Vandaag evaluatie(evolutiebespreking) gehad. Het was een positieve bespreking. De psychiater zei zelfs dat hij nog nooit zo'n positieve bespreking had gehad. Ze vonden dat ik mijn nieuwe start niet had gemist en harder dan ooit mijn best deed. Ook vonden ze dat ik in de therapieën meer gemotiveerd ben, beter mijn best doe en ook beter meewerk. Ik voer ook minder strijden en al helemaal geen strijd meer om mijn diabetes. En dat vonden ze allemaal heel goed. Ze zagen ook dat ik meer kwam bespreken ivbm mijn emoties en als er niemand wou luisteren ze dan op papier uitte. Ook mijn negatief gedrag was afgenomen en ze zagen dat ik veel alternatieven probeer als ik het moeilijk heb.Dat mijn suikerregeling veel beter was dan vroeger besloten ze uit mijn dalend hba1c en uit de registraties, waar ze trouwens van vonden dat ik ze nu beter invul dan in het verleden. Maar eigenlijk doe ik dat nog steeds op dezelfde manier... Het negatieve dat ze me wisten te vertellen was dat ik nog steeds te perfectionistisch ben. Omdat het zo goed gaat heb ik mijn resocialisatiefase gekregen. Nu mag ik op vrijdag terug naar de judo gaan Een ontslagdatum heb ik nog niet gehad omdat ze bang zijn dat ik misschien een terugval zal krijgen. Maar als het tot aan mijn volgende evaluatie(eind mei, begin juni) nog steeds zo goed gaat, ga ik wel een datum krijgen en dan eentje voor binnen een week of 2. In ieder geval, als het zo verder gaat kan ik half juni, begin juli op ontslag.
Ik snap mezelf niet meer. Heb ik me eigenlijk ooit wel begrepen? Het was een moeilijke week en ik heb het besloten om weg te gaan. Maar toch ben ik bang dat het misschien niet de juiste keuze is en dan vraag ik me af of ik dan toch niet moet blijven? Is het wel zo verstandig om te vertrekken? Waarom voel ik me eigenlijk zo slecht als ik daar ben? Zou ik me thuis echt beter voelen? Zie nu zelf, ik ben nog maar een halve dag thuis(gisteren was ik vooral weg) en ik voel me al opgejaagd en gefrustreerd. Ik heb moeite met mezelf in de hand te houden en ik ben bang dat als dat de rest van de dag nog zo gaat zijn ik weer stomme dingen ga doen.En hier thuis kan ik pas echt domme dingen doen. Hier heb ik alles om het zeer zeker te laten slagen. 4 soorten insuline, elk minstens 3 volledige dozen vol. Nog kalmeermiddelen die ik ooit heb opgespaard en als ik die neem ik zeker een halve dag ko lig. En natuurlijk alcohol, veel alcohol. Pak die 3 samen en tis garantie te laat voor ze iets doorhebben. Dus ik ben bang. Bang dat ik dit plan zal uitvoeren. Maar wat moet ik ermee doen? Ik kan het niet zomaar vergeten. Kan iemand het uit mijn hoofd wissen zodat ik er nooit aan zal denken en er nooit zal opkomen. Neen, dat kan niemand. Moet ik het dan vertellen? Wat kunnen ze eraan doen? Ik moet mezelf tegenhouden toch. Er zal immers nooit iemand heel de dag bij me zijn om te beschermen tegen zulke verkeerde dingen. Vrijdag is het ook weer verkeerd gegaan. Ik heb weer heel veel insuline ingespoten en mocht weer een dag en nacht in het ziekenhuis spenderen. Daar heb ik zelfs even bijna weggelopen geweest omdat ik van hun nog niet mocht vertrekken. Gelukkig heb ik kunnen inbinden. Maar dat was wel na een dreiging, een serieuze dreiging, van me plat te spuiten en vast te binden. Uiteindelijk hebben ze me dan maar, vroeger dan ze zelf wilden en onder begeleiding van een arts, terug naar Kortenberg laten gaan. In de veronderstelling dat ik niet op weekend mocht gaan en ze daar een oogje in't zeil zouden houden. Maar daar dachten ze in Kortenberg heel anders over. Ik mocht doodleuk op weekend gaan. Ze wilden natuurlijk wel dat ik iets van me zou laten horen gedurende het weekend maar dat heb ik geweigerd en ben dus doodleuk op verlengd weekend vertrokken. Het was vrijdag geen poging om dood te gaan, daar was het te weinig voor(volgens mijn gedacht) maar ik wou gewoon even niets meer voelen en ik denk misschien ook even laten zien dat ik het wel degelijk meende dat het niet met me gaat. En ik kreeg wat ik wilde natuurlijk. Plots hadden ze wel oren naar me. Plots hadden ze wel tijd. Plots was het niet meer belangrijk hoe anderen zich voelden, nee plots was ik even belangrijk genoeg. Heel egoistisch en dom. Ik ben zo kwaad op mezelf. Mensen zeggen me steeds: "Je moet het afleren om negatief te stellen om aan te geven dat je je niet ok voelt en je moet stoppen om op die manier aandacht te vragen/eisen." Ze hebben gelijk. Ik moet er mee stoppen. Helaas lijkt het wel de enige manier die werkt.
