 |
|
|
| 27-10-2012 |
 Woordenwaterval |
Gepakt heeft hij me op mijn gevoelig punt. Het punt waar woorden stromen.
Een woordenwaterval moet ze zijn zal hij denken, niet wetende dat ik woorden meer niet vind dan wel.
Maar als het gaat over tieners en meer bepaald hun gelukkig of ongelukkig zijn dan heeft hij me.
Dan heeft hij mij als jong meisje, wachtend aan de ronde tafel in het donker tot mama en papa terug kwamen van het ziekenhuis waar zus naar toegebracht was na een zoveelste zelfmoordpoging. Dan heeft hij mij als dochter van mijn vader die kijkt hoe haar zus in een ziekenhuis voor de spiegel staat en haar papa haar rug insmeert met een verzorgende zalf. Dan heeft hij mij in al mijn onmacht kijkend naar zus liggend en vastgebonden op een bed . Dan heeft hij mij in mijn onzekerheid als ik op weg ben naar haar kamer en mensen mij aanspreken en vastnemen. Dan heeft hij mij in mijn eenzaamheid, in het niet vallend naast een zieke zus.
En toch; geen minuut zou ik willen wissen uit mijn jeugd.
Ik heb een fantastische zus die ik met niemand zou willen ruilen en het is wie ik ben, wat deel uitmaakt van me. Niet meer en niet min.
'De lijn tussen ziek en niet ziek zijn is flinterdun. Verlies van job, partner of gezondheid kan de slinger helemaal naar de andere kant doen overslaan'.
Het zijn de woorden van psychiater Dirk De Wachter.
De mens in al zijn kwetsbaarheid.
En tieners in het bijzonder denk ik erbij.
Misschien moet ik met dat vuur in mij iets doen.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
