Zesenzeventig jaar werd mijn papa op tweeëntwintig Oktober. Een gezegende leeftijd. Eigenlijk dubbel-, driedubbel-, vierdubbel gezegend als we aan de woorden van de artsen denken. Uitgesproken in het voorjaar vier jaar geleden. Dag per dag kijken. Blij zijn met elke dag dat papa er nog is. Wat resulteerde in bange harten. En in een kerstfeest in mineur, in de keuken, uit het zicht, want dit zou vast en zeker de allerlaatste kerst zijn dat we als gezin konden samenvieren. Nu vier jaar later belde ik papa op om hem een gelukkige verjaardag te wensen. 'Met de jarige!' klinkt het vrolijk en uit volle borst. 'Onkruid vergaat niet' lach ik terug. En alles wat is dat is zou mijn collegaatje zeggen. De angst van de eerste maanden is weg. Ingeruild voor dankbaarheid. Voor die mooie lieve papa. Voor de onbezorgdheid, de rust en gelukzaligheid waarmee hij zich op de dagen laat meestromen.
Dit postte een vriendin op Facebook en ik werd eensklaps vijfentwintig jaar in de tijd teruggekatapulteerd. Naar zus, haar pijnen en haar platen. As a child here I stand.
Als je terugblikt dan kan je momenten in je leven een bepaalde belangrijkheid geven. De woorden sleutelmomenten, kantelmomenten, mijlpalen toekennen. Kan je zien hoe iets tekenend was voor het verdere verloop. En soms weet je het direct, zegt je buik je het, voel je het in je grote teen. Zoals deze middag. Of het een mijlpaal zal worden die in de massa zal verdwijnen in het gezelschap van duizend eerdere op-dat-moment-belangrijke gebeurtenissen of het een mijlpaal zal worden die de jaren overleeft dat weet ik niet. En gelukkig doet het er nu niet toe. Want alles dat is dat is.
Diep in het bos had ik de zon voor jou gevangen. Ik wou ze je geven, een zon voor het leven. Maar je moest ze niet hebben, dus liet ik ze los. Sindsdien schijnt ze nooit meer diep in het bos.
___________________
Een vrouwtje aan de zee klapte in haar handen en alles klapte mee. Van haar knieên tot haar oren, van haar tenen tot haar tanden. Want het vrouwtje was al oud en aan de zee daar was het koud.
____________________
Aan de voet van de berg staat een tentje en daarin woont een ventje en roep je heel luid : Ventje, kom eruit! Dan roept dat ventje dwars door zijn tentje: Iebuskwiebuskwiet!
Maar wat dat zeggen wil, weet ik niet.
___________________
Een prachtig boekje vind ik dit. 'Varkentjes van marsepein' van Geert De Kockere. Al heb ik nog nooit een boek van hem tegen gekomen dat ik niet prachtig vind.
'Vergeet niet, morgen is bedacht en gegeven genoeg liefde om de oversteek te maken ... die geen gebruik maken van een Ramekin om een bonen ontkiemen ? ... die niet bak de cake in chocolade madeleine pannen ? Tima is alles. We raden u vergeet het diner borden , soep , dessert , kopjes om een vinger uit te steken en vind uw beste emoties, de geuren , de geluiden van uw zorgeloosheid .' staat geschreven op de site van een aantal dingen die ik deze ochtend kocht in een uitverkoop. Vooral ronde borden van bovenstaande reeks, want nadat Lucas onze volledige collectie in één keer liet vallen, waren nog weinig borden heel. En als je je graag omringd met mooi keramiek is het fijn als je dat voordelig kan aankopen. Het voordeel was echter snel teniet gedaan toen ik bij het achteruit rijden tegen een hoek van de winkel reed. De hoek was een weinig beschadigd, wat niet van onze auto gezegd kan worden. En toen Piet me vroeg hoe dat kan gebeuren bij een auto mèt parkeersysteem kon ik niet anders dan naar waarheid opperen dat ik in gedachten was bij de mooie aankopen. Het is dus alsnog een dure aankoop geworden. Gedane zaken nemen geen keer en 't is maar materie zou mijn mama zeggen.