Ik mis hem! Ik mis hem verschrikkelijk en ik kan erover bij niemand terecht. Diegene waarbij ik zogenaamd terecht bij kan zeggen enkel: je moet hem loslaten. Ja, het is zo, ik moet hem loslaten, maar dat is verdomme moeilijk. Al meer als een week hou ik een masker op van een vrolijke A. Maar het hyper zijn is een middel om te overleven om nog even een beetje verder te kunnen gaan. Maar ik heb het gevoel dat ik elk moment kan gaan crashen. Ik heb iets nodig om even van de wereld te zijn, even een roes, even niets meer voelen. Drugs? Nope verboden. Alcohol? Nope verboden. Medicatie: niet voorgeschreven->dus verboden. Snuiven aan de vernis: Nope, verboden. Oh help. Hoe kan ik even gered worden van de val? Of moet ik echt crashen? Op dit moment ben ik bang van mezelf, omdat ik zie dat ik nog maar een heel klein beetje nodig heb om mezelf niet meer in de hand te hebben. 1 drupje en ik loop over. 1 ding en ik weet niet meer wat ik doe. En dan? Dan zoeken we weer een trein, of pillen, of weet ik veel wat. Ik denk erover om naar huis te gaan. Ik heb het gevoel dat ik een hopeloos geval ben en het nutteloos is. Misschien moeten ze me maar laten doen. Vroeg of laat zal het wel stoppen.
Vandaag was ik opzoek naar zaken die in mijn nooddoos kunnen(een nooddoos is een doos waar dingen in zitten die je kunnen afleiden of kalmeren als je in crisis zit of gaat). Ik dacht er een dagboek in te steken omdat schrijven me wel kan kalmeren. En zo heb ik mijn laatste 2 dagboeken eens zitten te lezen. Ik verschiet ervan hoelang ik al bezig ben met mezelf te verzieken. Het is al bezig van als ik 13 was! Vreemd hoe sluw en langzaam het beestje erin is gekropen. En toch gaat het er precies sneller in dan dat het eruit gaat. Wat me ook sterk verbaasde is dat ik op 14jaar al exact wist wat ik wilde worden: psycholoog. Eigenlijk was ik eraan aan't denken om mijn dagboek misschien eens aan de psycholoog ofzo te laten lezen, daar er ook veel andere dingen instaan die ik verdrongen heb, het vertelt veel meer dan ik kan vertellen. Maar ik durf niet zo goed. Bovendien is het allemaal gepasseerd en tja, ik moet er maar leren mee omgaan hé. Misschien maak ik er ooit een boek van. Als ik ooit beter word. Wie weet.
Vandaag mijn hba1c waarde gekregen. Best wel teleurstellend! Ik wist al niet goed wat ik moest verwachten, maar ik had hem precies toch iets beter verwacht. Het stelt me diep teleur dat ik zo hard mijn best doe en denk dat ik goed bezig ben en dan de deksel op de neus krijg. Phillipe gaat me zo echt nooit mijn pomp terug geven. SHIT SHIT SHIT! auw dit doet echt pijn. 9,8 shit!
Het gaat goed de laatste tijd. Of ik voel me toch over het algemeen goed. Er zijn nog wel momenten of periodes dat het even wat minder gaat, maar door te trachten positief te denken of door gewoon dingen te zoeken om te doen of zelfs gewoon door de negatieve gedachten en gevoelens te negeren, lukt het me toch al dikwijls om het gewoon los te laten en een positief iets op te zoeken.
Ik voel me best wel ok, ondanks dat ik de medicatie ben gestopt, ondanks dat ik niet echt de hulp krijg die ik verwacht of die me beloofd was.
