Hier ben ik weer. Dinsdag nog eens een zm-poging gedaan. Het ging niet meer. Het ging al een tijdje niet en ik heb het proberen te verstoppen, beseft dat dat me niet verder hielp en het dan aangegeven. Toch werd er niets gedaan en uiteindelijk had ik mezelf niet meer in de hand. Dus dinsdag mijn plan uitgevoerd en uiteindelijk door het oog van de naald gekropen. 1dagje spoed, 1dagje medicare en 1dagje op de afdeling endocrino en dan mocht ik terug naar Kortenberg. Zonder mijn pomp, want die hebben ze afgenomen. In Kortenberg onder strikte voorwaarde wel te verstaan. Zo mag ik absoluut niet meer buiten, tenzij met familie, eerst mocht ik ook niet meer van de afdeling, maar daar hebben ze toch hun gedacht over veranderd. spuiten en meten gebeurt nu bij de verpleging zodat ik absoluut geen medicatie op mezelf meer heb. Dinsdag word besproken hoe het nu verder moet. Verhuizen ze me naar een gesloten afdeling? Geven ze me nog een kans? En toch als ik de tijd zou kunnen terug draaien zou ik het overnieuw doen, alleen een paar dingen anders. MAAR aan de andere kant ben ik ook blij dat het niet is gelukt en hoop ik dat ik deze nieuwe kans met beide handen grijp en me laat helpen. Mijn beste vriendin heeft me laten inzien dat het mijn tijd nog niet is en dat ik niet mag opgeven. Eindelijk nog eens met haar kunnen praten, en niet een masker ophouden heeft me wel goed gedaan. Ik ben blij dat ze er voor me is en wil zijn. Ook al geloofde ik er een tijd geleden eigenlijk niet meer in. Ik wou afstand nemen, zodat ze niet te veel pijn zou lijden als ik er niet meer was en gemakkelijker verder kon met haar leven. Gelukkig wil ze er nog steeds voor me zijn. Een andere hele goede vriendin heeft me laten inzien dat ik mijn angsten moet trotseren en me meer moet proberen te geven ipv op allerlei manieren te rebeleren. Niet met volle, maar wel met nieuwe moed, wil ik het weer proberen. Ik ben niet trots op wat ik heb gedaan,ik heb veel mensen verdriet aangedaan, veel mensen serieus doen schrikken en besef misschien nog niet half hoeveel geluk ik heb gehad. Maar ik heb een nieuwe kans gekregen en dat wil toch iets zeggen. Toch?
Vandaag naar de psychiater geweest. Hij vond me er goed uitzien, bovendien vond hij dat ik goed bezig was en heeft hij mijn uitgangsmaatregel toch versoepeld. Ook mijn weekend is goed gekeurd. Maar ziet er niemand dan door mijn masker? Ziet er dan niemand dat dit enkel een truc is. Dat het niet echt is hoe ik me voel? Ik voel me niet ok, ik voel me echt niet ok. Ik voel me zo nutteloos en verloren, doe geen stappen vooruit. Ik ben uitgeput, maar precies niemand die kan zien hoe slecht ik me echt voel. Nee, ze zien niet door het masker. Heeft het wel enige zin om hier te zijn? Ik kan niet eens eerlijk toegeven dat ik me niet ok voel, ik kan niet eens zijn wie ik diep vanbinnen ben. Ik ben niets
Het gaat hier niet zo geweldig. Of ging. Vorige week ging het zelfs zo slecht dat ik een overdosis heb genomen en een nachtje op spoed heb mogen doorbrengen. Natuurlijk heeft dat ook gevolgen hier op de afdeling, zo kreeg ik een uitgangsmaatregel die inhield dat ik niet meer uit het ziekenhuis mag. Morgen word er gelukkig wel weer gekeken om deze te versoepelen. Ook een kamercontrole en extra bezorgdheid waren gevolgen van mijn daad. Ook met de suikertjes gaat het niet goed. Ik krijg ondertussen nog een week om deze weer terug te schroeven naar een maximum van 250. Helaas hoe hard ik probeer en hoe zeer ik er ook op probeer te letten, het lukt me niet om ze te verlagen. Ik reageer totaal niet op de insuline. Indien ik niet slaag mag ik niet naar de trainingen gaan en word ik op time out gestuurd waarschijnlijk naar een ziekenhuis om ze omlaag te krijgen. Mijn hba1c was op 1mnd met 0,4 gestegen en is nu 11,5 (terwijl hij normaal 7,5 ongeveer moet zijn) Vandaag familiegesprek gehad en dat viel gelukkig wel mee. Ook voel ik me vandaag beter en rustiger dan agelopen dagen. Gelukkig hopelijk de komende tijd ook.
