Vandaag had ik een afspraak met de maatschappelijk assistent om via haar te regelen dat ik, wanneer ik hier achter een maand vertrek, zowat op mijn eigen kan trekken. Helaas moet ik daar natuurlijk voor weten wat ik, waar ga studeren. En mits ze al heel lang bezig is met een studie voor mij te zoeken, of kan ik beter zeggen dat ze er eigenlijk niet mee bezig is? Want elke week beloofd ze me zaken op te zoeken, of dingen te bezorgen wat ze steeds maar weer blijft verzetten:vb: een boek met alle mogelijke studierichtingen, mag ik die dag om zolaat komen halen, kom ik er op het afgesproken moment om krijg ik het volgende te horen: oh ja, tzal voor volgende week zijn want ik heb het net aan iemand anders meegegeven En zo gaat dat nu al een maand of 2. Ik word er wanhopig en razend van. Maar bon, vandaag moest ik dus langsgaan voor eens te bespreken voor op mezelf te trekken en om ineens eens te horen of ze al naar het clb had gebeld wat ze 2wkn geleden al zou doen en me dan zou aanspreken, wat natuurlijk niet gebeurd is. Zegt ze zo van: Eigenlijk heb ik zo van je verpleegster begrepen dat je als prioriteit stelt dat je op je eigen wilt wonen. Ik zeg zo van ja, maar ik wil ook nog studeren. Zegt ze van, dus dan kunnen we eigenlijk beter eerst kijken waar je wilt wonen en dan eventueel voor een studie. Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje. Na een hele tijd snapte ze dan eindelijk dat ik toch eerst een studierichting moest vinden. Toen moest ik haar nog uitleggen dat dit allemaal binnen een maand geregeld moet zijn mits ik dan op ontslag ga. Maar hehe, blijkbaar snapt ze het toch, want daar ik eerst een afspraak voor volgende week had, werd ik daarstraks aangesproken door de verpleging dat ik vandaag nog even naar de maatschappelijk assistent moest bellen. Wilt ze me morgen weer een keertje zien omdat ze al naar het clb heeft gebeld en er toch een beetje haast achter zit hé. Wie weet komt een van mijn dromen dan toch nog uit, als ze het dan toch eindelijk heeft begrepen.
Ik ben een beetje verdrietig en teleurgesteld. Deze avond kreeg ik mijn nieuw hba1c en die was gezakt, op een maand, van 9,4 naar 8,4 wat heel goed is en wat me wel blij maakt. Heel blij deel ik het nieuws mee aan m'n ouders, ok over sms, maar het gaat niet anders, maar tot mijn grote teleurstelling kreeg ik zelfs geen reactie. Het demotiveert me verschrikkelijk! 't enige wat ik wou was dat ze enthousiast waren. Ze weten hoe hard ik hiervoor vecht. Maar er zal blijkbaar nooit een positief woordje afkunnen tegen me. Nog nooit hebben ze me proficiat gewenst met mijn hba1c, altijd zitten ze maar op me te kappen hoe slecht m'n waarde is enz maar als er dan een verbetering is zeggen ze zelfs niet eens proficiat. Raar genoeg geld dit niet voor m'n broertje. Als z'n waarde stijgt maken ze er niet zo'n drama van als bij mij. Als hij zakt wordt hij beloond. Sterker nog ze hangen er zelfs beloningen aan vast voor bv tegen de volgende keer 1 gezakt te zijn. En ik ben blij voor hem. Echt wel! Maar het stelt me dan in vraag hoeveel ik voor m'n ouders beteken. Vaak dacht ik dat ik het allemaal maar overdreef, maar ik krijg het steeds vaker uit andersmans mond te horen. Het zit nu zelfs zo dat toen m'n verpleegster donderdag hoorde dat ik na m'n opname weer gwn naar huis ga ze er echt opstond dat ik naar de maatschappelijk werkster te gaan om te regelen dat ik alleen kan wonen na m'n ontslag, of niet lang erna. Want ze weten er goed genoeg dat naar huis gaan een hel is. Elke week vinden ze wel iets om over op mij te kappen, nooit kan er iets positiefs vanaf. Ik stel hun teleur, ik kost teveel, ik ben lelijk, ik ben een blok aan hun been. Want door mij kunnen zij dit en dit en dit niet. Het is allemaal mijn schuld dat hun leven zo'n hel is. En dan vraagt een mens zich af van wat ik suicidaal ben. Ze wrijven er gwn elk moment, dat ze er de kans toe hebben, in hoe slecht ik wel nie ben. En het enige dat ik probeer is ook maar 1 keer te horen: Je maakt me trots! Maar dat zal altijd een droom blijven.
Nadat ik zojuist een reactie las op mijn blog ben ik nog eens beginnen lezen van in't begin. Het was vreemd om zelf te kunnen zien hoe ik elke keer weer een stukje dieper wegzonk en elke keer een stukje meer van mijn jeugd/levenslust verloor. We zijn nu bijna een jaar later. En in dat jaar heb ik niet het gevoel om echt vooruit te zijn gegaan. Al mijn toekomstdromen zijn in dat afgelopen jaar aan duigen geslaan, alles waarvoor ik nog wou volhouden is van me afgenomen en bovendien zitten een jaar later nogsteeds dezelfde gedachten in mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik in een jaar volledig ben afgebroken, en dat doet pijn.
