik ben een beetje verdrietig en teleurgesteld. Deze avond kreeg ik mijn nieuw hba1c en die was gezakt, op een maand, van 9,4 naar 8,4 wat heel goed is en wat me wel blij maakt. Heel blij deel ik het nieuws mee aan m'n ouders, ok over sms, maar het gaat niet anders, maar tot mijn grote teleurstelling kreeg ik zelfs geen reactie. Het demotiveert me verschrikkelijk! 't enige wat ik wou was dat ze enthousiast waren. Ze weten hoe hard ik hiervoor vecht. Maar er zal blijkbaar nooit een positief woordje afkunnen tegen me. Nog nooit hebben ze me proficiat gewenst met mijn hba1c, altijd zitten ze maar op me te kappen hoe slecht m'n waarde is enz maar als er dan een verbetering is zeggen ze zelfs niet eens proficiat. Raar genoeg geld dit niet voor m'n broertje. Als z'n waarde stijgt maken ze er niet zo'n drama van als bij mij. Als hij zakt wordt hij beloond. Sterker nog ze hangen er zelfs beloningen aan vast voor bv tegen de volgende keer 1 gezakt te zijn. En ik ben blij voor hem. Echt wel! Maar het stelt me dan in vraag hoeveel ik voor m'n ouders beteken. Vaak dacht ik dat ik het allemaal maar overdreef, maar ik krijg het steeds vaker uit andersmans mond te horen. Het zit nu zelfs zo dat toen m'n verpleegster donderdag hoorde dat ik na m'n opname weer gwn naar huis ga ze er echt opstond dat ik naar de maatschappelijk werkster te gaan om te regelen dat ik alleen kan wonen na m'n ontslag, of niet lang erna. Want ze weten er goed genoeg dat naar huis gaan een hel is. Elke week vinden ze wel iets om over op mij te kappen, nooit kan er iets positiefs vanaf. Ik stel hun teleur, ik kost teveel, ik ben lelijk, ik ben een blok aan hun been. Want door mij kunnen zij dit en dit en dit niet. Het is allemaal mijn schuld dat hun leven zo'n hel is. En dan vraagt een mens zich af van wat ik suicidaal ben. Ze wrijven er gwn elk moment, dat ze er de kans toe hebben, in hoe slecht ik wel nie ben. En het enige dat ik probeer is ook maar 1 keer te horen: Je maakt me trots! Maar dat zal altijd een droom blijven.
Nadat ik zojuist een reactie las op mijn blog ben ik nog eens beginnen lezen van in't begin. Het was vreemd om zelf te kunnen zien hoe ik elke keer weer een stukje dieper wegzonk en elke keer een stukje meer van mijn jeugd/levenslust verloor. We zijn nu bijna een jaar later. En in dat jaar heb ik niet het gevoel om echt vooruit te zijn gegaan. Al mijn toekomstdromen zijn in dat afgelopen jaar aan duigen geslaan, alles waarvoor ik nog wou volhouden is van me afgenomen en bovendien zitten een jaar later nogsteeds dezelfde gedachten in mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik in een jaar volledig ben afgebroken, en dat doet pijn.
