Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Wij hebben afgelopen dinsdag een boottoer geboekt naar twee gletsjers. De Glaciar Upsala en de Glaciar Spegazzini. Er wordt ons verteld dat we niet dicht bij de Upsala kunnen komen omdat er veel ijsbergen in het water liggen. Dat is jammer want als we er aankomen blijkt dat we er nog 12 km vanaf zijn. Door in te zoemen zien we een gladde ijsvlakte. De tong van de gletsjer lijkt een streepje. Maar waar de gletsjer het water raakt is de muur nog altijd 50m hoog. Waar de boot stopt kijken we wel tegen een enorme ijsberg aan. Hier kun je ook doorheen kijken. Dan zie je wat voor mooie kleuren de natuur kan geven. Van de Upsala naar de Spegazzini. Daar kunnen we heel dicht bij komen. Hij is prachtig, en van die blauwe kleuren krijg je nooit genoeg. Als de boot stil ligt, waait het nauwelijks de temperatuur is bij de gletsjers rond de 5 gr. En het is droog. Jammer genoeg geen zon, maar ze hadden regen voorspeld. We zijn allang blij. Als we weer terug zijn in El Calafate even de tank weer bijvullen. Morgen gaan we voor twee dagen Chili weer in naar Torres del Paine. We komen zondag weer terug in El Calafate. We hebben in Torres del Paine helaas geen internet. Dus we zijn naar verwachting zondagavond weer online.
Wij zijn vandaag naar de Perito Moreno gletsjer gereden, ongeveer 80 km hier vandaan. We hebben twee liftsters meegenomen. Meestal staan ze met giga rugzakken. Daar hebben we geen ruimte voor. Maar de mensen die vandaag langs de weg staan, gaan allemaal naar de gletsjer, zonder bepakking. Het zijn twee meisjes uit Barcelona. Gezellig gepraat. Het was een mooie weg. Je komt steeds dichter bij de gletsjer. Ze hebben onderweg mooie uitkijkpunten gemaakt waar je fotos kunt maken. Aangekomen op de parkeerplaats wensen we elkaar een fijne dag en gaat ieder zijns weegs. Je kunt met de free shuttle bus verder naar de gletsjer. Wij besluiten langs de oever van het meer naar de gletsjer te lopen. Ze hebben een hele boardwalk gemaakt met veel trappen, héél véél trappen. We komen steeds een niveau hoger, waardoor je boven over de gletsjer heen kijkt. De gletsjer Perito Moreno is onderdeel van de gigantische Zuid-Patagonische IJsvlakte, de derde grootste ijsvlakte na Antarctica en Groenland. De hoogte van deze gletsjer muur zie je pas goed als er een boot met toeristen langs vaart. De ijsmuur is zon 70m hoog. Op een bepaald punt ben je slechts 200m van de muur verwijderd. Het is gezellig druk. Je loopt elkaar niet in de weg. Het wachten is natuurlijk tot er een stuk van de gletsjer valt. Dat geeft een luide knal en veel beweging in het water. Maar het is rustig vandaag. Af en toe een klein stukje. Er knalt veel binnen in de gletsjer. Het is een apart geluid. Aansluitend zijn we naar het Glaciarium Patagonian Ice Museum geweest. Een mooi museum dat veel vertelt over gletsjers. Ook een mooie 3D film hierover gezien. s Avonds natuurlijk weer weg voor een lekkere warme hap.