Maar gaat het echt wel zo goed? Ja het gaat goed. Dat moet ik maar voor ogen houden. Maar ergens ben ik ook bang om het te geloven. Bang dat ik eens zo hard zal terug vallen, bang dat ik echt denk dat het goed is en de lat steeds maar lager en lager leg. Te laag. Bang dat ik ga denken dat alles wat ik doe goed is, ook al is het dat niet. Snap je? Ben ik wel zo goed bezig? Mijn suikerwaarde zijn vrij goed maar niet perfect. Bovendien heb ik bijna dagelijks nog wel een piek of sla ik metingen en inspuitingen over uit angst. Angst van te veel te moeten spuiten of angst van te veel gegeten en angst van een slechte waarde tegen te komen. Dus is dat echt wel zo goed? Goh wat zou ik graag mijn huidige HBA1c weten. Weten of het gezakt is, weten of het voldoend gezakt zal zijn. Maar wat is dan weer voldoende gezakt? Moet ik een getal voor ogen houden wat ik hoop te hebben? Maar dan ben ik bang dat ik het mis ga hebben. En wat als ik nu eens geen getal voor ogen ga houden of gwn de verwachting dat hij gezakt zou zijn. Maar dat zal ook weer niet goed zijn. Want het getal zal altijd nog slecht zijn, nog steeds niet perfect. Het zal nooit voldoende gezakt zijn want het kan altijd nog meer zakken. Toch verlang ik ernaar om er trots op te zijn. Om het te gaan delen met iedereen, om te gaan delen met de endocrinoloog. Maar misschien wil hij het niet weten, misschien vind hij het ook niet genoeg. Misschien vind hij dat ik hem weer ga ambeteren met een stomme hba1c waarde. Zou hij wel blij zijn met de waarden die ik tegenwoordig haal? Zou het genoeg zijn om mijn pomp ooit terug te krijgen? Of moet het allemaal nog beter? Wat een domme vraag eigenlijk. Het moet inderdaad gewoon nog beter. Shit
Ondertussen ben ik alweer van de maandag opgenomen. Het zijn echter geen goede dagen geweest. De frustratie, onmacht, misverstanden, het verleden enz. het maakt het allemaal verschrikkelijk moeilijk. Ik kan gewoon niet meer vertrouwen op de verpleging, de psychiater en de therapeuten. De hoofdverpleging zegt dat ik het moet uitpraten, maar steeds als ik er over begin tegen één van hun, sturen ze me weg. Einde discussie. Hoe moet ik dan iets uitpraten? Het maakt me kwaad en ik voel me onbegrepen. Bovendien ben ik maandag te weten gekomen dat de psychiater me weer heeft voorgelogen. Hij had gezegt dat ik niet zou bijkomen van de pillen die ik nam. Maandag heeft hij zijn mond voorbij gepraat en me verteld dat die pillen je wel degelijk dikker maken. Ik ben dus razend. Ik heb mezelf zo vaak verweten dat het wel aan mijn eten zou liggen hoewel ik er ergens wel van bewust was dat het niet aan mijn eten kon liggen, want ik at amper. Hoe kan ik hem nu na alles wat er is gebeurt nog vertrouwen?
Ik voel me zo eenzaam, en achtergelaten hier op de afdeling. Diegene waar ik goed mee kan opschieten zijn haast allemaal in de resocialisatie en zijn dus bijna niet meer hier. Bovendien hebben ze 's avonds geen oor naar mijn gevoelens of gedachten. Van de verpleging moet ik afstand nemen. Afstand nemen van diegene waar ik zo goed mee overweg kan. Grenzen stellen. Maar dat kan ik niet. Ik ken mijn eigen grenzen niet, hoe moet ik ze dan stellen? Bovendien wil ik niemand achterlaten, in de kou laten staan. Ik wil er zijn voor hun, zoals er vrienden er zouden moeten zijn.
Ook de pijn en het verdriet voor T. maakt het er niet makkelijker op. Ik zie hem graag en ik wou dat ik hem dat nooit had verteld. Zodat we weer verder konden zoals het vroeger ging. Maar de tijd draai je helaas niet terug. Ik vind het fijn dat ik hem weer kan zien en ruiken, maar ik zou hem zo graag willen knuffelen, kussen hem om de nek vliegen, huilen op zijn schouder, bescherming vinden onder zijn handen. Maar het enige wat ik kan doen is mezelf in de hand houden en afstand nemen zodat ik hem niet volledig weg jaag. Hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar dat hij zich op het moment gewoon te slecht voelt voor een relatie en er niemand anders in wil meesleuren en ik versta dat wel. Maar als ik hem dan 5min later zie plezier maken met andere mooie meisjes dan doet dat toch verschrikkelijk pijn. Dan ben ik zo jaloers. Ik zou dan het liefst van al beginnen roepen en die meisjes bij hem weghalen. Ik stel me dan de vraag of het dan echt niet aan mij ligt? Ik denk dat ik gwn te lelijk en te dik ben. Ik geef hem geen ongelijk hoor. Het is zo. Ik zou mezelf ook niet willen als ik mezelf niet was.
Waarom ben ik eigenlijk terug gekeerd? Ik voel me hier niet beter dan thuis. In tegendeel. De zelfmoord gedachten en plannen lopen weer hoog op. Ik ben bang van mezelf. Bang dat ik het niet zal kunnen controleren. Ik weet niet meer wat te doen of juist niet. Zal ik ooit wel gelukkig kunnen zijn?
Waarom begin je altijd te piekeren als je in bad ligt? Het zou een moment moeten zijn dat je tot rust kan komen dat je even alle stoom kan aflaten. Het vervelende aan piekeren in bad is dat je niet direct je gedachten kunt neerpennen of neertypen. Het zit in je hoofd en daar blijft het dan ook zitten. Je kan natuurlijk direct uit je bad jumpen, je afdrogen, aankleden en dan haasten naar de computer, maar tegen de tijd dat die is opgestart zijn de piekergedachten weer weg.
