Vandaag moest ik kennismakings gesprek gaan bij een vrouw die de assertiviteitstraining geeft. Ik was vooral heel zenuwachtig en angstig niet wetend wat er komen zou. Toen we vorige week naar haar belde gaf ze al duidelijk aan dat het bij haar vooral te doen was met taken en opdrachten die ik thuis moet doen. en schriftelijke rapportage. Ik had me dus ook voor dit gesprek schriftelijk voorbereid en was best wel heel content dat ik dat had gedaan want op dat moment bij haar wist ik niet wat ik moest vertellen. Ik heb dus heel me verhaal eens verteld. Ook al wist ik dat ze eerder gericht is op het assertief maken en dus niet in het begeleiden van een eetprobleem. Maar ik dacht, als ik dat niet vertel gaat het niet weten misschien alles vermoeilijke. Ze luisterde heel goed en was heel begripvol. Ze stelde me gerust door te vertellen dat ze vroeger ook een eetprobleem heeft gehad en hoe ze er uit is gekomen. Ze stelde voor dat we samen ook dat met mij eens zouden proberen. In de mate dat ik me er klaar voor voel. En ze was heel blij dat ik dat verteld heb omdat het een belangrijke rol speelt in het proces. Ze vertelde me ook dingen die ik al vaker van andere heb gehoord maar niet of moeilijk kan geloven. maar misschien moet ik dat wel eens gaan proberen? als ik er klaar voor ben... We gaan eerst werken aan mijn zelfvertrouwen. Das wel nodig. Kon maar 1 positief punt over mezelf zeggen. Maar zij zag er blijkbaar na amper 5minuten al veel meer gedurende heel het gesprek zei ze ook wat ze een positief punt van mij vond. En daar had ik het vooral moeilijk mee. Want ik denk dat ze dat enkel zegt om me op te peppen... Hoe kun je nu weten wat goed is aan iemand die je niet kent? Maar bon, ik heb nu voor 4weken opdrachten mee en dan moet ik weer naar haar toe om het allemaal te bespreken. de eerste week moet ik mezelf observeren in mijn doen en laten Ik heb ook nog een stapeltje kaartjes(met een mooi strikje rond) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...) zo morgen begin ik mijn eerste "werk"week... twas een beetje een emotioneel gesprek, maar ik ben blij dat ik de stap genomen heb.
Veel angst deze dagen. Angst voor de les, permanente beoordeling, wat als ik weer niet goed genoeg ben, wat zullen ze van me denken? Ben ik wel geschikt? Zou het me deze keer lukken? Zie dat ik weer vastloop... Ik moet er niet aan denken en toch kan ik niet anders dan eraan te denken. Wat als ik weer misluk? ik wil niet weer falen! Angst voor reacties van de omgeving. Angst voor wat de dag zal brengen, zal het een goede dag worden? welke hindernissen kom ik vandaag tegen? Angst voor eten. Angst voor morgen, morgen telefoontje naar de psych. Wat zal dat geven? morgen H. onder ogen moeten komen, wat zal ze denken? Angst voor alles wat er nog moet komen. en angst voor hetgene er niet zal komen. Angst voor te falen, angst voor slechte gedachten bij anderen, angst voor angst. kan ik niet gewoon gaan slapen en opstaan als alles over is?
Sommige mensen zijn echte engelen! Ze zijn er wanneer je ze nodig hebt en ze veroordelen je niet. Je hoeft hun niet te smeken om hulp en je kan hun veel duidelijk maken met weinig woorden!
Ten eerste: een vriendin, die het ondanks dat ze het zelf moeilijk heeft, er steeds op de moeilijke momenten is voor me! Een luisterend oor, een preek af en toe een goede raad, of een opmerking die je meteen weer vrolijk maakt! Ze is er gewoon op de juiste momenten!
Vervolgens mijn specialist. Hij is er steeds wanneer ik hem nodig heb, en ja waarschijnlijk zal ik em vaak wel het strot uithangen, hij laat et toch nooit merken! Zelfs al doe ik domme, verkeerde dingen, en ook weet ik dat ze verkeerd zijn, hij zal er (haast) nooit kwaad om zijn! In tegendeel, hij wil er naar luiteren, over praten, een schouder aanbieden. Een mailke, een telefoontje, een smsje, zover ben ik er maar van verwijderd als het nodig is. Vandaag had ik probs met mijn suiker en was ik niet in staat om les te volgen, ik had echter wel verplichte les, ik doe hem een mailke, en een bekentenis waarvan ik dacht dat ie kwaad zou worden. Het ziekenbriefje steekt al op de bus, en hij was niet boos, nee hij begreep het allemaal, en als hij met iets kon helpen dan wou hij het graag horen! Tis toch een engelke! en vaak voel ik me slecht omdat ik em dat allemaal aandoe! Der is er maar één waarvoor ik mijn waarden goed wil houden, en dat is voor hem! Hij is ook de enige die et verdiend dat ze goed zouden staan! de tijd en energie die hij erin steekt!
en vervolgens diegene waar je niet veel contact mee hebt, maar die als het nodig is, en zonder uitleg wel weten wat ze moeten doen, soms zelfs eerder dan de verantwoordelijke! die het dan overnemen van de verantwoordelijke en de schade dus beperken!
Ik was vandaag een boek over diabetes aan't lezen, en nu las ik daar in dat je insuline bepaalde dosissen per KG zou moeten hebben. Dat vind ik wel goed om te weten, heb een berekend hoeveel ik volgens mijn dosis zou wegen, en heb dan ook nog eens berekend hoeveel ik voor mijn ideale gewicht zou moeten spuiten, max... Nu heb ik het (misschien slechte )gedacht, als ik nu eens het max van mijn ideaal gewicht zou spuiten, dan moet ik binnen de korste keren toch op dat gewicht zitten? niet dan? zonder volledig te stoppen met spuiten? goh ik zou dit zo graag eens aan iemand checken, controleren of ik dan juist redeneer, tzou voor mij geweldig zijn... alleen moet mijn basaal dan wel een stukje omlaag, maar ik zie het zitten
Afgelopen woensdag een mailtje naar de studentenvoorziening gedaan van mijn school. Met de vraag voor hulp. Hulp in het vinden van een psycho en hulp voor het vinden van een goede assertiviteitstraining. Ze was heel lief en is direct begonnen met het zoeken naar hulp! Voorlopig hebben we enkel nog maar een mogelijke assertiviteitstraining gevonden. Aanstaande donderdag gaan we haar samen eens opbellen. Ik ben echt blij dat ze me wil helpen! Alleen had ik deze stap nooit gezet. En ze laat me ook inzien dat het wel anders kan dan dat het tot nu toe is gegaan! Ik denk dat we er samen wel komen!