Vandaag ook op controle gemoeten bij de endocrinoloog. Hij zei dat hij fier was op mijn waarden en dat maakte me ergens wel blij, hij kan terug fier op me zijn. Maar hij wilt nog steeds niet luisteren naar wat ik te vertellen heb en dat maakt me verschrikkelijk boos. Hij blijf ontkennen dat ik me nu slechter voel dan toen ik te hoog stond. Volgens hem kwam dat omdat ik "high" was van de ketonen. Maar dat is niet zo, ik kon gewoon alles doen wat ik wou. En bovendien werd ik niet zo vet. Ook wou hij mijn pomp niet nog niet terug geven, en dat had ik wel verwacht, maar ik vond het niet leuk dat ik zelfs mijn redenen om vervroegd mijn pomp terug te krijgen niet mocht geven. Ik ben echt kwaad dat hij niet meer naar me wilt luisteren. Hij zei wel dat als ik mijn volgende consultatie, in augustus, als ik nog steeds zo'n mooie waarden heb, ik zeker terug een pomp krijg. Alleen niet meer mijn pomp, zo bleek nadien. Want mijn pomp werd uit de handel genomen en word vervangen door een andere pomp. Maar ik wou zo graag gewoon weer mijn pomp. Waarom? Dat weet ik niet. Waarom wil je zo'n stom machiene, en waarom persé dat machientje en niet een ander? Ik weet het niet. Ik was wel gehecht aan mijn pompje, het was misschien als een eigen kindje, een stukje van mezelf wat ik nu moet afgeven en waar ik geen afscheid van kan nemen, want mijn pompje is al weg. Ze hebben het zelfs niet meer. Wat me nog enorm teleurstelde is dat ik hun probeerde mijn angst te delen, de angst dat ik het weer ga opgeven van zodra ik mijn pomp terug heb, en dat ze enkel zeiden: dan krijg je je pomp niet terug. Maar waarom probeerde ze niet te luisteren, waarom wilde ze niet eens even luisteren naar wat ik zei en misschien even helpen met een nieuwe motivatie te zoeken ipv dan meteen alle moed in mijn schoenen te duwen? Ik voel me zo alleen en in de steek gelaten. Het is precies of niemand me kan begrijpen of wil begrijpen. Misschien is dat weer een verkeerd gedacht van mezelf, maar zo voel ik me wel. Ik ben echt wanhopig op het moment, ik weet echt niet meer wat te doen. Ik heb het gevoel dat ik echt voor iedereen een last ben en voor mezelf hoef ik al helemaal niets te doen want ik heb geen toekomst (doelen) meer. Ik ben bang van mezelf omdat ik mezelf niet kan kalmeren en me al een tijd niet goed voelde. Ik ben bang dat ik weer mijn eigen (als ik er nog heb) ruiten ga inslaan. Ik weet niet meer wat ik moet doen en voor wie of wat ik het nog moet doen. Ik heb toch het gevoel dat ik voor niemand deug, ik kan zelfs niet meer doen of ik gelukkig ben en dat maakt andere mensen verdrietig en dat wil ik niet. Het komt soms voor andere mensen over of ik niet gelukkig en blij wil zijn. Juist of ik altijd zo wil blijven, maar dat is niet zo. Het is niet leuk om elke dag, elk uur te moeten vechten om het maar te overleven en geen "impulsief" negatief gedrag te stellen. Het lijkt of anderen mensen denken dat het leuk is om zo verdrietig, eenzaam, leeg, en zo negatief over jezelf te zijn dat je nog liever verkiest om per direct dood te zijn dan om nog te proberen even gelukkig te zijn. Het is niet leuk om elke dag te moeten opstaan met als eerste gedacht:" shit weer een ganse dag om door te komen, wanneer is het nu eindelijk gedaan?" Het is niet leuk om te leven zonder doelen, zonder doel en steeds weer een nieuwe tegenvaller te krijgen. Het is echt niet leuk.