Vandaag ook op controle gemoeten bij de endocrinoloog. Hij zei dat hij fier was op mijn waarden en dat maakte me ergens wel blij, hij kan terug fier op me zijn. Maar hij wilt nog steeds niet luisteren naar wat ik te vertellen heb en dat maakt me verschrikkelijk boos. Hij blijf ontkennen dat ik me nu slechter voel dan toen ik te hoog stond. Volgens hem kwam dat omdat ik "high" was van de ketonen. Maar dat is niet zo, ik kon gewoon alles doen wat ik wou. En bovendien werd ik niet zo vet. Ook wou hij mijn pomp niet nog niet terug geven, en dat had ik wel verwacht, maar ik vond het niet leuk dat ik zelfs mijn redenen om vervroegd mijn pomp terug te krijgen niet mocht geven. Ik ben echt kwaad dat hij niet meer naar me wilt luisteren. Hij zei wel dat als ik mijn volgende consultatie, in augustus, als ik nog steeds zo'n mooie waarden heb, ik zeker terug een pomp krijg. Alleen niet meer mijn pomp, zo bleek nadien. Want mijn pomp werd uit de handel genomen en word vervangen door een andere pomp. Maar ik wou zo graag gewoon weer mijn pomp. Waarom? Dat weet ik niet. Waarom wil je zo'n stom machiene, en waarom persé dat machientje en niet een ander? Ik weet het niet. Ik was wel gehecht aan mijn pompje, het was misschien als een eigen kindje, een stukje van mezelf wat ik nu moet afgeven en waar ik geen afscheid van kan nemen, want mijn pompje is al weg. Ze hebben het zelfs niet meer. Wat me nog enorm teleurstelde is dat ik hun probeerde mijn angst te delen, de angst dat ik het weer ga opgeven van zodra ik mijn pomp terug heb, en dat ze enkel zeiden: dan krijg je je pomp niet terug. Maar waarom probeerde ze niet te luisteren, waarom wilde ze niet eens even luisteren naar wat ik zei en misschien even helpen met een nieuwe motivatie te zoeken ipv dan meteen alle moed in mijn schoenen te duwen? Ik voel me zo alleen en in de steek gelaten. Het is precies of niemand me kan begrijpen of wil begrijpen. Misschien is dat weer een verkeerd gedacht van mezelf, maar zo voel ik me wel. Ik ben echt wanhopig op het moment, ik weet echt niet meer wat te doen. Ik heb het gevoel dat ik echt voor iedereen een last ben en voor mezelf hoef ik al helemaal niets te doen want ik heb geen toekomst (doelen) meer. Ik ben bang van mezelf omdat ik mezelf niet kan kalmeren en me al een tijd niet goed voelde. Ik ben bang dat ik weer mijn eigen (als ik er nog heb) ruiten ga inslaan. Ik weet niet meer wat ik moet doen en voor wie of wat ik het nog moet doen. Ik heb toch het gevoel dat ik voor niemand deug, ik kan zelfs niet meer doen of ik gelukkig ben en dat maakt andere mensen verdrietig en dat wil ik niet. Het komt soms voor andere mensen over of ik niet gelukkig en blij wil zijn. Juist of ik altijd zo wil blijven, maar dat is niet zo. Het is niet leuk om elke dag, elk uur te moeten vechten om het maar te overleven en geen "impulsief" negatief gedrag te stellen. Het lijkt of anderen mensen denken dat het leuk is om zo verdrietig, eenzaam, leeg, en zo negatief over jezelf te zijn dat je nog liever verkiest om per direct dood te zijn dan om nog te proberen even gelukkig te zijn. Het is niet leuk om elke dag te moeten opstaan met als eerste gedacht:" shit weer een ganse dag om door te komen, wanneer is het nu eindelijk gedaan?" Het is niet leuk om te leven zonder doelen, zonder doel en steeds weer een nieuwe tegenvaller te krijgen. Het is echt niet leuk.
Het is nog maar amper 22u en ik ben al doodop, ik heb het gevoel dat het al voorbij middernacht is en ik zwaar opstap ben geweest. Maar de realiteit is anders. Het is dus bijna 22u en ik heb heel de dag niets gedaan buiten mijn terug reis naar huis en mezelf zitten opvreten voor morgen. Want morgen is de BIG day. Allée toch voor mij, morgen voor eerst sinds zijn termijnstelling(nu dus 3mnd geleden) van 6mnd goede waarden, op controle bij de endocrinoloog. Vroeger keer ik altijd naar die afspraak uit. Ik kreeg zelfs iedere maand een afspraak(ok da's een teken da 't ni goe ging, maar ik ging me plezier) Vroeger was hij zowat de enige waar ik me veilig bij voelde, iemand die me beschermde, of dat toch probeerde. Nu kijk ik dus tegen de afspraak op. Bang dak weer tekort heb gedaan, bang da hij nog steeds boos is, of weer boos gaat zijn. En ik weet wel dat hij eigenlijk niet zoveel redenen heeft, deze keer, om boos te zijn. Dat hij zelfs heel blij zou moeten zijn met mijn waarden. Toch ben ik bang. Bang voor de afstandelijkheid, bang dak de enige persoon/plek waar ik me zolang veilig heb gevoeld, definitief kwijt ben. En natuurlijk bang dat hij niet wil luisteren naar mijn vraag. Een vraag die echt serieus bedoeld is. De vraag of ik echt niet nu al mijn pomp terug krijg. Ok hij heeft 6mnd gezegt. En daar wil ik me gerust bij neerleggen. Ik versta hem daarin wel, maar mijn angst is dat als ik eenmaal achter ondertussen 3mnd, mijn pomp dan weer terug heb, ik weer ga terug vallen op het negatief gebruiken van de pomp. Want dat is nu wel de enige reden waarom ik het volhoud en blijf doen. Het gedacht dat mijn pomp ervan afhangt. Zodus zou ik die maand die ik nog in de psychiatrie ben willen gebruiken als een vangnet, daar zullen ze er sneller op ingrijpen als het verkeerd gaat toch? Maar wrs is hij er niet van overtuigd en ga ik nog 3mnd op m'n honger moeten zitten. Om dan alleen in deze wereld tegen de demon te moeten gaan vechten. Want je mag het zeggen zoals je wilt, het nadeel van de pomp is echt wel dat hij registreerd hoeveel insuline je welke dag hebt gehad en zo de strijd van steeds minder insuline gebruiken weer kan beginnen. Met spuiten sta je daar zo niet bij stil hé, maar de pomp... Gevaarlijk Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