Daarstraks vond ik de moed om mijn mama in te lichte, over de stap die ik genomen heb en wat er nu gaat gebeuren(het probleem weet ze eig niet, maar ze weet wel dat ik ergens mee zit...) Dus daarstraks al mijn resterende moed bij elkaar geraapt en begonnen met vertellen, met haar op de hoogte te brengen. Luistert ze niet eens. Ze had niet eens door dat ik midden in mijn zin stopte met vertellen(omdat ik doorhad dat ze niet aan't luisteren was) en plots begon ze over haar visjes en oh mijn visjes dat, en dan dat en die zo en dat zus en grr Ik kon janken! Wat is er nu belangrijker? hetgene ik te vertellen heb, of je visjes? pff tzal weer even duren eer ik weer de moed ga vinden om te vertellen. Weet niet eens of het allemaal wel zin heeft. Haar visjes zijn duidelijk interessanter!
Komt ze er ook plots mee af dat we zondag naar Walibi gaan! Ok ik wist wel dat we daar binnenkort naartoe gingen, maar niet dat we daar zondag heen gingen! met het gevolg dat ik met heel mijn planningen in de war zit! pff nu nog bekijken hoe ik dat ga oplossen!
Vervelende hypo's ze verkl*te alles! Dan eet je heel de dag zoals je zou moeten eten, of eet je heel de dag super super super gezond(lees veel groentjes, weinig of gn vetten of suikers) en dan krijg je een hypo, en nog eentje, en nog eentje... en dan kun je niet anders dan eten, eten en eten, en op't eind ben je zo kapot dat je een heuse boefkick krijgt Stomme hypo's, al van zaterdagmiddag constant(buiten gisteren) zijn ze mij aan't pesten! En ik was vorige week zo goed afgevallen! Maar na het weekend weer 900 gram bijgekomen ok, ik was en ben wel meer afgevallen, maar het is een stapje terug eh! ben totaal uitgeput van de hypotjes...Hopelijk zijn ze snel verdwenen...
Ik heb vandaag de contactgegevens van een psycholoog in Oostende gekregen, die vooral met eetstoornissen bezig is, misschien toch eens naartoe bellen, zeker nu ik al 1,5 jaar aan't wachten ben op eentje, die gewoon geen contact opneemt... Het word tijd dat er wat aan gedaan word! Zo kan het niet langer...
pff ik ben aan't vallen, ik misluk! ik wou dat ik ergens kon steunen, dat iemand wist dat ik aan't vallen ben en me kon opvangen...
Ik kan geen hulp vragen, ik durf geen hulp vragen, ik ben misschien gewoon gedoemd... Zal ik ooit weer gezond, gelukkig zijn? zal ik ooit weer een jong meisje zijn? niet meer de last en de zaag die ik nu ben? Waarom is alles zo moeilijk? pff morgen weer naar huis, morgen weer eten, en ik wil niet eten! HELP, het gaat nu redelijk met niet eten, waarom kan niet gewoon zijn zoals ik wil?
Och als ik nu maar eens wist wat ik moet doen! Ik heb het forum verteld over mijn probleem, ik krijg allerlei tips en steun, maar toch, ik probeer. Echt ik probeer, maar ik kan het niet aan! Kon ik het maar volhouden, kon ik het maar aan! Ik vind het vreselijk moeilijk om toe te gaan geven dat ik het niet volhoud, of om er neer te schrijven hoe moeilijk het geregeld heb. Ze hebben elk hun eigen problemen toch? wat moeten ze wel niet van me gaan denken? Nee ik heb er me een beetje van terug getrokken. De weegschaal is een hel, ik heb er een haat liefde relatie mee, ik kan niet zonder maar ik wens hem toch iedere keer naar de verdoemenis! Waarom wil hij niet gewoon lief voor me zijn? Waarom? Goh ik zou zo graag hulp gaan zoeken, hulp krijgen van professionele mensen , gespecialiseerde! Maar als ik dat zou vragen, zouden ze thuis vragen waarom? Zomaar mag ik niet, ik zou waarschijnlijk een hele preek krijgen en ze zullen me niet laten gaan tenzij ik een grondige reden geef! Maar ik kan het hun gewoon niet vertellen, ik kan het niet! Kon het maar voor 1 keer gewoon even simpel zijn!
Ik ben super blij dat ik weer op mijn kot zit! Weer even zelf beslissen wat ik wel en niet eet, vooral niet eet! Even weer helemaal vrij! Vannacht heb ik eindelijk nog eens geslapen! De afgelopen 2 weken ook hoor, maar steeds als ik opstond had ik het gevoel dat ik totaal niet geslapen had, ik was doodop, totaal niet uitgerust. Vanmorgen voelde ik me weer fris! uitgeslapen! Ik ben ook blij dat ik nu onder de uitstapjes van mijn vrienden uit kan! Ik ben deze vakantie veel met hun weg geweest, feestjes, uitstapjes, filmavondjes, noem maar op, en helaas hoort daar ook drank en snacks en eten bij! Een hel! Ik kon geen plezier maken, kon niet genieten, steeds maar denken hoe ik dik ben, hoeveel kcal er in dat voedsel zitten, hoe ik het onopvallend zou kunnen weigeren. Och kon ik maar normaal zijn! Zonder al die zorgen, zonder al die pijn, zonder al dat verdriet! kon ik maar...
al is het voor mij niet zo heel vrolijk. Heel de week heb ik met afkeer en angst uitgekeken naar deze dag, weer bedolven worden onder de chocolade... vanmorgen was er nergens geen chocolade te bespeuren, maar nu net dus juist te meer, mama wou ons pas in de namiddag verrassen... Het ergste van al is dat ik geen suikervrije chocolade heb gekregen, maar gewone... Iets waar ik al jaren achter zaag, en nooit naar gehoord word, alleen nu, nu ik het juist niet meer wil, nu ik mijn KH wil beperken, nu ik juist zo dik ben en er alles aan wil doen om het kwijt te spelen. Nu bedelven ze me onder de gewone chocolade... Het ergste van al is, dat je voor het zelfde geld 10 keer zoveel gewone chocolade kan krijgen dat suikervrije... Ze (mijn ouders) riepen me dus naar de keuken derjuist en ja daar lag al die verleidingen... en goh kheb echt een glimlach moeten faken en volgens mij was het overduidelijk dat ie gefaked was. Ik ben hun echt dankbaar hoor, maar ik gun mezelf geen chocolade, het ergste van al is dat ik hun heb gekwetst, door mijn blik, door meteen weer weg te gaan, geen woord te zeggen,... allemaal zo niet bedoeld hoor! eerlijk waar! Maar ik kon het niet meer aanzien, ik zou in huilen uitbarsten, ik zou niet van de chocolade af kunnen blijven, nee ik ben ervan gaan lopen, ik ga de sterkste zijn! mama, papa sorry als ik ondankbaar overkom, dat is niet zo! ik ben heel dankbaar! maar ik kan het niet aan voor mezelf!