Het is nu wel echt lang geleden dat ik hier nog eens ben geweest. Even een kleine update dus... Ik zit nu dus al iets meer als een maand in opname in Kortenberg. De afdeling en de werking van de afdeling liggen me wel. Ik voel me er meer op mijn gemak en ook dat alles mijn eigen verantwoordelijkheid is doet de druk afnemen en me minder op mijn tenen lopen. Toch gaat het niet zo geweldig. Vorige week een super slechte week gehad, een week waarin ik het niet meer zag zitten, een week waarin ik mezelf en mijn gevoelens/gedachten niet meer de baas kon. Afgelopen week ging het weer wat beter, niet dat het weer liep zoals het moest, maar toch alweer beter dan de week ervoor. Door de slechte week zijn ook een aantal afspraken gemaakt. Zo moet ik nu elke dag een 10tal minuten gaan vertellen hoe ik me voel, hoe mijn dag is geweest enz. Gewoon wat ik wil zeggen. Ook mag ik na 17u niet meer op mijn kamer komen als ik alleen ben, tenzij om te slapen natuurlijk(maar dan komen ze heel vaak kijken als mijn kamergenote er niet is) Nu ik op weekend ben moet ik elke dag een keertje bellen en als het niet gaat moet ik ook bellen of terug keren. Verder heb ik nog medicatie voor als ik het moeilijk heb of krijg. Na gesprekken deze week met de psychiater en nadat ik hem vertelde dat ik meestal mijn gedachten en gevoelens van me af probeer te schrijven, heb ik de opdracht gekregen om hem wekelijks(normaal maar 1keer in 2wkn) te zien en dan alles te laten lezen. Hij was wel hard geschrokken toen hij het allemaal te lezen kreeg. Hij had niet vermoedt dat ik zo negatieve, zwart-wit en perfectionistische gedachten en gevoelens had. Hij vind dat ik te streng en te straffend naar mezelf ben. Het is moeilijk hem terug te vertrouwen nadat hij vorige keer alles aan mijn ouders had vertelt. Anyway, maandag familiegesprek. Ik zie het niet zo zitten. Nu ze dan bezig zijn dat ze niet gaan komen met zo'n weer, geraak ik nog meer overstuur. Ook de onzekerheid over wie er nu wel en niet mee gaat komen. Ook is het enorm kwetsend om, wanneer ik vroeg of we nadien nog iets wilde gaan doen, een dikke njet te krijgen, ze willen direct erachter naar huis en zijn nogal kwaad op mij omdat ik niet weet hoelang het gaat duren. Dinsdag is het dan evaluatie en ik weet eigenlijk niet goed wat ik ervan moet verwachten, het maakt me anstig, een nieuwe afdeling, eerste evaluatie, ze hebben me niet gekent eh in mijn rebelse periode. Ik ben dan in die maand niet echt vooruit gegaan, maar ik weet dat ik mijn best doe en blijf proberen. Ik hoop alleen dat ook zij dat hebben gezien en niet enkel zien dat ik niet vooruit ga. Anyway, we zien wel, moet me er nog niet druk in maken, alles op zijn tijd eh.
Ik wou dat ik kon zeggen: " alles loopt prima" Helaas is dat niet zo. Ik weet dat ik niet te veel moet verwachten en willen, langzaam aan, met vallen en opstaan. I know. Alles leer je met vallen en opstaan, lopen, fietsen, schrijven, lezen, rekenen enz. En toch is het makkelijker om te accepteren dat je dat moest leren met vallen en opstaan, dan dat ik kan accepteren dat ik voor mezelf moet leren zorgen met vallen en opstaan. Soms lijkt het of iedereen het allemaal direct heeft gekunnen, zonder te vallen. Anyway. Op de moment zijn we weer aan't vallen. Niet lichtjes vallen maar vies vallen. Eten is een ramp, suikerspiegel is een ramp, middelenmisbruik, AM, Alcohol. Mijn haat/liefde verhouding met eten en de weegschaal, die de laatste dagen een enorme haat verhouding is. Het is allemaal niet meer mooi. Moet me dringend gaan herpakken of ik ga weer beperkingen krijgen. Zeker als ze weten wat ik allemaal heb gedaan. Nu weten ze echter maar een stuk en ik ben al blij dat ik ze dat stuk heb durven vertellen en toegeven. Toch het is niet goed dat ik een deel verstopt houd. Toch ik denk niet dat ik volledig de mist in ga. Ok wel als ik zo verder ga, maar ik bedoel het eerder als dat ik nog steeds eerlijk ben en ze elke keer een beetje meer onder de sluier laat zien. Ik probeer ook al lukt het niet altijd, ik heb mijn opstaan nog niet opgegeven, al zou ik dat nu liever wel doen. Toch, morgen een nieuwe dag, een nieuwe kans, weer opnieuw opstaan. Ik hoop alleen dat ik het nu niet zo hard ga verprutsen waardoor ik weer beperkingen ga krijgen, want dat hangt nu al als een mes boven mijn hoofd, klaar om te vallen. En ik denk moest gisteren nog geen vrijdag zijn geweest dat het al gevallen was. Maar het is het nog niet en daar moeten we ons aan optrekken. Bon, nu kruip ik me beddeke in. Kwestie van toch nog een bitje te slapen dees week.