De laatste tijd vallen nogal veel dromen van me aan duigen. Iedere keer probeer ik me er weer over te zetten, maar het lijkt of er telkens weer een nieuwe opduikt. Ik ben bang voor de toekomst. Omdat ik geen idee heb hoe die eruit zal zien, omdat ik het gevoel heb dat me toch niets meer te bieden zal hebben wat me gelukkig zal maken. Omdat ik schrik van het idee een saaie grijze muis te worden, gefaald tov haar ouders, haar familie, haar vrienden en tov zichzelf. Achter 1,5mnd mag ik heel waarschijnlijk op ontslag en ik ben bang dat het eigenlijk nog te vroeg is. Maar ik wil het niet toegeven. Want ik wil oh zo graag weer vrij zijn, weer normaal zijn. Maar hoe normaal is normaal, als je niet normaal bent. Zal ik ooit wel normaal worden? Het maakt me bang en triest en ik zou zo graag alles weer opgeven omdat de angst dat ik zou falen, groter is dan de moed om door te gaan.
Gek dat je soms wel weet dat je echt niet goed bezig bent en het toch blijft ontkennen. Of dat je denkt dat het allemaal nog wel meevalt. Dat maakt het juist zo moeilijk om je te herpakken hé. Nog 1,5maand en ik mag op ontslag. Maar is dat wel een goed idee? Wetende dat ik alweer een 1,5mnd niet goed bezig ben met eten en sporten. Het beestje zit weer in mijn hoofd en ik krijg het er echt niet uit. Echt niet. Ik voel me zo vet en dik en ik wil zo niet verder leven. Niet als dikke, maar ook niet als iemand die zich zo slecht in zijn vel zit. En het werkt stimulerend als je van andere te horen krijgt dat je er goed uitziet en als iedereen er enthousiast over is dat je goed eet, en gezond. En wha zo goed aan't sporten. Ja hoor allemaal goed. Maar het ergste van al is dat niemand het serieus neemt. Als ik er met de psychiater over heb, of als ik hem weeral smeek voor laxerend pillen, of drainerende medicatie, dan begint hij over andere medicatie. Medicatie die me minder stemmingsschommelingen geven. Maar hé, nee dat wil ik niet. Ik wil gelukkig worden, ik wil mooi zijn. Ik wil, ik wil, ik wil... Maar ik wil hem niet meer vertrouwen in/over medicatie. Hij heeft me er al te vaak over gelogen. Medicatie gegeven die me zeker niet zou doen verdikken en dat juist wel doet. Het ergste van alles is dat hij heeft toegegeven dat hij me heeft belogen...Iedereen zegt dan wel steeds dat ik me erover moet zetten en dat moet loslaten, maar dat is niet makkelijk en hij heeft nu al zoveel fouten/leugens/enz verteld dat ik het moeilijk vind om hem weer te vergeven. Snap je dat?
Zoals de titel al zegt: probeer ik mijn leven weer op te nemen. Helaas is dat simpeler gezegt dan gedaan. Eerst en vooral zijn er de hypo's die me geregeld plagen en dat terwijl ik nooit zolang zoveel hypo's gewoon ben. Het frustreerd me dat ik steeds moet bij-eten, eetbuien krijg en moet stoppen met mijn activiteit. Heel vaak dat ik denk: Waarom moet mijn suiker zo goed geregeld staan, het juiste hba1c haal ik niet, ik kan niet meer doen wat ik wil of leuk vind, moet verdomd veel eten en als ik mijn insuline aanpas krijg ik hypers, of als ik verwacht dat de suiker te laag gaat komen en er dan mijn voorzorgen voor neem dan draait het helemaal verkeerd uit. Met andere woorden: het is een enorme last om die suiker toch min of meer ok te krijgen. Eigenlijk vond ik mijn hypertijd veel makkelijker en aangenamer en het was stukken beter voor mijn gewicht en activiteiten. Helaas denkt zowat iedereen behalve ik natuurlijk, daar heel anders over. Maar een goede suikerregeling is een hel! Verder probeer ik mijn voorgaande activiteiten weer op te nemen: judo, uitstapjes met de jongerenbeweging enz. Maar het frustreerd me dat andere mensen me dan gaan afremmen in mijn doen en me overbeschermen, zeggen dat ik mijn lat te hoog leg en nog steeds opmerkingen over mijn uiterlijk geven(zowel positief als negatief). Ik kan er echt niet tegen! Ten eerste zal ik zelf wel bepalen wat ik aankan en wat niet. Ten tweede leg ik mijn lat zo hoog als ik wil, ik moet hem bereiken toch! Ten derde heb ik geen betutteling nodig! Ik ben verdorie geen klein kind. En tot slot kan ik die opmerkingen wel missen als kiespijn! Vooral omdat ik er nog steeds mee worstel, mezelf echt niet kan accepteren, me zo vaak aangesproken voel, ook al gaat het dan niet rechtstreeks over mij en omdat ik de positieve complimentjes niet terecht vind(wetende wat ik er voor "verkeerde dingen" voor doe) en omdat ik ze toch niet geloof en de negatieve die geloof ik natuurlijk wel en daardoor ga ik me weer heel de tijd slecht voelen. Het is zo vermoeiend en vind mezelf het meest stomme wezen omdat ik ooit het probleem heb toegegeven en eraan heb proberen te werken. Niets is nog wat het ervoor was. Ik voel me steeds in de gaten gehouden. Gecontroleerd. Anderzijds probeer ik wel goed bezig te zijn, maar stel me vaak de vraag waarom? Voor wie? Dat ze de boom in klimmen, ik ben ik en ik mag toch leven zoals ik wil? Vaak heb ik het gevoel dat het toch zinloos is en dat ik beter kan doen wat me nu instant gelukkig maakt. Ook al is dat dan slecht.