Stomme stomme stomme suiker! ik weet het niet meer. Vandaag gaat het goed, morgen weer niet. Thans geen verschil in activiteit of eten. Ook niet in het spuiten... ik weet het niet meer. Ik weet het echt niet meer. Stuur ik naar mijn dokter. Zegt ie, ik wil eens met glucophage proberen, in combinatie met de pomp... Nou dat wil ik niet hoor! Glucophage is een medicijn voor type 2 diabeten, voor de dikke mensen. Ik zal en ik moet het zonder stellen. Als ik glucophage zou moeten nemen, zou dat voor mij beteken dat ik zowel type 1 als type 2 heb. Al zegt hij dat het niet zo is, Ik weet het niet meer. Waarom lukt het de ene dag wel en de andere dag dan weer niet. Glucophage zou dus ook overbodig zijn op dagen dat het wel zou lukken... nee ik wil het niet, en ik zal het niet! neen neen en nog eens neen! Ik zal bewijzen dat ik er zonder ook zal komen!
Ik weet gewoon niet meer hoe ik me moet voelen. Het ene moment ben ik gelukkig het andere zit ik super in de put. Ben ik zo labiel? mijn rapport was ronduit slecht. Ok ik had het wel verwacht. Mijn suiker wil alles behalve mee steeds te hoog, en hoemeer ik verhoog, hoe hoger hij gaat. Ik eet amper meer vandaag 16gr Kh (komt overeen met 1 sneetje grijs brood, en een half potje witte magere yoghurt) toch ik krijg van iedereen complimentjes, allerhanden. Echt ik heb van mijn leven nog nooit zoveel complimenten gehad als deze week. Maar het voelt niet goed, word er onzeker van. Dat terwijl ik er absoluut niet onzeker van zou mogen worden. Ik ben ook weer begonnen met sporten. Nu mijn examens voorbij zijn, kan ik weer tijd maken. Vanmorgen gestart met het start to run programma. morgen training (ik 2u meedoen) en volgende week neem ik mijn zwemgerief weer mee naar Oostende en dan kan terug gaan zwemmen. Ik wou ook mijn oude wedstrijdtrainingen op eigen houtje weer beginnen, maar daar ga ik toch nog even mee wachten tot de conditie net wat beter is... Och wist ik het maar. Kon ik het maar allemaal vertellen. Tis erg ik weet dat ik niet goed bezig ben, dat wat ik niet doe niet zal helpen, dat ik geduld moet hebben, en ik weet dat ik het zo dikwijls tegen andere zeg. Maar het lijkt ofdat ik niet naar mezelf wil luisteren, alsof ik denk dat het zo voor andere is, maar niet voor mij. kon ik maar even vrij zijn, vrij van de negatieve gedachten, vrij van ongelukkigheid. gewoon vrij van alles
Nu heb ik me heel de week aan een streng dieet onderworpen, alle snoepgoed geband, mijn maaltijd gehalveerd aan aantal Koolhydraten, super veel groenten, geen frisdrank meer... Heel de week streng aan gehouden. De ene dag weer wat makkelijker dan de andere, maar het is me deze week vrij goed gelukt. Ik heb vergeleken met vorige week gemiddeld 6E insuline minder moeten gebruiken, en dat dan nog terwijl ik in de examens zit en ziek ben. Dus ging ik vol spanning op de weegschaal staan, wat bleek, ben ik niet eens afgevallen, ik vrees zelfs bijgekomen. Ik versta dat nu echt niet! Ik word er zo kwaad van Op zo momenten wil ik dus niks anders dan die pomp naar buiten kegelen, maar ik weet ook dat dat weer bij af betekent. Toch heb ik heb iemand nodig die me op zo'n momenten ondersteund. Mij kan vertellen wat er mis loopt, en hoelang dit nog gaat duren. Maar ik vrees dat er zo niemand bestaat... Ik moet het redden met mezelf, en ik kan mezelf niet lang meer dwingen vrees ik. I'm losing controle!
Hoewel de weegschaal vanmorgen aangaf dat ik 200 gram was afgevallen voel ik me enorm triest. Niet omdat ik ben afgevallen, daar ben ik best wel blij om. Eerder omdat ik maar 200 gram ben afgevallen. Ik zou graag weer stoppen met spuiten/pompen, maar ik weet dat ik dan weer terug bij af ben. Dat ik gewoon moet volhouden, niet opgeven dat ik er wel kom. Gisteren heeft de dokter gezegt dat ik goed bezig was, dat ik er wel zou komen. Hij zei dat je van spuiten ook wel even weer bijkomt tot je normaal gewicht. Nuja ik heb nog nooit zoveel gewogen, dus vind het echt raar. Maar misschien is het zoals mama al zei: je lichaam heeft zolang geen eten gehad, dat het nu alles massaal opslaat, eens hij doorheeft dat hij weer altijd eten krijgt gaat ie het ook pas echt gebruiken, en dan val je weer af. Maar toch, ik wil dat het allemaal wat sneller gaat. Ik heb dat geduld niet. Ik voel me echt mega VET! Ik snap niet dat sommige dikke mensen geen problemen met hun lichaam hebben. Mentaal bedoel ik dat. Dat ze het helemaal niet erg vinden dat ze zo dik zijn. Ik vind me walgelijk gewoon. Ik besef dat niemand in mijn plaats kan afvallen en doen, ik moet het allemaal zelf doen. Zelf aan mezelf werken. Maar ik heb iemand nodig die me kan ondersteunen. Die me helpt aan mezelf te werken. Heb mijn insulinepatroon van spuiten en pomp vergeleken eerst spoot ik meer met de pomp, maar nu ik de me maaltijden heb verminderd kom ik op 12E minder uit met de pomp. Toch de hoeveelheid dat ik spuit vind ik nog steeds enorm veel en liefst van al zou ik hem willen verminderen, maar dan ben ik echt weer bij nul af. dus voorlopig proberen te negeren en volhouden, al is het moeilijk, verdomd moeilijk. WAAR BLIJFT ME PSYCH????
Ik was weer eens aan het nadenken. Eigenlijk was gisteren aan het overlopen. Het schaatsen, het plezier, mijn gedrag, enz. Ik realiseerde me dat het echt wel lang geleden is dat ik me nog zo goed heb gevoeld. Zo gelukkig en gelijk anderen gewoon plezier kunnen maken, lachen, jezelf zijn. Het bracht me weer tot het besef dat ik 3 jaar van mijn jonge leven heb vergooid. Gewoon verspeeld om een droom te bereiken die ik nooit zal bereiken. Een droom die ik toen trouwens al voor een groot deel had.