Vandaag krijgen we om half acht weer elektriciteit op de kamer. De zaklantaarn hadden we echt nodig vannacht. Na het ontbijt en een leuk gesprek met een stel uit Zwitserland, het bijvullen van de tank met onze reservebenzine en de hulp van de baas met een plastic slang daarvoor, beginnen we aan onze langste rit van deze vakantie. We moeten vandaag 400 km. Bij onze voorbereidingen bleek dat dit 400 km over dirt road zou gaan. Maar nu blijkt dat het 325km over asfalt en maar 75 km over gravel is. Dus dat valt alles mee. Het is niet het mooiste stuk. Maar je moet soms afstanden overbruggen om bij de mooie omgeving te komen. En dat is onze opdracht van vandaag. Maar het valt erg mee. Het is zeer zeker geen saaie weg. Maar ook niet direct spectaculair. We hebben weer wat dieren gespot. Altijd leuk. En Clemens heeft weer een cach gevonden, ook altijd leuk. Aangekomen in El Calafate is het meteen druk. In El Calafate kun je tours maken naar de gletsjers. Heel veel mensen komen hier met het vliegtuig met georganiseerde reizen. Wij hebben voor donderdag een boottocht van 5 uur geboekt langs de gletsjers. Wij rijden daar zelf naar toe. Daarna is het weer tijd voor benzine, want als er een station is, MOET je tanken. Er staat een 4 dubbele rij. Verderop is ook een tankstation. Nou zeiden we: daar gaan we naartoe. En wat blijkt? Geen benzine daar, hopelijk morgen weer. Wij weer terug, in de rij en onze tank is weer vol. Op aanraden van het Zwitserse stel hebben we heerlijk gegeten bij Isabel. Een echte aanrader!
Vandaag op tijd vertrokken uit Los Antiguos. Clemens heeft eerst nog een cache te zoeken, 50 km vanaf ons startpunt. We hebben een flinke rit voor de boeg van 300 km over een goede asfaltweg. Plus een uitstapje over een dirt road van 30 km enkel naar de Cueva de las Manos. In het Nederlands: de grotten van de handen. Deze afbeeldingen van de handen, later ook dieren en soms een mens, zijn van circa 7000 jaar voor Christus. 90% van de afbeeldingen zijn van de linkerhand en één hand heeft 6 vingers. Men kon niet vertellen van welke bevolkingsgroep dit is. Daar weet men eigenlijk heel weinig van. Maar vanwege de kunst is het nu een Unesco World Hermitage site. Er wordt ieder uur een rondleiding gedaan en voor niet-Argentijnen kost het wel 5, pp. De Spaanse gids kan een beetje Engels voor de niet-Spaanstalige mensen. Na ongeveer 200 km. willen we tanken. De tank van het benzinestation blijkt leeg te zijn. Morgen komt de tankauto en dan is er weer benzine. Het volgende tankstation is 220km verderop. Gelukkig hebben we nog genoeg en met de reservetank van 20 ltr gaat dat zeker lukken. Het advies hier is: als er een benzinetank is dan altijd tanken, zodat je niet voor verrassingen komt te staan. Hopelijk morgen in het volgende dorp wel benzine, anders een probleem. Vandaar verder gereden en tegen 16:00 uur waren we op onze overnachtingsplaats. Dit is de enige mogelijkheid in de omgeving. Het ligt langs de weg in de middle of nowhere. We hebben een kamer met douche en toilet. Als we willen douchen moeten we dat 20 min. van te voren aangeven, dan moeten ze de heater ergens aanzetten. Het elektrisch gaat uit als de laatste gast naar zijn kamer gaat en gaat morgenochtend om 06:30 weer aan. We hebben de zaklantaarn al op het nachtkastje liggen. We kunnen wel water uit de kraan drinken. Dit is echt Argentinië/Patagonië. We hebben vandaag nog een aantal dieren gespot. De guanaco, ze lijken een klein beetje op de lama, een armadillo, voor ons ook bekend uit Amerika en de ñandú. Dat is een klein struisvogelsoort.