Vandaag evaluatie(evolutiebespreking) gehad. Het was een positieve bespreking. De psychiater zei zelfs dat hij nog nooit zo'n positieve bespreking had gehad. Ze vonden dat ik mijn nieuwe start niet had gemist en harder dan ooit mijn best deed. Ook vonden ze dat ik in de therapieën meer gemotiveerd ben, beter mijn best doe en ook beter meewerk. Ik voer ook minder strijden en al helemaal geen strijd meer om mijn diabetes. En dat vonden ze allemaal heel goed. Ze zagen ook dat ik meer kwam bespreken ivbm mijn emoties en als er niemand wou luisteren ze dan op papier uitte. Ook mijn negatief gedrag was afgenomen en ze zagen dat ik veel alternatieven probeer als ik het moeilijk heb.Dat mijn suikerregeling veel beter was dan vroeger besloten ze uit mijn dalend hba1c en uit de registraties, waar ze trouwens van vonden dat ik ze nu beter invul dan in het verleden. Maar eigenlijk doe ik dat nog steeds op dezelfde manier... Het negatieve dat ze me wisten te vertellen was dat ik nog steeds te perfectionistisch ben. Omdat het zo goed gaat heb ik mijn resocialisatiefase gekregen. Nu mag ik op vrijdag terug naar de judo gaan Een ontslagdatum heb ik nog niet gehad omdat ze bang zijn dat ik misschien een terugval zal krijgen. Maar als het tot aan mijn volgende evaluatie(eind mei, begin juni) nog steeds zo goed gaat, ga ik wel een datum krijgen en dan eentje voor binnen een week of 2. In ieder geval, als het zo verder gaat kan ik half juni, begin juli op ontslag.
Ik snap mezelf niet meer. Heb ik me eigenlijk ooit wel begrepen? Het was een moeilijke week en ik heb het besloten om weg te gaan. Maar toch ben ik bang dat het misschien niet de juiste keuze is en dan vraag ik me af of ik dan toch niet moet blijven? Is het wel zo verstandig om te vertrekken? Waarom voel ik me eigenlijk zo slecht als ik daar ben? Zou ik me thuis echt beter voelen? Zie nu zelf, ik ben nog maar een halve dag thuis(gisteren was ik vooral weg) en ik voel me al opgejaagd en gefrustreerd. Ik heb moeite met mezelf in de hand te houden en ik ben bang dat als dat de rest van de dag nog zo gaat zijn ik weer stomme dingen ga doen.En hier thuis kan ik pas echt domme dingen doen. Hier heb ik alles om het zeer zeker te laten slagen. 4 soorten insuline, elk minstens 3 volledige dozen vol. Nog kalmeermiddelen die ik ooit heb opgespaard en als ik die neem ik zeker een halve dag ko lig. En natuurlijk alcohol, veel alcohol. Pak die 3 samen en tis garantie te laat voor ze iets doorhebben. Dus ik ben bang. Bang dat ik dit plan zal uitvoeren. Maar wat moet ik ermee doen? Ik kan het niet zomaar vergeten. Kan iemand het uit mijn hoofd wissen zodat ik er nooit aan zal denken en er nooit zal opkomen. Neen, dat kan niemand. Moet ik het dan vertellen? Wat kunnen ze eraan doen? Ik moet mezelf tegenhouden toch. Er zal immers nooit iemand heel de dag bij me zijn om te beschermen tegen zulke verkeerde dingen. Vrijdag is het ook weer verkeerd gegaan. Ik heb weer heel veel insuline ingespoten en mocht weer een dag en nacht in het ziekenhuis spenderen. Daar heb ik zelfs even bijna weggelopen geweest omdat ik van hun nog niet mocht vertrekken. Gelukkig heb ik kunnen inbinden. Maar dat was wel na een dreiging, een serieuze dreiging, van me plat te spuiten en vast te binden. Uiteindelijk hebben ze me dan maar, vroeger dan ze zelf wilden en onder begeleiding van een arts, terug naar Kortenberg laten gaan. In de veronderstelling dat ik niet op weekend mocht gaan en ze daar een oogje in't zeil zouden houden. Maar daar dachten ze in Kortenberg heel anders over. Ik mocht doodleuk op weekend gaan. Ze wilden natuurlijk wel dat ik iets van me zou laten horen gedurende het weekend maar dat heb ik geweigerd en ben dus doodleuk op verlengd weekend vertrokken. Het was vrijdag geen poging om dood te gaan, daar was het te weinig voor(volgens mijn gedacht) maar ik wou gewoon even niets meer voelen en ik denk misschien ook even laten zien dat ik het wel degelijk meende dat het niet met me gaat. En ik kreeg wat ik wilde natuurlijk. Plots hadden ze wel oren naar me. Plots hadden ze wel tijd. Plots was het niet meer belangrijk hoe anderen zich voelden, nee plots was ik even belangrijk genoeg. Heel egoistisch en dom. Ik ben zo kwaad op mezelf. Mensen zeggen me steeds: "Je moet het afleren om negatief te stellen om aan te geven dat je je niet ok voelt en je moet stoppen om op die manier aandacht te vragen/eisen." Ze hebben gelijk. Ik moet er mee stoppen. Helaas lijkt het wel de enige manier die werkt.