Het leven van gisteren gaf me de drang naar meer. Drang om weer te leven en te genieten. Het zette me aan tot denken. Wat wil ik nu in de toekomst bereiken? Wat betekent mijn leven tot nu toe? Wat heb ik al bereikt? Mijn doelen die ik een paar jaar terug had, wat blijft er nog van over?
Ik heb de som van mijn leven gemaakt. Het resultaat is bitter weinig. Mijn doelen van vroeger, ik heb er geen enkel van bereikt. Ben eerder stappen terug gegaan dan vooruit. Hoe ziet mijn toekomst eruit? Wil ik nog wel verder leren? Ik weet wat ik wil worden, maar kan ik dat aan? Is het eigenlijk nog wel echt datgene wat ik wil? Ja het is moeilijk, de studie, maar dat is toch elke studie? Wat is mijn talent dan?Ik wil later meer voor mijn kinderen. Maar anderzijds is de opvoeding die ik in mijn hoofd heb, wel de juiste? Alléé een juiste zal er nooit zijn, maar is het wel een goede opvoeding. Welke offers ga ik daarvoor moeten brengen? Eerst nog maar eens werk vinden en misschien mijn studie voltooien. Want ik weet echt niet of ik nog verder wil. Wat als dit toch niet word wat ik denk?
Dan waar wil ik wonen? Niet in Limburg dat is duidelijk. Aan zee zou ik graag wonen, maar dat is dan ook alweer zo ver van huis. Ben ik wel bereid om alles achter te laten? Toch korter bij huis gaan wonen?
Kinderen? Ga ik ooit wel kinderen kunnen krijgen? En wanneer? Ik wil graag nu kinderen, nu ik zelf nog jong ben. Maar vergooi dan niet weer mijn leven? Alléé vergooien ik bedoel maar, dan moet ik alvast stoppen met studeren en nadien toch nog studeren met kinderen is wel moeilijk. Daarbij dan kan ik niet nog genieten van het beetje jeugd wat nog in me steekt.
Waar ben ik naar opzoek? Opzoek naar mezelf, mijn vrijheid, mijn toekomst, mijn verleden?
Kon ik gewoon maar 1 keertje stoppen met denken. Heel eventjes stilte in mijn hoofd. Zonder stil te staan bij wat er nog moet komen, wat ik nog wil dat komt. Gewoon even zijn wie ik ben en daar dan gelukkig mee zijn. Dat is wat ik wil.
Lang heb ik getwijfeld of ik toch wel zou meegaan. Ik zit namelijk midden in mijn examens. Daarbij kan ik niet eens schaatsen en nog van die domme excuses. Maar ik had het beloofd. Op een gegeven moment heb ik mijn verstand op nul gezet en me ingeschreven. Zo nu was er geen weg meer terug. Hoe korter de datum kwam, hoe meer ik ernaar uitkeek. Nu kon ik laten zien wie ik echt ben. Mijn nieuwe ik, mijn gelukkige ik.
Samen met An had ik afgesproken aan het station. Samen zouden wij op avontuur gaan op zoek naar de schaatspiste.
Even kwam de onzekerheid. Wat als ik An niet zou herkennen?
Gelukkig, in de verte zag ik An al afkomen, ze had mij herkent en kwam breed glimlachend op me af! OEF wat kon er nu nog mislopen? Tenslotte had ik de treinuren, de busuren, de routeplanner en een aantal telefoonnummers.
Samen met An op avontuur. En ons avontuur begon op de trein. Het stak me wat tegen dat we langer moesten reizen voor op onze bestemming te komen, dan dat we daar zouden zijn. Maar hé geen getreur, ik had Company! En wat voor Company! Het was geweldig gewoon met An op de trein! Fantasie hadden we met hopen en daar maakte we grettig gebruik van. Van olifanten met fluogele vestjes op de snelweg tot mannen die onze olifant zagen en in de psychiatrie terecht kwamen en gedrogeerd werden met 3 kalmeringspillen per uur. Ja, ja zon olifant, dat was nog iets voor ons. We hadden aan alles gedacht, bedjes, kattenbakken, zwembad, fitnescentra, huis(of beter een fabriek) verschillende tuinen om in te vertoeven, een beer, een lampje, apennootjes, drinken voederbak, een bad, kleertjes, werk (van trouwerije tot vervoer ) enz.
Uiteindelijk was ons plan om er een serie/kinderprogramma van te maken met 250 afleveringen. de olifant en de trein de olifant gaat camperen de olifant leert autorijden enz.
En dan was er Antwerpen! We hadden het grootste deel van onze reis al overleefd. Nu nog het vernieuwde station in Antwerpen uitkomen en de weg naar het busstation vinden. Dit verliep allemaal super vlot. Volgens de opzoeking zouden we er 21 minuten op wandelen en wij waren er binnen de 5 al. Tijd over dus om even iets te gaan eten. (zullen er maar niet bij zeggen dat we nog redelijk lang achter een panos hebben gezocht die eigenlijk niet eens ver van dat busstation lag)
En dan de bus op! Met een vriendelijke bestuurder die zo vriendelijk was om ons aan de juiste halte te dumpen.
An en ik hadden een strak plan! An las de kaart, ik de bus en treinuren. Wat waren we een goed team! Want we zijn niet een keer verkeerd gelopen. Wel hebben we gewandeld waar we eigenlijk niet hoorde te wandelen, maar als ze ons daar over zouden aanspreken, hadden we een uitleg! Ze moesten niet zagen, want wij hadden een hypo en dan lopen we waar we willen. (hahaha)
Aan de schaatsbaan aangekomen stonden we voor een gesloten poort. Wij maar denken van huh hoe kan dat nu? Nja bleek dat je een stukje moest doorwandelen en daar de ingang was.
Er was echter nog niemand te bekennen aan de schaatsbaan. Gelukkig kwam Koen een beetje gelijk met ons aan. Eventjes dachten we haast dat ze ons voor de zot hadden gehouden, maar het duurde niet lang of het volk kwam toegestroomd.
Eventjes gezellig kennis gemaakt, en dan naar binnen om nog heel even te genieten van de getrainde schaatsers. EN DAN??? SCHAATSEN!!
De eerste wankele stappen op het ijs(lang leven de rand). Al moet ik zeggen: het heeft uiteindelijk nog lang geduurd eer de eerste hypo er was en eer de eerste ook mocht voelen hoe koud het ijs was(ik zal er maar niet bij vertellen wie de eerste was zeker)
Pirouetjes à volonté gezien! Qua valpartijen mochten het er nog net wat meer zijn van de diabeetjes toch( die niet diabeten staan precies nog minder stabiel op ijs dan wij)
Gelachen dat het niet meer normaal was! Zeker als er weer eentje (bijna) down ging! Of enkele een poging deden om iemand down te krijgen.