Vanochtend rustig aan gedaan, tenslotte is het zondag. Rustig wakker worden, ontbijten koffers weer pakken, afscheid nemen en dan op naar de grens. We gaan vandaag Argentinië in. Er is ons verteld dat we er zeker 2 uur voor uit moeten trekken. Het is gebeurd in 45 minuten. In Los Antiguos eerst naar de bank. Daar kun je voor maximaal circa 60 pesos uit de ATM halen, maar met ruim 6 aan kosten (los van kosten bij NL-bank). Dit hebben we ook al van andere reizigers gehoord. Dit is ons te gortig. In de plaats zien we een kleine kruidenier. We moeten even een paar boodschappen inslaan. Je mag geen verse producten en melkproducten de grens over nemen, maar dat is niet gecontroleerd. Daar we nog geen Argentijns geld hebben, moeten we 4 euro afrekenen met de creditkaart en het paspoort hebben ze daar ook bij nodig. Toen door naar het benzinestation. Daar was het pinapparaat kapot, dus alleen tegen contante betaling, dus geen benzine. Toen maar op zoek naar onze volgende overnachtingsplek in Los Antiguos. We krijgen een leuk huisje toegewezen. In een tuin staan aaneengesloten kleine huisjes, zijnde zitslaapkamer met badkamer. We kunnen bij de baas dollars wisselen voor Argentijnse pesos tegen een aantrekkelijke koers (USD 1 = ARS 38). En daar kunnen we weer benzine mee kopen. De benzine in Argentijns Patagonië wordt gesubsidieerd. We betalen 0,78 voor een liter. We kunnen lekker in de tuin onze lunch gebruiken in het zonnetje. Er staat een wasrek buiten. Dus ik heb gelijk even de was weggewerkt. Hier in de zon en wind is het in een handomdraai droog. In het dorp hadden we gezien dat er een feria is. Daar wandelen we naartoe. Er is een kleine farmers market en een kleine veemarkt. Op het grasveld verderop komen we erachter dat een zeer bekende Argentijnse paardenfluisteraar, zijnde Martin Ochoteco, een wild paard komt temmen. Daar moeten we natuurlijk bij zijn. Hij is op National Geographic te zien als de Temmer van de Paarden. Wij hebben gewacht tot het paard na 3 kwartier een aai over zijn kop toeliet. Vanavond hebben we overheerlijk gegeten bij Viva El Viento. Ook genoemd in Lonely Planet. Dit restaurant heeft een Nederlandse baas, die hebben we helaas niet gezien. Maar er hangen Nederlandse plaatjes, een fiets en klompen aan de muur. Een vermelding dubbel en dwars waard.
Vandaag rond negen uur vertrokken uit Puerto Guadal. We hebben vannacht vreselijk veel regen gehad, maar we staan op met zon. We rijden vandaag 105 km over dirt road. We worden gewaarschuwd dat er delen in zitten met scherpe bochten, ruwe graffel en erg smal. Gelukkig is het niet druk. We rijden langs mooie vergezichten en de gehele weg langs het mooie Lago General Carrera. Het blijft indrukwekkend. Aangekomen in Chile Chico gaan we eerst naar ons hotel, jaja een echt hotel. Van daaruit met de benenwagen door het dorp. Er is een uitkijkpost, leuk aangelegd, maar we moeten wel 210 treden op. Boven op het punt waaien we er bijna vanaf. Er staat een flinke storm. Maar dat schijnt de normale Chileense wind te zijn. Over twee weken moeten we een stuk van de route die we tot u toe rond het meer gereden hebben weer terugrijden. Dat betekent bijna 400km over dezelfde weg, waarvan 300km dirt road. Mooie weg, maar meer van hetzelfde. Door vanuit Chile Chico de ferry te nemen naar de andere kant van het meer, mijden we de lange dirt road. Als zodanig besloten. Clemens heeft gisteren gezien op de site van de ferry dat er nog 65 mtr. vrij is op de boot voor autos. Dat hebben we hier nu voor over 2 weken geregeld. Dat houdt ook in dat er overnachtingen geannuleerd moeten worden en moeten nieuwe geboekt worden. Ook inmiddels geregeld. Wat is internet dan een uitkomst. Daarna lekker uit eten met uitzicht op het water.