Ik lag dus in bad toen ze weer de kop op staken. Of moet ik zeggen toen ik me er bewust van werd. Want eigenlijk kan ik niet zeggen dat ik er de rest van de dag niet mee bezig was, want dat was ik wel. Alleen niet zo bewust als toen ik in bad lag. Ik was dus bezig met het feit dat ik me vandaag wat overstuur en mislukt voel, gewoon omdat ik in de namiddag een yoghurtje heb gegeten en deze middag een boterham meer heb gegeten dan ik normaal mocht. Het stond immers totaal niet op mijn eetplan. Dat ondanks dat ik mijn insuline vandaag ook heb opgedreven ik super slechte waarden heb. Ik probeer te vinden waar het verkeerd loopt. Zou het aan mijn eten liggen? Dat vraag ik me steeds af terwijl ik met mijn gezond verstand wel weet dat het niet aan mijn eten kan liggen. Maar waar ligt het dan aan? Ik heb geen controle en dat wil ik hebben. Dus overtuig ik mezelf maar dat het aan mijn eten ligt. En dan word ik kwaad op mezelf, op mijn lichaam. Want ondanks dat ik amper, en normaal vaste hoeveelheden eet blijft die stomme suiker veel te hoog. En het klopt niet dat ik 15E insuline nodig heb voor 1boterham, of 17gr cornflakes, of 1appel. En zelfs dan nog veel te hoog uitkom. Het klopt niet. Maar waar gaat het dan fout? Zou ik dan misschien toch te veel eten? Ik word er gewoon kwaad om. Omdat ik weer te ver ga. Te ver opdat ik controle zou hebben over iets waar ik toch nooit controle over zal hebben. Ik twijfel weer aan mezelf, doe weer dingen die niet goed zijn in de hoop dat ik het zo goed zou krijgen. Ik wil die dingen niet doen want ik weet dat ze niet normaal zijn. Maar ik wil de controle, ik wil dat het perfect is.
Ondanks dat ik nog geen controle heb en niets effect lijkt te hebben, heb ik het nog niet opgegeven. Ik ben netjes blijven spuiten en verhoog mijn eenheden zelfs op eigen initiatief. Want zoals een vriendin me deze week zei: bij een hypo zou ik direct en zonder twijfel de eenheden verminderen, dus dan moet ik dat ook doen met een hyper he, direct de eenheden verhogen. Anders is het niet fair. Ik probeer me over de moeilijke momenten en de momenten dat ik denk van: oh nee zoveel heen te zetten door terug te denken aan de opmerking die mijn diabetesverpleegkundige heeft gegeven: Een normale mens kan het ook niet controleren, als het lichaam zegt dat die zoveel nodig heeft, dan zal die dat krijgen. Jij moet dus ook luisteren naar je lichaam. Als je het nodig hebt, heb je het nodig. En het is waar wat ze zegt. Dus probeer ik te denken vroeger kreeg je het ook, alleen wist je het toen niet. En nu ik me zo over het spuiten heen kan zetten vraag ik me af of ik wel moet terug keren naar Kortenberg. Wat kunnen ze daar nu nog voor me doen? Ik bedoel: ik spuit, ik kan meestal mijn emoties controleren, ik ben minder impulsief wat gaan ze dus nog doen? Ik wil weer studeren, ik wil op eigen benen staan. Om daar weer mijn tijd te verdoen en te moeten doen wat anderen van mijn verlangen, daar voel ik maar bitter weinig voor. Ik ben sterker dan ik was in Juni. Maar ben ik sterk genoeg? Zou het fout zijn als ik niet terug zou gaan?
Alles wat jij hebt meegemaakt, heeft jou in het diepst geraakt. Al deed jouw hart telkens pijn, je mag nu vrolijk zijn.
Geeft het kracht als ik je zeg: "Jij bent vrij dus volg je weg. Niemand zit jou op de huid, dus sla je vleugels uit."
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Alle schuld en alle spijt, zijn voltooid verleden tijd. Tegen wie je hebt gestreden zijn schimmen in `t verleden.
Je schepen zijn voorgoed verbrand. De hulp is nu aangeland. Roei met de riemen die je hebt. De vloed is weg het is nu eb.
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Geniet van de aangebroken tijd. Jij bent voorgoed bevrijd. Ogen open armen wijd.
Vaarwel verleden ik ga de toekomst in, het leed is geleden dit is een nieuw begin. Ik kijk niet om naar wat ik achterlaat. Vaarwel verleden hoop dat het in de toekomst beter gaat.
Ik vraag me af waarom ik mezelf niet kan motiveren of dwingen om voor mezelf te zorgen, zorgen zoals ik dat vroeger deed. Mijn suikerwaarden perfect houden, kunnen aanpassen zonder me er slecht bij te voelen. Dieet volgen en suiker laten voor wat het is. Waarom blijf ik ervan overtuigd dat je enkel een goede diabeet bent met mooie waarden en slank lijf. Waarom blijf ik dat geloven en kan ik niet accepteren dat er ook diabeten zijn die niet zo mager zijn.
Zou ik misschien niet willen veranderen? Als dat zo is, waarom zeg ik dan steeds tegen mezelf dat ik moet veranderen, waarom voel ik me dan zo slecht als ik weer in de valkuil van het zieke gedacht val?