Tegen 16u lieten we het ijs voor wat het was en kozen we ervoor om de cafetaria onveilig te maken. (Misschien beter om hier niet te diep op in te gaan )
Om uiteindelijk doodop nog naar huis te trekken.(gelukkig was het naar huis gaan minder lang dan het naar de schaatsbaan trekken. Waarvoor dank aan onze bereidwillige chauffeur die zich na 5minuten al afvroeg waar hij in hemelsnaam dat idee weer vandaan haalde?!)
leek alles vandaag een goede dag te worden!! Verpest ik het weer voor mezelf!!! Ik was vrolijk vandaag, goed gezind. Happy! Had niet veel honger, had netjes gegeten wat ik mocht enz. had zelfs de verwachting dat ik was afgevallen deze week(omdat ik me deze week netjes aan me schema heb gehouden, veel gesport heb. Doe ik me in de namiddag toch geen hypo. Geen probleem, netjes suikertjes genomen. Kom ik er niet uit! Een uur erna in de hypo en ik voelde me maar slapper slapper worden, en ellendig dat ik was. Mijn humeur begon al deukjes te krijgen. Uiteindelijk mijn controle verloren en een vreetbui tot en met gehad!!! Ga ik, alsof het nog niet erg genoeg was, eventjes doodleuk op de weegschaal staan... EN die was niet zo heel lief voor me! Nja om alles nog een beetje goed te maken, ga ik overgeven, plaspilletjes slikken en vervolgens weer een vreetbui, weer met het gevolg overgeven, dan weer bui en vervolgens weer overgeven. En nu ben ik zo kwaad furieus gewoon! Zo teleurgesteld in mezelf, in de wereld, op de uitvinders van snoep, koekjes en personenweegschalen, de uitvinders van insuline enz. WHY AM I NOT STRONGER Voel me nu een super lelijk vet varken. Ik schaam me voor mezelf, en zie er erg tegenop om morgen mee te gaan schaatsen. Ik als dikke koe tussen die slanke meisjes Waarom duurt het toch zolang voor ik naar die psych kan? Ik kan me nu iets aandoen!! Mijn pompje kan vliegen, alles kan vliegen! IK BEN BOOS OP MEZELF! misschien voorlopig geen weegschalen meer voor mij
Gisteren had ik een mailtje gestuurd naar mijn docent die mijn examens moest plannen. Met de vraag wanneer ik tot bij hem kon komen om dat te regelen. Belde hij me vanmorgen op om te vragen welke examens ik allemaal moest inhalen. Vond ik natuurlijk dat blad niet meer waar ik dat had opgeschreven, dus maar gauw mijn agenda erbij genomen, en opgesomt. Vond natuurlijk eerst de juiste pagina's niet, en dan een aantal dingen verkeerd gezegt (is niet zo praktisch een agenda bedienen met 1 hand ) Was het me dan uiteindelijk toch gelukt, zegt hij: " ok ik zal het regelen en stuur het je door!" grr deze vertrouwde het al niet, dan gaan ze geen rekening houden met dagen dat ik niet kan en les heb enz... Kreeg ik juist mijn rooster, en ja lijk ik al zei, het trekt op niks, alles kort opeen, geen rekening gehouden met mijn lessen en verplichte lessen, en natuurlijk ook op dagen dat ik naar de dr moet! en de meeste vakken in de namiddag en dat terwijl ik een hekel heb aan examens in de namiddag!!! Deze is pissed en haat examens! kunnen die dingen dan nooit eens stoppen?
Vandaag begonnen met de pomp. Het was best wel spannend. Maar ben blij dat ik deze stap genomen heb. Het voelt veel beter aan.
Gisteren moest ik om 19u in het ziekenhuis zijn. Papa moest me brengen. Nu ja papa was weer moeilijk aant doen en wou pas om 19u vertrekken. Met het gevolg dat ik pas om 20u in het ziekenhuis was. Onder mijn voeten kreeg ik niet, maar je kon wel duidelijk merken dat de verpleging er niet mee kon lachen. Ze moesten namelijk om 20u het infuus starten.
Dus de intree was al gespannen, verpleging een beetje onder druk en spanning, en ikke met mijn moeilijke aders. Ze hebben 1 poging gedaan om het infuus zelf te steken. Hij zat wel direct in de ader, maar ze kregen hem er niet gans ingeduwd. Waren ze onderling aant bespreken of ze het toch zo zouden laten zitten of als ze een nieuwe zouden steken. Lang hebben ze niet hoeven twijfelen, want dat ding sprong er vanzelf al uit. Dus maar naar het spoed gebeld omdat de persoon hier op de afdeling de beste was in het infuusprikken was en hij deze er dus niet in kreeg. Dan is de beste van het spoed gekomen en die heeft dan besloten niet in de elleboog maar in mijn hand te steken. Ze had gelukkig wel direct prijs en zo lag ik dus aan het infuus na amper 2 pogingen
Vandaag zou ik dan overgaan op de pomp. Omdat de diabetes verpleegkundige 's morgens nog niet was gekomen en het pompje dus nog niet was aangesloten, had ik vanmorgen eigenlijk nog insuline moeten inspuiten. De verpleegsters hebben besloten dat niet te doen en gewoon mijn infuus te verhogen. Dit omdat ik nogal gekke schommelingen kan maken. De dokter kon er niet mee lachen maar ja het zij zo. Tegen half tien, tien uur kwam de diabetes verpleegkundige dan om onze pompjes(want er ligt nog een mevrouw die ook vandaag op een pompje over is gegaan) in te stellen en ons te leren hoe we ze moeten aansluiten. Uiteindelijk hing ik aan de pomp om kwart voor elf. Wat dus concreet betekende dat ik om kwart voor twaalf van het infuus verlost mocht worden.Het instellen en klaarmaken van het pompje viel heel goed mee, het was wel even sukkelen, maar het lukte. Ben er zeker van dat dit na enige tijd geen probleem meer mag wezen. Het steken van de naald was wat anders. De naald was zo beangstigend lang. Durfde hem eigenlijk niet zo heel goed zetten. Maar toch hard op mijn tanden gebeten en toch een poging gedaan. Nu wou hij niet door de huid. Kon het niet aanzien. Maar het is toch gelukt en alles ging voor de eerste keer best nog wel vlot. Toch heb ik gevraagd achter het schietei. Dit is een hulpstuk wat gelijk een stempel werkt, maar dit schiet de naald dan in je. Zonder dat je zelf de naald te zien krijgt. Dit is tevens een kortere naald. Ze gaat er dus achter horen. Zelf hebben ze deze niet in voorraad liggen en ze hebben het materiaal er ook niet voor.