September. Een film van afscheid nemen gaat door me heen. Steeds September. Afscheid. Waar een van de meest tekenende misschien wel was toen we verhuisden. Ik was twaalf. Weg van Lieveke, mijn buurmeisje en twee-handen-op-één-buik. Een nieuw huis, nieuw dorp, nieuwe school, St-Andreas op de Garenmarkt. Vreemd hoe je dertig jaar later ziet hoe alles wat gebeurt in je leven een puzzelstukje is. Misschien is het niet slecht eens stil te staan bij die puzzelstukjes. Bij diegene die aan de kant van de tafel liggen. Wegens te. http://www.youtube.com/watch?v=N4wN0CvCenw
Zondag kreeg ik een SMSje van een vriend van me ik ben bompa geworden!. Een vreugdevol en bijzonder gegeven wetende dat hij nog veertig moet worden en dat zijn oudste dochter, die nu mama is, behoorde tot mijn eerste Leefschoolklasje. Het lijkt wel gisteren dat we samen op GWP waren toen 's nachts de telefoon rinkelde en maar bleef rinkelen. En het leek dat iedereen in de aangrenzende kamers wakker werd, behalve 'bompa'. Hij moest naar huis en wel snel. Zijn jongste dochter kondigde zich met spoed aan. En nu, tien jaar na die bewuste nacht, is zijn kleindochter geboren. Wees gelukkig, wees gezond klein meisje. En een even klein jongentje zag ik daarnet in het ziekenhuis. Het eerste kindje van mijn lieve collega. Vier dagen oud. De vreugde rond zijn komst overschaduwd door zijn oma die vannacht overleden is. En ik wist niet wat ik eerst moest doen. De papa feliciteren met de geboorte van zijn eerste kindje of condoleren met het verlies van zijn mama. Het is te groot. Dit gevoel is te groot. Te groot voor woorden (Stef Bos) Wees gelukkig, wees gezond klein jongentje.
'Dit Postvak IN is erg opgeruimd.' is wat er staat als ik mijn inbox van Hotmail open. Ik wis namelijk gestadig alle mails en berichten die binnenkomen. Enkel foto's en mails waar ik nog iets moet mee doe blijven staan. Waarom ik dat doe weet ik eigenlijk niet. Maar dat mijn postvak IN opgeruimd is dat weet ik wel. Maar 'erg opgeruimd', dat doet me elke keer weer lachen. Een programma met waarde-oordeel.
De legerstock. Diegene waar we net vandaan komen. Grijs, bruin, groen, veel stof en rommel. Je gaat daar niet iets kopen. Je gaat er op avontuur, op ontdekking, op wereldreis. Hoe Helena het klaarspeelde, ik weet het niet, maar plots hoorde ik haar helder stemmetje' mama, ze hebben ook iets roze in het leger!' Een paspop, aangekleed als bestuurder van een tank, koptelefoon inclusief. Met een roze lint op zijn borst. Het is een gave om tussen al dat grijs en bruin en groen en stof en rommel iets roze te kunnen vinden. Een ware gave.
Remi en zijn fascinaties. Fascinaties die een paar weken, maanden, heel erg intens zijn om dan aan de kant gelegd te worden. Aan de kant, maar niet weg. De interesse en liefde voor blijft duidelijk aanwezig. Zo passeerden al architectuur, tekentafels en ontwerpen de revue. En heel veel natuurelementen. Dieren, fossielen en natuurverschijnselen. Lego. Kapla-blokjes. Een paar maanden letterlijk en figuurlijk opstaan en slapengaan met en op een dag is het voorbij. Voorbij, verzadigd, bevredigd. En zo ging deze zomer de interesse naar het leger. Alles rond het leger. Boeken verslindt Remi op zoek naar informatie, naar duidelijkheid. En ook al verschuift zijn interessepunt, zijn verwerking van alle prikkels is steeds dezelfde. Tekenen, tekenen, tekenen. Dus toen we daarnet uit de auto stapten, na een eerste en erg indrukwekkend bezoek aan een echte legerstock, was het vervolg vrij voorspelbaar. Remi gaat naar binnen, legt netjes, stuk per stuk naast elkaar op de houten tafel : een helm, de binnenhelm van die helm, camouflagekledij, een netje, een zakje met drinkbeker om aan zijn centuur te hangen en een goudkleurige leeuwenspeld die hij van die lieve meneer als extraatje kreeg. Neemt zijn tekenblok, een grijs tekenpotlood en begint te tekenen. Tekent, tekent, tekent. In stilte. Kijkt om de zoveel tijd even op, zijn blik op oneindig. Ons denkertje. Uren zou ik kunnen kijken naar Remi die tekent. Uren.