Ik mis hem! Ik mis hem verschrikkelijk en ik kan erover bij niemand terecht. Diegene waarbij ik zogenaamd terecht bij kan zeggen enkel: je moet hem loslaten. Ja, het is zo, ik moet hem loslaten, maar dat is verdomme moeilijk. Al meer als een week hou ik een masker op van een vrolijke A. Maar het hyper zijn is een middel om te overleven om nog even een beetje verder te kunnen gaan. Maar ik heb het gevoel dat ik elk moment kan gaan crashen. Ik heb iets nodig om even van de wereld te zijn, even een roes, even niets meer voelen. Drugs? Nope verboden. Alcohol? Nope verboden. Medicatie: niet voorgeschreven->dus verboden. Snuiven aan de vernis: Nope, verboden. Oh help. Hoe kan ik even gered worden van de val? Of moet ik echt crashen? Op dit moment ben ik bang van mezelf, omdat ik zie dat ik nog maar een heel klein beetje nodig heb om mezelf niet meer in de hand te hebben. 1 drupje en ik loop over. 1 ding en ik weet niet meer wat ik doe. En dan? Dan zoeken we weer een trein, of pillen, of weet ik veel wat. Ik denk erover om naar huis te gaan. Ik heb het gevoel dat ik een hopeloos geval ben en het nutteloos is. Misschien moeten ze me maar laten doen. Vroeg of laat zal het wel stoppen.
Vandaag was ik opzoek naar zaken die in mijn nooddoos kunnen(een nooddoos is een doos waar dingen in zitten die je kunnen afleiden of kalmeren als je in crisis zit of gaat). Ik dacht er een dagboek in te steken omdat schrijven me wel kan kalmeren. En zo heb ik mijn laatste 2 dagboeken eens zitten te lezen. Ik verschiet ervan hoelang ik al bezig ben met mezelf te verzieken. Het is al bezig van als ik 13 was! Vreemd hoe sluw en langzaam het beestje erin is gekropen. En toch gaat het er precies sneller in dan dat het eruit gaat. Wat me ook sterk verbaasde is dat ik op 14jaar al exact wist wat ik wilde worden: psycholoog. Eigenlijk was ik eraan aan't denken om mijn dagboek misschien eens aan de psycholoog ofzo te laten lezen, daar er ook veel andere dingen instaan die ik verdrongen heb, het vertelt veel meer dan ik kan vertellen. Maar ik durf niet zo goed. Bovendien is het allemaal gepasseerd en tja, ik moet er maar leren mee omgaan hé. Misschien maak ik er ooit een boek van. Als ik ooit beter word. Wie weet.
Vandaag mijn hba1c waarde gekregen. Best wel teleurstellend! Ik wist al niet goed wat ik moest verwachten, maar ik had hem precies toch iets beter verwacht. Het stelt me diep teleur dat ik zo hard mijn best doe en denk dat ik goed bezig ben en dan de deksel op de neus krijg. Phillipe gaat me zo echt nooit mijn pomp terug geven. SHIT SHIT SHIT! auw dit doet echt pijn. 9,8 shit!
Het gaat goed de laatste tijd. Of ik voel me toch over het algemeen goed. Er zijn nog wel momenten of periodes dat het even wat minder gaat, maar door te trachten positief te denken of door gewoon dingen te zoeken om te doen of zelfs gewoon door de negatieve gedachten en gevoelens te negeren, lukt het me toch al dikwijls om het gewoon los te laten en een positief iets op te zoeken.
Ik voel me best wel ok, ondanks dat ik de medicatie ben gestopt, ondanks dat ik niet echt de hulp krijg die ik verwacht of die me beloofd was.
