Ik reed naar huis. Van opa en oma, de snelweg op richting Merelbeke.
En hoorde dit op de radio.
Me innemend vanaf het eerste moment.

Ha Llovido -Esmé Bos

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=pkkoiIOnsps

De kinderen gaan een bloemenzaak binnen. Kiezen elk een bloem, een kaart. 
Die drie kinderen daar zo aan de rouwtafel zien zitten.
Hun tijd nemend om hun kaart te schrijven.
Zo ernstig en sereen.
Zoveel dat jouw heengaan teweeg brengt.
Jij mooie mooie man.

Beroemd maar dood vroeg hij: en

wat bleef er van mij over?

Ik wees op een losse regel

een uit zijn verband gerukt citaat

meestal toegeschreven aan een ander.

Voetafdruk op een verlaten strand

vol lege, uitgewoonde schelpen.

Prachtig is de onsterfelijkheid

maar wat doen wij in de tussentijd?

        *Prachtig* Bernlef (1937-2012)

Je ziet een man in de tuin

hij lijkt verzonken in zichzelf

die man ben ik, ik weet het

maar als je lang kijkt naar een foto

van jezelf verval je in gepeins –

wie je bent en wie je bedoelt

als je ik zegt, enzovoort

ik kijk en kijk in dat gezicht

en inderdaad – ben ik dat?

over het ik is veel nagedacht

ook door mij, maar de meningen

lopen nog steeds ver uiteen

ook die van mij – zoals dat gaat

met woorden die niet kunnen

worden begrepen

niemand heeft ooit zichzelf gezien

maar het verlangen blijft

naar het onzichtbare ik

je zoekt in wat er van je

overbleef een man in de tuin

Rutger Kopland

De straat waar mama en papa wonen is doodlopend.
Doodlopend en doorlopend. In een dreef naar het kasteel van 'De Baron'.
De baron die een paar keer per jaar zijn koets uithaalt en waar de boeren in de straat nog net niet voor buigen als hij met veel hoefgekletter voorbij rijdt.
Papa slaapt en mama en ik wandelen even tot aan het kasteel. Waar we traditiegetrouw en onuitgesproken de gesloten poort even aanraken en op onze passen terug keren.
Over rouwbrieven die ze niet wil heeft mama het en over een rouwbericht in de krant dat ze wel wil en in welke kranten wel en welke zeker niet en over een kerkelijke begraving die ze helemaal niet wil en papa nooit zou gewild hebben en over een viering die absoluut in heel intieme kring moet en meer.
En moeilijk vind ik dat. En geheel in tweestrijd verlopen mijn dagen nadien.
Te praten over iets dat nog komen moet en dat ik als dochter van mijn papa het allerliefst nog jaren voor me uit zou schuiven.
Te voelen als dochter van mijn mama haar nood om te praten over wat komen gaat. 
Te weten voor mezelf: face it Katarina, het is niet omdat je elke avond in bed je papa meegeeft dat hij mag gaan als hij er klaar voor is dat jij er zelf in het reine mee bent. 
En misschien is dat hetgene dat sleutelmomenten in je leven tot sleutelmomenten maakt.
Je weet het pas op het moment dat de sleutel wordt omgedraaid.