Vandaag een beetje rare dag. We hadden deze dag ingepland om naar de Marble Caves te gaan. Maar de rit gisteren ging zo voorspoedig dat vandaag eigenlijk een lege dag is. Nou is er in Puerto Guadal eigenlijk niets te beleven. En het gekke is dat het omschreven wordt als heel toeristisch. Er is vreselijk veel jeugd met rugzakken. Onze hostel zit ook vol met jeugd. Ze komen aan, gaan eerst allemaal douchen, eten en dan naar bed om de volgende dag weer vroeg op pad te gaan. De meesten lopen, liften en als dat niet gaat met de bus. Er zijn er ook met de fiets. Wij vallen met onze leeftijd eigenlijk een beetje uit de toon. De meeste mensen van onze leeftijd gaan in een hotel. Wij zitten in hostels of Airbnb. Op onze overnachtingsplaatsen zijn altijd zeer vriendelijke behulpzame mensen. De onderkomens zijn erg gedateerd, maar wel altijd schoon. We hebben tot nu toe één hele smerige hostel gehad. Daar ben ik eerst gaan schoonmaken. Maar de baas was een allervriendelijkste man, zijn vrouw was vorig jaar overleden. Dan poets je zelf maar even. Vandaag een beetje rondgewandeld naar een kleine waterval, op weg naar een oude mijn, maar we kwamen voor water te staan en besloten daar niet doorheen te rijden. Een strandwandeling, allemaal kiezels hier. Aan het einde van de dag willen we wat warms eten en ook dat is een uitdaging in Puerto Guadal. Gisteren hielden we een meneer aan met de vraag: waar kunnen we eten? Hij zei, kom maar mee, hij bleek een camping te hebben, met een mogelijkheid daar te eten. Vandaag was alles dicht, komen we bij een restaurantje met twee tafeltjes. Zegt de dame: ik ga wel even voor jullie open, en zij heeft iets in elkaar geflanst. Dus ook vandaag de buik weer vol. De laatste foto is het uitzicht van onze kamer.
Van Coihaique naar Puerto Guadal aan Lago General Carrera
Vandaag een dag met een gouden randje. Vandaag konden we echt zien hoe mooi Patagonië is. We stonden op en de zon scheen. Vannacht hebben we geslapen bij Angela. Wat ons opvalt is dat er in de huizen waar we slapen geen centrale verwarming is. Ook in dit huis is dat het geval. Bij alle huizen in Chili zie je grote bergen brandhout liggen. Ze koken wel op gas, maar ook op de houtkachel. Bij de meeste ontbijten krijgen we zelfgebakken brood en zelf gemaakte jam. Ook deze ochtend bij Angela met nog een eigengemaakt roereitje erbij. Om half negen zijn we weggereden, we hebben de dag wel nodig gehad voor de afstand, zijnde 290 km. Waarvan 100 km. over asfalt en 190 km over dirt road. Vanmiddag stond er een boottocht op het programma naar de Marble Caves. We zaten met 10 personen in de boot. Hij voer met een flinke snelheid over het mooie blauwe water van het Lago General Carrera. Iedere drup van dit meer komt van de gletsjer. Dit soort grotten hebben wij nog nooit gezien. In één woord: schitterend. We voelen ons zeer bevoorrecht dat we dit soort activiteiten kunnen ondernemen. Ik heb ongeveer 200 fotos gemaakt. En er kunnen er maar een paar van op de blog. Daarna doorgereden naar Puerto Guadal. We slapen hier twee nachten bij twee zussen, die een hostel besturen.