Deze week gaat precies niet zo heel goed. Al van in het weekend constant vreetbuien en ik kan ze geen stop toeroepen. Ik voel me zo verschrikkelijk lelijk, vet en mislukt. Pff ik weet wel waar en hoe ze begonnen zijn maar ja. Gisteren ook een gesprek gehad met de dieetiste van hier. Omdat ik vorige week zo kwaad was geworden omdat ik geen frieten kreeg. Dus ik gisteren naar de dieetiste om te vragen waarom ik dan precies geen frieten kreeg. Was de uitleg omdat de frieten gemaakt worden in slecht vet en ik als diabeet ook op mijn vetten moest letten. En dat een suikerarm dieet ook een groot deel vetarm was. Vandaar dat ik geen frieten kreeg, als ik frieten wou dan moest ik dat maar in het weekend thuis eten. Ook vond ze het absoluut niet kunnen dat je als diabeet gewone suikerproducten at. Als ik dan zei dat ik dat van mijn arts wel mocht, dat hij dat zelfs aanmoedigde deed ze hem af als de slechtse persoon die er was. Diabeten mogen absoluut geen suiker en vet. Ik heb wel bereikt gekregen dat ik af en toe eens een suikervrij confituurke krijg en geen appelsienen maar ander fruit, geen championnen meer en ik oja ik heb nog een pot vloeibare zoetstof voor in mijne yoghurt meegekregen. Dat heb ik dan wel al bereikt. Alleen na het gesprek voelde ik me zo slecht. Nu eigenlijk nog. Misschien ben ik echt wel een slechte diabeet. Misschien mogen diabeten echt wel geen suiker, absoluut geen vet, een vast eetschema, geen uitzonderingen en veel bewegen. Ik weet het niet. Misschien is het inderdaad zo? Misschien ben ik inderdaad een slechte diabeet. Misschien moet ik inderdaad gewoon maar leren weerstaan aan zoetigheid, en vet. Misschien moet ik inderdaad vaste hoeveelheden eten. Misschien ben ik echt wel slechter bezig dan ik altijd dacht...
Ondertussen alweer bijna een weekje opgenomen in Kortenberg. En eigenlijk is dat weekje wel goed voorlopen. Niet dat ik al veel te doen had(om maar te niet te zeggen dat ik amper iets te doen had) Voorlopig is het dus lekker niets doen en kennismaken met de therapeuten zodat we een therapieplan kunnen opstellen. Maar bon de eerste week was dus goed voorlopen. Ik voelde me wel opgelucht en op mijn gemakje. Niet zo opgejaagd. En ik heb kleine stapjes gezet en daar ben ik al blij om. Kleine stapjes op vlak van spuiten. Mijn waarden waren afgelopen week toch al beter dan ze in lange tijd(zonder dwang) zijn geweest. Toch voorloopt niet alles van een leie dakje en zijn er ook dingen die totaal tegenslagen, of momenten dat ik er weer even door zit. Alleen overheerst het betere gevoel deze week. Ook met mijn gewicht gaat het super. Ondanks dat ik nu elke maaltijd toch een beetje insuline spuit ben ik op deze 4 dagen 1,6 kg kwijt. Van mijn zwaarste punt (in april-mei) tot nu dus -15kg :):):)
Dinsdag besloten om me weer te laten opnemen. Ik zat er fysiek en mentaal volledig door. Misschien dat ik nog wel enkele dagen door kon maar toch het ging echt niet meer. Dus met een bang hartje eerst maar tegen mijn ouders gezegt dat ik weer niet goed was en best opgenomen zou worden. Zij konden er natuurlijk niet mee lachen, al hadden ze het al enkele weken zien aankomen. En dan misschien nog het moeilijkste van alles, de dokter opbellen. Bang dat hij weer kwaad en teleurgesteld zou zijn, bang om weer te moeten toegeven dat ik het niet kon. Dat ik weer te zwak was om mij in mijn eentje te redden. Gelukkig viel zijn reactie wel goed mee. Ok eerst was hij precies wel wat kwader als ik hem opbelde, maar hij deed heel hard zijn best om lief te zijn en het te begrijpen. Ook de rest van het team was enorm lief en begrijpend. En ik blij dat ik eindelijk eens volledig open heb durven zijn tov hen. Me eens volledig heb durven openstellen en de echte ik met al haar pijn en verdriet heb durven laten zien, al was het maar heel even. Ook was ik bang om mijn vrienden op de hoogte te brengen van mijn opnieuw falen. Niet dat ze kwaad zouden zijn, maar eerder teleurgesteld, bezorgd en wanhopig? Ik wou hun niet opnieuw kwetsen door te moeten zeggen dat ik ondanks hun steun niet in staat ben voor mezelf te zorgen en mezelf te redden. Maar ook hun reactie viel heel goed mee. Ik heb schatten van vrienden. En ik verschiet er nog elke keer van om te merken hoeveel vrienden ik eigenlijk heb. Meer als ik ooit heb durven dromen en meer dan ik ooit had beseft. Men zegt in moeilijke tijden leert men zijn vrienden kennen. En meestal is dat minder dan ze dachten. Bij mij is het eigenlijk omgekeerd. Ik heb meer vrienden dan ik dacht. Vrienden die me ondanks mijn herhaalde fouten niet laten vallen. Vrienden die me keer op keer laten voelen en merken dat ze er zijn voor me. Ik ben rijk! Rijk aan vrienden. Wat moet men eigenlijk nog meer hebben? Eigenlijk zou ik gelukkig moeten zijn. Ik heb zoveel goede vrienden, ik heb een pracht van een diabetesteam. Maar waarom kan ik dan niet gelukkig zijn?