Het is nog maar amper 22u en ik ben al doodop, ik heb het gevoel dat het al voorbij middernacht is en ik zwaar opstap ben geweest. Maar de realiteit is anders. Het is dus bijna 22u en ik heb heel de dag niets gedaan buiten mijn terug reis naar huis en mezelf zitten opvreten voor morgen. Want morgen is de BIG day. Allée toch voor mij, morgen voor eerst sinds zijn termijnstelling(nu dus 3mnd geleden) van 6mnd goede waarden, op controle bij de endocrinoloog. Vroeger keer ik altijd naar die afspraak uit. Ik kreeg zelfs iedere maand een afspraak(ok da's een teken da 't ni goe ging, maar ik ging me plezier) Vroeger was hij zowat de enige waar ik me veilig bij voelde, iemand die me beschermde, of dat toch probeerde. Nu kijk ik dus tegen de afspraak op. Bang dak weer tekort heb gedaan, bang da hij nog steeds boos is, of weer boos gaat zijn. En ik weet wel dat hij eigenlijk niet zoveel redenen heeft, deze keer, om boos te zijn. Dat hij zelfs heel blij zou moeten zijn met mijn waarden. Toch ben ik bang. Bang voor de afstandelijkheid, bang dak de enige persoon/plek waar ik me zolang veilig heb gevoeld, definitief kwijt ben. En natuurlijk bang dat hij niet wil luisteren naar mijn vraag. Een vraag die echt serieus bedoeld is. De vraag of ik echt niet nu al mijn pomp terug krijg. Ok hij heeft 6mnd gezegt. En daar wil ik me gerust bij neerleggen. Ik versta hem daarin wel, maar mijn angst is dat als ik eenmaal achter ondertussen 3mnd, mijn pomp dan weer terug heb, ik weer ga terug vallen op het negatief gebruiken van de pomp. Want dat is nu wel de enige reden waarom ik het volhoud en blijf doen. Het gedacht dat mijn pomp ervan afhangt. Zodus zou ik die maand die ik nog in de psychiatrie ben willen gebruiken als een vangnet, daar zullen ze er sneller op ingrijpen als het verkeerd gaat toch? Maar wrs is hij er niet van overtuigd en ga ik nog 3mnd op m'n honger moeten zitten. Om dan alleen in deze wereld tegen de demon te moeten gaan vechten. Want je mag het zeggen zoals je wilt, het nadeel van de pomp is echt wel dat hij registreerd hoeveel insuline je welke dag hebt gehad en zo de strijd van steeds minder insuline gebruiken weer kan beginnen. Met spuiten sta je daar zo niet bij stil hé, maar de pomp... Gevaarlijk Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
De laatste tijd vallen nogal veel dromen van me aan duigen. Iedere keer probeer ik me er weer over te zetten, maar het lijkt of er telkens weer een nieuwe opduikt. Ik ben bang voor de toekomst. Omdat ik geen idee heb hoe die eruit zal zien, omdat ik het gevoel heb dat me toch niets meer te bieden zal hebben wat me gelukkig zal maken. Omdat ik schrik van het idee een saaie grijze muis te worden, gefaald tov haar ouders, haar familie, haar vrienden en tov zichzelf. Achter 1,5mnd mag ik heel waarschijnlijk op ontslag en ik ben bang dat het eigenlijk nog te vroeg is. Maar ik wil het niet toegeven. Want ik wil oh zo graag weer vrij zijn, weer normaal zijn. Maar hoe normaal is normaal, als je niet normaal bent. Zal ik ooit wel normaal worden? Het maakt me bang en triest en ik zou zo graag alles weer opgeven omdat de angst dat ik zou falen, groter is dan de moed om door te gaan.
Gek dat je soms wel weet dat je echt niet goed bezig bent en het toch blijft ontkennen. Of dat je denkt dat het allemaal nog wel meevalt. Dat maakt het juist zo moeilijk om je te herpakken hé. Nog 1,5maand en ik mag op ontslag. Maar is dat wel een goed idee? Wetende dat ik alweer een 1,5mnd niet goed bezig ben met eten en sporten. Het beestje zit weer in mijn hoofd en ik krijg het er echt niet uit. Echt niet. Ik voel me zo vet en dik en ik wil zo niet verder leven. Niet als dikke, maar ook niet als iemand die zich zo slecht in zijn vel zit. En het werkt stimulerend als je van andere te horen krijgt dat je er goed uitziet en als iedereen er enthousiast over is dat je goed eet, en gezond. En wha zo goed aan't sporten. Ja hoor allemaal goed. Maar het ergste van al is dat niemand het serieus neemt. Als ik er met de psychiater over heb, of als ik hem weeral smeek voor laxerend pillen, of drainerende medicatie, dan begint hij over andere medicatie. Medicatie die me minder stemmingsschommelingen geven. Maar hé, nee dat wil ik niet. Ik wil gelukkig worden, ik wil mooi zijn. Ik wil, ik wil, ik wil... Maar ik wil hem niet meer vertrouwen in/over medicatie. Hij heeft me er al te vaak over gelogen. Medicatie gegeven die me zeker niet zou doen verdikken en dat juist wel doet. Het ergste van alles is dat hij heeft toegegeven dat hij me heeft belogen...Iedereen zegt dan wel steeds dat ik me erover moet zetten en dat moet loslaten, maar dat is niet makkelijk en hij heeft nu al zoveel fouten/leugens/enz verteld dat ik het moeilijk vind om hem weer te vergeven. Snap je dat?