Gisteren geëindigd in de regen, vandaag gestart met regen. En dat is jammer want we gaan een mooie weg rijden naar Coihaique, dat is ongeveer 280 km. Maar het weer is iets waar niemand iets aan kan veranderen en we vertrekken tegen 09:00 uur en met een volle tank. Jaja, er was weer benzine in het dorp. Onderweg komen we (in the middle of nowhere) 4 mensen tegen waarvan er twee de berm snoeien en twee die met een tak de weg bezemen. Die kunnen meer dan een jaar vooruit op die lange weg. Tegen elf uur moeten we beiden toch wel erg plassen. We komen gelukkig een klein plaatsje tegen, bij de municipal gevraagd naar de baños en die was bij de plaatselijke vvv in een klein schuurtje. Tegen het middaguur begint het een beetje op te klaren en zien we toch nog mooie natuur opdoemen. Dat is het moment dat we buiten even onze lunch kunnen gebruiken. Die nemen we altijd mee. We zijn in Nederland door medebewoners al gewaarschuwd dat je in Patagonië echt kilometers in niemandsland rijdt en dat je altijd moet zorgen in ieder geval water en brood bij je te hebben. Dan hebben wij het nog iets luxer met melk en beleg. Op weg naar Coihaique komen we door Puerto del Aysèn en daar is een bank en een supermarkt. Dit is een bank waar we geen kosten hoeven te betalen. In Chaiten moesten we 6,65 per pintransactie betalen voor het maximale bedrag van 250. En dat doet zeer. Dan even winkelen in de supermarkt en dan op weg naar onze overnachtingsplek. Onze TomTom weet in Coihaique zelfs de straat te vinden waar we moeten zijn. Dus we konden er zo heen rijden. Als we in een grote stad zijn geeft hij de straten weer, maar in kleinere plaatsen komt er niets te voorschijn. Kennis gemaakt met de dame en daarna naar het centrum gewandeld. Op aanraden van de dame kwamen we terecht bij een pizzeria, waar we normaal niet zo van houden, maar deze pizzas waren overheerlijk.
Vanochtend een gezamenlijk ontbijt met 2 Hollanders, 1 Australiër en wij, dat is een gezellig ontbijt. We betalen 4, p.p. Geen buffet maar een gezellig gedekte tafel. Dan komen de verhalen los. Nadat wij buiten de was hebben opgehangen, zijn we met de auto naar de hangende gletsjer gereden. Er zijn verschillende uitzichtpunten en we beginnen heel monter aan een 3 km lange stijging, maar halverwege besluiten we terug te gaan. Dit omdat het erg stijl is en over stenen, wortels van bomen en modder gaat. Eenmaal boven moet je ook weer naar beneden, we waren over één km al ruim één uur onderweg. En bij deze soepele dame gaat dat niet meer zo gemakkelijk. We zijn naar een ander punt gelopen en dan maar inzoomen. Op weg naar dat punt heeft Clemens nog een cach gevonden. Eenmaal thuis bleek de was droog en had de dame het al binnengehaald. We kunnen weer een week vooruit met de kleding. Clemens ging nog even voor benzine, maar de benzine was op en ze hopen dat de tank morgen weer gevuld is. Je komt hier van alles tegen. Omdat het droog is, besluiten we nog een wandeling te maken. Vanavond hebben we met de Australiër gegeten en vanwege de harde regen zijn we met de auto naar het restaurantje gereden.
Vandaag gestart met een hoop regen. Onze gastheer vroeg of hij met ons mee mocht rijden naar Chaiten. Zo gezegd, zo gedaan, hij moest naar de garage en wij naar de bank en benzine tanken. Dus dat kwam goed uit. In Chaiten is één pinautomaat. Clemens heeft mij in de rij gezet en hij is gaan tanken (bij het enige tankstation), waar hij in de rij moest staan. Toen hij terug kwam had ik nog 5 mensen voor mij. Nadat alles klaar was zijn we on route gegaan. De regen werd aan het begin van de middag minder en uiteindelijk liet de zon zich weer zien. Onderweg de lunch genuttigd bij een picknickplaats, een van de weinige die we tegenkwamen tegenover een hoge gletcher. Maar er was nog veel bewolking. Als je in Europa of Amerika reist heb je om de zoveel kilometer een picknick- of parkeerplaats. Maar hier kennen ze dat niet. Dus ook geen toiletten. Voor mannen is dat geen probleem, ik ben niet zon bermplasser, maar hier zal ik dat worden. Aangekomen in Puyuhuapi onze hostel opgezocht. Ging vandaag heel makkelijk. We hebben een huis met 5 kamers met allen een eigen badkamer, een gezamenlijke woonkamer. Heel gezellig allemaal. We hebben downtown gegeten in een restaurantje met 4 tafeltjes, gerunt door Oma met dochter en kleindochter. Deze stad heeft 600 inwoners, dus een groot downtown.