Ben ook naar de kiné geweest deze voormiddag vlak na het steken van de pomp. Een half uurtje fietsen. De dieetiste is ook eventjes langs geweest om meer uitleg te geven bij mijn voedingschema. Morgen komt ze terug.
Namiddag was gewoon wat bezoek en 's avonds is de dokter nog eventjes komen kijken hoe het liep. Veel had hij niet te vertellen. Alleen dat hij me niet al te lang hier wou houden, alleen om te starten in een veilige omgeving. Ook vroeg hij of mijn verwachtingen van de pomp waren zoals ik ze had voorgesteld. Heb geantwoord dat het daar nog wat vroeg voor was.
Het starten van de pomp is dus heel goed meegevallen. Hoewel ik er nu wat pijn aan heb. Denk dat het gewoon even wennen is.
Als ik heel eerlijk mag zijn, wil best wel even janken. Weet niet waarom. Misschien omdat ik er altijd van overtuigd was dat ik het zonder de pomp wel kon halen. Dat ik het zonder dat ding wel zou redden. Het is dus niet zo. Alweer heb ik gefaald. Vanaf nu hang ik altijd vast aan een machientje. Ik ben afhankelijk van een computertje. Ik vind het maar een vreselijke gedachten dat een computer je jeugd moet terug geven, je weer moet doen leven, je toekomst een leefbare toekomst is.
Hoe is het ooit zover kunnen komen?
Dinsdag 5 februari 2008
Een beetje een slechte nacht achter de rug. De suiker was nog steeds stukken te hoog en midden in de nacht heeft de verpleging de dokter dan gebeld en moest ik een correctie geven. Om 5u s morgens stond ik dan zeer scherp en de verpleger vroeg me ofik iets zou eten, of hoe we het gingen doen. Ik heb dan verteld dat ik niet wilde eten maar gewoon wou slapen, tenslotte kom ik in de loop van de ochtend altijd te hoog, we spraken af dat ik niks zou eten en hij me een uurtje later gewoon zou komen meten. Nu had hij toch naar de dokter gebeld en van hem moest ik een boterham met echte confituur eten. Ja zoals ik dus voorspelde stond ik deze ochtend stukken te hoog.
Het was maar saai deze ochtend. Niets te doen of te zien. Op het moment dat ik wat wou gaan rondwandelen kwam de kinesist. Een half uurtje fietsen . Dan even wat rondgehangen op de gang en uiteindelijk toch wat gaan rondwandelen. Ben achter cola light geweest in de cafetaria en ben even naar de kapel gegaan. De rest van de voormiddag doorgebracht met op bed liggen en muziek luisteren.
Gisterenavond laat kreeg ik nog telefoon. Een telefoontje dat me heel veel heeft opgekikkerd. Het telefoontje bracht ook heel wat duidelijkheid over de vreemde smsjes vandaag. Hij dacht namelijk dat hij met mijn mama aan het smsen was. Hierdoor wist ik uiteraard ook al de verrassing die hij voor mij had: namelijk een boksbal JJJJJ Een professionele boksbal zelfs, van ongeveer 25kg! Het kan gewoon niet op! Ik vind het geweldig gewoon.
Ook deze middag stond ik veel te hoog. Ik kan er niet mee lachen eigenlijk maar goed. Ik weet wel dat ik weiger naar huis te gaan met die waarde. Dan mag de dokter me nog zo graag vlug naar huis willen, ik wil eerst met redelijke waarden kunnen vertrekken. Want ik weet dat ik het thuis helemaal niet in de hand kan krijgen. Hier heb ik een beetje structuur, en een, zoals hij het noemt,veilige achtergrond.
Het middag eten was een ramp! Mijn menu klopte langs geen kanten. Zo moet ik gekookte aardappelen krijgen, vlees zonder saus en groeten en GEEN dessert. Wat kreeg ik vanmiddag? Puree, vlees dat zwom in de saus en een potje pudding. Dus ik naar de verpleegster dat mijn menu totaal niet klopte en ze mijn lijst gegeven van wat ik wel en niet mocht. Ze hebben dan naar de keuken gebeld en ik zou nieuw krijgen. Om half 1 kreeg ik dan mijn nieuwe menu. Wat bestond uit alleen gekookte aardappelen dus het enige wat ik vanmiddag gegeten heb was gekookte aardappelen. Ik was woedend.
Namiddag is mama en mijn grote broer zijn langs gekomen. Ze hadden een kadootje voor me mee: een groen spaareendje :):) Super lief en schattig.
Ook mijn beste vriendin is langs gekomen, ze had monopolie en jathzee mee. Natuurlijk won ik bij de meeste spelletjes. Ze had ook een presentje mee: suikervrije chocolade en suikervrije petitbeurre koekjes met chocolade. Ze was zo slim geweest om haar avondeten ook mee te nemen en is dus lekker lang kunnen blijven. Moet ik zeggen dat we ons super geamuzeerd hadden. De les van de dieetiste kon ons plezier zelfs niet bederven. Ook prins carnaval kwam langs. Was wel grappig, ik had gisteren nog tegen een verpleegkundige gezegd van als ik niet naar de carnaval kan, komt de carnaval wel naar mij. Maar dan had ik het op 2 kinderen die door de gang liepen en geschminkt waren. Het was dus wel heel hard lachen. Naar het schijnt hadden we veel lawaai, maar ook daar trokken we ons nu eens niks van aan.
Alleen begint mijn canulle pijn te doen en te irriteren. Het voelt aan alsof hij ontstoken is.
'S avonds is de dokter nog even langs gekomen. We hebben samen besloten om mijn insuline aan te passen, dus te verhogen. In plaats van 1E per 12g KHis het nu 1E per 10g KH. Hij heeft mijn pompje ingesteld, met mijn hulp, want hij wist zelf niet goed hoe dat moest. Gaf me een vreemd gevoel, dat iemand anders controle over jou lichaam kan hebben.
Om 23u vannacht heeft de verpleegkundige de dokter nog maar eens gebeld omdat ik nog altijd veel te hoog stond. De dokter gaf mij de orders om een correctiebolus te geven en vroeg me ook om de basale hoeveelheid van de vrouw die ook op de pomp is gestart omlaag te doen. De verpleging wist nog niet hoe dit moest, en dan was hij gerustgesteld dat het juist gebeurde. Was ik even trots!
Woensdag 6 februari 2008
Slecht geslapen gehad. Mijn canule deed ongelooflijk pijn. En er komt een beetje etter uit. Gelukkig zijn mijn waarden vannacht goed gebleven en ben ik opgestaan met een mooie waarde van 110(die spijtig genoeg niet lang heeft mogen duren)
Ben naar die vrouw geweest die ook op de pomp is gestart en heb met haar staan praten tot we naar de kiné moesten. Daar hebben we lol gehad. Hebben tegen elkaar op liggen koersen. Met het gevolg dat mijn hartslag heel hoog was. Maar ik ben wel gewonnen ;) Ook hebben we met de kinesist liggen lachen. Je moet tenslotte iemand uitlachen hé.