Zoals de titel al zegt: probeer ik mijn leven weer op te nemen. Helaas is dat simpeler gezegt dan gedaan. Eerst en vooral zijn er de hypo's die me geregeld plagen en dat terwijl ik nooit zolang zoveel hypo's gewoon ben. Het frustreerd me dat ik steeds moet bij-eten, eetbuien krijg en moet stoppen met mijn activiteit. Heel vaak dat ik denk: Waarom moet mijn suiker zo goed geregeld staan, het juiste hba1c haal ik niet, ik kan niet meer doen wat ik wil of leuk vind, moet verdomd veel eten en als ik mijn insuline aanpas krijg ik hypers, of als ik verwacht dat de suiker te laag gaat komen en er dan mijn voorzorgen voor neem dan draait het helemaal verkeerd uit. Met andere woorden: het is een enorme last om die suiker toch min of meer ok te krijgen. Eigenlijk vond ik mijn hypertijd veel makkelijker en aangenamer en het was stukken beter voor mijn gewicht en activiteiten. Helaas denkt zowat iedereen behalve ik natuurlijk, daar heel anders over. Maar een goede suikerregeling is een hel! Verder probeer ik mijn voorgaande activiteiten weer op te nemen: judo, uitstapjes met de jongerenbeweging enz. Maar het frustreerd me dat andere mensen me dan gaan afremmen in mijn doen en me overbeschermen, zeggen dat ik mijn lat te hoog leg en nog steeds opmerkingen over mijn uiterlijk geven(zowel positief als negatief). Ik kan er echt niet tegen! Ten eerste zal ik zelf wel bepalen wat ik aankan en wat niet. Ten tweede leg ik mijn lat zo hoog als ik wil, ik moet hem bereiken toch! Ten derde heb ik geen betutteling nodig! Ik ben verdorie geen klein kind. En tot slot kan ik die opmerkingen wel missen als kiespijn! Vooral omdat ik er nog steeds mee worstel, mezelf echt niet kan accepteren, me zo vaak aangesproken voel, ook al gaat het dan niet rechtstreeks over mij en omdat ik de positieve complimentjes niet terecht vind(wetende wat ik er voor "verkeerde dingen" voor doe) en omdat ik ze toch niet geloof en de negatieve die geloof ik natuurlijk wel en daardoor ga ik me weer heel de tijd slecht voelen. Het is zo vermoeiend en vind mezelf het meest stomme wezen omdat ik ooit het probleem heb toegegeven en eraan heb proberen te werken. Niets is nog wat het ervoor was. Ik voel me steeds in de gaten gehouden. Gecontroleerd. Anderzijds probeer ik wel goed bezig te zijn, maar stel me vaak de vraag waarom? Voor wie? Dat ze de boom in klimmen, ik ben ik en ik mag toch leven zoals ik wil? Vaak heb ik het gevoel dat het toch zinloos is en dat ik beter kan doen wat me nu instant gelukkig maakt. Ook al is dat dan slecht.