Ik ken mezelf niet. Wat wil ik? Wie ben ik? Wat word er nu van mij verwacht? Wat is het belangrijkste?Oh waarom kan ik er niet over praten als ze dat van me verlangen? Waarom altijd al die vragen en gedachten in mijn kop? Waarom altijd die waarom? Niemand die me een reden zal geven, en dan nog, zou een reden het allemaal veranderen? Ik denk het niet. Misschien dat het een beetje duidelijkheid brengt, maar het neemt de gedachten en de vragen zeker niet weg. Het zal dus ook niets veranderen aan mijn gedrag en dat is wat ik moet bereiken. Toch?
Iedereen denkt dat ik mijn diabetes niet heb aanvaard, maar ik denk eigenlijk dat ik dat wel heb gedaan. Ik vind het niet eens zo heel erg dat ik dat heb. Ik heb het zelfs nooit echt erg gevonden. Het heeft me veel geleerd over eten(zowel goed als slecht) Het heeft me bijgeleerd of de werking van het lichaam.Het spuiten, pompen, meten op zich vind ik niet zo erg, ik trek me niets aan van omstaanders, de meesten zullen het niet eens merken. Bovendien heb ik de controle over een functie in mijn lichaam die voor andere automatisch en zonder controle gebeurt. Terwijl ik kan zeggen nu ist genoeg je krijgt niets meer. (ok tis ook een slecht kenmerk) Wat ik wel haat aan diabetes hebben, is het niet meer onbezorgd kunnen eten, maar ergens is dat ook wel goed want je bent je dan tenminste bewust van wat je eet, maar misschien is dat te obsessief bij mij, omdat bij alles wat ik eet ik er heel fel mee bezig ben en zelfs bereken wat anderen eten. Soms denk ik, of zeg ik zelfs: je moest eens weten hoeveel insuline je alvleesklier hiervoor moet aanmaken. Je zou het per direct nooit meer eten. Bah. Verder haat ik het dat ik nooit meer zal kunnen sporten zoals vroeger. Neen, eerst meten, suiker op peil houden, stoppen bij een hyper of een hypo, oh ik haat het. Ik wil vrij sporten, sporten zonder bang te zijn dat mijn suiker ontregeld zal zijn.
Misschien haat ik het inderdaad wel een beetje, maar ik ben er ook dankbaar voor, maar waarschijnlijk(ok zeker) om de foute redenen.
De laatste tijd gaat het best wel goed met me. Ben super gemotuveerd om te bewijzen dat ik het kan. Ik probeer me zo weinig mogelijk van stuk te laten maken. Tot mijn eigen verbazing lukt het me nog vrij goed. Maar vandaag is toch een f*cking moeilijke! Mijn nieuwe vriend die het gisteravond uitmaakt omdat hij denkt dat hij mij niet gelukkig kan maken, dat hij vindt dat hij mij tot last is omdat hij zich op dit moment zo slecht voelt en het leeftijdsverchil dat hem toch parten speelt. En ik kan hem maar niet duidelijk maken dat ik me echt wel gelukkig bij hem voelde, en dat ik het niet erg vind dat hij zich niet goed voelt, allé ik vind dat natuurlijk wel erg voor hem, maar ik stoor me daar niet aan. En leeftijd, liefde kent toch geen leeftijd? Wat moet ik nu doen? Ik wil hem niet loslaten. Ik wil niet dat hij mij loslaat. En hoewel hij blijft beweren dat het echt niet aan mij ligt, toch stel ik mezelf in twijfel en ik weet dat ik dat juist niet mag doen, maar ik kan het echt niet vatten. Zou het dan echt niet aan mij liggen? Ben ik misschien te kinds? Te lelijk? Te dom? Misschien schaamt hij zich wel voor mij... Anyway, ik maar proberen om het niet op mezelf te steken, en niet op te geven, te blijven vechten, ga ik natuurlijk op die stomme klote weegschaal staan. Weer aangekomen. Sinds mijn opname op Kamillus tot nu 3kg aangekomen. En de psychiater maar zeggen:"laat het nu eens los u zelfbeeld, u zelfbeleving" Hoe moet ik dat in hemelsnaam loslaten als ik maar vetter en vetter word ondanks dat ik op mijn eten let, ondanks dat ik ga sporten. Hoe kan ik het vergeten dat ik overgewicht heb, hoe kan ik het vergeten dat ik zo vet ben als ik steeds met mezelf blijf geconfroteerd worden? Het gewoon accepteren? Nee sorry, als er 1 ding is wat ik NOOIT wil en zal accepteren is dat ik teveel weeg. Oh ik haat van die dagen als vandaag, alles extra extra extra moeilijk. Maar ik moet bewijzen dat ik het kan en dus zal ik het bewijzen. Ik heb me tot nu nog niet laten doen en ik ben dat vandaag ook niet vanplan.