Na de kiné was de diabetes verpleegkundige er en heb ik gevraagd of ik een nieuwe naald mocht steken. Bleek inderdaad dat mijn vorige wonde wat aan het ontsteken was. Ze vond wel dat alles heel vlot ging. *Weer trots. Ze vertelde ook dat ze contact had gehad met de vertegenwoordiger en dat ze een staaltje en zo'n schietertje zou krijgen en ik die dan mocht uitproberen.
Vanmorgen was het eten wel weer verkeerd, maar deze middag was het goed en heeft het gesmaakt!!
Mijn ex belde en vroeg of hij mocht langskomen. Hij komt straks af. En mijn grote broer stuurde juist een smsjes dat hij voor mij sportoortjes heeft gekocht, dus deze is helemaal in haar nopjes:) Ondanks de veel te hoge waarde van vanmiddag...
Het was leuk geweest met mijn ex, hebben nog goed bijgepraat. Veel gelachen enzovoort. De verpleegsters kwamen vragen of het mijn vriendje was. Best wel grappig, maar mijn vriendje woont in Oostende, die is langer onderweg dan dat hij hier kan zijn.
Na het avondeten (wat trouwens heel lekker was!) kreeg ik nog bezoek van iemand uit mijn klas die ook diabetes heeft en bij dezelfde dokter zit. Haar metertje werkte niet meer en ze moest vlug komen om het te laten nakijken. Dan is ze even binnen gesprongen. Was heel plezant, en een hele aangename verrassing!
Juist is de dokter ook nog langs gekomen. Samen met de diabetesverpleegkundige. Hij is ervan overtuigd dat het gaat lukken met de pomp. Om eerlijk te zijn, daar ben ik zeker van. Hij vond het wel grappig dat ik hier overal de uitleg en lessen over een pomp moest geven. Hij vroeg ook of ik al een nieuwe set had moeten prikken en hoe dat verlopen was. Of dat niet teveel pijn had gedaan en nog eng was. Als ik er pijn van had dan moest ik maar zeggen, dan schreef hij mij een voorschriftje voor verdovende zalf voor. Verder had hij het over de ijsjestest die hij nog wou doen J hmm ijsje
Donderdag 7 februari 2008
Afgelopen nacht 2 keer een hypo gehad. Dat ging niet zo goed dus. Daarom mocht ik vanmorgen mijn basaal van 1E per uur naar 0,9E per uur zetten. Mijn eetinsuline blijft voorlopig hetzelfde want ik kom er redelijk goed mee uit.
Vanmorgen weer naar de kiné geweest. Voelde me niet zo fit, was doodop en had barstende hoofdpijn. Maar toch mijn spurtje ingezet. Anders werd ik ingemaakt door een vrouw van 59 en das niet zo goed voor mijn ego!
Straks is de psycholoog ook nog even langs gekomen. Ik had er op dat moment echt wel behoefte aan, want ik zat er eventjes door. Toen we eindelijk waren gekomen bij het deel waar ik nu echt behoefte aan had om te vertellen, kwam de poetsvrouw. De psychologe is dan vertrokken. Dus eigenlijk hebben we het toch nog niet gehad over datgene waarover ik eigenlijk wilde praten. Ze gaat wel weer contact opnemen met een psycholoog in Oostende, alleen dit keer een andere omdat ik van de vorige na ruim een jaar en 3 telefoontjes van de psychologe hier nog niks heb gehoord gekregen. Ze heeft me aangeraden om mijn probleem met de dokter te bespreken. Ze zegt dat hij toch min of meer een idee had van wat het was. Ze dacht dat ik hem al verteld had wat er was, omdat hij haar had aangesproken over mijn probleem. Maar ik heb hem er nooit iets over verteld. Ik ga het in ieder geval wel doen. Spijtig genoeg was hij gehaast deze middag en was de hoofdverpleegster erbij. Of hij straks nog terug komt weet ik niet. Ik denk van niet, hij heeft immers de orders voor vanavond en vannacht ook al doorgegeven.
Morgen mag ik naar huis. Hopelijk zie ik hem nog om al mijn vragen die ik nog heb te kunnen stellen. Als hij alleen is en gehaast is ga ik hem niks vragen want dan gaat hij zich overhaasten en dan weet je uiteindelijk toch maar de helft van wat je wilt weten. Als hij iemand bij heeft dan vraag ik niks. Dat gaat hun niet aan. Vind het wel stom. Heb ik nu eens een kamer alleen, heeft hij weinig tijd. Wanneer ze met 2 leggen, heeft hij tijd te veel.L
Ik heb ook eens na gevraagd wat mijn laatste HBA1C was, dit was 10,3 hoog dus zei hij, waarop ik zei, ik heb al hoger gehad. Waar hij dan op antwoordde: JA dat weet ik, dat was 14. maar je kan niet van 14 naar 7 gaan, je moet eerst met tussenstapjes gaan, dus 14-10-8-7 .
Ben eens benieuwd hoe laag ik hem kan krijgen. Eigenlijk is nog niet zo slecht nu. Als je ziet dat ik 14 gestaan heb. Weet wel niet hoeveel tijd ertussen zit, maar het was niet bij mijn ontdekking want toen had ik iets van 9,7.
Ik denk niet dat ik vandaag de ijsjestest mag doen. Hij heeft er toch niks meer van gezegd. Ik ga eens vragen bij mijn collega of hij tegen haar er wel iets over heeft gezegd.
Op dat moment zat de dieetiste bij haar, dus heb ik haar niet gestoord. Ondertussen kreeg ik bezoek en dat is heel de namiddag gebleven.
Op de moment zit ik in een hypo, eigenlijk al van 19u(nu is het half 10 s avonds) Ik heb een paar keer yoghurt met suiker gekregen, 1 keer een boterham en nu een stukje cake. Maar eruit kom ik niet. De dokter is niet meer langsgekomen deze avond, ik wou hem nog vragen wat ik moest doen met de pomp als ik een hypo heb. Ik heb ondertussen al gemerkt dat ik met een pomp minder vlug uit mijn hypos kom en er langer in blijf hangen. Ben ondertussen kotsmisselijk van al het eten. Type is een hele opgave en ik ben meer aant corrigeren dan dat ik kan type.
Heb trouwens geen ijsjestest gehad L
vrijdag 8 februari 2008
Ben uiteindelijk tot 4u deze ochtend in de hypo gebleven. Om 23u hebben ze de dokter opgebeld en moest ik met hem bellen. Hij gaf me de orders om mijn basaal patroon te verlagen naar 0,7. Maar ook dat heeft niet geholpen. Een paar busjes fruitsap, yoghurtjes later hebben ze dan cola laten komen en dat heeft me er dan uiteindelijk uit gekregen.