Gisteren dan de beslissing moeten nemen om naar huis te gaan. Hoewel ik liever nog een dagje ginder was gebleven(niet dat het zo leuk is daar) maar de veiligheid, weten dat er direct iemand zal zijn als het weer misloopt. Een plaats waar iemand is die even de controle overneemt en je niet alle verantwoordelijkheid zelf laat dragen. Toch moest ik naar huis. Mijn ouders zouden me vandaag niet zijn kunnen komen halen en om mijn vrienden weer op te trommelen(niet dat ze daar problemen mee zouden hebben) daar had ik niet veel zin in. Dus gisteren vertrokken, tegen mijn eigen zin en misschien ook wel een beetje tegen de zin van de dokter want ook hij had grote vraagtekens bij mijn vertrek. Ook hij had precies het gevoel dat het te vroeg zou zijn. Maar we zijn weg en hopen het ondertussen nog een dagje te kunnen redden.
Vandaag was een beetje een hel. Ik denk dat zowat alles wat verkeerd kon gaan verkeerd ging. Hopen dat morgen een betere dag gaat zijn. Een dag die vlug voorbij zal zijn zodat het vlug maandag is en ik weer in een veilige omgeving kan vertroeven.
Vandaag terug naar Kortenberg. Klaar voor een nieuwe betere start. Een nieuwe start, een nieuwe lei. Nu maar hopen dat alles terug goedkomt. Ik vind het nogal beangstigend dat alles mijn eigen verantwoordelijkheid is. Ok dat is uiteindelijk ook wel de bedoeling dat ik het allemaal alleen zal kunnen, toch had ik me misschien beter gevoeld als men bepaalde verantwoordelijkheden van me af zou nemen. Maar misschien dat ik dan weer zo overstuur geraak door de druk die ze op mijn schouders leggen. Ik weet het niet. Ik wil er wel voor gaan. Ben alleen bang dat ik mezelf weer zal voorbij lopen. Dat ik te vlug en te veel wil kunnen. Ik mag me er nu niet druk in maken, ik weet het. Alles op zijn tijd. Stapje voor stapje niet omkijken, niet twijfelen. Maar hoe weet ik dat ik niet te vlug ga, dat ik mezelf weer voorbij loop? Hoe weet ik als ik te langzaam ga? Anyway, de nieuwe afdeling valt wel goed mee. Het is wennen, maar alles nieuw is wennen. Toch voel ik me er redelijk op mijn gemak. Ik ken al een groot deel van de mensen dus dat scheelt zich ook al. Ook dat alle regeltjes, afspraken, verwachtingen enz netjes zijn uitgetypt scheelt veel. Als ik dan eens iets niet weet kan ik het nog even nalezen. Ik hoop dat ik me hier vlug thuis zal voelen. Dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt. Al heb ik er zelf toch al wel een positief gevoel bij.
Super weekend achter de rug! Even alles vergeten, even alles laten gaan. Toch het weekend was niet volledig super. Zaterdag bij het ontwaken al zo ziek als een hond(veel te hoge suiker) en dan wat meer insuline gegeven, meer dan ik eigenlijk wilde. Toch geprobeerd er niet over na te denken. Helaas zondagavond op de weegschaal, paar 100 gram teveel naar mijn goesting. En deze kwaad! Weer volop aan het bedenken wat ik moet doen, wat ik kan doen om het er toch sneller af te krijgen. Ik zit op een plateau, ik weet het wel, even doorbijten en dan verder. Maar ik wil niet op een plateau zitten. Ik wil verder en verder en verder. Stel mezelf de vraag, wat kan ik nog doen om nog sneller te gaan. En dan besef ik weer dat ik mezelf aan't kapot maken ben. Dat het niet goed is, dat ik zo niet verder mag en zeker niet nog meer proberen. Mama begint weer door te zien dat het weer volledig fout gaat. Confronteerde me er juist mee, en toch blijf ik ontkennen, ondanks dat ik weet, dat ze weet dat ik lieg. Sorry mama, ik kan, ik durf gewoon niet toegeven dat ik faal dat ik nog maar weer hulp nodig heb. Stiekem hoop ik gewoon dat Kortenberg heel vlug belt dat er plaats is zodat ik weer hulp krijg voor het weer te ver is gegaan. Voor ik moet toegeven dat ik het niet kon.
Wanneer de dingen niet lopen zoals je het graag zou willen....