Ik ben een hopeloos geval. Alweer word ik wegstuurd. Heb ik gefaald of heeft de hulpverlening gefaald? één ding is me duidelijk, ik ben niet te helpen. Ik moet maar eens even gaan bezinnen, en nadien mag ik opnieuw een intake doen om misschien weer terug te mogen. Ze hebben wel toegegeven dat ze me overschat hadden en dat ik het inderdaad had gezegt maar dat zij niet wilden luisteren. Maar zegt hij, als je dan opnieuw intake komt doen, dan zullen we daar rekening mee houden. Wel daar ben ik vet mee. Ik wil niet opnieuw intake komen doen, voor mij hoeft het niet meer. Ik heb het gevoel dat heel de hulpverlening me laat vallen. Eerst de endo, dan de psychiatrie. Goh ik ben zo kwaad hé. Iedereen die maar zegt:"A. je moet het proberen, ik denk dat dat goed voor je is, dat zal je verder helpen, blabla." Zie waar ik nu sta. Ik zit nog dieper in de shit dan toen ik me liet opnemen, ik heb niets bereikt. Ze hebben mijn geloof dat alles beter kan worden, dat iedereen kan veranderen afgenomen. Ik ben het bewijs dat dat niet het geval is. Ik ben de grote mislukking.
Nu blijkbaar meer en meer bekende mijn blog vinden en deze ook aan andere doorsturen, heb ik besloten om voortaan in alle onbekendheid die er nog rest verder te gaan. Ik ben erg teleurgesteld dat zonder mijn weten mijn blog, die ik compleet onbekend gestart ben, zomaar aan andere word doorgespeeld. Voorlopig blijft mijn blog open, tot me duidelijk is wat ik er nu mee moet doen.
Hier ben ik weer. Dinsdag nog eens een zm-poging gedaan. Het ging niet meer. Het ging al een tijdje niet en ik heb het proberen te verstoppen, beseft dat dat me niet verder hielp en het dan aangegeven. Toch werd er niets gedaan en uiteindelijk had ik mezelf niet meer in de hand. Dus dinsdag mijn plan uitgevoerd en uiteindelijk door het oog van de naald gekropen. 1dagje spoed, 1dagje medicare en 1dagje op de afdeling endocrino en dan mocht ik terug naar Kortenberg. Zonder mijn pomp, want die hebben ze afgenomen. In Kortenberg onder strikte voorwaarde wel te verstaan. Zo mag ik absoluut niet meer buiten, tenzij met familie, eerst mocht ik ook niet meer van de afdeling, maar daar hebben ze toch hun gedacht over veranderd. spuiten en meten gebeurt nu bij de verpleging zodat ik absoluut geen medicatie op mezelf meer heb. Dinsdag word besproken hoe het nu verder moet. Verhuizen ze me naar een gesloten afdeling? Geven ze me nog een kans? En toch als ik de tijd zou kunnen terug draaien zou ik het overnieuw doen, alleen een paar dingen anders. MAAR aan de andere kant ben ik ook blij dat het niet is gelukt en hoop ik dat ik deze nieuwe kans met beide handen grijp en me laat helpen. Mijn beste vriendin heeft me laten inzien dat het mijn tijd nog niet is en dat ik niet mag opgeven. Eindelijk nog eens met haar kunnen praten, en niet een masker ophouden heeft me wel goed gedaan. Ik ben blij dat ze er voor me is en wil zijn. Ook al geloofde ik er een tijd geleden eigenlijk niet meer in. Ik wou afstand nemen, zodat ze niet te veel pijn zou lijden als ik er niet meer was en gemakkelijker verder kon met haar leven. Gelukkig wil ze er nog steeds voor me zijn. Een andere hele goede vriendin heeft me laten inzien dat ik mijn angsten moet trotseren en me meer moet proberen te geven ipv op allerlei manieren te rebeleren. Niet met volle, maar wel met nieuwe moed, wil ik het weer proberen. Ik ben niet trots op wat ik heb gedaan,ik heb veel mensen verdriet aangedaan, veel mensen serieus doen schrikken en besef misschien nog niet half hoeveel geluk ik heb gehad. Maar ik heb een nieuwe kans gekregen en dat wil toch iets zeggen. Toch?