Vandaag evaluatie(evolutiebespreking) gehad. Het was een positieve bespreking. De psychiater zei zelfs dat hij nog nooit zo'n positieve bespreking had gehad. Ze vonden dat ik mijn nieuwe start niet had gemist en harder dan ooit mijn best deed. Ook vonden ze dat ik in de therapieën meer gemotiveerd ben, beter mijn best doe en ook beter meewerk. Ik voer ook minder strijden en al helemaal geen strijd meer om mijn diabetes. En dat vonden ze allemaal heel goed. Ze zagen ook dat ik meer kwam bespreken ivbm mijn emoties en als er niemand wou luisteren ze dan op papier uitte. Ook mijn negatief gedrag was afgenomen en ze zagen dat ik veel alternatieven probeer als ik het moeilijk heb.Dat mijn suikerregeling veel beter was dan vroeger besloten ze uit mijn dalend hba1c en uit de registraties, waar ze trouwens van vonden dat ik ze nu beter invul dan in het verleden. Maar eigenlijk doe ik dat nog steeds op dezelfde manier... Het negatieve dat ze me wisten te vertellen was dat ik nog steeds te perfectionistisch ben. Omdat het zo goed gaat heb ik mijn resocialisatiefase gekregen. Nu mag ik op vrijdag terug naar de judo gaan Een ontslagdatum heb ik nog niet gehad omdat ze bang zijn dat ik misschien een terugval zal krijgen. Maar als het tot aan mijn volgende evaluatie(eind mei, begin juni) nog steeds zo goed gaat, ga ik wel een datum krijgen en dan eentje voor binnen een week of 2. In ieder geval, als het zo verder gaat kan ik half juni, begin juli op ontslag.
Ik snap mezelf niet meer. Heb ik me eigenlijk ooit wel begrepen? Het was een moeilijke week en ik heb het besloten om weg te gaan. Maar toch ben ik bang dat het misschien niet de juiste keuze is en dan vraag ik me af of ik dan toch niet moet blijven? Is het wel zo verstandig om te vertrekken? Waarom voel ik me eigenlijk zo slecht als ik daar ben? Zou ik me thuis echt beter voelen? Zie nu zelf, ik ben nog maar een halve dag thuis(gisteren was ik vooral weg) en ik voel me al opgejaagd en gefrustreerd. Ik heb moeite met mezelf in de hand te houden en ik ben bang dat als dat de rest van de dag nog zo gaat zijn ik weer stomme dingen ga doen.En hier thuis kan ik pas echt domme dingen doen. Hier heb ik alles om het zeer zeker te laten slagen. 4 soorten insuline, elk minstens 3 volledige dozen vol. Nog kalmeermiddelen die ik ooit heb opgespaard en als ik die neem ik zeker een halve dag ko lig. En natuurlijk alcohol, veel alcohol. Pak die 3 samen en tis garantie te laat voor ze iets doorhebben. Dus ik ben bang. Bang dat ik dit plan zal uitvoeren. Maar wat moet ik ermee doen? Ik kan het niet zomaar vergeten. Kan iemand het uit mijn hoofd wissen zodat ik er nooit aan zal denken en er nooit zal opkomen. Neen, dat kan niemand. Moet ik het dan vertellen? Wat kunnen ze eraan doen? Ik moet mezelf tegenhouden toch. Er zal immers nooit iemand heel de dag bij me zijn om te beschermen tegen zulke verkeerde dingen. Vrijdag is het ook weer verkeerd gegaan. Ik heb weer heel veel insuline ingespoten en mocht weer een dag en nacht in het ziekenhuis spenderen. Daar heb ik zelfs even bijna weggelopen geweest omdat ik van hun nog niet mocht vertrekken. Gelukkig heb ik kunnen inbinden. Maar dat was wel na een dreiging, een serieuze dreiging, van me plat te spuiten en vast te binden. Uiteindelijk hebben ze me dan maar, vroeger dan ze zelf wilden en onder begeleiding van een arts, terug naar Kortenberg laten gaan. In de veronderstelling dat ik niet op weekend mocht gaan en ze daar een oogje in't zeil zouden houden. Maar daar dachten ze in Kortenberg heel anders over. Ik mocht doodleuk op weekend gaan. Ze wilden natuurlijk wel dat ik iets van me zou laten horen gedurende het weekend maar dat heb ik geweigerd en ben dus doodleuk op verlengd weekend vertrokken. Het was vrijdag geen poging om dood te gaan, daar was het te weinig voor(volgens mijn gedacht) maar ik wou gewoon even niets meer voelen en ik denk misschien ook even laten zien dat ik het wel degelijk meende dat het niet met me gaat. En ik kreeg wat ik wilde natuurlijk. Plots hadden ze wel oren naar me. Plots hadden ze wel tijd. Plots was het niet meer belangrijk hoe anderen zich voelden, nee plots was ik even belangrijk genoeg. Heel egoistisch en dom. Ik ben zo kwaad op mezelf. Mensen zeggen me steeds: "Je moet het afleren om negatief te stellen om aan te geven dat je je niet ok voelt en je moet stoppen om op die manier aandacht te vragen/eisen." Ze hebben gelijk. Ik moet er mee stoppen. Helaas lijkt het wel de enige manier die werkt.