Het is toch gek hoe je gevoel of je gedacht over éénzelfde zo kan verschillen van dag tot dag, zelfs van moment op moment. Vandaag opgestaan met een super slecht gevoel. Waarom doe ik dingen die me niet gelukkig maken? Waarom maak ik beloftes die ik echt wel wil uitvoeren, maar toch niet over de kracht bezit om ze lang vol te houden? Het ergste is dat ik niet weet waarom ik ze niet kan volhouden. Dat ik niet kan beschrijven wat ik denk of voel. Ik voel me gewoon slecht, slecht omdat ik weer eet. Slecht omdat ik een klein beetje ben afgeweken van mijn eetplanning. En ook al weet ik wel dat mijn eetplanning niet te veel is, toch denk ik van oei oh nee, en dan word ik kwaad. Omdat mijn gevoel zegt dat het fout is. Omdat ik mijn gevoelens niet onder controle heb. Omdat ik soms denk dat ik, ik niet ben. Snap je?
Vandaag een heftig dagje. Vreselijke nacht gehad, veel liggen piekeren, veel dingen beseft, veel conclusies gemaakt, maar ook veel schuld gevoelens en mislukkingsgedachten. Toch vanmorgen geprobeerd opnieuw te starten, opnieuw te vechten. Pomp weer aangehangen(die ik er gister na bepaalde "ik sluit voortaan de badkamer en hoop zo de controle over je weer terug te krijgen tafferelen" aan de kant had gesmeten.) Ook deze ochtend ontbijd gegeten en niet gaan overgeven. Ok het ontbijd was maar een yoghurtje, toch vond ik het behoorlijk moeilijk om ook dit niet uit te braken. Ook deze middag een poging gedaan om te eten en niet te gaan overgeven, toch ben ik een deel er weer uit gaan braken. Maar ik heb wel mijn insuline genomen. stapjes dus waar ik toch weer bij ben gevallen. Maar met mijn poging van eergisteren nog in mijn achterhoofd en na gisteren ervan overtuigd te zijn om alles op te geven, denk ik dat het toch goede stapjes waren(positief blijven Anniek )
In de namiddag ook een gesprek gehad met iemand waar ik echt heel veel aan heb, en heb gehad. Een gesprek dat me weer wakker geschud heeft. Een gesprek dat eerlijk was, soms wel kwetsend, maar een gesprek dat veel duidelijkheid schiep. Het was vooral hard om te horen dat ze vond dat ik precies niet beter wil worden. En ik versta wel waarom ze dat vind/denkt. Ergens heeft ze zelfs gelijk. Niet dat ik dit leven zo fijn vind en zo verder wil, maar wil in die zin dat ik enorm bang ben om dit(het vertrouwde) achter te laten. Samen hebben we afspraken gemaakt, ik heb veel dingen beloofd om te doen. Ik heb beloofd dat ik zal eten, niet zal gaan braken, dat ik netjes zou spuiten, en haar zal aanspreken als ik het moeilijk heb. Vanavond heb ik me al mijn belofte gehouden. Het was verschrikkelijk moeilijk, en hard. Met tranen in mijn ogen heb ik blijven vechten. Ik heb haar aangesproken dat ik het moeilijk had en we hebben het besproken. Maar nu krijg ik het weer moeilijk, op de weegschaal gaan staan(bad me I know, I'm sorry, I can't let it go) en voel me nu weer zo mislukt, lelijk en ben ergens kwaad dat ik die belofte heb gemaakt(begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel goed dat ik die belofte heb gemaakt, omdat ik me echt altijd aan mijn beloftes probeer te houden, meestal lukt dat ook, soms niet, maar nu voelt het gewoon slecht, omdat ik me zo slecht voel) Ik walg van mezelf. en van de gedachte dat het morgen allemaal opnieuw moet. Ik ben nu vooral aan het vechten om mijn pomp niet af te halen, om niet te grijpen naar laxeer en vechtafdrijvers. Aan't vechten om niets op mezelf uit te werken. Ik vind het om heel eerlijk te zijn, allemaal veel stapjes ineens, ok het moet en het kan niet anders, maar dat maakt het er niet minder makkelijk op hé.
Verder heb ik ook de belofte gemaakt om alleen de positieve dingen te onthouden, en de negatieve zo vlug mogelijk te laten voorbij gaan. Wat gebeurt is, is gebeurt, concentreer je op het heden, niet op het verleden of de toekomst. Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
Toch ik moet me ditmaal echt bewijzen. please let me hang on.
Vandaag mijn intake gesprek met de verpleegster gehad. Het was een lieve dame en ze kon alles heel goed uitleggen. Ik voelde me echt op mijn gemak bij haar. En hoewel ik al veel wist over de gang van zaken op de afdeling voel ik er nu nog minder dan ervoor voor om te gaan. Niet dat het zo slechte boel allemaal is, maar gewoon, je moet er zelf 100% achter staan en tja dat doe ik al niet. Het ene moment wel, maar die momenten zijn echt uitzonderlijk. Ik doe dit nu allemaal gewoon omdat het moet, niet omdat ik het wil. Ik heb het haar wel verteld dat ik er maar zelden zelf achter sta. Aan de andere kant zie ik het beter zitten omdat alles je eigen verantwoordelijkheid is: ze doen niets met eten, ook met mijn db houden ze zich niet bezig(hoewel ze wel overwegen om 1 keer per week naar de huisarts te sturen om de boel op te volgen) enz. En dat stelt me wel gerust in die zin dat ik toch nog lekker kan doen wat ik wil, of toch niet geforceerd word op moeilijke momenten. Maar aan de andere kant, wat doe ik daar dan? als niets moet? ach nee sorry mijn fout, praten moet. Nja ma bon.