Vanochtend vroeg opgestaan. De ferry vertrekt om 09:00 uur, maar we moeten ruim van tevoren aanwezig zijn. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een rustig vaart van iets meer dan 5 uur. Viel twee uur mee. Aangekomen konden we aan de echte Careterra Austral beginnen. Het was een file aan autos met er tussendoor fietsers en een heleboel stof. Arme fietsers. Er was op weg naar Chaiten nog een wandeling van een uur door een bos, de Alerce Trail. De Alerce is een grote boomsoort van 3000 jaar oud. Mooie wandeling! Daarna doorgereden naar Chaiten. We dachten er zo met de plattegrond te kunnen komen. We hadden een hostel geboekt voor twee nachten. We zijn 2,5 uur aan het zoeken geweest. We konden het niet vinden. We hebben gebeld, kwam geen reactie op, meerdere mensen dachten het te weten en reden voor ons uit, geen hostel. In de wijk waar we moesten zijn was een schoolfeest gaande. Daar zijn we naartoe gegaan om de naam van de hostel te laten omroepen in de hoop dat de dame of heer daar zou zijn. Er kwam wel een meisje, zij probeerde ons te helpen. Heeft ook nog weer gebeld, zei vertelde toen dat de hostel niet meer bestond. Maar zij had ondertussen ook een vriend gebeld die Engels spreekt. Die jongen kwam met de auto naar ons toe. Ondertussen was ons beltegoed op. Hij heeft toen met zijn telefoon een reservering in een andere hostel gemaakt. Terug de bergen in en weer na lang zoeken deze hostel gevonden. De adressen zijn hier moeilijk te vinden, zelfs onze TomTom weet ze niet te vinden. Vanuit hier Booking.com gebeld. Zij begrepen onze situatie en hebben nu het een en ander voor ons netjes geregeld (financiële compensatie en nieuwe boeking voor morgenavond). Het is hier een echt avontuur in meerdere opzichten....
Vandaag, zijn we naar ons gevoel, echt aan de route naar het zuiden begonnen. We varen na 60 km. gereden te hebben, een half uur met een ferry om een fjord over te steken. De route naar onze volgende overnachtingsplaats in Hornopiren kan op twee verschillende routes. De gewone asfaltweg, of over een dirt road, zijnde gravel. De dirt road gaat helemaal langs de kust, langs de Pacific Ocean. Hier kiezen we voor en daar krijgen we geen spijt van. Het is een schitterende weg met de zon die met ons meegaat. Langs de hele kust wordt visserij bedreven. Bijna allemaal kleine vissersbedrijfjes. Volgens ons een hard leven. Aangekomen in Hornopiren hebben we alleen de naam van de hostel. Geen adres, dus dat wordt zoeken daar er veel hostels zijn. Na een uur gezocht te hebben, hebben we de telefoon gepakt en gebeld. De dame was zo vriendelijk naar ons toe te komen en bij ons in de auto te stappen. Waren we 200m van het adres. Het vreemde in Chili is dat de namen van de hostels bijna niet of helemaal niet zichtbaar zijn. Erg lastig als er geen adres wordt vermeld. Maar ze brengt ons naar een klein huisje, kamer-keukentje- 3 slaapkamers en een badkamer. Met een eigen keuken besluiten we om zelf te gaan koken. Maar eerst naar de haven gereden om de ferry van morgen te regelen, we hebben morgen een vaart van 7 uur. Ook dat is gelukt.