Maar gaat het echt wel zo goed? Ja het gaat goed. Dat moet ik maar voor ogen houden. Maar ergens ben ik ook bang om het te geloven. Bang dat ik eens zo hard zal terug vallen, bang dat ik echt denk dat het goed is en de lat steeds maar lager en lager leg. Te laag. Bang dat ik ga denken dat alles wat ik doe goed is, ook al is het dat niet. Snap je? Ben ik wel zo goed bezig? Mijn suikerwaarde zijn vrij goed maar niet perfect. Bovendien heb ik bijna dagelijks nog wel een piek of sla ik metingen en inspuitingen over uit angst. Angst van te veel te moeten spuiten of angst van te veel gegeten en angst van een slechte waarde tegen te komen. Dus is dat echt wel zo goed? Goh wat zou ik graag mijn huidige HBA1c weten. Weten of het gezakt is, weten of het voldoend gezakt zal zijn. Maar wat is dan weer voldoende gezakt? Moet ik een getal voor ogen houden wat ik hoop te hebben? Maar dan ben ik bang dat ik het mis ga hebben. En wat als ik nu eens geen getal voor ogen ga houden of gwn de verwachting dat hij gezakt zou zijn. Maar dat zal ook weer niet goed zijn. Want het getal zal altijd nog slecht zijn, nog steeds niet perfect. Het zal nooit voldoende gezakt zijn want het kan altijd nog meer zakken. Toch verlang ik ernaar om er trots op te zijn. Om het te gaan delen met iedereen, om te gaan delen met de endocrinoloog. Maar misschien wil hij het niet weten, misschien vind hij het ook niet genoeg. Misschien vind hij dat ik hem weer ga ambeteren met een stomme hba1c waarde. Zou hij wel blij zijn met de waarden die ik tegenwoordig haal? Zou het genoeg zijn om mijn pomp ooit terug te krijgen? Of moet het allemaal nog beter? Wat een domme vraag eigenlijk. Het moet inderdaad gewoon nog beter. Shit
Ondertussen ben ik alweer van de maandag opgenomen. Het zijn echter geen goede dagen geweest. De frustratie, onmacht, misverstanden, het verleden enz. het maakt het allemaal verschrikkelijk moeilijk. Ik kan gewoon niet meer vertrouwen op de verpleging, de psychiater en de therapeuten. De hoofdverpleging zegt dat ik het moet uitpraten, maar steeds als ik er over begin tegen één van hun, sturen ze me weg. Einde discussie. Hoe moet ik dan iets uitpraten? Het maakt me kwaad en ik voel me onbegrepen. Bovendien ben ik maandag te weten gekomen dat de psychiater me weer heeft voorgelogen. Hij had gezegt dat ik niet zou bijkomen van de pillen die ik nam. Maandag heeft hij zijn mond voorbij gepraat en me verteld dat die pillen je wel degelijk dikker maken. Ik ben dus razend. Ik heb mezelf zo vaak verweten dat het wel aan mijn eten zou liggen hoewel ik er ergens wel van bewust was dat het niet aan mijn eten kon liggen, want ik at amper. Hoe kan ik hem nu na alles wat er is gebeurt nog vertrouwen?
Ik voel me zo eenzaam, en achtergelaten hier op de afdeling. Diegene waar ik goed mee kan opschieten zijn haast allemaal in de resocialisatie en zijn dus bijna niet meer hier. Bovendien hebben ze 's avonds geen oor naar mijn gevoelens of gedachten. Van de verpleging moet ik afstand nemen. Afstand nemen van diegene waar ik zo goed mee overweg kan. Grenzen stellen. Maar dat kan ik niet. Ik ken mijn eigen grenzen niet, hoe moet ik ze dan stellen? Bovendien wil ik niemand achterlaten, in de kou laten staan. Ik wil er zijn voor hun, zoals er vrienden er zouden moeten zijn.
Ook de pijn en het verdriet voor T. maakt het er niet makkelijker op. Ik zie hem graag en ik wou dat ik hem dat nooit had verteld. Zodat we weer verder konden zoals het vroeger ging. Maar de tijd draai je helaas niet terug. Ik vind het fijn dat ik hem weer kan zien en ruiken, maar ik zou hem zo graag willen knuffelen, kussen hem om de nek vliegen, huilen op zijn schouder, bescherming vinden onder zijn handen. Maar het enige wat ik kan doen is mezelf in de hand houden en afstand nemen zodat ik hem niet volledig weg jaag. Hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar dat hij zich op het moment gewoon te slecht voelt voor een relatie en er niemand anders in wil meesleuren en ik versta dat wel. Maar als ik hem dan 5min later zie plezier maken met andere mooie meisjes dan doet dat toch verschrikkelijk pijn. Dan ben ik zo jaloers. Ik zou dan het liefst van al beginnen roepen en die meisjes bij hem weghalen. Ik stel me dan de vraag of het dan echt niet aan mij ligt? Ik denk dat ik gwn te lelijk en te dik ben. Ik geef hem geen ongelijk hoor. Het is zo. Ik zou mezelf ook niet willen als ik mezelf niet was.
Waarom ben ik eigenlijk terug gekeerd? Ik voel me hier niet beter dan thuis. In tegendeel. De zelfmoord gedachten en plannen lopen weer hoog op. Ik ben bang van mezelf. Bang dat ik het niet zal kunnen controleren. Ik weet niet meer wat te doen of juist niet. Zal ik ooit wel gelukkig kunnen zijn?
Waarom begin je altijd te piekeren als je in bad ligt? Het zou een moment moeten zijn dat je tot rust kan komen dat je even alle stoom kan aflaten. Het vervelende aan piekeren in bad is dat je niet direct je gedachten kunt neerpennen of neertypen. Het zit in je hoofd en daar blijft het dan ook zitten. Je kan natuurlijk direct uit je bad jumpen, je afdrogen, aankleden en dan haasten naar de computer, maar tegen de tijd dat die is opgestart zijn de piekergedachten weer weg.