Vandaag ook naar de gyné geweest omdat ik nu al een paar jaar mijn regels niet kreeg. Heeft ze een inwendige echo gedaan en kwam eruit dat ik PCO heb.
PCO is een afkorting van polycysteus-ovarium. Dit betekent dat de eierstokken vele onrijpe follikels (of eiblaasjes) bevatten. Dit syndroom is voor het eerst beschreven door Stein en Leventhal in 1935 en is daarom ook lange tijd het syndroom van Stein en Leventhal genoemd. Dit is tevens één van de meest voorkomende oorzaken van onvruchtbaarheid bij vrouwen, ongeveer 6% van alle vrouwen hebben een lichte of zwaardere vorm van PCO. In een normale cyclus komen steeds enkele follikels tot ontwikkeling waarvan er meestal maar 1 doorgroeit en tot een eisprong komt. Bij vrouwen met PCO komen meerdereeiblaasjes tot ontwikkeling waarvan geen enkel doorgroeit en er dus ook geen eisprong optreedt. De gestoorde groei van follikels bij PCO is een gevolg van een gestoorde hormonenwerking. De hedendaagse criteria voor de diagnose van PCO zijn : de aanwezigheid van meerdere kleine follikels in de eierstokken (kleiner dan 10mm), hormonaal verhoogde androgeen- (mannelijke hormonen, andros=grieks voor man) en LH- (luteïniserend hormoon) concentraties en het uitblijven van een eisprong (anovulatie) of een zeldzame eisprong (oligo-ovulatie). Wat zijn de mogelijke behandelingen? Aangezien vele vrouwen met PCO nooit een menstruatie (amenorroe) of zeer zelden een menstruatie (oligo-menorroe) hebben is het belangrijk dat dit behandeld wordt aangezien er anders een verhoogde kans is op baarmoederkanker door het te verouderde baarmoederslijmvlies. Wanneer er geen kinderwens is kan PCO behandeld worden met bv. de pil waardoor de cysten of follikels onderdrukt worden zodat deze ook geen hormonen kunnen produceren en er ook een min of meer normale menstruele cyclus opgewekt wordt. Vele neveneffecten (zoals vettige haren of acné) van PCO worden ook daarmee verholpen. Bij tekenen van hyperandrogenisme (teveel mannelijke hormonen) kan een behandeling met anti-androgenen (zoals bv. cyproteronacetaat of aldactone) voorgeschreven worden. Indien er wel een kinderwens is kan bij een lichtere vorm van PCO gekozen worden voor getimede coïtus of intra-uteriene inseminatie met een lichte stimulatie ( met behulp van clomid). Indien dit geen resultaat oplevert zal voor in-vitro fertilisatie (IVF) gekozen worden.
Ze zei dat het hierdoor is dat ik zo vlug verdik en zoveel moeite heb om af te vallen. (pff en al die tijd niemand die maar geloven wilde dat ik echt probeerde af te vallen en mijn dik zijn niet volledig aan mezelf te danken had! ) Ze zei ook dat als ik ooit kinderen wil, ik nu best de pil kon nemen. Dit was allesinds niet het nieuws waar ik op zat te hopen. Het enige waar ik nog voor wilde vechten is omwille van mijn kinderwens. En nu word me die droom ook al (voor een groot stuk) ontnomen. Als ik dus ooit aan kinderen wil, moet ik het meer dan ooit plannen. En mijn suiker moet goed zijn en ik moet nog geluk hebben dat heel die boel van hierboven lukt. Ben dus niet zo heel happy. Weet niet of ik nog wel echt verder wil. Mijn toekomstdromen zijn helemaal omzeep.
Deze ochtend zo blij! Alweer 800gram afgevallen En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is. Het doet me soms twijfelen, is het allemaal wel de moeite waard? Is het ooit wel goed genoeg? En toch kan ik het niet laten. Het moet eraf, het moet! Liefst zo snel mogelijk. het moet gewoon! Ik wil hoe moeilijk en hoelang de weg nog is absoluut bewijzen dat ik het kan. Ik zal het kunnen. Ik moet het kunnen. Ik heb de controle, en ik zal de controle houden.