Vandaag naar de psychiater geweest. Hij vond me er goed uitzien, bovendien vond hij dat ik goed bezig was en heeft hij mijn uitgangsmaatregel toch versoepeld. Ook mijn weekend is goed gekeurd. Maar ziet er niemand dan door mijn masker? Ziet er dan niemand dat dit enkel een truc is. Dat het niet echt is hoe ik me voel? Ik voel me niet ok, ik voel me echt niet ok. Ik voel me zo nutteloos en verloren, doe geen stappen vooruit. Ik ben uitgeput, maar precies niemand die kan zien hoe slecht ik me echt voel. Nee, ze zien niet door het masker. Heeft het wel enige zin om hier te zijn? Ik kan niet eens eerlijk toegeven dat ik me niet ok voel, ik kan niet eens zijn wie ik diep vanbinnen ben. Ik ben niets
Het gaat hier niet zo geweldig. Of ging. Vorige week ging het zelfs zo slecht dat ik een overdosis heb genomen en een nachtje op spoed heb mogen doorbrengen. Natuurlijk heeft dat ook gevolgen hier op de afdeling, zo kreeg ik een uitgangsmaatregel die inhield dat ik niet meer uit het ziekenhuis mag. Morgen word er gelukkig wel weer gekeken om deze te versoepelen. Ook een kamercontrole en extra bezorgdheid waren gevolgen van mijn daad. Ook met de suikertjes gaat het niet goed. Ik krijg ondertussen nog een week om deze weer terug te schroeven naar een maximum van 250. Helaas hoe hard ik probeer en hoe zeer ik er ook op probeer te letten, het lukt me niet om ze te verlagen. Ik reageer totaal niet op de insuline. Indien ik niet slaag mag ik niet naar de trainingen gaan en word ik op time out gestuurd waarschijnlijk naar een ziekenhuis om ze omlaag te krijgen. Mijn hba1c was op 1mnd met 0,4 gestegen en is nu 11,5 (terwijl hij normaal 7,5 ongeveer moet zijn) Vandaag familiegesprek gehad en dat viel gelukkig wel mee. Ook voel ik me vandaag beter en rustiger dan agelopen dagen. Gelukkig hopelijk de komende tijd ook.
Het is nu wel echt lang geleden dat ik hier nog eens ben geweest. Even een kleine update dus... Ik zit nu dus al iets meer als een maand in opname in Kortenberg. De afdeling en de werking van de afdeling liggen me wel. Ik voel me er meer op mijn gemak en ook dat alles mijn eigen verantwoordelijkheid is doet de druk afnemen en me minder op mijn tenen lopen. Toch gaat het niet zo geweldig. Vorige week een super slechte week gehad, een week waarin ik het niet meer zag zitten, een week waarin ik mezelf en mijn gevoelens/gedachten niet meer de baas kon. Afgelopen week ging het weer wat beter, niet dat het weer liep zoals het moest, maar toch alweer beter dan de week ervoor. Door de slechte week zijn ook een aantal afspraken gemaakt. Zo moet ik nu elke dag een 10tal minuten gaan vertellen hoe ik me voel, hoe mijn dag is geweest enz. Gewoon wat ik wil zeggen. Ook mag ik na 17u niet meer op mijn kamer komen als ik alleen ben, tenzij om te slapen natuurlijk(maar dan komen ze heel vaak kijken als mijn kamergenote er niet is) Nu ik op weekend ben moet ik elke dag een keertje bellen en als het niet gaat moet ik ook bellen of terug keren. Verder heb ik nog medicatie voor als ik het moeilijk heb of krijg. Na gesprekken deze week met de psychiater en nadat ik hem vertelde dat ik meestal mijn gedachten en gevoelens van me af probeer te schrijven, heb ik de opdracht gekregen om hem wekelijks(normaal maar 1keer in 2wkn) te zien en dan alles te laten lezen. Hij was wel hard geschrokken toen hij het allemaal te lezen kreeg. Hij had niet vermoedt dat ik zo negatieve, zwart-wit en perfectionistische gedachten en gevoelens had. Hij vind dat ik te streng en te straffend naar mezelf ben. Het is moeilijk hem terug te vertrouwen nadat hij vorige keer alles aan mijn ouders had vertelt. Anyway, maandag familiegesprek. Ik zie het niet zo zitten. Nu ze dan bezig zijn dat ze niet gaan komen met zo'n weer, geraak ik nog meer overstuur. Ook de onzekerheid over wie er nu wel en niet mee gaat komen. Ook is het enorm kwetsend om, wanneer ik vroeg of we nadien nog iets wilde gaan doen, een dikke njet te krijgen, ze willen direct erachter naar huis en zijn nogal kwaad op mij omdat ik niet weet hoelang het gaat duren. Dinsdag is het dan evaluatie en ik weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet verwachten, het maakt me anstig, een nieuwe afdeling, eerste evaluatie, ze hebben me niet gekent eh in mijn rebelse periode. Ik ben dan in die maand niet echt vooruit gegaan, maar ik weet dat ik mijn best doe en blijf proberen. Ik hoop alleen dat ook zij dat hebben gezien en niet enkel zien dat ik niet vooruit ga. Anyway, we zien wel, moet me er nog niet druk in maken, alles op zijn tijd eh.