Ik lag dus in bad toen ze weer de kop op staken. Of moet ik zeggen toen ik me er bewust van werd. Want eigenlijk kan ik niet zeggen dat ik er de rest van de dag niet mee bezig was, want dat was ik wel. Alleen niet zo bewust als toen ik in bad lag. Ik was dus bezig met het feit dat ik me vandaag wat overstuur en mislukt voel, gewoon omdat ik in de namiddag een yoghurtje heb gegeten en deze middag een boterham meer heb gegeten dan ik normaal mocht. Het stond immers totaal niet op mijn eetplan. Dat ondanks dat ik mijn insuline vandaag ook heb opgedreven ik super slechte waarden heb. Ik probeer te vinden waar het verkeerd loopt. Zou het aan mijn eten liggen? Dat vraag ik me steeds af terwijl ik met mijn gezond verstand wel weet dat het niet aan mijn eten kan liggen. Maar waar ligt het dan aan? Ik heb geen controle en dat wil ik hebben. Dus overtuig ik mezelf maar dat het aan mijn eten ligt. En dan word ik kwaad op mezelf, op mijn lichaam. Want ondanks dat ik amper, en normaal vaste hoeveelheden eet blijft die stomme suiker veel te hoog. En het klopt niet dat ik 15E insuline nodig heb voor 1boterham, of 17gr cornflakes, of 1appel. En zelfs dan nog veel te hoog uitkom. Het klopt niet. Maar waar gaat het dan fout? Zou ik dan misschien toch te veel eten? Ik word er gewoon kwaad om. Omdat ik weer te ver ga. Te ver opdat ik controle zou hebben over iets waar ik toch nooit controle over zal hebben. Ik twijfel weer aan mezelf, doe weer dingen die niet goed zijn in de hoop dat ik het zo goed zou krijgen. Ik wil die dingen niet doen want ik weet dat ze niet normaal zijn. Maar ik wil de controle, ik wil dat het perfect is.
Ondanks dat ik nog geen controle heb en niets effect lijkt te hebben, heb ik het nog niet opgegeven. Ik ben netjes blijven spuiten en verhoog mijn eenheden zelfs op eigen initiatief. Want zoals een vriendin me deze week zei: bij een hypo zou ik direct en zonder twijfel de eenheden verminderen, dus dan moet ik dat ook doen met een hyper he, direct de eenheden verhogen. Anders is het niet fair. Ik probeer me over de moeilijke momenten en de momenten dat ik denk van: oh nee zoveel heen te zetten door terug te denken aan de opmerking die mijn diabetesverpleegkundige heeft gegeven: Een normale mens kan het ook niet controleren, als het lichaam zegt dat die zoveel nodig heeft, dan zal die dat krijgen. Jij moet dus ook luisteren naar je lichaam. Als je het nodig hebt, heb je het nodig. En het is waar wat ze zegt. Dus probeer ik te denken vroeger kreeg je het ook, alleen wist je het toen niet. En nu ik me zo over het spuiten heen kan zetten vraag ik me af of ik wel moet terug keren naar Kortenberg. Wat kunnen ze daar nu nog voor me doen? Ik bedoel: ik spuit, ik kan meestal mijn emoties controleren, ik ben minder impulsief wat gaan ze dus nog doen? Ik wil weer studeren, ik wil op eigen benen staan. Om daar weer mijn tijd te verdoen en te moeten doen wat anderen van mijn verlangen, daar voel ik maar bitter weinig voor. Ik ben sterker dan ik was in Juni. Maar ben ik sterk genoeg? Zou het fout zijn als ik niet terug zou gaan?
Alles wat jij hebt meegemaakt, heeft jou in het diepst geraakt. Al deed jouw hart telkens pijn, je mag nu vrolijk zijn.
Geeft het kracht als ik je zeg: "Jij bent vrij dus volg je weg. Niemand zit jou op de huid, dus sla je vleugels uit."
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Alle schuld en alle spijt, zijn voltooid verleden tijd. Tegen wie je hebt gestreden zijn schimmen in `t verleden.
Je schepen zijn voorgoed verbrand. De hulp is nu aangeland. Roei met de riemen die je hebt. De vloed is weg het is nu eb.
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Geniet van de aangebroken tijd. Jij bent voorgoed bevrijd. Ogen open armen wijd.
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Ik vraag me af waarom ik mezelf niet kan motiveren of dwingen om voor mezelf te zorgen, zorgen zoals ik dat vroeger deed. Mijn suikerwaarden perfect houden, kunnen aanpassen zonder me er slecht bij te voelen. Dieet volgen en suiker laten voor wat het is. Waarom blijf ik ervan overtuigd dat je enkel een goede diabeet bent met mooie waarden en slank lijf. Waarom blijf ik dat geloven en kan ik niet accepteren dat er ook diabeten zijn die niet zo mager zijn.
Zou ik misschien niet willen veranderen? Als dat zo is, waarom zeg ik dan steeds tegen mezelf dat ik moet veranderen, waarom voel ik me dan zo slecht als ik weer in de valkuil van het zieke gedacht val?
Ik ken mezelf niet. Wat wil ik? Wie ben ik? Wat word er nu van mij verwacht? Wat is het belangrijkste?Oh waarom kan ik er niet over praten als ze dat van me verlangen? Waarom altijd al die vragen en gedachten in mijn kop? Waarom altijd die waarom? Niemand die me een reden zal geven, en dan nog, zou een reden het allemaal veranderen? Ik denk het niet. Misschien dat het een beetje duidelijkheid brengt, maar het neemt de gedachten en de vragen zeker niet weg. Het zal dus ook niets veranderen aan mijn gedrag en dat is wat ik moet bereiken. Toch?