"Alles gaat goed hier, oh cva zunne,..." Kon ik het nu zelf maar geloven en zeggen zonder te denken: je moest eigenlijk maar eens weten... Maar ik ben het zo beu om tegen mijn vrienden te moeten zeggen dat het niet goed gaat, dat ik het niet aankan en dat ik aan het opgeven ben want het heeft geen zin om te blijven vechten. Ik ben het beu die commentaar van: je moet volhouden, dan begin je weer van vooraf aan, is dat wat je wil enz. Nee tuurlijk is da niet wat ik wil, ik heb verdomme hard geknockt om te staan waar ik nu sta, en Ja ik weet het weggaan was niet de verstandigste keuze die ik kon maken, maar ik moest er toch weg, en tja trots bewaren zeker? kweet het niet. Maar nee ik wil niet weer helemaal vanvoor beginnen en ik wil andere mensen niet teleurstellen en ik wil niet weer het vertrouwen van mijn endo beschamen, en blablabla. IK WEET HET! maar dat maakt het er niet makkelijker op hoor! Ik ben zo opgelucht dat ik weer kan doen en laten wat ik wil, dat ik steeds ik een fout heb gemaakt het met bepaalde niet zo heilige middelen goed kan maken. Dat ik wanneer ik helemaal paniekeer toch iets heb dat me weer kan kalmeren. En ja ok dat juist die dingen niet de goede zijn, weet ik wel, maar voorlopig is het de enige reddingsboei die ik heb... Ook al is die reddingsboei eigenlijk het anker dat me zal doen zinken. De obsessies komen terug, de dwang van te moeten en anders te mislukken... Meer als 10 keer per dag op de weegschaal, proberen om steeds minder en minder te wegen, en zo blij als ik 's avonds ben als ik zie dat ik 100gr minder weeg als die ochtend. En het zo blij en opgelucht zijn als ik zie dat ik die dag weer minder eenheden heb ingespoten als de dag ervoor, als ik minder kh heb gegeten, het is voor mij een gevoel dat ik weer de controle terugwin, al is het maar een valse controle. En ik weet dat het niet goed is, dat het verkeerd is. Ik voel me als in 2 gescheurd, een gevecht tussen mezelf en mezelf, want ik weet heel goed dat wat ik doe niet goed is, ook als ik het aan het doen ben, maar ik voel me zo gelukkig, machtig, opgelucht en goed als ik het toch doe.
Donderdag het intake gesprek voor die nieuwe afdeling. Ik zie het totaal niet zitten, ik wil niet weer naar Kortenberg. Ik heb de controle nu weer terug, controle die misschien geen controle is, maar in Kortenberg heb ik niets. Ik ben weer vrij, vrij als een vogel en ik wil niet weer opgesloten zitten in een kooitje. Het is veel simpeler en gemakkelijker om thuis te zijn, niet steeds met mezelf en mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Bovendien ben ik nog steeds razend op de psychiater in Kortenberg. Hij had het recht niet om naar mijn thuis te bellen en alles te vertellen, hij had het recht niet, en ik nu zou ik hem weer moeten vertrouwen?
pff juist nog eens nagekeken, toen ik vertrok in Kortenberg stond ik op 134,5gr kh per dag, thuis werden er dat per direct ong 90, en nu de dag van vandaag zit ik nog maar meer op 32 Eenheden insuline: Kortenberg:+/- 50/dag thuis direct: +/-48 en nu de laatste dagen:+/-28 bloedwaarden komen niet meer onder de 220 met maar gelukkig ook niet over de 450... allé ja kweet het dat is ook niet goed, maar zolang ik de hi's kan vermijden vind ik het nog vrij goed... Pff philippe moest het maar eens weten hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
Het is de laatste tijd nogal stillekes langs mijn kant. Maar er gebeurt niet meer veel. De dagen zijn gevuld met slapen, toch maar eens uit bed komen, beetje proberen de dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen en dan weer het bed in stiekem hopend dat de volgende dag toch beter gaat gaan. Maar het draait zoals het draait eh. En we proberen om het vandaag toch beter te laten draaien dan gisteren. Helaas lukt dat niet altijd, maar het draait nog en dat is misschien ook al belangrijk? Ik zie er enorm tegenop om volgende week terug naar Kortenberg te gaan. Is het nu echt wel nodig? Allee ja ik weet wel dat ik die vraag enorm vaak stel, maar wil ik echt wel geholpen worden? Ik weet wel dat ik op bepaalde dingen geen standaard mens ben, maar zolang dat voor mij geen probleem is... Helaas zijn er dan weer andere die er wel een probleem van maken, maar ik bedoel maar, het is toch mijn keuze, mijn beslissing, en als ik er nu eens voor kies om altijd maar te hoog te staan, om vroeg te sterven, om geen toekomst te willen hebben. Om het op te geven, dan is dat toch mijn keuze? Waarom mag een mens helemaal vrij zijn om te beslissen wat ie met zijn leven doet?