Vandaag met de auto in de buurt naar een aantal plaatsjes. Wij hadden voor twee nachten in Puerto Montt geboekt. De eerste stop is in Puerto Varas, een plaatsje waar de Duitse kolonisten zich hier midden negentiende eeuw gevestigd hebben. Je komt dan ook nog veel Duitse namen tegen. Het is gelegen aan het immense Llanquihuemeer alwaar een dame mooie (vinden wij) kunst uitgestald heeft. Gemaakt van roestige onderdelen. Zelf zat ze in een halve badkuip als stoel. Rondgelopen in het dorp en lekker koffie gedronken. We kwamen een Chileense jongen tegen die ons wel kon helpen aan gratis landkaarten. Hij wist wel een adres. Hij heeft ons daar naartoe gebracht, maar de meneer daar kon ons alleen een adres geven waar we landkaarten konden kopen. En dat maar gedaan. Vandaar doorgereden naar Frutillar. Daar aan het water lekker geluncht, met uitzicht op de Vulcàn Osorno. Deze heeft een hoogte van 2651 mtr. Niet zo hoog en toch veel sneeuw. Het is een plaatje. Na de lunch het openlucht museum in over de Duitse pioniers. Lekker rondgelopen onder de bomen, want het is warm. Als je in de plaatsen waar wij nou geweest zijn wilt parkeren, langs de stranden en in de toeristische gedeeltes van de stadjes lopen daar jongens en meisjes rond die de geldkwestie regelen. Je krijgt een bonnetje van hun met de aankomsttijden erop en bij weggaan betaal je aan hun. In Frutilllar, 20 pesos per minuut (1 peso is 0,0013). In Puerto Montt is dat 17 pesos per minuut. En in Varas 25 peso. Uiteindelijk in Puerto Montt naar de Lider dat de uitstraling heeft van de Amerikaanse Walmart (is ook onderdeel daarvan). De auto thuisgebracht en een wandeltocht langs het water gemaakt. Langs de vishandelaren, waar we een lekkere zalmcocktail opgepeuzeld hebben. Er lag een zeeleeuw te zonnen in het water, en de zeehonden zwommen lekker rond. Nadat Clemens zijn eerste cach van Chili heeft gevonden, hebben we weer lekker aan het water gegeten.
Vanochtend, na een goede nacht gemaakt te hebben, een ontbijt in het hotel genomen. Er was een ontbijtbuffet. We kwamen aan de praat met enkele mensen, een Engels echtpaar en een meneer uit Oklahoma City. Zij vonden ons erg dapper en moedig, dat we zelfstandig deze reis gaan ondernemen. Misschien denken wij er te gemakkelijk over, maar we gaan het beleven. Vanmiddag met het vliegtuig naar Puerto Montt, weer over het mooie Andesgebergte gevolgen. De lucht was een beetje grijs, toch een aantal fofos van slapende vulkanen. Op het vliegveld hebben we de auto opgehaald. Vandaar naar onze overnachtingsplek en na ingecheckt te hebben een heerlijke zalm aan het water gegeten.
Dinsdag om 20:55 uur aan de eerste lange vlucht van 13,5 uur naar Buenos Aires. Een rustige vlucht. Slapen in het vliegtuig is moeilijk voor ons, maar de tijd ging toch snel. In Buenos Aires hadden we een tussenstop van 2,5 uur, waarna we verder zijn gevlogen naar Santiago de Chili. Nu was het licht en vlogen we met een heldere hemel over het prachtige Andesgebergte met veel besneeuwde bergtoppen. Met de bus van het vliegveld naar het Ibis hotel dat naast het busstation is gelegen. s Middags met de metro naar enkele bezienswaardigheden downtown. Er is niet heel veel te zien in Santiago, zelfs de Tourist Information heeft geen stadswandeling. Maar er is een mooie kathedraal en verder hebben we heerlijk rondgewandeld. Morgen, donderdag, vliegen we verder naar Puerto Montt, waar we de auto oppakken.
De wekker loopt om 6u af. Vlug het ontbijt meepakken en dan met de busshuttle van het hotel naar het vliegveld. Het is er erg rustig. Dus tijd genoeg over voor de laatste aankopen en om de laatste yuans kwijt te raken. Waarvoor we gisteren gisteren en eergisteren half Shanghai hebben afgelopen (en niet gevonden), vinden we uiteindelijk op het vliegveld. Wat dat is, blijft een verrassing.... Onze reis naar Moskou en vervolgens Amsterdam/Leiden verloopt voorspoedig. Met een prachtige ondergaande zon landen we op Schiphol, waar Marion ons staat op te wachten. Beiden blij en voldaan terug in Nederland van onze 5 wekenreis langs de Zijderoute door Oezbekistan, Kyrgyzië en van West- naar Oost-China. Op het traject Moskou naar Amsterdam hebben we samen onder het genot van rode wijn stilgestaan bij onze gezamenlijke reis. We kijken beiden terug op een mooie, gezellige, avontuurlijke reis naar een gebied dat we beiden individueel niet bereisd zouden hebben, maar samen toch hebben gerealiseerd! Voor beiden in die zin een unieke reis met veel mooie herinneringen. En bij deze dank aan alle mee-reizigers voor het met ons meereizen.