Iedereen denkt dat ik mijn diabetes niet heb aanvaard, maar ik denk eigenlijk dat ik dat wel heb gedaan. Ik vind het niet eens zo heel erg dat ik dat heb. Ik heb het zelfs nooit echt erg gevonden. Het heeft me veel geleerd over eten(zowel goed als slecht) Het heeft me bijgeleerd of de werking van het lichaam.Het spuiten, pompen, meten op zich vind ik niet zo erg, ik trek me niets aan van omstaanders, de meesten zullen het niet eens merken. Bovendien heb ik de controle over een functie in mijn lichaam die voor andere automatisch en zonder controle gebeurt. Terwijl ik kan zeggen nu ist genoeg je krijgt niets meer. (ok tis ook een slecht kenmerk) Wat ik wel haat aan diabetes hebben, is het niet meer onbezorgd kunnen eten, maar ergens is dat ook wel goed want je bent je dan tenminste bewust van wat je eet, maar misschien is dat te obsessief bij mij, omdat bij alles wat ik eet ik er heel fel mee bezig ben en zelfs bereken wat anderen eten. Soms denk ik, of zeg ik zelfs: je moest eens weten hoeveel insuline je alvleesklier hiervoor moet aanmaken. Je zou het per direct nooit meer eten. Bah. Verder haat ik het dat ik nooit meer zal kunnen sporten zoals vroeger. Neen, eerst meten, suiker op peil houden, stoppen bij een hyper of een hypo, oh ik haat het. Ik wil vrij sporten, sporten zonder bang te zijn dat mijn suiker ontregeld zal zijn.
Misschien haat ik het inderdaad wel een beetje, maar ik ben er ook dankbaar voor, maar waarschijnlijk(ok zeker) om de foute redenen.
De laatste tijd gaat het best wel goed met me. Ben super gemotuveerd om te bewijzen dat ik het kan. Ik probeer me zo weinig mogelijk van stuk te laten maken. Tot mijn eigen verbazing lukt het me nog vrij goed. Maar vandaag is toch een f*cking moeilijke! Mijn nieuwe vriend die het gisteravond uitmaakt omdat hij denkt dat hij mij niet gelukkig kan maken, dat hij vindt dat hij mij tot last is omdat hij zich op dit moment zo slecht voelt en het leeftijdsverchil dat hem toch parten speelt. En ik kan hem maar niet duidelijk maken dat ik me echt wel gelukkig bij hem voelde, en dat ik het niet erg vind dat hij zich niet goed voelt, allé ik vind dat natuurlijk wel erg voor hem, maar ik stoor me daar niet aan. En leeftijd, liefde kent toch geen leeftijd? Wat moet ik nu doen? Ik wil hem niet loslaten. Ik wil niet dat hij mij loslaat. En hoewel hij blijft beweren dat het echt niet aan mij ligt, toch stel ik mezelf in twijfel en ik weet dat ik dat juist niet mag doen, maar ik kan het echt niet vatten. Zou het dan echt niet aan mij liggen? Ben ik misschien te kinds? Te lelijk? Te dom? Misschien schaamt hij zich wel voor mij... Anyway, ik maar proberen om het niet op mezelf te steken, en niet op te geven, te blijven vechten, ga ik natuurlijk op die stomme klote weegschaal staan. Weer aangekomen. Sinds mijn opname op Kamillus tot nu 3kg aangekomen. En de psychiater maar zeggen:"laat het nu eens los u zelfbeeld, u zelfbeleving" Hoe moet ik dat in hemelsnaam loslaten als ik maar vetter en vetter word ondanks dat ik op mijn eten let, ondanks dat ik ga sporten. Hoe kan ik het vergeten dat ik overgewicht heb, hoe kan ik het vergeten dat ik zo vet ben als ik steeds met mezelf blijf geconfroteerd worden? Het gewoon accepteren? Nee sorry, als er 1 ding is wat ik NOOIT wil en zal accepteren is dat ik teveel weeg. Oh ik haat van die dagen als vandaag, alles extra extra extra moeilijk. Maar ik moet bewijzen dat ik het kan en dus zal ik het bewijzen. Ik heb me tot nu nog niet laten doen en ik ben dat vandaag ook niet vanplan.
Ik ben een hopeloos geval. Alweer word ik wegstuurd. Heb ik gefaald of heeft de hulpverlening gefaald? één ding is me duidelijk, ik ben niet te helpen. Ik moet maar eens even gaan bezinnen, en nadien mag ik opnieuw een intake doen om misschien weer terug te mogen. Ze hebben wel toegegeven dat ze me overschat hadden en dat ik het inderdaad had gezegt maar dat zij niet wilden luisteren. Maar zegt hij, als je dan opnieuw intake komt doen, dan zullen we daar rekening mee houden. Wel daar ben ik vet mee. Ik wil niet opnieuw intake komen doen, voor mij hoeft het niet meer. Ik heb het gevoel dat heel de hulpverlening me laat vallen. Eerst de endo, dan de psychiatrie. Goh ik ben zo kwaad hé. Iedereen die maar zegt:"A. je moet het proberen, ik denk dat dat goed voor je is, dat zal je verder helpen, blabla." Zie waar ik nu sta. Ik zit nog dieper in de shit dan toen ik me liet opnemen, ik heb niets bereikt. Ze hebben mijn geloof dat alles beter kan worden, dat iedereen kan veranderen afgenomen. Ik ben het bewijs dat dat niet het geval is. Ik ben de grote mislukking.
Nee natuurlijk niet hé! Ik wil eerst een studierichting weten en me dan adhv waar ik dat kan studeren gaan kijken voor een studio/appartementje.
Wat me ook wanhopig maakt is het feit dat mijn pomp van de markt gaat en ik niet zoveel tijd meer mee kan spenderen. Tijd voor een ander model, een ander merk. Maar eigenlijk wil ik geen ander model of merk, ik ben zo aan mijn cozmootje gehecht... oh help, morgen
Een ontslagdatum heb ik nog niet gehad omdat ze bang zijn dat ik misschien een terugval zal krijgen. Maar als het tot aan mijn volgende evaluatie(eind mei, begin juni) nog steeds zo goed gaat, ga ik wel een datum krijgen en dan eentje voor binnen een week of 2. In ieder geval, als het zo verder gaat kan ik half juni, begin juli op ontslag. 