De laatste dagen gaat het weer niet zo goed. En geloof je me als ik zeg dat ik echt wel probeer en echt wel wil, maar dat ik het gewoon niet aankan om te blijven vechten? Ik voel me zo verloren en mislukt de laatste dagen. Ik kan het niet aan, ik kan het niet alleen, ik krijg constant signalen die misschien niet altijd even slecht bedoeld zijn, maar wel heel verkeerd overkomen. En het enige wat ik wil doen, is wenen en wegkruipen. Ik voel me schuldig tov mijn ouders, mijn broers en zussen, mijn vrienden, mijn arts, de mensen die met me inzitten. Schuldig om wat ik hun allemaal aandoe, en schuldig omdat ik niet kan zijn wie ze zo graag hebben dat ik ben. Ik ben opt eind van mijn krachten. En waarom heb ik het zo moeilijk? in mijn leven heb ik niets meegemaakt, ik heb geen reden om het zo moeilijk te hebben. Waarom heb ik het dan zo moeilijk? het mag niet, het hoort niet, het is niet logisch.
Gisteren dus evaluatie gehad. Was zoals ik wel al wist niet zo goed gelopen, zeker niet na mijn stunt van maandagnacht. Om een lang verhaal kort te maken, ik mocht niet meer op die afdeling blijven en moest over naar een andere afdeling, omdat er wel een wachtlijst van een paar weken was wisten ze nog niet goed wat ze met mij gingen doen, het plan was om me nog eens terug te doen naar mijn vorige afdeling. Ik zag het niet zitten, ben pissed van heel dat gedoe, ben pissed van alles en heb hals over kop mijn boeltje gepakt en vertrokken. Nog voor ik weg was besefte ik wel dat het niet veel zin zou hebben om naar huis te gaan, dat ik het echt niet lang zal redden op mijn eentje. En dus had ik al besloten nog voor ik vertrok om vandaag dan te bellen voor een intake te regelen op die andere afdeling. Pff Nu dus terug thuis. Mijn beste vriendinnen zijn me komen halen en de ontvangst thuis bij mijn ouders was niet zo positief. De psychiater had naar thuis gebeld en alles, ALLES! vertelt. Ze konden er thuis natuurlijk niet mee lachen(met wat ik heb uitgestoken) en ze werd pas weer kalm als ik zei dat ik vandaag ging bellen voor toch naar die andere afdeling te gaan. Pff stomme kutzooi! Die dokter mag dat toch niet zomaar doorvertellen? Bon anyway, vandaag lang getwijfeld om te bellen, ik wou eigenlijk niet, want hoewel ik wel besef dat het niet goed loopt toch voel ik me veiliger in mijn oude gewoontes. Maar ik had het beloofd en moet het dus doen eh. Dus dan toch maar gebeld, moet ik morgen weer bellen om dan mijn intake bij het hoofd van die afdeling te regelen. Die waar ik vandaag heen heb gebeld gaat tegen morgen die andere op de hoogte brengen dat ik ga bellen en ook van alles wat er is gebeurd en wat er precies allemaal met mij verkeerd is (klinkt dom) Enne mijn pomp terug whi!!! Vandaag hem weer even gaan laten aanpassen mits hij behoorlijk verkeerd stond ingesteld maar ja. En nu is het aanpassen en aanpassen en aanpassen, tot hij weer op punt staat. Pff hoop alleen dat ik het volhoud tot dan. Want het loopt nu al behoorlijk moeilijk, zeker nu ik weer alle controle en vrijheid heb Maar ik blijf vechten, en toch even op adem komen. Gelukkig morgen jongerenweekend met mijn arts, dan kan hij een beetje mijn controle weer overnemen en kan ik toch heel even op adem komen zonder die constante druk op mijn schouders. Mis mijn groep wel Zulke schatten dat het waren stuk voor stuk. I, J, E, A, K, A, N doe dat nog goed! Ik weet dat jullie het kunnen! En ik denk heel veel aan jullie! Knuf
Pff ben niet zo goed bezig de laatste dagen, ik sla mijn eigen ruiten in. En ik doe het steeds weer hé. Elke keer als ik er bijna ben dan doe ik zo weer iets stoms waardoor ik weer helemaal opnieuw kan beginnen Morgen mijn evaluatie en pff pff zie er niet echt naar uit. mag ik even roepen? Ja? thanks!! WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ok dat lucht op. Ok waar was ik, ahja evaluatie, nee ik zie het niet echt zitten, maak er mij echt druk om, omdat ik waarschijnlijk de dingen die ik wil of verwacht niet ga krijgen, het zal zwaar zijn, dat is zeker. Morgen word ook besproken welke straf ik er nog eens bovenop krijg na mijn stunt van deze nacht. Och wish me luck.
Ook vond ze het absoluut niet kunnen dat je als diabeet gewone suikerproducten at. Als ik dan zei dat ik dat van mijn arts wel mocht, dat hij dat zelfs aanmoedigde deed ze hem af als de slechtse persoon die er was. Diabeten mogen absoluut geen suiker en vet. Ik heb wel bereikt gekregen dat ik af en toe eens een suikervrij confituurke krijg en geen appelsienen maar ander fruit, geen championnen meer en ik oja ik heb nog een pot vloeibare zoetstof voor in mijne yoghurt meegekregen. Dat heb ik dan wel al bereikt. 
)
Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan
Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. 
Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is.
mijn pomp terug