Vandaag de laatste dag in Shanghai. Eerst rustig ontbeten en toen naar de Yùyuán Garden, een (tuinen)complex met Chinese paviljoens met vijvers uit de 16e eeuw. Op een podium werd een voorstelling van Chinese muziek gegeven. The Garden is omringd door grote Chinese gebouwen, waarin winkels zijn gevestigd die vooral Chinese zoetigheid verkopen. Dit gebied is in het weekend een trekpleister voor veel Chinezen, maar ook westerse toeristen tref je hier. Op weg naar ons hotel om de koffers op te halen, lopen we door een deel van het People Square Park, waar met name ouderen zitten met een paraplu voor zich met erop een blaadje met tekst. Dit wordt de huwelijksmarkt genoemd, die je zondag in veel grote Chinese steden vindt. Veelal een ouder of grootouder biedt informatie aan over een (klein)kind en hoopt op deze wijze een partner te vinden voor hun (klein)kind. In dit park zitten vandaag honderden ouders met deze informatie. Helaas is onze kennis van het Chinees te beperkt om af te leiden welke informatie wordt verstrekt of een praatje aan te gaan. Wel wordt veelal ook leeftijd en lengte aangegeven. Ons is niet duidelijk of dit een relatie heeft met (de inmiddels teruggedraaide) éénkindspolitiek uit de jaren 80. Deze situatie (minder getrouwde stellen, minder kinderen en kleinkinderen (denk daarbij ook aan de latere verzorging van de ouderen), de grote vergrijzing), is en wordt in ieder geval een groot probleem in China. In de namiddag zijn we met de koffers de metro ingegaan naar het vliegveld vanwaar we morgen vertrekken naar Amsterdam. Na ons avondmaal hebben we ons met de taxi naar ons hotel nabij het vliegveld laten brengen. Dit wordt dus onze laatste nacht (van deze reis) in China.....
Zhujiajaio ligt zon 30km van Shanghai en is in ruim een uur met de metro bereikbaar ( enkeltje voor slechts 1 pp!). Het wordt ook wel het Venetië van China genoemd. Het oude deel van het stadje heeft drie kanalen en een aantal smalle stegen. Op de kanalen varen bootjes die met handkracht worden voortbewogen. In het begin van het oude deel hebben we tickets gekocht die toegang geeft tot 8 activiteiten langs de route (10pp). We hebben ons ruim vier uur vermaakt met rondkijken in de winkeltjes, 2 musea bezocht, 2 tempels, een grote binnentuin, het oude postkantoor met zn historie, een oude apotheek en een soort galerie van allerlei handwerken/vaardigheden (...). En ook nog een boottochtje over het kanaal. Al met al een leuke dagbesteding. Op de route komen we ook nog enkele hongerige vissen tegen. Dat kunnen we niet aanzien en hebben ze daarom maar een lunch aangeboden en wij hebben weer schone voeten... Op de terugweg naar Shanghai nogeens geprobeerd of we met de metro bij The Bund kunnen komen. Nu blijkt het metrostation wel open te zijn. Ook weer bijzonder facinerend om langs de rivier te lopen en die verlichte wolkenkrabbers aan de overkant te zien. En dan de verlichte rondvaartboten op de voorgrond. Werkelijk genieten bij een temperatuur van even boven de 20 graden. Door de Nanjing Pedestrian Street teruggewandeld en daar iets gegeten. Het is overal gezellig druk op straat, maar gelukkig wel wat minder druk dan eerder deze week.