Ik wou dat ik kon zeggen: " alles loopt prima" Helaas is dat niet zo. Ik weet dat ik niet te veel moet verwachten en willen, langzaam aan, met vallen en opstaan. I know. Alles leer je met vallen en opstaan, lopen, fietsen, schrijven, lezen, rekenen enz. En toch is het makkelijker om te accepteren dat je dat moest leren met vallen en opstaan, dan dat ik kan accepteren dat ik voor mezelf moet leren zorgen met vallen en opstaan. Soms lijkt het of iedereen het allemaal direct heeft gekunnen, zonder te vallen. Anyway. Op de moment zijn we weer aan't vallen. Niet lichtjes vallen maar vies vallen. Eten is een ramp, suikerspiegel is een ramp, middelenmisbruik, AM, Alcohol. Mijn haat/liefde verhouding met eten en de weegschaal, die de laatste dagen een enorme haat verhouding is. Het is allemaal niet meer mooi. Moet me dringend gaan herpakken of ik ga weer beperkingen krijgen. Zeker als ze weten wat ik allemaal heb gedaan. Nu weten ze echter maar een stuk en ik ben al blij dat ik ze dat stuk heb durven vertellen en toegeven. Toch het is niet goed dat ik een deel verstopt houd. Toch ik denk niet dat ik volledig de mist in ga. Ok wel als ik zo verder ga, maar ik bedoel het eerder als dat ik nog steeds eerlijk ben en ze elke keer een beetje meer onder de sluier laat zien. Ik probeer ook al lukt het niet altijd, ik heb mijn opstaan nog niet opgegeven, al zou ik dat nu liever wel doen. Toch, morgen een nieuwe dag, een nieuwe kans, weer opnieuw opstaan. Ik hoop alleen dat ik het nu niet zo hard ga verprutsen waardoor ik weer beperkingen ga krijgen, want dat hangt nu al als een mes boven mijn hoofd, klaar om te vallen. En ik denk moest gisteren nog geen vrijdag zijn geweest dat het al gevallen was. Maar het is het nog niet en daar moeten we ons aan optrekken. Bon, nu kruip ik me beddeke in. Kwestie van toch nog een bitje te slapen dees week.
Deze week gaat precies niet zo heel goed. Al van in het weekend constant vreetbuien en ik kan ze geen stop toeroepen. Ik voel me zo verschrikkelijk lelijk, vet en mislukt. Pff ik weet wel waar en hoe ze begonnen zijn maar ja. Gisteren ook een gesprek gehad met de dieetiste van hier. Omdat ik vorige week zo kwaad was geworden omdat ik geen frieten kreeg. Dus ik gisteren naar de dieetiste om te vragen waarom ik dan precies geen frieten kreeg. Was de uitleg omdat de frieten gemaakt worden in slecht vet en ik als diabeet ook op mijn vetten moest letten. En dat een suikerarm dieet ook een groot deel vetarm was. Vandaar dat ik geen frieten kreeg, als ik frieten wou dan moest ik dat maar in het weekend thuis eten. Ook vond ze het absoluut niet kunnen dat je als diabeet gewone suikerproducten at. Als ik dan zei dat ik dat van mijn arts wel mocht, dat hij dat zelfs aanmoedigde deed ze hem af als de slechtse persoon die er was. Diabeten mogen absoluut geen suiker en vet. Ik heb wel bereikt gekregen dat ik af en toe eens een suikervrij confituurke krijg en geen appelsienen maar ander fruit, geen championnen meer en ik oja ik heb nog een pot vloeibare zoetstof voor in mijne yoghurt meegekregen. Dat heb ik dan wel al bereikt. Alleen na het gesprek voelde ik me zo slecht. Nu eigenlijk nog. Misschien ben ik echt wel een slechte diabeet. Misschien mogen diabeten echt wel geen suiker, absoluut geen vet, een vast eetschema, geen uitzonderingen en veel bewegen. Ik weet het niet. Misschien is het inderdaad zo? Misschien ben ik inderdaad een slechte diabeet. Misschien moet ik inderdaad gewoon maar leren weerstaan aan zoetigheid, en vet. Misschien moet ik inderdaad vaste hoeveelheden eten. Misschien ben ik echt wel slechter bezig dan ik altijd dacht...
Een ontslagdatum heb ik nog niet gehad omdat ze bang zijn dat ik misschien een terugval zal krijgen. Maar als het tot aan mijn volgende evaluatie(eind mei, begin juni) nog steeds zo goed gaat, ga ik wel een datum krijgen en dan eentje voor binnen een week of 2. In ieder geval, als het zo verder gaat kan ik half juni, begin juli op ontslag. 
En de psychiater maar zeggen:"laat het nu eens los u zelfbeeld, u zelfbeleving" Hoe moet ik dat in hemelsnaam loslaten als ik maar vetter en vetter word ondanks dat ik op mijn eten let, ondanks dat ik ga sporten. Hoe kan ik het vergeten dat ik overgewicht heb, hoe kan ik het vergeten dat ik zo vet ben als ik steeds met mezelf blijf geconfroteerd worden? Het gewoon accepteren? Nee sorry, als er 1 ding is wat ik NOOIT wil en zal accepteren is dat ik teveel weeg. 
Ook vond ze het absoluut niet kunnen dat je als diabeet gewone suikerproducten at. Als ik dan zei dat ik dat van mijn arts wel mocht, dat hij dat zelfs aanmoedigde deed ze hem af als de slechtse persoon die er was. Diabeten mogen absoluut geen suiker en vet. Ik heb wel bereikt gekregen dat ik af en toe eens een suikervrij confituurke krijg en geen appelsienen maar ander fruit, geen championnen meer en ik oja ik heb nog een pot vloeibare zoetstof voor in mijne yoghurt meegekregen. Dat heb ik dan wel al bereikt. 