Ik mis hem! Ik mis hem verschrikkelijk en ik kan erover bij niemand terecht. Diegene waarbij ik zogenaamd terecht bij kan zeggen enkel: je moet hem loslaten. Ja, het is zo, ik moet hem loslaten, maar dat is verdomme moeilijk. Al meer als een week hou ik een masker op van een vrolijke A. Maar het hyper zijn is een middel om te overleven om nog even een beetje verder te kunnen gaan. Maar ik heb het gevoel dat ik elk moment kan gaan crashen. Ik heb iets nodig om even van de wereld te zijn, even een roes, even niets meer voelen. Drugs? Nope verboden. Alcohol? Nope verboden. Medicatie: niet voorgeschreven->dus verboden. Snuiven aan de vernis: Nope, verboden. Oh help. Hoe kan ik even gered worden van de val? Of moet ik echt crashen? Op dit moment ben ik bang van mezelf, omdat ik zie dat ik nog maar een heel klein beetje nodig heb om mezelf niet meer in de hand te hebben. 1 drupje en ik loop over. 1 ding en ik weet niet meer wat ik doe. En dan? Dan zoeken we weer een trein, of pillen, of weet ik veel wat. Ik denk erover om naar huis te gaan. Ik heb het gevoel dat ik een hopeloos geval ben en het nutteloos is. Misschien moeten ze me maar laten doen. Vroeg of laat zal het wel stoppen.
Vandaag was ik opzoek naar zaken die in mijn nooddoos kunnen(een nooddoos is een doos waar dingen in zitten die je kunnen afleiden of kalmeren als je in crisis zit of gaat). Ik dacht er een dagboek in te steken omdat schrijven me wel kan kalmeren. En zo heb ik mijn laatste 2 dagboeken eens zitten te lezen. Ik verschiet ervan hoelang ik al bezig ben met mezelf te verzieken. Het is al bezig van als ik 13 was! Vreemd hoe sluw en langzaam het beestje erin is gekropen. En toch gaat het er precies sneller in dan dat het eruit gaat. Wat me ook sterk verbaasde is dat ik op 14jaar al exact wist wat ik wilde worden: psycholoog. Eigenlijk was ik eraan aan't denken om mijn dagboek misschien eens aan de psycholoog ofzo te laten lezen, daar er ook veel andere dingen instaan die ik verdrongen heb, het vertelt veel meer dan ik kan vertellen. Maar ik durf niet zo goed. Bovendien is het allemaal gepasseerd en tja, ik moet er maar leren mee omgaan hé. Misschien maak ik er ooit een boek van. Als ik ooit beter word. Wie weet.
Ik hoop dat de sociaal werker het allemaal snel geregeld krijgt, want het appartementje komt 30juni vrij, wat dan zou betekenen dat ik de eerste kan verhuizen
...
Ik schaamde me dood. 
Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje.
Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