We hebben nieuwe fietsen. Piet en ik. Dezelfde. Hij de mannenfiets, ik de vrouwenfiets. Kwestie van je af en toe eens als koppel te profileren denk ik lachend. Toen we ze mochten afhalen zat ik met Remi in de auto. Waar hij verzuchtte dat hij ook zo graag een nieuwe fiets wou hebben. Wat me verwonderde want nu heeft hij de fiets van Joris, een vriend van Lucas, gekregen. En aangezien Joris hier kind aan huis is en daarnaast Remi hem erg graag heeft leek me de fiets Remi dierbaar. Ik kon Remi even niet volgen. Ik zou zo graag een nieuwe fiets hebben, geen appelblauwzeegroene. Maar een echte. Een vélo. Even had ik tijd nodig om me in zijn gedachtengang te kunnen inwerken, maar toen zag ik het licht. Joris en zijn hele familie zijn fervente fietsers. Echte liefhebbers. Joris en zijn zusje wielrennen ook. En een fiets is daar geen fiets, maar een vélo.
Je zelfbeeld bepaalt vaak de grenzen van wat je als individu kunt bereiken. Marcel Sanders
De Dagelijkse Gedachte die deze ochtend in mijn inbox viel. Precies. Gelukkig dat er collega's, vrienden, familie, toevallige passanten, ... zijn die ondanks ons zelfbeeld, ondanks onze grenzen, ons een stapje verder krijgen. Dankbaar ben ik daarvoor.
Alles beweegt, tenzij het wordt tegengehouden. (Thomas Hobbes) is de Dagelijkse Gedachte die vandaag in de mailbox zit. En ik vind dat zo'n mooie. Het is zo, zo mooi als je je mag bewegen. Als je de vrijheid krijgt en niet wordt tegengehouden. En toch, de uren die we besteden aan het kneden, leiden, desnoods buigen of breken van de mensen rondom ons. Leef! En laat leven. Misschien vooral dit laatste.
Zaterdag was het feest. Feest bij middelste zus en lief. Want elkaars liefste zijn ze nog niet zo lang en na deze eerste jaren was het moment aangebroken om beide families aan elkaar voor te stellen. Een stralende zon, lekker zomers eten en de sublieme locatie van hun huis in een bos in Zoersel zorgden ervoor dat de basis al goed zat. Maar toen ik daar buiten zat en keek naar de donkergroene tafel met daarop borden in verschillende vormen, maten en kleuren en glazen allerlei. Toen ik keek naar de vlagjes, naar de bedjes in de tuin, de hangmat, het opblaasbaar zwembad in een huis waar geen kinderen wonen, het badmintonnet, ... en vooral wat elk van ons aan het doen was, toen schoot er toch door mijn hoofd dat wij een familie zijn met een hoek af. Een ferme. Zot zijn doet geen zeer. Gelukkig maar.
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten, En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon: Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.
- En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond Úw overdierb're leên den arm te slaan, En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te vergaan Op úwe lippen in een wilden vloed Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Leonard Cohen. Deze man treedt nu drie dagen na elkaar op in Gent. In de buitenlucht. Om het helemaal onweerstaanbaar te maken voor me. En ik vind het zo, zo jammer dat ik te laat was voor een ticket. Dance me to the end of love. Alstublieft. http://www.youtube.com/watch?v=Y_PIadFsvDk
Twee meisjes op een plank gedragen door de golven Het branden van de zon de wijzers houden op.
Gisteren werd dit lied vernoemd. Vandaag stokt mijn adem en schiet het lied door mijn hoofd als ik lees dat een zesjarig jongentje verdronken is. De zee geeft en neemt. De wijzers houden op.