Deze ochtend stond ik veel te hoog en was ik doodop. Dat de hoofdverpleegkundige een smerige opmerking maakte over mij maakte me meer dan PISSED! En zeker toen ook mijn menu weer niet juist was. Ik weet wel wat er bijna door heel de gang is gevlogen!
Ook weer naar de kiné geweest. Hebben lekker met de versnelling gespeeld(kwestie van me niet te laten inmaken door een vrouw van 59 ;)) De kiné heeft me nog nooit zo goed gedaan.
Namiddag kwam de dokter dan langs. Ik mocht naar huis, maar eerst mijn basaal patroon aanpassen en een paar blokjes maken. Ik moest ook nog wachten op de dvk voor mijn vragen nog te beantwoorden en mij al het materiaal te geven. Ook een nieuwe afspraak(want moest normaal vandaag op consultatie komen.) Ze had ook een schieteitje bij. Ik ga dat morgen eens proberen.
Uiteindelijk was het 16u toen ik richting huis trok. Pff het was genoeg geweest. Ik wou nog gaan trainen, maar dit zat er niet meer in(te laat weer thuis)
Enne moet ik erbij vertellen dat ik mijn ijsjestest thuis mocht doen, en deze dan ook onmiddellijk heb gedaan J
Heb uiteindelijk nog niet met de dokter kunnen praten, maar ik stuur hem wel een mailtje of spreek hem erover als ik achter 2 weken weer op consultatie kom.
Het viel allemaal wel mee achteraf bekeken. Er waren negatieve momenten maar meer positieve momenten. Vooral als de verpleging, de kinésist, de dokter of de psycholoog de opmerking gaven dat ik er goed uitzag, gelukkig en ontspannen. En zeker als ze me ervaringsdeskundige noemde JJJ Nu ja lijk ze meerdere malen per dag zeiden: JEUGD EN KNOPJES
Het is bijna zover. Morgenavond binnen voor de pomp. Spannend Goh sta stijf van de zenuwen. Suiker wil niet meer mee! Sta weer karren te hoog en ik weet niet of het nu is van ziek zijn of van de spanning. Twijfels steken de kop op. Wat als de pomp nu toch niet de oplossing is? Wat als het weer niet wil? Gaan ze dan ook weer met de vinger naar mij wijzen? Gaan ze er dan ook weer van overtuigd zijn dat het allemaal mijn schuld is? Gaan de verpleegsters weer zo gemeen en tactloos zijn? Weet onze papa voldoende? tenslotte moet hij me morgen naar het ziekenhuis doen. Toen ik daarstraks zei en morgen zijn we nu op weg. Toen werd hij kwaad. Mama had blijkbaar een ander uur gezegt. Dus hoever heeft mama hem alles vertelt? Ik hoop voldoende want ik heb geen zin om morgen nog eens de grommels te moeten ondergaan. Ben eigenlijk bang. Bang dat het weer allemaal zal falen. Ik weet niet meer wat of hoe. Ik weet het niet. Voorlopig vasthouden aan het positieve, niet teveel piekeren, niet nadenken. gewoon nemen wat er komt? Misschien is dat het beste ja. Vandaag was hopelijk de allerlaatste keer dat ik Lantus moest spuiten! Yes verlost van die ***insuline. Lantus en Levemir dat waren alles behalve mijn maatjes. weg zijn ze nu gelukkig......
Ben vandaag mijn pompje mogen gaan halen Heb er een beetje uitleg over gehad(alweer ) en was dikwijls al sneller dan de dvk om iets te veranderen/in te stellen... Nja ben dan ook ongeduldig... Op een dik uurtje waren we ermee klaar. Ik mocht op de dr wachten(die was nog niet daar) als ik nog vragen had ofzo... Maar dat had ik eigelijk niet direct. Ben dan maar naar huis getrokken. Hehe nadien een mailtje gehad van de dr, denk toch dat ie me nog had willen zien... Maar bon. Ik heb geen infuusje gehad. Best wel jammer. Moet nu een hele week proberen alles van de pomp uit te proberen. extra blokken bij te zetten in het basaal patroon enz... Niet zo moeilijk eh!!! Easy... en nu ligt ie lekker te luieren in de zetel oei piept juist... als je het over de duivel hebt hehe "controleer bloedglucose Er zijn 2u verstreken sinds uw laatste bolus of reservoirvervanging" ::) Vind het ergens wel jammer dat ik geen infuusje heb. Anders kon ik er vrijdag mee gaan trainen, zonder het in te brengen, om te kijken of het stoort... Ik ga de dvk ne mail sturen om te vragen of ik er donderdag eentje kan krijgen... Verder hebben we afgesproken dat ik alles noteer wat ik eet, en dat tegen het einde van de week doormail naar de dieetiste. Op zondag word ik dan na het avondeten verwacht in Maaseik. Ik hoef mijn Lantus zondag niet meer te zetten en word aangesloten op de infuus om de nacht te overbruggen. En Maandagochtend gaan we dan starten met het pompje... spannend!! Alleen die infuus daar zie ik tegenop.
gedurende heel het gesprek zei ze ook wat ze een positief punt van mij vond. En daar had ik het vooral moeilijk mee. Want ik denk dat ze dat enkel zegt om me op te peppen... Hoe kun je nu weten wat goed is aan iemand die je niet kent?
) gekregen van haar, daar staan kleine opdrachtjes op die ik per dag moet doen...(moet dus elke dag een kaartje trekken...
)
een goede raad, of een opmerking die je meteen weer vrolijk maakt! Ze is er gewoon op de juiste momenten!
)gedacht, als ik nu eens het max van mijn ideaal gewicht zou spuiten, dan moet ik binnen de korste keren toch op dat gewicht zitten? niet dan? zonder volledig te stoppen met spuiten?
Stomme hypo's, al van zaterdagmiddag constant(buiten gisteren) zijn ze mij aan't pesten!
Ben vandaag mijn pompje mogen gaan halen 
Nja ben dan ook ongeduldig... Op een dik uurtje waren we ermee klaar. Ik mocht op de dr wachten(die was nog niet daar) als ik nog vragen had ofzo... Maar dat had ik eigelijk niet direct. Ben dan maar naar huis getrokken. Hehe nadien een mailtje gehad van de dr, denk toch dat ie me nog had willen zien... Maar bon. Ik heb geen infuusje gehad. Best wel jammer. Moet nu een hele week proberen alles van de pomp uit te proberen. extra blokken bij te zetten in het basaal patroon enz... Niet zo moeilijk eh!!! Easy... en nu ligt ie lekker te luieren in de zetel 
