 |
|
| 03-11-2010 |
 Met de jarige! |
Zesenzeventig jaar werd mijn papa op tweeëntwintig Oktober.
Een gezegende leeftijd. Eigenlijk dubbel-, driedubbel-, vierdubbel gezegend als we aan de woorden van de artsen denken. Uitgesproken in het voorjaar vier jaar geleden.
Dag per dag kijken.
Blij zijn met elke dag dat papa er nog is.
Wat resulteerde in bange harten. En in een kerstfeest in mineur, in de keuken, uit het zicht, want dit zou vast en zeker de allerlaatste kerst zijn dat we als gezin konden samenvieren.
Nu vier jaar later belde ik papa op om hem een gelukkige verjaardag te wensen.
'Met de jarige!' klinkt het vrolijk en uit volle borst. 'Onkruid vergaat niet' lach ik terug.
En alles wat is dat is zou mijn collegaatje zeggen.
De angst van de eerste maanden is weg. Ingeruild voor dankbaarheid. Voor die mooie lieve papa. Voor de onbezorgdheid, de rust en gelukzaligheid waarmee hij zich op de dagen laat meestromen.
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
